#Vaqt_va_taqdir
Bu joy ovqatlanish joyi kabi gavjum emas edi, lekin unchalik ham himoya qilinadigan emas edi.
Shaharlik bir kishi uning oldiga kelib, Jungkookga nimadir dedi, bu uni bar tomon qaradi.
Odamlar unchalik ko'p emas edi, lekin men uzun palto kiygan bir erkakning egri-bugri sarg'ish sochli ayol bilan gaplashayotganiga, vaqti-vaqti bilan ichimlikdan ho'playotganiga e'tibor qaratdim.
[ P.S: bu oʻtgan qismdagi voqealarni ertasi kuni, jihye jk bilan boshqa shaharga asal oyiga borishdi. ]
Jungkook boshqalarga barni aylanib yurgan oʻsha yigitga ishora qildi.
Palto kiygan yigit e'tiborini ichimlikka shunchalik qaratdiki, uni o'rab turgan odamlarni payqamadi.
Bir soniya deganda yigitcha orqasidagi 2 ta odamni uchirib yubordi.
Men qo'rqib ketgandim, inson ham shu qadar mahoratli boʻlishi mumkinmi?!
Paltodagi yigit ulardan biriga tirsagini bukib, ikkinchisiga kuchli zarba berdi.
Yigit xanjarini sug'urib oldi va u shahar aholisidan biriga xujum qilishga kirishdi.
— Oʻrningda boʻlganimda bunday qilishga jurʼat etmagan boʻlardim. – ovoz Jungkookniki edi va, yigit keskin oʻgirilib unga qaradi.
Yigitni yuzi qoʻrquvdan burishib, qochish uchun tezda intildi, ammo...
Jungkook orqa cho'ntagidan o'tkir pichoq chiqarib, yigit tomon uloqtirdi.
Pichoq uning bel qismidagi teriga teshib o‘tib, yigit baland ovozda qichqirdi.
Uning krem rangdagi paltosi qon tusga kirdi, harakati sekinlashdi, lekin u hamon oqsoqlanib yugurishda davom etdi.
Jungkook menga tik qaradi, u yana ikkita pichoqni oldi va bemalol yigitni sonlarining orqa tomoniga sanchdi, mendan bir marta ham ko'zini uzmadi.
Jungkook shu qadar mahoratli bosqinchiga teginmay turib hamda mendan koʻzini uzmay turib bosqinchini qoʻlga oldi?!
U hatto yigitga qaramadi ham!!!
Yigit endi yerda ogʻriqdan boʻkirardi.
Olomon bir daqiqa oldin sodir bo'lgan voqeaga guvoh bo'ldi va ular hayratda va hayratda qolishdi.
— Uni ichkariga olib kiring. – deb buyurdi Jungkook yaralangan bosqinchini ichkariga olib borgan odamlarga.
— Bu badbaxt xoin edi va hozir siz u bilan gaplashvolamiz, endi hammela bu yerni tark etishingla mumkin.
Jungkook baland va chuqur ovoz bilan gapirdi va olomon yorug'lik tezligida tarqab ketdi.
Menga tikilgancha, yuzida mag'rur jilmaygan Jungkookga qarab yurdim.
— Xo'sh... men hech qachon bunday pichoq otish mahoratingiz borligini bilmagandim. – deb maqtadim yerga qarab.
— Senga ko'rsatish uchun hali ko'p qobiliyatlarim bor, sevgilim, – u xijolatli jilmayib qo'ydi.
— Ayg‘oqchi qo‘lga olindi, endi nima bo‘ladi?
— U shunchaki ayg'oqchi emas edi. U mening armiyamning birinchi qatorining eng yaxshi askarlaridan biri edi. U missiyalardan birida g'oyib bo'ldi va oylardan keyin qaytib keldi. Uning bizga xiyonat qilishiga hech qachon ishonmasdim.
— Demak, u o'sha paytda sotqinlik qilgan.
— Hozir ularning qanchasi sotqin ekanligini aniq bilmaymiz. Boshqalari oramizda bo'lishi ham mumkin.
Qo‘limni ishonch bilan yelkasiga qo‘ydim.
— Men umuman tashvishlanmayman, chunki siz borsiz.
— Albatta, jar bir askarlarimning yozuvlari va yashash joylari haqida ma'lumotlar bor. Agar ulardan birontasi uzoq missiyaga joʻnatilgan boʻlsa qidirish kerak.
— Qaytishimiz bilanoq, men Karterga yetarlicha uzoq vaqt ketgan va qaytib kelganlarning ro'yxatini tuzaman, shunda biz ularni gumonlanuvchilar zonasida ushlab turishimiz va ularning har bir harakatini kuzatishimiz mumkin.
— Bu haqiqatan ham ajoyib reja!
U jilmayib qo'lini yelkamga qo'ydi va meni palto kiygan odam olib ketilgan yo'lak tomon yetakladi.
Biz eshikka yetib keldik va Jungkook menga yaqinlashdi.
— Malika... Men bilan kirishingni xohlamayman..
— Siz uni so'roq qilmoqchisiz, shunday emasmi?
U menga qorong'u sovuq ko'zlari bilan tikildi.
Uning menga sotqin bilan nima qilishini, guvoh bo'lishimni xohlamasligini aytdi.
— ChonWo boshqa ritsarlar bilan bu yerga kelyapti. U siz bilan birga bo'ladi, – dedi u eshikni orqasidan yopgancha xonaga kirgan.
Keyin xona ichidan og'riqli qichqiriqni eshitdim, keyin bir qator azobli boʻkirishlar eshitildi.
Men bu tavernaning yashirin xonasida sodir bo'layotgan dahshatdan bexabar bayram davom etgan asosiy zalga yugurdim.
Men oldingi stolimga o'tirdim va musiqachilar ijro etgan mayin ohangdor trubka ostida sekin raqsga tushgan juftliklarni tomosha qildim.
Ko'p mehmonlarning ketishini ko'rganim uchun vaqt o'tdi.
Shunda men yelkamga teginishni his qildim.
Men to'satdan o'girilib, u erda jilmaygan ChonUni ko'rdim.
— ChonWo! — deb hayqirdim va uni quchoqlab oldim.
— Meni kutayotganingni bilardim.
— Oʻzingdan ketma🗿 – dedim men uni itarib yuborib.
