money6

ฆาตกรรมเหยื่อรายที่สอง 2 (slot)

“แหม แปลกจัง พี่เก็บเศษกระดาษนั้นไว้อย่างดี ไว้สักวันลองมาเทียบกับของเธอดูนะ” ทั้งพี่ฮารุและมิโกะต่างก็นิ่งเงียบไป สำหรับพี่ฮารุแล้วเรื่องผจญภัยของเธอที่ตั้งใจนำมาเล่าให้เพลิดเพลินนั้นกลับมีทีท่าว่าจะเกี่ยวข้องกับตัวผมขึ้นมา เธอคงเสียใจที่ตัวเองเลินเล่อนำมาเล่าต่อหน้าคนอื่นอย่างมิโกะ ส่วนมิโกะดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของพี่ฮารุ เธอจึงรีบร้อนกลับไปโดยไม่ร่วมเสวนาความคิดเห็นเกี่ยวกับผู้บุกรุกปริศนา และหลังจากนั้นไม่นานผมก็นอนเพียงลำพังบนที่นอนซึ่งถูกจัดเตรียมไว้ในห้องนอนเจ้าปัญหา นอนไปพลางทนทุกข์กับความคลางแคลงใจและความกังวลต่าง ๆ นานาไปด้วย...

ในที่สุดผมก็มาหลับเอาตอนใกล้สว่าง ตื่นขึ้นมาพบว่ามีแสงไฟส่องเข้ามาจากช่องบานประตูกันฝน เมื่อมองดูนาฬิกาข้อมือที่วางไว้บนหัวนอนมันบอกเวลาประมาณสิบโมงแล้ว ผมสะดุ้งตกใจตื่น ตอนอยู่เมืองใหญ่มีเสียงรอบข้างดังเอะอะ ไม่ว่าผมนอนดึกอย่างไรก็ไม่เคยตื่นสายแบบนี้เลย ผมรู้สึกอายที่นอนตื่นสายขนาดนี้ในคืนแรก ผมรีบลุกจากที่นอน พี่ฮารุได้ยินเสียงผมเริ่มเปิดบานประตูกันฝนจึงเดินมาจากทางเรือนใหญ่ “อรุณสวัสดิ์จ้ะ ไม่เป็นไร ปล่อยให้ชิมะมาจัดการเถอะ”

“อรุณสวัสดิ์ ผมนอนตื่นสายไปเลยครับ...” “คงเหนื่อยล่ะสิ แถมพี่ยังเล่าเรื่องแปลก ๆ อีก...ได้นอนพักสบายหรือเปล่า นอนไม่หลับล่ะสิตาแดงเชียว พี่ไม่น่าเล่าเรื่องไร้สาระแบบนั้นให้ฟังเลย แต่ไม่ได้มาตรงประตูทางเข้าสินะ”

เมื่อคืนก่อนพี่ฮารุจะเข้านอนได้บอก(slot)ไว้ว่าคืนนี้จะไม่ลงกลอนประตูสู่ทางเดินยาว ถ้ามีเรื่องผิดปกติให้วิ่งไปทางเรือนใหญ่ แม้เธอยังคงพูดด้วยท่าทีเชื่องช้าเป็นพิธีการเช่นเคย แต่น้ำเสียงแฝงความจริงใจ ผมรู้สึกยินดีเพราะหากดูจากเมื่อคืนแล้ว พี่มีท่าทีสนิทสนมกับผมมากยิ่งขึ้น จากนั้นพี่พาผมไปทางเรือนใหญ่ ผมได้กินอาหารเช้าโดยการดูแลของเธอ ผมนอนตื่นสายจึงต้องกินอยู่คนเดียว “พวกคุณย่าล่ะครับ” “คุณย่าท่านแก่แล้วเลยตื่นแต่เช้า เช้ามาก ๆ มารอเธอตื่น”

“ขอโทษครับ” “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษไปเสียทุกเรื่องหรอก ที่นี่เป็นบ้านของเธอ ทำตัวให้สบายกว่านี้เถอะ แม้พวกเราเป็นคนบ้านนอกดูแลเอาใจใส่ไม่เป็น แต่ทนอยู่บ้านนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นะ” คำพูดนั้นซึมเข้าไปในหัวใจอันโดดเดี่ยวของผมประหนึ่งน้ำซึมลงทราย ผมนั่งเงียบมองหน้าพี่ฮารุพลางก้มหัวลง พี่ฮารุไม่รู้เป็นอะไร น้ำตาซึม เธอลดสายตาลงต่ำมองลงไปที่เข่าทันที ระหว่างกำลังกินข้าวอยู่ ผมเฝ้ารอว่าเธอจะพูดถึงเรื่องแผนที่ที่คุยกันเมื่อคืนหรือเปล่า แต่สุดท้ายกลับไม่เอ่ยถึง ตัวผมเองก็นิ่งเงียบ ไม่เห็นต้องรีบร้อนอะไรนี่ เพราะแต่นี้ไปผมยังต้องอยู่บ้านนี้ไปอีกนาน...

