LOVE AGAIN
2013-yil, 27-oktyabr. Janubiy Koreya, Daegu. 18:25
- Agar meni unutsang...qanday eslaysan?
- Menda talaygina rasmlaring booor. Unutib qo'ydingmi?(😂)
- Menga va'da ber. Naqt 6yildan kyn shu yerda aynan shu koprik ustida yana ko'rishamiz.
Qiz sovuqdan muzlagan qo'llarini yigit tomon yo'naltirdi.
- Vada beraman, -deya yigit ham qizning qo'llarini qisib qo'ydi. - Bu va'da bizning taqdirlarimizni yana bir bor birlashtiradi, bunga ishonaman.
2021-yil, 19-sentyabr. Janubiy Koreya, Seoul. 19:07
Chelaklab quyayotgan yomg'ir sababli Seul ko'chalari bugun har doimgidek tirband emas. Yomg'ir tinmay yog'ar va ba'zida momaqaldiroq gumburlagandek ham bolardi. Atrofda sokinlik chunki deyarli hamma o'z uyida, shinam va issiq joyda dam olmoqda. Bir haftadan buyon yog'ayotgan kuchli yomg'ir tufayli ko'plab yo'llar yopildi, aholi xaxfsizligi uchun hammaga tashqariga chiqish xavfliligi takidlandi. Biroq hamma ham bu qoidalarga bo'sunishga majbur emasdi. Masalan, biz bilgan mashhurlar...
- Aniq hech kim yo'qmi?
- Yo'q janob. Maxsus buyurtma qilganmiz, afitsiantlarga ham javob berishgan. Xavotirga o'rin yo'q.
-...deb umid qilaman,-gapni davom ettirdi yuziga niqob taqib olgan yigit.
"Kimsasiz" yo'llardan ketma-ketlik bn bir nechta qora mashinalar o'tib ketayotgandi. Kuchli yog'ayotgan yomg'ir mashina derazalariga urilib shitirlagan tovush chiqarardi. Haydovchi mashinani tez haydayotgani bois yo'l chetiga suv sachratardi. Suv esa yo'l chetidan tez-tez yurib ketayotgan bir qizga sachradi. Uning jahli chiqib ketdi lekin buni o'zidan boshqa hech kim sezmadi.
-Hoy, sekinroq haydashning iloji bormi? Shundoq ham ustim jiqqa suvga botgan!(baqirib)
Bu gap mashina ichida ketayotganlarning ham qulog'iga darhol yetib bordi. Mashina ichidagi yigit mashina derazasidan qizga shunchaki qarab qo'ydi lkn taniy olmadi. Chunki qizning ho'l bo'lgan sochlari va qo'lidagi bir dona papkasi yuzini to'sib olgandi.
Ko'rinishidan oddiy, biroq harakatlari tanish...
Mashina yaa biroz yurgach oddiy bir kafe yonida to'xtadi. Mashinadan avval soyabon ushlab olgan qora kostyum shimli yigitlar tushdi va atrofda hech kim yo'qligiga toliq ishonch hosil qilgach mashina eshiki ochildi.
- Mashinadan tushishingiz mumkin, marhamat janob.
Qora niqob va qora kepkadagi yigit boshini quyi solib darhol kafe eshiklaridan ichkariga kirdi. U yengil uhhh tortib atrofdagi stullarga nazar tashladi. U stuliga joylashgach boyagi qiz haqda o'yladi. Yuzlar, ko'zlar hatto ovoz ham tanish. U qoshini chimirgancha stulga joylashdi. Darhol yonida 3ta ofitsiant hozir boldi.
- Menga 1ta issiq kofe. Shu yetadi.
Afitsiantlar bu yerni tark etib ishga kirishgach Yoongi sekinlik bn gitarasini qo'lga oldi.
- Hali ham shu ishingizni tashlamabsizdami?!
Yoongining qarshisidagi stulga 40yoshlardagi erkak kelib joylashdi. Bu uning amakisi Lee Jong edi.
- Amaki, qachon yetib keldingiz?... Ha aytgancha, ahvolingiz yaxshimi?
- Ha ancha yaxshi. Lkn buni sendan so'rash kk.