ChonUning yuzidagi tabassum allaqachon o'tib ketgan va o'rnini jiddiy nigoh egalladi.
— Jungkook tez orada keladi. Shu yerda qolganingiz ma'qul.
Men Jungkookning bizga g'azablangan ifoda bilan yaqinlashayotganini ko'rdim.
— Nima bo'ldi? Biror narsa dedimi?
— Har xil usullarni sinab ko'rdim va u hali hech nima demadi. Faqat bir xil jumlani takrorlayapti.
— Oʻlim uchun pushaymon boʻlishni foydasi yoʻq, yuragidan ham aziz insoni uchun faqat yigʻlashadi.
— Bu qanaqa jumboq? — dedim qoshlarimni chimirib.
— Kimnidir o'lishi ehtimoli bor, chunki o'lim so'zi bu topishmoq jumlasi javobi.
— Yurakdan azizmi? U Jungkookga shunday dedi va demak Jihye bunga javob bersa ajablanarli joyi yo'q.
— Demak, men yuragimdan aziz insonim uchun yigʻlayman? – dedim hayron bo‘lib.
Jungkook biroz vahima bilan ko'zlarimga to'g'ri qaradi.
— Seni yurakdan aziz insoning... ota-onangni nazarda tutgan boʻlsachi!?
— Ota-onamni hayoti xavf ostida!!
Va men bu ikkisining o'rtasida qoldim. Ichimda vahima va qichqiriq bor edi, lekin hech narsa meni bezovta qilmadi.
Men o'zimni butunlay boʻm bo'sh his qildim.
Bir ovoz buda uzoqdan ismimnni chaqirgandek tuyulardi....
— Jihye! – deb baqirdi kimdir va birdan yelkamni silkitib
Men ko‘zimni ochdim va Jungkookning menga xavotir bilan qaraganini ko‘rdim
Men javob bera olmay, unga qarab qoldim.
Jk barmoqlari bilagimni ushladi.
— Men rahbarlik qilaman. Genri va boshqa ritsarlar keyinroq bosqinchi bilan kelishadi. – dedi ChonWo va otiga minib.
Keyin men uning o'rmonga tez yugurayotganini ko'rdim.
Jk qo‘limni qo‘liga oldi va barmoqlarimizni bir-biriga bog‘ladi.
— Yaxshimisan? — so‘radi ko‘zlari tashvishga to‘ldi.
Shunda to'satdan men uyda oʻtirgan va ularning o'limi haqidagi dahshatli xabarni olganimga qadar har kuni onam va dadamni kutgan 5 yoshli o'zimni esladim.
Buni bilmasdan turib, ko'z yoshlarim yonoqlarimdan oqib tushdi va men yig'lab yubordim.
U meni ohista ko'tarib, tizzasiga qo'ydi. U qo‘llari bilan o‘rab, peshonamdan o‘pdi.
— Biz ularni qutqaramiz, va'da beraman. – deb pichirladi va meni qattiqroq ushlab oldi.
— Men... yo'qotaman... yana ularni yo'qotaman.... – men so'zlarimdan bo'g'ilib, uning ko'kragiga boshimni qo'yib qattiqroq yig'ladim.
— Shh... kuchli bo'l sevgilim. Ularni yo'qotmaysan, bunga yoʻl qoʻymayaman. – deb meni yupatishga urinib, orqamni silab qo'ydi.
Har bir o'tgan soniya qiynalayotgandek yig'lashni to'xtata olmadim. Uning ko'ylagi ho'l qilib yubordim, lekin u parvo qilmadi shekilli, ko'z yoshlarimni artdi.
Ayni damda u menga eng kerak edi..
Buning uchun bundan ortiq minnatdor bo'lolmasdim!
Shaharga yaqinlashganimizda qo‘rquvdan yuragim siqilib ketdi.
Ota-onam sog‘-salomat bo‘lsin degan umidda qattiq duo qildim.
Biz ko'lga otlanib, ota-onam yashaydigan yozgi uyga yaqinlashdik va ko'plab askarlarni ko'rish uchun mash'alalar yonib turardi.
Bir oz yaqinroq kelgach, butun uy kuygan va yonib ketganini bildim, chunki tutun havoga bug'lanib ketdi.
Men dahshatdan qoʻrqib ketdim.
Askarlardan biri bizga yaqinlashib, Jungkook bilan salomlashdi:
— Janob, biz olovni o'chirdik va ichkarini qidirdik. Yongʻin paytida ular bu yerrda bo'lmaganga o'xshaydi.
Men katta yengillik bilan xo‘rsindim.
— Unda ketishing mumkin. Ehtiyot bo'l va bosqinchilardan ehtiyot bo'l, – dedi Jungkook va keyin biz otga mindik.
— Agar bu yerda bo'lmasa, ular qayerda bo'lishi mumkin? – men hayajonlanib so‘radim.
— Tinchlan malika. Ishonchim komilki, ular seni mashinangni qurish uchun yasalgan kabinada.
Tez orada biz yetib keldik va men ichkariga yugurdim. Men ChonWo va boshqa to'rt kishining nimadir yoki kimdir atrofida to'planganini ko'rdim.
Sekin yurardim, yuragim ko'ksimga vahshiyona urardi.
Men onamning qonga belanib yotgani haqidagi eng dahshatli manzarani ko'rdim.
Yaqinroq yurganimda tanam qaltirab, titrab ketdi, otam uni ushlab yig'layotganini ko'rdim.
Tabib uning yaralarini davoladi, lekin u hushidan ketib boʻlgandi.
Oldindagi manzarani ko‘ra olmay tizzalarim bukilib polga yiqilganimni sezmay qoldim.
Hammaning e'tibori menga qaratildi, lekin ko'zlarim onamning rangpar va jonsiz yuzida qoldi.
— Jihye... – deb pichirladi Nikolay yelkamdan ushlab, siniq ovozda.
Dadam menga yoshga to‘lgan ko‘zlari bilan qarab turgan ekan, men onamga yaqinlashdim.
— Oyijon, uyg'oning. Men qaytib keldim. Hali gaplashadigan ko'p narsamiz bor! Mendan maktabim haqida so'ragan edingiz, esingizdami? Tarix darsida uxlab qolib, Genrix II hisbga olingan kun haqida gapira olmagandim.. Yoki eng yomon qiz Sandra mening kiyimimni masxara qilgani uchun toʻgʻridan toʻgʻri uni qorniga tepganimni sizga aytmagan edim.
