Tattoo Chapter 3
Rhea kechikayotganini bilsa-da, bu yerdan chiqib ketishga jur'at qilolmadi. Jeon Imperiyasining bosh qarorgohi ulkan, sovuq va jimjit binoning ichida u o'zini kichkina his qilardi. Yuragi shiddat bilan urardi. Qo'llari qaltirar, ammo o'zini bardoshli ko'rsatishga harakat qilardi. Eshikni asta ochganda, kutilmagan ovoz uni joyida qotirib qo'ydi.
Rheaning yuragi gupilladi. Sovuq ovoz, qotib qolgan nigoh... Stol ortida o'tirgan odam unga notanish emas edi.
Jeon Jungkook o'sha qutqaruvchi, uni bir necha marta bezorilardan qutqarib qolgan yigit. Endi u yo'llari yana kesishganini tushundi. Ammo hozir uning nigohi avvalgidan boshqacha edi: jiddiy, sovuq va hukm chiqaruvchi.
Rhea jim turar, ko'zlarini devorga tikkancha qo'llarini birlashtirib oldi. Jungkook stuldan sekin o'rnidan turdi. Unga yaqinlashar ekan, Rheaning ko'krak qafasidagi nafas bir zum to'xtab qolgandek bo'ldi.
- "Sen meni bilasan, to'g'rimi?" - Jungkook shunday dedi. Uning ovozi past, ammo ichki kuch bilan to'lgan edi.
Rhea og'ir yutindi. Bir necha bor sodir bo'lgan voqealar, uning qizg'in xotiralari - bir lahzada yodiga tushdi. Katta mashina, qora kiyimlar, sovuq qiyofa. Bezorilar uni qurshab olganida, u paydo bo'lgan edi. Har safar sirli qutqaruvchi kabi uni qutqarib ketgan bu inson aynan Jungkook edi.
"Ha, bilaman" pichirladi Rhea nihoyat.
Jungkook lablarini xiyol burdi. Bu tabassum emas, balki keskin istehzo edi.
- "Rahmat? Sen meni o'sha kechalarda unutgansan deb o'ylagandim."
Rhea unga qaradi. Jungkookning ko'zlari uning qalbini o'qiyotgandek, har bir tuyg'usini ochib tashlardi. Bir necha daqiqa davomida sukunat cho'kdi. Ammo bu sukunat nafaqat ularning xotiralarini, balki kelajakdagi taqdirlarini ham bog'lab turardi.
Jungkook stuliga qaytib o'tirdi. Qo'lidagi qimmat soatini yechib, stolga qo'ydi va so'ng ko'zlarini Rheadan uzmay dedi:
"Jeon Imperiyasida ishlashni xohlaysanmi? Xavfli ish ekanini tushunyapsanmi?"
"Bilaman," dedi Rhea, o'zini qat'iyroq tutib. "Ammo menga bu ish kerak."
Jungkook bir necha soniya jim qaradi. Uning ko'zlarida nimadir porladi, biroq bu qanday tuyg'u ekanini Rhea tushuna olmadi: yo rahm-shafqat, yo g'azab, yoki umuman tushunarsiz bir qorong'ulik.
- "Sen hali mening kimligimni, kimlar bilan kurashayotganimni bilmayapsan, Rhea." Jungkookning ovozi pastroq chiqdixohlaysanmi? Xavfli ish ekanini tushunyapsanmi?"
"Bilaman," dedi Rhea, o'zini qat'iyroq tutib. "Ammo menga bu ish kerak."
Jungkook bir necha soniya jim qaradi. Uning ko'zlarida nimadir porladi, biroq bu qanday tuyg'u ekanini Rhea tushuna olmadi: yo rahm-shafqat, yo g'azab, yoki umuman tushunarsiz bir qorong'ulik.
- "Sen hali mening kimligimni, kimlar bilan kurashayotganimni bilmayapsan, Rhea." Jungkookning ovozi pastroq chiqdi
- "O'sha kechalar sen o'zing bilmay bu dunyoning bir qismiga aylangan eding. Endi esa ortga qaytish yo'q."
Rhea yelkasini ko'tarib, unga qarab qo'rquvsiz dedi:
"Siz meni qutqargan ekansiz, demak, men sizga ishonaman."
Bu so'zlar Jungkookning nigohini o'zgartirib yubordi. Bir zum u qotib qoldi. So'ng stul suyanchig'iga yengil suyanib, ko'zlarini yumdi.
Rheadan qochib qutulib bo'lmasligini tushundi.
"Ishni ertaga boshlaysan," dedi u nihoyat
Rheaning lablari titrab, ko'zlari hayratdan yonib ketdi. Bu qaror uni baxtli qilishi kerak edi, ammo uning yuragida qandaydir g'alati tuyg'u paydo bo'ldi. Chunki Jungkookning so'nggi so'zlari eshitilganda, bu tuyg'u qorong'ulikning boshlanishiga o'xshardi.
"Ammo shuni yodda tut: Jeon Jungkookdan uzoqlashib bo'lmaydi. Agar yo'limdan chiqib ketsang, o'zing uchun afsus qilasan."
Eshik ortidan chiqqan Rhea chuqur nafas oldi. Ammo yuragi tinchimadi. Chunki u bilardi: bu faqatgina boshlanish edi. Jungkookning ta'sirchan nigohlari hali ko'p narsalarni va'da qilardi. Va bu va'dalar o'ziga tortuvchi, xavfli, ammo cheksiz qorong'u edi.
- Nega U uzini bunchalar jiddiy tutdi, xa mayli endi nima boʻlgandayam U meni boshligʻim uni hurmat qilishim kerak...