- Menda ham hammasi yaxshi. Shunchaki zerikdim. Yomg'irli havo ajoyib to'g'rimi? Bunday paytda o'zimni juda yaxshi his qilaman, yana ilhom keladi. Faqat bu yerda afitsiantlarni kopaytirib yuborishdi.
- Ahahahha. Hechqisi yo'q. senga omad tilayman.
Yoongi amakisi ketgach gitarani sozlay boshladi.
- Ahhh, u qiz kim edi? Nima uni taniymanmi?,-deya boshini ushlab telefonini yoqdi Yoongi. Soatga qaradi va boshini stol ustiga qo'ydi.
Afitsiant stol ustiga Yoongi uchun tayyorlangan maxsus kofeni qoydi ta'zim qildiyu yana ko'zdan ģoyib boldi.
Yoongi esa kofeni chetga surib ko'zlarini yumdi va gitarani chalishga sozladi. Bu uning eng sevgan mashg'uloti edi. Yolg'izlikda issiq kofe ichish va... gitara chalish. Unga ilhom bag'ishlovchi mashg'ulot. Yoongi guruhdagi deyarli ko'p qo'shiqlarni o'zi yozgan, solo aytish borasida ham anchagina tajribaga ega edi...
Yoongi o'rnidan turishi bn uni yonivga ikkita boyagi qora kostyum shimli erkaklar keldi va uni kuzatib borishdi. Yoongi gitarani joyiga qoyayotganda undan nimadir tushib ketdi. Bu surat edi. Yoongi buni etiborsz qoldirdi va cho'ntagiga solib bu mo'jaz kafeni tark etdi.
[Qayerga ketganini bilasiz😂 Ehtimol entertainmentga~]
Yomg'ir yog'averib ustini shalabbo qilgan qiz kvartira eshiklariga o'zini urdi. Yetmaganiga u juda yupun kiyingan edi va ko'karib ketgan qo'llari bn eshik tutquchini o'ziga tortdi.
Malumot uchun~
Min Raya. Yoshi 24da. Asli Daegulik. Biroq Seulda ta'lim oladi. Sabablar ko'p. Hozir Daeguda uning deyarli hechkimi yo'q. Bir necha yil oldin oilasida kelib chiqqan nizolar, qarshiliklar, cheklovlar, tahdidlar. Bularning barchasi Rayani jonidan to'ydiradi va u o'z uyini tark etadi. O'shandan beri uning na bir yaqin insoni va na bir do'sti bor.
Raya kvartirada yashaydi. Bazida elon tarqatib yuradi, bazida restoranda afitsiantlik qiladi. Bir so'z bn aytganda o'z hayotini o'zi quradi.
~
Raya kvartira zinalaridan ko'tarilib o'z uyiga kirdi. U kirishi bn qarshisidagi derazadan kirgan kuchli shamol ho'l bolib yotgan sochlarini to'zg'itib yubordi. Uni qo'llaridagi sumka yerga tushib ketdi. Oraga bir muddat sukunst cho'kdi. Raya ko'zlariga ishonmasdi. Derazalar ochilgan, hamma buyumlar yerda sochilib yotibdi. Devordagi portretlar yerga tushib sinib yotardi. Xonada faqat shamolning shuvullagani eshitilib turardi xolos.
- Bu...bu kimni ishi. KIM QILDI BUNI?
Uning ortidan esa uyning asl egasi Kim xonim kirib keldi
- Men qildim,- dedi Kim xonim qo'llarini beliga qo'yib.
- Uzr, Kim xonim. Kelganingizni payqamabman.
- Qachongacha kutib yashash kerak? Ozi tayin ishlaydigan noying bormi. Menga qop-qop vadalar berib har doim qayoqqadir yoqolib qolasan. O'zi...ota-onang ham sendan bekorga voz kechishmagan ekanda.
- Yana bir bor uzr. Lkn ular meni haydashmagan. Men ketganman.
Yoongi stulda o'tirar boshini tepaga qaratib turardi. U cho'ntagidan suratni oldi va zimdan nazar tashladi. Bu surat qayerdan gitara ichida paydo bolib qoldi?