— Va biz hali ham men o'qishni qanday tugatganim va kvant fizikasi bo'yicha diplom olish uchun kollejga ketganim haqida gaplashishimiz kerak, – dedim uning jasadiga qarab.
— Oyijon... i-iltimos uyg'on.... Meni tashlab ketma, iltimos! – deb yig'lab yubordim.
— Dada! Onamga ayting u hozir juda qo'pol va qaysar. U uyg'onishi kerak!!!
Dadam javob bermadi, lekin ko'z yoshlari yuziga oqayotgancha menga qaradi.
Men uni quchoqlab oldim, o'zim ham jim ko'z yoshlarimni to'kdim.
— Bu qanday sodir bo'ldi?! – Jungkook boshqalardan so'radi.
— Biz imkon qadar tezroq bu erga keldik. Ular bu yerni buzib kirib Jihyening ota onasiga hujum qilishdi.
— Ular bizni kelayotganimizni ko'rib, qoʻrqishdi va Jihyening onasi bo'lgan eng yaqin odamini pichoqladilar va ular qochib ketishdi. – dedi ChonWo
— Shundan keyin darhol qirollik shifokorini olib keldik, janob. – dedi boshqa bir kishi.
— Vaziyat qanday, Frederik? – shifokorni so'radi Jk.
— Qo'rqaman, xonim xavf ostida, janob oliylari. Yarasi chuqur va juda ko'p qon yo'qotgan... – dedi chol boshini quyi solib.
— Endi uni qutqarishning bitta yo'li bor, – dedi dadam va davom etdi.
— Biz kelajakka qaytishimiz kerak.
— Dada! Bu juda xavfli. U yomon, ahvoli yanada yomonlashishi mumkin. – dedim koʻz yoshlarimni artdimm.
— Bu yagona yo'l, bolam. Biz bu imkoniyatdan foydalanishimiz kerak. Unga qon quyish kerak va faqat zamonaviy tibbiyot bilangina oyingni saqlab qolishimiz mumkin.
— Biz dvigatelni qurishni tugatdik. Stabilizatorlar tekshirilmoqda. Bizda selenium bor.
— Bizda koordinatalar tayyor emas. To'g'ri o'lchagichsiz sizlar vaqtdan oldinroqqa 22-asrga tushib qolishingiz mumkin.
— Sen bizdan ko'ra aqlliroqsan. Ishonchim komilki, buni tushunasan. – dedi otam menga zaif jilmayib.
Men bosh irg'ab, ularning sayohati uchun hamma narsani tayyorlay boshladim.
Biz ishlayotganimizda hamma o‘sha yerda turib, bizga tikildi.
Bir necha daqiqadan so'ng, vaqt mashinasi tayyor bo'ldi
Men mashinani onam va dadam uchun mos masofaga qo'ydim. Men bir lahzaga ko'zlarimni yumdim va vaqt tizimidagi taxminiy koordinatalarni yozishdan oldin chuqur nafas oldim.
Boshqa odamlar ChonWoning buyrug'iga binoan jo'nab ketishdi.
Jungkook men tomon yurdi va peshonamdan o'pdi.
— O'g'lim, qizimga g'amxo'rlik qil. Men uni joningni berib boʻlsa ham himoya qilishingni bilaman, – dedi otam Nikolayga va uni quchoqladi.
— Tushundim. Yo'lingiz bexatar bo'lsin, ota, – deb javob qildi u jilmayib.
ChonWo dadam bilan qo‘l berib ko‘rishdi, keyin esa mag‘rur tabassum bilan menga qarab o‘girildi.
Men ko'z yoshlarimni pirpiratdim va javoban tabassum qildim.
— Men seni yaxshi ko'raman qizim. Tez orada ko'rishamiz. Xayr, – dedi va meni mahkam quchoqladi.
— Xayr ota. Men ham sizni yaxshi ko'raman, – deb javob berdim va yig'lamaslik uchun bor kuchim bilan harakat qilib.
Uchovimiz xonaning eng chekka burchagiga bordik va shu yerda turdik.
Dadam mashinani yoqdi va men Jungkookga yaqinlashdim.
Mashinaning aylanishi ularni qamrab olgan yorqin sharsimon teshik paydo bo'lishi bilan boshlandi va ular bir necha soniya ichida g'oyib bo'ldi, mashina eslatish uchun o'z o'rnida qoldi.
— Jihye, ular endi xavfsiz, – dedi Karter menga jilmayib.
— Va men onam bilan hammasi yaxshi bo'lishini bilaman. Bilaman, – dedim o'zimni ulardan ko'ra ko'proq ishontirib.
— U tuzaladi, malika. Endi xaromilarning hammasini gunohlari uchun javob berish vaqti keldi.
Men deraza yoniga o'tirdim va tashqaridagi manzaraga qaradim.
Shahar qorong'i osmon ostida go'zal ko'rinardi va uzoqda muz bilan qoplangan tog'lar yaqinlashib kelayotgan qishdan dalolat beradi.
Men daftarga siyoh bilan yozishni boshladim va bu safar javoblarni topishim kerak.
Qancha vaqt o‘tganini sezmay qoldim, butun bilimimni varaqlarga yozdim.
Men tezda qog'ozga yakuniy tenglamani yozib oldim.
Men to'g'ri koordinatalarni aniqladim, lekin endi juda kech edi...
Mening ota-onam boshqa o'lchovga yuborgandim, aniq kelajakdan bir oz oldinga.
Hech bo'lmaganda ular endi xavfsiz! Va bu meni aqli hotirjam tutadigan yagona narsa.
ChonWo eshikni baland ovoz bilan devorga taqillatib ichkariga kirdi.
— Nima bo‘ldi? — so‘radim vahimaga tushgan yuz bilan.
— Urush boshlanadi.... Besh kundan keyin. Ayg'oqchilar oshkor qildi!
— Ularning odamlari, aksariyati niqoblangan, lekin bizning chegaralarimiz tomon ehtiyotkorlik bilan olg'a siljishmoqda. Ular butun umrlari davomida shu daqiqaga tayyorgarlik ko'rishdi, biz ham. Ular yaqinda shu yerda bo'lishadi.
— U hozir kengash yig'ilishida. Chiqishi bilan sen bilan uchrashadi!
