Qalb Mag'lubiyati
Men bir yigitdan ikkinchisiga qaradim.
– Demak, sizga ma'lumot kerakmi? – so‘radim qoshimni ko‘tarib.
-–Aynan, - dedi ulardan biri. Ular Yoongi hech qachon Namjoondan voz kechmasligini bilishardi, xuddi sport zalidagi jangchilar kabi. Va ular yangi xodimni aldashni o'ylashgandi. Aqlli g'oya. Bundan tashqari, ular pul taklif qilishdi - ikki baravar aqlli. Faqat ular mening butunlay boshqacha rejalarim borligini bilishmasdi.
– Men taklifingizni rad etaman , deb chekni uning qo'llariga qaytardim va ketishga o'girildim, lekin ulardan biri yigit mening bilagimdan ushlab oldi.
Orqaga gandiraklab, sekin so‘kindim.
– Pul kerak emasmi? – hayron bo‘lib so‘radi u. Men unga o'girilib, qo'limni silkitdim. Bu safar uning qo'li og'ridi.
– Ular kerak, lekin men ularni bu yo'l bilan topmayman. Jin ursin, qo'llarimni qo'yib yuboring , - deb qattiq silkitdim va xayriyatki yigit meni qo'yib yubordi.
– Sen notog'ri qaror qilyabsan , deb jilmayib qo'ydi u. Unga aynan nima kulgili tuyulganini bilmayman.
- Ishonching komilmi? - so'radi bezori.
Men unga qaradim: – Xa, Har qachongidan ham ko'proq ishinchim komil.
– Bu qaroringdan afsuslanasan, dedi yigitlardan biri
- Sen noto'g'ri tomonni tanlayabsan.
O‘zimni tiya olmay, orqaga qadam tashladim; qo'llarim sezilarli darajada titrardi, shuning uchun men ularni ko'kragimga kesib o'tishga majbur bo'ldim. Yutinib, vaziyatga ham, uning gaplariga ham parvo qilmayotgandek ko‘rinishga qo‘limdan kelgancha harakat qildim.
– Menga tahdid qilyapsizmi? – so‘radim kinoya bilan.
– Yo'q, men seni ogohlantiryapman.
Endi jilmayib qo'ydim. – Rahmat, lekin men buni sizsiz ham tushunaman deb o'ylayman , deb qo'llarimni pastga tushirib, ko'ylagimning chetini qolim bilan qisib qo'ydim.
- Yana savollar bormi? Men bir yigitdan ikkinchisiga qaradim. Ularning ikkalasi ham menga qaradi.
Javobni kutmay o‘girildim va tez mashina tomon yurdim.
- Yodda tut, sening bu qaroring tufayli kimdir zarar ko'rishi mumkin! – deb qichqirdi ukardan biri.
Ehtimol, keyinroq bu harakatimdan pushaymon bo'lishim mumkin, lekin hozir men bunga ahamiyat bermadim.
Men o‘girilib, ularga o‘rta barmog‘imni ko‘rsatdim.
To'xtash joyidagi pul tikish va qo'rqinchli manzarani yig'ib, nonushta qilish uchun yaqin atrofdagi kafega yo'l oldim. Men hali ham ahmoq kabi ko'rinayotganimni bilardim, bundan tashqari, qo'llarim hali ham titrar edi, lekin men ovqat uchun hamma narsani qilishga tayyor edim. Kafe eshigini ochib, men bir zumda qahva va yangi pishiriqlar hidini his qildim. Ammo omadsizlik, hayot meni yana chetga uloqtirdi
Bu yerda bo‘sh o‘rindiqlar yo‘q edi. Barcha stollar, shuningdek, bardagi to'rtta o'rindiq ham band edi . Bu emas. Bu hududdagi eng yaxshi kafe edi, men boshqa joyga borishni xohlamadim.
Men to‘g‘ridan-to‘g‘ri kiraverishda qotib qoldim. Qahvaxonada odamlar gaplashib, kulishardi. Men ovqatni o'zim bilan olib ketishim mumkin edi, lekin buning uchun ikki barobar ko'proq navbat kutishim kerak edi.