Yoongi suratga qaraganda ko'zlari kattalashib ketdi. Suratda Yoongi va uning yonida yana bir qiz turardi. Qizning ko'zlari yonib turar sochlari uzun va o'ziga yarashgan edi. Yoongi bu qizni kimligini va qachon suratga tushganini eslay olmadi lkn bu qiz kecha yomg'irda mashina ortidan baqirgan qiz edi. Yoongi o'rnidan turib u yoqdan bu yoqqa yurgancha o'ylay boshladi.
- Balki muhlislarimdan biridir..?
Lkn suratning ortki qismida sanalar yozilgan edi.
- 2013. 7-mart. Tug'ilgan kunimdan roppa-rosa 2kun oldin kim bn uchrashgan bo'lishim mumkin. Ayshhh nima bolganda ham buni hech kim bilmasa edi.
~~
Raya yo'ldan yurib ketarkan telefonini yoqdi va soatga qaradi. Hali erta bolishiga qaramay u restoranga ketayotgan edi. Lkn kechki payt
restoranga kunduzgidan ancha ko'proq odamlar tashrif buyuradi. Lkn shunga qaramay Raya restoranga yetib bordi.
- Janob, bilaman bemavrid keldim. Lkn hozir pulga muhtojman shuning uchun...
- Raxmat janob,- deya biroz egildi Raya. Va xursand bolib o'z ishida davom etdi.
Raya idishlarni yuvib bolgach restoran eshigidan kirib kelayotgan odamlarga hizmat korsatishni boshladi. U muloyim ohangda gapirar taomlarni vaqtida yetkazib hammaning ko'nglini xushnud etardi. Shuning uchun restoran xo'jayini ham unga yaxshi muomalada bolardi.
Raya qo'lida qo'llanma va patnos olib yangi kelga "xo'randa" yoniga keldi
- Xayrli kech janob, nima buyurtma berasiz?
- Nima? Janob gaplaringizga tushunmadim.
Niqob ostidagi begona erkak qizni qo'lidan ushlab restorandan olib chiqib ketdi. Nega buni hech kim sezmay qoldi? Yoki qarshilik korsatishga urunishmadi?
Erkak mashina eshiklari ochilgach Rayani mashina ichiga itarib yubordi. Raya mashina ichiga tushib qoldi va oyog'i biroz lat yedi.
- Tshshsh. Bu yerdan ketganimizdan so'ng...
Yoongi niqobini yechgachgina Raya uni taniy oldi. U hayron bolmadi. Chunki u Yoongini avvaldan tanirdi. Yo'q, u Yoongini bolaligidan beri tanirdi. Va hozir Yoongi uni unutib yuborgandi.
Mashina qayergadir kelib to'xtagach Rayaga mashina eshiklarini ochib berishdi.
- Mashinadan tushganingdan so'ng hammasini tushuntiraman.
Raya hech narsa demadi va haxsiragancha mashinadan tushdi. Yoongi ham mashinadan tushgach ular o'zlarini katta va hashamatli uy yonida ko'rishdi. Ha albatta, bu Yoongining shaxsiy uyi edi. Raya bir muddat atrofga tikilib qoldi va Yoongining ishorasidan so'ng uning ortidan ergashib uy ichkarisiga yo'l oldi.
Raya pov.
Nega u meni bu yerga boshlab keldi? Eski sevgisini eslab qolibdimi? Axmoq! Oradan naqt 8yil o'tdi. U meni butunlay unutib yubordi. Bu yerga kelmasligim kerak edi aslida. Uni deb ishdan bo'shatilishim hech gap emas, chunki u bunga arzimaydi.
Raya va Yoongi uyga kirishgach Yoongi ustidagi o'ziga noqulay turgan kiyimni yechib uloqtirdi u endi futbolkada qoldi. Bu esa unga yarashib turardi.
Raya uning qarshisidagi divanga o'tirdi. Yoongi esa cho'ntagidan boyagi suratni oldi.
- Biz qachondir uchrashganmizmi? Men seni qayerdan taniyman. Bu rasm menda qanday paydo bolib qoldi. Yoki bu o'ylab topilgan xiylami?)- Yoongi.
- Bilmayman,- deya nigohlarini olib qochdi Raya.
- Menga to‘g‘risini ayt. Biz tanishmizmi?