Men uning oldiga bordim va uning ko'zlariga qaradim,
— Hammasi yaxshi bo'ladi, to'g'rimi?
Aytmoqchimanki, biz ulardan kuchliroqmiz va soni bo'yicha ko'proqmiz. Ishonchim komilki, hech narsa noto'g'ri ketmaydi. – deb so'radim umidli ko'zlar bilan.
U javob bermadi, faqat menga xavotirli yuz bilan qaradi.
— ChonWo... Iltimos, menga ayt! – deb so'radim.
— Bizning ayg'oqchilarning taxminiy hisob-kitoblariga ko'ra, ular tomonda 50 000 dan ortiq odam bor. – deb javob berdi u va davom etdi.
— Bizning soni ularnikidan ko'p, chunki bizda 150 000 dan ortiq askar bor, ammo farqi shundaki, ular bu qadar mahoratli emas. Raqib tomon shafqatsiz va hech kim kutmaganda hujum qilishadi. Ular yillar davomida tayyorlangan. – deb tushuntirdi u.
Shu payt Jungkook jiddiy nigoh bilan ichkariga kirdi.
— ChonU! Menga borib odamlarni tayyorlashing kerak. Tez orada yo'lga chiqamiz. – dedi u va ChonUbilan birga jo'nab ketdi.
— Jungkook! Nimalar bo'lyapti? – men uning oldiga bordim va ikkala yelkasidan ushlab oldim. U xo'rsinib menga qaradi.
— Ular Daegwon chegaralariga xujumni boshlashdi malika.
— Men ularning mashhur armiyasi qanchalik kuchli boʻlmasin qalʼa yaqiniga hatto yuz milya yaqinlashishiga yo'l qo'ymayman. Biz ularni oʻldiramiz.
— L-lekin nega endi birdan ketyapsiz?" – so‘radim ko‘z yoshlarimni ushlab turishga harakat qilib.
Sochimning bir tutamini qulog‘im orqasiga oʻtkazib, ma’yus jilmayib qo‘ydi.
— Saltanat juda katta va keng. G'arbiy chegaraga yetib borishim uchun to'rt kun kerak bo'ladi.
Ko‘z yoshlarim yonog‘imga to‘kila boshlaganda uni mahkam quchoqladim.
— Yo'q... Ketishingizga ruxsat berolmayman... Keta olmaysiz! – deb yig'lab yubordim.
— Yig'lama sevgilim. Va'da beraman... Tez orada qaytaman, – dedi yuzimdan o'pib
Lekin yig'lashimni to'xtata olmadim.
Lekin men uning uchun kuchli bo'lishim kerakligini bilardim.
— Ketishingizga qancha vaqt qoldi? – ko'zlarim ko'proq yosh bilan yaltirab unga qaradim.
Men xo'rsindim va ko'z yoshlarimni artib. U bilan bir soat vaqtim bor edi
Shundan keyin men uni bir necha kun yoki undan ham yomoni... oylar davomida ko'rmasligim mumkin.
POV_JUNGKOOK: uning yig'layotganini ko'rish men uchun eng azobli narsaga aylandi.
Men o'zimni butunlay ilojsiz his qildim!
Lekin nima bo'lishidan qat'iy nazar, men uning atrofidagi xavf-xatarlardan xalos bo'lishiga ishonch hosil qilaman deb o'zimga va'da berdim.
Men qila olamanmi yoki yo'qmi.
— Agar haqiqatan ham borishingiz kerak bo'lsa, meni o'zingiz bilan olib keting. Iltimos, meni tashlab ketmang... – deb yig'ladi u qo'limdan ushlab.
Men uni o'zimga tortdim va uning nozik ramkasini quchoqlab oldim.
— Sen mening javobimni allaqachon bilasan, sevgilim, – deb pichirladim men uning qulog'iga.
Men buni hech qachon o'ylamayman. Va u men bilan bu borada bahslashishdan ko'ra yaxshiroq bilar edi.
U meni qattiqroq quchoqlaganida uning titrayotganini his qildim va uni abadiy ushlab turishni xohlardim.
Men unga bir stakan suv quydim va oldinga tutdim. U oldi va men uning stakandan katta qultum olayotganini kuzatdim.
Men uni baland deraza ostidagi o'rindiq tomon yurdim va uning oldida tiz cho'kib o'tirdim.
U menga yosh va og'riq to'la yaltiroq ko'zlari bilan qaradi. Va ikkinchi marta u ko'z yoshlarini yengi bilan artdi va lablarida tabassumni saqlashga harakat qildi.
Men uning qo'lini qo'limga olib, yuqoriga ko'tardim. Men uning qo'lining orqa tomonini o'pdim, hech qachon ko'z aloqasini buzmadim.
Uning zumraddek go‘zal ko‘zlaridan bir tomchi yosh oqib chiqqach, ko‘zini pirpiratdi.
— Ketishimdan oldin sen uchun menda bir narsa bor. – dedim u menga qiziq ko'zlari bilan qarab.
Qo‘limni cho‘ntagimga solib, uzuk chiqardim.
Bu uzukni yasash uchun xorijdagi eng zo‘r metallsozlardan birini topishimga bir oycha vaqt ketdi.
U buni hali sezmagan edi, shuning uchun men uzukni uning barmog'iga ohista qo'ydim va uning atrofiga juda mos kelishini kuzatdim.
— Ey xudoyim.... Men.. Bu moviy olmosmi? – hayratdan qotib qoldi.
— Ha, malika. – deb javob berdim va uning qiyofasi chaqmoqdek tez o'zgarib borayotganini kuzatdim.
— Esladingiz, — dedi u mayin jilmayib.
Men shunchaki bosh irg'ab, uning yuqoriga burilgan to'la pushti lablariga qarab tabassum qildim.
Men uni birinchi marta sharsharaga olib borgan kunim, u moviy olmosni xohlashini tan olgan edi.
— Men buni faqat oʻzimni malika kabi ko'rsatish uchun aytdim.... Menga rostdan ham olmos sotib olganingizga ishonmayapman.
Men kulib uning barmoqlarini o'pdim.
— Demak, bu senga yoqmayaptimi?
— Yo'q.. unday emas, bu ajoyib. Menga bu juda yoqdi. –deb javob berdi u.
— Ammo, bu juda qimmatga tushgan bo'lsa kerak. Men buni qabul qila olmayman. – dedi u pastga qarab.