กินข้าวเสร็จแล้วพี่ก็พูดอย่างลำบากใจว่า “เอ้อ...คุณย่าท่านรออยู่...ตั้งใจว่าจะให้พบกับพี่ซายะให้ได้ในเช้านี้” เรื่องนั้นเมื่อวานได้คุยกันไว้แล้ว ผมจึงเตรียมใจไว้ก่อน พี่กลับยิ่งทำท่าลำบากใจก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า “ตอนเจอพี่ซายะระวังด้วยนะ พี่เขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอก แต่นอนป่วยอยู่นานทีเดียวเลยหงุดหงิด...อีกอย่าง วันนี้น้องทาโร่ก็มาด้วย...” ผมสะดุ้งตกใจขึ้นมา

“อืมใช่ พวกเรานับเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมทั้งคุณย่ากับพี่ชายะไม่ชอบเขา...ปกติถ้าน้องทาโร่กลับมาพี่ชายะจะอารมณ์เสียทุกที แต่วันนี้มีเรื่องเธอด้วยก็เลยอุตส่าห์ส่งคนไปรับมาถึงนี่ น้องสาวเธอ โนริก็มาด้วยนะ” (slot) พวกคุณย่าคงอยากรีบป่าวประกาศให้รู้ว่าผมกลับมาแล้ว ถ้านั่นมาจากความปรารถนาดีจริงใจกับผม ผมก็นึกขอบคุณมาก แต่ทว่าการกระทำนั้นคล้ายแฝงความต้องการเยาะเย้ยใครบางคนด้วย ผมจึงรู้สึกหนักใจ “แขกมีเท่านี้หรือครับ”

“เปล่า ยังมีคุณลุงซุเนะด้วย เป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณพ่อ เพราะฉะนั้น” “เป็นหมอใช่ไหมครับ”

“อืมใช่ รู้เยอะจังนะ รู้มาจากคุณมิโกะหรือ” “เปล่าครับ พ่อค้าวัวที่ชื่อคิจิเล่าให้ฟังบนรถบัส” “อ๋อ คิจิ...” พี่ฮารุเลิกคิ้วสูง

“ชิมะบอกว่า เมื่อวานนี้พวกคนในหมู่บ้านแสดงท่าทางไม่สุภาพกับเธอ ถ้ามีโอกาสพี่จะกำชับพวกนั้นให้ระวัง ตัวเธอเองก็ต้องระวังด้วยนะ ทุกคนดึงดื้อกันไปอย่างนั้นเอง แต่ไม่ได้เป็นคนเลวหรอก...” “ผมทราบดีครับ”

“เหรอ ถ้างั้นไปกันเถอะ” พี่ซายะนอนอยู่ในห้องชั้นลอยด้านหลังซึ่งค่อนข้างมืด ในสวนมีดอกอาจิไซขาวบาน พี่ฮารุเปิดประตูเลื่อนห้องออก ทันใดนั้นผมก็ได้กลิ่นเหม็นบอกไม่ถูกจนต้องผงะเล็กน้อยอย่างลืมตัว ผมจำกลิ่นนี้ได้เพราะสมัยก่อนเคยได้กลิ่นในห้องเพื่อนผมที่ตายไปด้วยอาการเนื้อในปอดเน่า ว่ากันว่าวัณโรคเป็นโรคที่รักษาให้หายได้ง่ายถ้าได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง (slot)แต่ถ้าเนื้อในปอดเน่าก็หมดหวัง ผมไม่แปลกใจเลยที่คุณย่าบอกว่าพี่ซายะอาจอยู่ได้ไม่เกินฤดูร้อนนี้ ผมพลันรู้สึกสลดใจกับความเจ็บปวดต่อชะตากรรมที่ถูกลิขิตไว้แล้วของพี่ชาย

แต่พี่ซายะแข็งแรงกว่าที่คิด ขณะที่พี่ฮารุเลื่อนประตูเปิด คนที่นอนอยู่ก็ยกศีรษะขึ้นมองผมตอนสายตาปะทะกัน ตาของพี่ซายะซึ่งแลชุ่มไปด้วยน้ำมันแบบตาของผู้ป่วย กลับส่องแปลบเป็นประกายไฟแวววาวอย่างรวดเร็ว แต่ผ่านไปชั่วครู่พี่ชายก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย และทิ้งศีรษะลงบนหมอนไปทั้งเช่นนั้น

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/