- Hahh, rostan ham unutib yuborganmisiz? Ishongim kemayapti. Ahahahh.)- Raya.
- ...Ahh meni eshit. Taxminan 4yil oldin avtohalokatda boshimdan jiddiy jarohat olganman. Shundan so‘ng doktorlar ba‘zi xotiralaringizni unutib yuborasz deb aytgan. Balki shuning uchun ham men seni tanimayotgandirman.
- Balki...
Raya pinagini ham buzmadi.
- Agar aytmasang ustingdan politsiyaga shikoyat qilaman va qolgan umringni qamoqda o‘tkazasan. Endi esa gapir. Biz tanishmizmi?
Raya bu gaplarni eshitgach biroz o‘ziga kelib oldi va gap boshladi.
- Biz 9yil oldin maktabda uchrashganmiz...
Yoongi uning gaplarini diqqat bn tinglay boshladi. Va bazi bir gaplar va Rayaning qo‘l harakatlari o‘tmishda bo‘lib o‘tgan voqealarni eslata boshladi.
-... 8yil oldin esa biz ajraldik. Ya‘ni siz mashhur bo‘lish uchun o‘z uyingizni tark etdingiz. Hatto meni ham o‘ylamadingiz. Hatto bir bor xsbar olmadingiz. Sizni doim televizorda ko‘rsata boshlashdi. Vanihoyat siz mashhurlikka erishgan edingiz. O‘z orzuyingizni amalga oshirdingiz. Biroq unutib yubordingiz. Siz qaytish va'dasi bn ketgan edingiz. Unutish emas! Men kutdim. 6yil o‘tgach o‘sha ko‘prik yonida kelishingizni kutdim. Lkn kelmadingiz. Chunki siz unutdingiz! O‘z uyingizni, shahringizni, sevgingizni...barchasini. Hozir ham baxtlisiz. Lkn bilasizmi mening hayotim qay zaylda o‘tmoqda. Ahvolimchi? Shu lanati hayot va sizning vadalaringizni deb hozir tirik yetimga aylanganman. Hatto yashashga uyim ham yoq.
Raya yig‘lab baqirar, ammo eslamay turolmasdi. U yerga qaragancha o‘zini bosib oldi.
- Kechir??? 9yil o‘tgach bu gaplar tasir qiladi, u meni kechiradi deb o‘ylayszmi. Yo‘q, Min Yoongi. Endi yo‘q. Meni eslamang.
Raya unga alamzada nigohi bn qaradi va yoniga yaqinlashib sumkasidan bir nima oldi. Bu o‘yinchoq gitara edi. 7yil oldin Yoongi o‘z qo‘llari bn Rayaga topshirgan estalik.
- Sizdan qolgan yagona estalik. Oling, bu sizniki. Menga o‘tmishni eslatuvchi buyumlarning keragi yo‘q. Chunki eslashni ham hoxlamayman. Agar buni o‘zingizda olib qolsangiz men sizni unutib o‘z hayotimni zimdan opzgartira olaman. Agar qaytarib bersangiz xayotim yana o‘sha lanati xotiralar ichida qolib ketadi.
Raya endi uydan chiqib ketishga shaylandi. Negadir hozir uni yelkasidan toģ ag‘darilgandek boldi. Raya eshik yoniga yetib borgach ortidan ovoz keldi.
Raya ortiga burilishi bn Yoongi uning yoniga yetib keldi va bag‘riga bosdi. Rayaning ko‘zlaridan oqib tushayotgan ko‘zyoshlarni yengi bn artdi.
- Raya. Men esladim. Hammasini esladim. Sen mening Rayamsan. O‘sha olmaxon tumshuqli qiz. Mening Rayam! Vadamda tura olmaganim uchun kechir. Menga...
Yoongi Rayaga qaradi. Endi Rayaning labiga tabassum yugurgandi va xursandligidan ko‘zidan yosh dumaladi. Uning burni esa qizarib qoldi.
- Kechir... istasang barchasini unutamiz. Endi hayotingni men sababli zimdan o‘zgartirishga nima deysan? Lkn bu safar qochib ketishlarsiz. Meni hozir ham yoqtirasanmi yoki soch turmagim yoqmadimi?