Men uning iyagini ushlab oldim va ko'zim bilan uchrashishi uchun uni yuqoriga egdim.
— Nega buni tushunmayapman, sen menikisan va men senga xohlaganingning hammasini sotib olaman.
— Men uchun pulingizni behuda sarflamasligingiz kerak!
— Bu olmos meni butun boyligimni 1000 dan bir qismiga ham taʼsir qilmaydi vaholanki.
Men uning birinchi samimiy tajribasi yoqimli va unutilmas bo'lishiga ishonch hosil qilaman.
U labini tishlab, yon tomonga qaradi.
— Menimcha, qarshi bo'lardim, – u ko'zlarini menikiga to'qnashtirmasdan, uyatchan jilmayib qo'ydi.
U malika kabi o'ziga xos tarzda muomala qilishga loyiqdir.
Mushukchadek esnagancha peshonasidan o'pdim. Men uning yoniga yotdim, uni ko'kragiga yaqin oldim.
U boshini ko‘ksimga qo‘yganida, uni quchog‘imga olganidan mamnun bo‘ldim.
— Kookie, men doim hayron bo'lganman .... Nega siz boshqa qirollar kabi toj kiymaysiz? – so'radi u uyqusiragan ovozda.
— Bu men shoh bo'lishni xohlamaganim uchun, men hech qachon toj kiymaganman. – deb ming'irladim xayolim o'sha yillarga qaytadi.
Qolaversa, boshimda oʻsha otamning qonli toji bo'lishini xohlamadim.
—:Ammo siz zo'r podshohsiz. Xalq sizni yaxshi ko'radi.
— Ular mendan qo'rqishadi va hurmat qilishadi. Ular meni sevmaydilar, agar Teo qirol bo'lganida, Teoni sevishlari mumkin edi.. – deb tabassum qildim.
— Shuning uchun, agar men uchun merosxoʻr dunyoga keltirib bersang.... – men unga taklif bilan qarab jilmayib qo'ydim.
Ko‘zlarimga qaramaslikka urinib, qizarib ketdi.
— Men o'z vazifalarimni topshirsam bo'lardi va o'zimizga ko'proq vaqt ajratamiz.
— Jungkook... Unaqa gapni to'xtat. – deb g'o'ldiradi u yana esnab.
— O'ylab ko'ri, sevgilim, – men unga ko'z qisib qo'ydim va u meni o'ynab turtib yubordi.
Men kulib qo‘llarimni beliga o‘rab oldim. Bir daqiqa sukutda o'tdi, chunki hech birimiz so'z aytmadik. U allaqachon uxlab qolganmi?
—:Bularning hammasi tugagach.... Birinchi ishim seni rafiqam qilish boʻladi. – dedim sukunatni buzib.
U xursand bo'lib gʻinshidi, ko'zlarini yarim yumdi.
Suvga aralashtirgan valeriana ildizi va romashka ekstrakti o'z ta'sirini ko'rsatayotgan bo'lsa kerak. (uxlab qolganida ketishi uchun dori bergan🗿
Men o'zimni qo'rqoqdek his qildim, lekin boshqa ilojim yo'q edi.
Men ketishimdan oldin u uxlab qolishi kerak edi..
— Sevaman seni butun borlig'im bilan sevaman, Jihye, – deb pichirladim va lablaridan o'pdim, U menga yaqinlashib, qo'llarini belimga o'rab oldi.
Sekin uning qo‘llarini yechib o‘rnimdan turdim. U uyqusida meni his qilmay yana gʻinshidi.
Seni shunday qoldirganim uchun meni kechir.
Men stol tomon yurdim va uning kitobini oldim.
Unga oxirgi marta ko'z tashlab, uzoq vaqt ko'rmaslikni boshdan kechira olamanmi, deb o'yladim.
Men buni qilmayman deb o'ylamayman.
Men butun irodamni yig‘ib, orqamga qaramay xonadan chiqib ketdim.
— Sizni nima tashvishga solmoqda, azizim? – Sejin menga xavotir bilan qarab so'radi.
Qancha vaqtdan beri deraza yonida o‘tirib, o‘rmon tomonga qaraganimni sezmay qoldim.
Balki men uning tashqaridan mo'jizaviy tarzda paydo bo'lishini yashirincha orzu qilgandirman. 1 oydan beri uni koʻrmadim hatto bir marta ham kelmadi...
— Shunchaki.... Hech narsa emas. Xavotir olma Sejin, – men unga ohista jilmayib qo'ydim.
Bir oydan ko'proq vaqt o'tdi, ammo bu dahshatli urush hali ham davom etyapti...
Garchi Lui bizni g'alaba tomonda ekanligimizga ishontirgan bo'lsa-da, men faqat urush tez orada tugashini va Jungkookning uyga qaytishini xohlardim.
— Bu qiyinligini bilaman, lekin men o'g'illarimga ishonaman. Ular har doimgidek g'olib chiqadilar.. – dedi u keng tabassum bilan.
— To'g'ri aytasiz. Hozircha o'zimni chalgʻitishga urinayapman...
Men xonamdan chiqdim va kutubxona tomon yurdim.
Yurganimda, men bir necha kun oldin xat tashuvchi kaptar orqali qanday xabar olganimni esladim.
Hayongni zudlik bilan chegaraga joʻnatinglar. »
« salom yoʻllayman » yoki « agar sening ahvoling yaxshi boʻlsa, men ham yaxshiman » degan so‘zlar yo‘q edi, lekin keyin yana oʻqiganimda tushunib yetdimki, bu xatni Jungkook yozmagan.
Men kutubxonaga kirdim, u odatdagidek jim va bo'm-bo'sh edi.
Tokchalardan biridagi kitoblarni ko‘zdan kechirardim.
Keyingi lahzada men xonaning narigi kirish qismida yengil shovqin va tapir-tupurni eshitdim.
Men shovqin kelayotgan joyga qarab yurdim va yerga sochilgan bir nechta kitoblarni va ularni olishga urinayotgan katta gavdali yigitni ko'rdim.
U meni payqaganida, u umuman hayron qolmadi. Go'yo u mening bu yerda bo'lishimni bilgandek edi,
— Assalomu alaykum, oliy hazratlari. Mening ismim Drako. – dedi u tishlarini ko'rsatib.
[ Silaga etsam, ff Garri Potter boʻb ketdi. Gregori Goyl. Viktor Krum endi Draco malfoy🗿 ismlarga besh ketmadim🗿 ]
U juda tanish tuyuldi. Go'yo men uni ilgari qayerdadir ko'rgandekman.
— Jungkookdan xabar yetkazish uchun GongJu-siga kelgan siz emasmisiz? — deb so‘radim.
Men bu yigitni koʻrganimga ancha boʻlgan edi, oʻsha payti faqat bir marta GongJu-sids koʻrgandim.
U menga ko‘zlarini qisib, bosh irg‘adi. Lekin uni birinchi ko'rgan kunimdayoq menga yoqmagan va asabimga oʻynagan edi.
— Xo‘sh, bu yerda nima qilib yuribsiz? – men biroz orqaga tisarilib so'radim.
— Men askar bo'lsam ham, lekin kitoblar meni qiziqtiradi. Men imkon qadar bu yerga tez tez kelishga harakat qilaman.
— Yaxshi. Keyinroq koʻrishamiz, – deb kuldim va eshik tomon yurdim.
Xonadan chiqishim kerak, tezroq.
— Bunchalik tez ketyapsizmi? Umid qilamanki, sizni hech qanday xafa qilganim yo'q, oliy hazratlari. – deb jilmayib qo'ydi.
— Yo'q, yo'q, lekin men hozir ketmoqchiman.
Eshikni shoshib ochib, chiqib ketdim.
Men koridor bo'ylab ketdim va o'shanda tushundim...
Bu men ilgari kelgan koridor emas edi!!! Men ortga o‘girilib, kelgan joyimga qaytdim.
Lekin men boshi berk ko'chaga paydo boʻlib qoldim. Men qaradim, bo'sh devordan boshqa hech narsa yo'q edi.
Qanaqasiga bunday boʻlishi mumkin?!
Men orqamdan baland ovozda qahqaha otishganini eshitdim. Men orqaga o'girilib, uni yana ko'rdim. Draco...
— Bu qanaqa beʼmanilik? Meni bu yerdan chiqarib yubor laʼnati! – deb baqirdim.
— Jahlingiz chiqqanda go'zalroq bo'lasiz, xonim, – tirjaydi u men tomon yurarkan.
U meni qoʻlga olmoqchi bo'ldi, lekin men chetlab, uning jag'iga zarba berdim.
— Va halokatli, men tushunaman. – deb kuldi u.
U yana yonimga kelganida men o'z pozitsiyamga kirdim. ChonWoning mashg'ulotlari menga yaxshi foyda berdi, aks holda men katta muammoga duch kelardim.
— Men bilan jang qilishning foydasi yo'q. Men sizdan kuchliroqman, malika. Men sizning mashg'ulotingizni bittalab kuzatganman, va men sizning har bir harakatingizni oldindan aytib bera olaman.
Va biz xoindan qutuldik deb o'ylagan edik. Koʻrinib turibdiki ular bir emas ikkita ekan!
— Nega bunday qilyapsan? Nega o'sha laʼnati Vultures uchun o'z shohligingga xiyonat qilyapsan? Senda uyat or nomus degan narsa yoʻqmi?! Qanday qilib senga uy boshpana ovqat berib senga ishongan odamlarni orqasidan pichoq urasan???
— Men sizni oʻldirishim mumkinmas, bunga haqqim yoʻq, lekin seni azoblashim mumkin jarohat yetkazishim mumkin. Shuning uchun maslahatim bu goʻzal ogʻzingizni yopib oʻtiring.
U men tomon yurdi, men esa orqaga yugurdim.
Men qochmoqchi bo‘lganimda u ikki qo‘limdan ushlab oldi. U bilan jang qilishimning iloji yo'q edi. Men boshqa reja haqida o'ylashim kerak.
U qo'llarimni orqamdan bog'lab, mahkam bog'ladi. Keyin u meni zo'rlab pastga tortdi va men urib yerga yiqildim.
Keyin oyoqlarimni bog'lashga kirishdi va nihoyat og'zimga mato o'rab oldi.
— Endi siz ustoz Velkan kelib, seni nima qilishni hal qilmaguncha shu yerda qolasiz.
— Bu go'zal yuzingdan achchiq ko'rinishni olib tashlang, azizim. Siz uchun Velkan bundan ham battarroq ishlarni rejalashtirilmoqda.
— Men bilaman, siz o'zingizni malika deb ko'rsatib, odamlarni qanday aldayapsiz.
— Sizni bu shahardan olib chiqishning iloji boʻlmagani uchun, men sizni hammadan yashirib qoʻyaman.
— Yoʻ'qolganingizga ishonishadi. Kan Jihyun, haqiqiy malika bizning asirlikimizda. U bizning xiylamiz sifatida ishlatiladi.
— Jungkookni seni garovga olganimizni aytib, shu uerga axmoqqa oʻxhsab bir oʻzi kelganida, nihoyat uni ustoz Velkan oʻldiradi.
Jungkook men tufayli o'zini xavf ostiga qo'yadi va men bunga yo'l qo'ymayman.
Men bu yerdan qochishim kerak.
Men ayni damda hech narsa qila olmasdim, va shunchaki unga qotillik koʻzlari bilan qaradim.
— Oh, energiyangizni saqlang, azizim. Velkan o'z fohishalarini faolroq bo'lishini afzal ko'radi. – u ko'z qisib qo'ydi va men jirkandim.
— Oxirgi bir gap... – dedi u jilmayib.
— O'zingizni uyingizdagidek his qiling.
Keyin u ko'zlarimga qora latta o'rab, o'zi kulgancha yertola kabi qorongʻu xonani tark etdi.
Men shovqin-suronni eshitdim, keyin uning qadam tovushi butunlay sukunatga yetguncha zaiflashdi.
Shunday qilib, men bu tuzoqqa tushib qoldim.
Hozircha kimdir Jungkookga xabar yetkazgan bo'lishi kerak va u mening yo'qolganimni bilishi mumkin edi.
Men hech qachon saroydan chiqmagaan, lekin men dom daraksiz yo'qolgan edim.
Drako har kuni ovqat va suv bilan keldi. U meni majburan ovqatlantiradi va men qochib ketganimda barcha kuchim kerakligini eslatib, norozilik bildirmaslikka harakat qilaman.
Kuniga bir-ikki marta bog'imni yechib, yo'lak oxirida joylashgan kichkina hammomdan foydalanishimga ruxsat beradi.
Hammomdan chiqqanimda, u darhol ko'zlarimni bogʻlardi, shuning uchun men qochishning hech qanday usulini topa olmayapman.
Uning kelib-ketgan vaqtini, ketayotganda chiqaradigan g‘alati shovqin-suronni kuzatib borishga muvaffaq bo‘ldim.
Albatta, bu kutubxonada joylashgan maxfiy o'tish joyi edi va men uning qanday kirib-chiqishini tushunishim kerak edi.
Ko'p o'tmay, men tomon yurgan qadam tovushlarini eshitdim.
— Asirlik sizga yarasha boshladi, malika, – deb kuldi u menga yaqinlasharkan.
Qo‘llarim va oyoqlarimni yechib, ko‘zlarimni ochdi.
Men endi bir oz vaqt bo'sh edim. Uning ahmoq yuziga musht tushirish qanchalik vasvasasi bo'lsa, men qarshilik qildim. Bu ahmoqlik bo'lardi.
U meni hammomga olib bordi va men orqamdan eshikni qulflab ichkariga kirdim.
— Sizda 10 daqiqa bor. – deb baqirdi u narigi tomondan.
Men tezda yangilanib, o'zimga qoldirilgan yangi kiyimlarni kiyib oldim.
Drako men duch kelgan boshqa Vultures bilan solishtirganda yomon emas edi. Axir u bir paytlar askar boʻlgan.
Nima uchun u o'z mamlakatidan voz kechganiga hayronman.
Men Jungkookni menga eslatuvchi moviy olmos uzugimga tikildim.
Olmosning chetini biroz bosdim va birdan ikkinchi uchidan pichoq kabi o'tkir igna chiqdi.
Jungkook bu haqda menga aytmagan edi. O'ylaymanki, u meni o'zim aniqlashimni xohlagan.
Men o'sha chetni yana bir marta bosdim va pichoq orqaga qaytib kirdi.
Men bu pichoqni endi arqonlarni kesish uchun ishlatishim mumkin edi.
Shu payt eshikning qattiq taqillatilishi meni ogohlantirdi.
— Vaqt tugadi. Agar keyingi daqiqada chiqmasangiz, eshikni buzib tashlayman. – deb ogohlantirdi u.
Men tezda xonadan chiqdim va uni eshik yonida turganini ko'rdim.
— Sizga yetarlicha vaqt kerak bo'ldi. – deb g'o'ldiradi u.
Draco meni koʻzlarimni yana bog'ladi.
Uning ketganiga amin bo'lganimda, olmosning chetini bosdim. Men pichoqning chiqib ketganini his qildim va darhol arqonlarni kesib ola boshladim.
Pichoq juda kichkina edi, lekin men uning qalin arqonlar orasidan yirtilganini his qildim.
Sekin-asta arqonlar birin-ketin chiqib ketdi. Vaqt o'tganini tushunmadim, lekin soat 2 dan oʻtganini taxmin qildim.
Nihoyat ishim tugagach, ko'zlarimni ochish uchun bo'sh qo'llarimni ishlatdim.
Shu payt narigi devor yon tomonga siljiy boshladi, jin ursin! U kelyapti.
Men tezda ko'zlarimni yumdim va qo'llarimni orqaga tutdim. U sekin men tomon yurdi va egildi.
U ko'zlarim va og'zimni ochdi va ko'zlarimga qaradi.
— Men senga tushlik olib keldim, undan oldin hammomdan foydalanmoqchimisan? – u savol berdi.
— Yaxshi. Faqat ovqat va suv. – keyin u ming‘irladi.
— Men och emasman. – dedim va u menga shubha bilan qaradi.
— Mening qornim og'riyapti. Meni tinch qo'y. – deb baqirdim unga...
U bir zum hayratda qoldi, keyin bir narsani tushungandek, biroz xavotirga tushdi.
— Oh!.. Senga biror narsa olib kela olamanmi? — deb soʻradi.
Men boshimni chayqab, undan yuz o‘girdim.
— Xo‘sh... — boshini tirnab, davom etdi.
— Unda ketaman. – dedi va og‘zimni, ko‘zimni to‘sib chiqib ketdi.
Qo'llarim bog'lanmagan holda, men uning qanday bu labirint kabi yertoladan chiqib ketishini ko'rishim uchun matoni asta-sekin ko'zlarimdan bir oz pastga siljitdim
U yo‘lakning eng chekkasiga yetib bordi va yuzadagi naqshni chizdi.
U devorga V harfini chizganga o'xshardi. Devor asta-sekin siljidi va men tezda ko'zlarimdagi matoni olib tashladim.
Bir necha daqiqadan so'ng men og'zimdagi bogʻlamani ham olib tashladim. Men tezda oyoqlarimni yechib, o‘rnimdan turdim.
Men devorga bordim va u chizgan naqshga aniq taqlid qildim.
Ko'p o'tmay devor ochildi va men o'ng tomonga egilgan xonani ko'ra oldim.
Voy! Xo'sh, bu xona endi yana harakatlana oladimi?
Men tezda eshiklardan chiqdim va bir necha soniyadan so'ng xona yon tomonga siljidi va oldingi koridorni almashtirdi.
Men tezda kutubxonadan chiqdim va koridorlardan o'ta boshladim. Men bir xizmatkor bilan yuzma-yuz keldim.
— Ser Leon qayerda? — deb so‘radim.
— U taxt xonasida. – dedi u duduqlanib.
Men taxt xonasi tomon yugurdim va keyin ichkariga kirdim. U erda ko'pchilik jangchilar va ritsarlar bor edi.
— Bu malika!! – deb xitob qildi kimdir.
Leon meni darhol payqab qoldi va men tomon yugurdi.
— Jihye! – deb ishonmay nafasi tiqildi.
Ular meni ko‘rganidan jonlanib, xursand bo‘lib ko‘rindi.
— Qayerda eding?! – so'radi u.
— Keyinroq tushuntiraman. – deb javob berdim va xonaga qaradim.
Bu xoin Drako, albatta, bu yerda bo'lishi kerak.
Tez orada men uning eshik tomon sekin qadam tashlashga urinayotganini ko'rdim.
— Oh! Mana u. Soqchilar, uni qoʻlga olinglar! – dedim men Drakoga ishora qilib. U vahima tushdi va yugurishga urindi, lekin qo'lga tushdi.
— Bu yerdagi shu odam sotqin. U meni uch kun davomida shu qasr kutubxonasida asirlikda ushlab turdi, hamma yo'qolganimga ishonishdi.
Xona bo'ylab nafas olishlari eshitildi..
— Uning kallasini tanasidan judo qilamiz, malika! – deb baqirdi kimdir.
— JIMLIK! – Men obro'li ohangda aytdim, Drako aybdorlik hissi bilan boshini egdi.
— Uni olib ketinglar. – deb buyruq berdim va qorovullar uni xonadan sudrab chiqib ketishdi.. Endi vaqt keldi.
— Hamma, eshitsin. Bugun men o'zim haqimda bir haqiqatni ochaman.
— Men malika Jihyun emasman. Mening ismim Jihye.
Olomon shivir-shivirga bo‘linib ketdi.
— Men uning qarindoshiman desam ham boʻladi. – deb kuldim va davom etdim.
— Hukmdoringiz jiddiy xavf ostida. U hali ham meni yo'qolgan deb o'ylayapti, Vulturesni qoʻlida haqiqiy malika Kan Jihyun bor. Jungkook u menligimga ishonib qutqarish uchun hayotini xavf ostiga qoʻyadi. Biz zudlik bilan men havfsizlikda ekanimni xabarini unga berishimiz kerak...
— Yaxshi. Biz xat tashuvchi kaptarlardan birini ishlatamiz.
— Meni kechiring, oliy hazratlari, lekin biz buni qila olmaymiz. Ishonchim komilki, biz oldinroq xabar jo'natmoqchi bo'lganimizda, qush o'rmondan o'tib ketishi bilanoq otib tashlangan!
— Xo'sh, biz hammamiz yoʻlga chiqishimiz kerak. Bu jangning so'nggi bosqichi bo'ladi va Jungkookga o'zining eng yaxshi odamlari kerak bo'ladi.
— Lekin oliy hazratlari, general Chon Wo barchamizga qalʼada qolib, sizni himoya qilishni qat’iy buyurdi.
— Men roziman, lekin bu qirolllik birinchi o'rinda turadi. Leon! Barcha eng zo'r jangchilar va askarlarni yig'ing va chegaraga yoʻlga chiqishga tayyorgarlik ko'ring. O'ttiz daqiqada jo'nab ketamiz.
— Albatta, oliy hazratlari! – u jilmayib, xonadan chiqib ketdi, boshqa erkaklar uning orqasiga ergashdilar. Chuqur nafas olib, taxtga qaradim.
Men uni hayotini havf ostiga qoʻydim..
Qarasam, sen hozir hamma askarlarimni abjagʻini chiqaripsan🗿. Hech qisi yoʻq bu ikkalamiz koʻrishishimizni tezlashtiradi.
Avvalo, sening sevimli malikang salom yo'llaydi. Gʻazablanma, u hozircha yaxshi🗿
Ammo, agar uning tirik qolishini xohlasang, bu yerga yolgʻiz oʻzing kelasan.
Men senga uch kun muhlat beraman, va kechikishingni maslahat bermayman. Yoʻqsa malikang nozik tomogʻidan soʻyib tashlayman.
Malikang juda go'zal, uning hayoti behuda ketmasligi kerak, men ikkalamiz ham bunga rozi ekanligimizga ishonaman.
Hurmat bilan, Velkan Vulturios. »
Men qog‘ozni parcha parcha qilib, bir chetga tashladim.
Uning go'zal yuzi... og'riq va qo'rquv tus olganini hayolimga keltirganimda, nafas olishdan to'xtadim.
Velkan tez orada oʻladi va bu kun uzoq emas. Malikani yo'qotish fikri meni g'azab va qo'rquvdan titratdi.
Dushman seni zaif oʻzingni his qilishingni xohlaydi. Men o'zimga eslatdim...
Bu uning hiylasi boʻlishi ham mumkin edi.
— Nima debdi? - so'radi ChonU.
— Jihye unda. Men uni qutqarish uchun yolg'iz borishim kerak.
Va nega biz uning xavfsizligini ta'minlash uchun ko'rilgan barcha choralardan keyin ham uni yoʻqotganimni tushunmasdi.
— Albatta, sen u yerga yolgʻiz bormaysan birodar! U laʼnatilarga ishonib boʻlmaydi!
Men nafaqat bu haqda o'yladim, balki keyingi daqiqada borib, oʻsha yerga borib Velkanni boʻlaklarga boʻlib tashlashni oʻyladim.
— ...agar bu meni hayotimdagi eng soʻnggi kunim boʻlsa ham men uni qutqaraman.
ChonWo hafsalasi pir bo'lib rapunsel sochlarini tekisladi.
— Yo'q! Men u yerga yolgʻiz borib o'zingni oʻlim ogʻziga otishingga ruxsat bermayman! – deb baqirdi ChonWo yelkamdan siltab.
— Kimdir meni sog‘inib qolarkan, ajoyib.
— Hozir seni axmoqona hazillaringni vaqti emas. Men jiddiy gapiryapman! Sen hech qayerga ketmaysan. Biz birga Jihyeni qutqarishni boshqa yo'lini topamiz. – dedi u ko'rsatkich barmog'ini menga qaratib.
— Men uni sevaman. Men hazil qilmayapman. – dedim kichik tabassum bilan.
— Qancha vaqting bor?! – chon wo mendan uzoqqa qarab so'radi.
— Uch kun... – deb javob berdim men.
— Biz reja tuzamiz. Hech biringiz yaqin orada o'lmaysizlar. – dedi u qat'iyat bilan.
Lekin bilamanki, jihye ikkimizdan birimiz aniq oʻlamiz va men oʻladigan odam men boʻlishimdan, baxtiyorman.
Men oʻlimdan hech qachon qochib qutula olmayman, toki nafas olayotgan ekanman, oʻlim Jihyega tegmaydi...
📌 @cruel_fanfic uchun @kyoonso tarjima qildi.
📌 Men bu kunni koʻraman deb oʻylamagan edim😂 bu saytdagi oxirgi qism edi oylar davomida fanficni qayta oʻqib shu yerda toʻxtaganidan soʻng ffni final qismini oʻzim yozishim kerakligini oʻyladim👌🏿 but... Final qismni men yozmayman. Shuning uchun final 33-ep qachon chiqishi maʼlummas.