money6

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 56ยิงปลา

ท่ามกลางเสียงระเบิดสนั่นซึ่งดังต่อเนื่องกันมาจากภูเขายอดด้วนและพื้นธรณีที่ไหวอย่างรุนแรงราวกับแผ่นดินจะถล่ม ข้าพเจ้ายกไลสงใส่บ่าได้แล้วเราก็พยายามตะเกียกตะกายกันลงมาตามทางอันขรุขระโดยไม่คิดเห็นแก่มือไม้และแข้งขาแขนแม้จะถลอกปอกเปิกไปด้วยการปีนป่าย จนกระทั่งชั่วโมงเศษ ๆ ต่อมาก็เป็นเนื้อที่ราบของดอยอีกลูกหนึ่งซึ่งอยู่ในเขตปลอดภัย ทันใดที่แน่ใจว่าพ้นอันตรายแล้วนั่นเองข้าพเจ้าวางไลสงลงที่ใต้ร่มไม้แห่งหนึ่งหันกลับไปมองดูทางทิศที่ภูเขาไฟลูกนั้นตั้งอยู่พลางพึมพำว่า ยิงปลา

“ตราบใดที่ลาวาไหลลงไปตามก้นห้วยลึกนั้นเราก็พ้นอันตราย” ไมรา “ฉันไม่เคยรู้เลยว่าในภูมิประเทศภาคนี้มีภูเขาไฟอยู่”

ข้าพเจ้า “มันอาจจะดับมานานจนไม่มีใครในยุคนี้รู้และเพราะว่าไม่เคยมีใครสำรวจพบจึงไม่มีคนสนใจ ฉันเคยผ่านภูเขาไฟมาครั้งหนึ่งเหมือนกัน เมื่อคราวไปติดตามอ้ายงาดำเพียงแต่มันเป็นภูเขาไฟที่อยู่ใต้ดิน”

ไมรา “น่าอัศจรรย์เหลือเกินฉันศึกษามาก็มาก เที่ยวมานานยังไม่เคยพบสิ่งอัศจรรย์เหมือนการสำรวจครั้งนี้ สงสัยเหลือเกินว่ากว่าจะเดินทางกลับถึงเมืองจะพบเห็นอะไรต่อไปอีก อ้อ ไลสงฟื้นแล้ว”

ขณะนั้นชายหนุ่มชาวเชียมิกำลังพลิกตัวและตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งเอามือกุมศีรษะอยู่นัยน์ตาของเขาเพิ่งไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยและหาความหมายไม่ได้ แม้ไมราจะแต่งบาดแผลให้และพยายามพูดด้วยเพียงไร เขาก็คงนิ่งเฉยอยู่เหมือนคนสิ้นอาลัยตายอยากในชีวิต ข้าพเจ้าสะกิดไมรา สมิท ห่างออกมาพลางกระซิบบอกว่า

“อย่าเพิ่งตายใจด้วยหน้าตาซื่อ ๆ กิริยาเซื่อง ๆ อย่างนั้น ฉันคิดว่าจำเป็นจะต้องมัดเขาก่อนที่เราจะเดินทางกันต่อไป”

ไมรา “จำเป็นอะไร คุณสาก เมื่อวานนี้ไลสงเดินไม่ได้แผลที่ขาเขาระบมเกินไป ฉันเกรงว่าแกร็งกรินจะเข้าแทรกด้วยซ้ำ” ยิงปลา

เป็นความจริงอย่างที่ไมราวิตกรอบ ๆ แผลกระสุนที่ขาของไลสงขณะนั้นฟกช้ำเป็นขอบนูนและบวมเป่งเหมือนได้รับเชื้อที่ร้ายแรงอย่างหนึ่งอย่างใดเพราะฉะนั้นข้าพเจ้าจึงได้ระงับความคิดที่จะพันธนาการเขาเพื่อความปลอดภัยไว้ก่อน เราหยุดพักผ่อนพอมีแรงสักครู่ ข้าพเจ้าก็แบกไลสงใส่บ่าออกเดินมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกของดอยนั้น

แม้เราจะห่างจากสถานที่เกิดเหตุมาเป็นระยะห่างไม่ต่ำกว่า 10 กิโลเมตรและเสียงระเบิดของภูเขาไฟจะค่อยเบาลงเป็นลำดับแผ่นดินที่เดินก็ยังไหวสะเทือนอยู่ไม่ขาดระยะและบรรดาสัตว์ที่แตกตื่นต่างวิ่งผ่านหน้าไปอย่างไม่เอาใจใส่กับเราเลย จนกระทั่งพ้นที่ราบของดอยลูกนั้นและเป็นระยะทางราว 5 กิโลเมตรต่อมาข้าพเจ้าจึงวางไลสงลงที่ร่มไม้ใกล้ลำธารแห่งหนึ่งซึ่งไหลมาจากเชิงเขาตรงกันข้าม ขณะที่กำลังวักน้ำลูบหน้าและชำระบาดแผลของไลสงอยู่นั่นเอง ไมราหันหน้ามาหาข้าพเจ้าบอกว่า

“ไลสงว่าถ้าเป็นความประสงค์ของเราจะกลับไปสมทบกับทอมและลีกอพ่อของเขาเราก็เดินทางผิดเสียแล้ว”

ข้าพเจ้า “ทำไมเขามาบอกเอาเดี๋ยวนี้? ทำไมไม่บอกเสียแต่แรก?” “ไลสงว่า เขาไม่ทราบความตั้งใจของเราว่าจะไปไหน?”

ข้าพเจ้า “แต่ฉันแน่ใจเหลือเกินว่าพ้นลำธารนี้และข้ามเขาอีกลูกหนึ่งแล้วเราจะเข้าทางค่านระหว่างหุบเขาอำพันกับดอยเซียมิ" ยิงปลา

ไมรา “ไลสงว่าถ้าทอมกับลีกอและคนเหล่านั้นยังอยู่ที่หุบเขาอำพันจริงป่านนี้ก็ไม่มีเหลือแม้แต่ซากเพราะอยู่ในทางที่ลาวาจากภูเขาไฟตอนบนจะไหลไปถึง”

ข้าพเจ้า “งั้นเขาคงรู้จักรักษาเอาตัวรอดและคอยเราอยู่ ณ ที่ใด ที่หนึ่งซึ่งพ้นอันตรายในแถบนั้น”

ไมรา “ไลสงว่า นั่นไม่ใช่ทางไปหุบเขาอำพัน” ข้าพเจ้า “งั้นถามเขา มิสซิสไมรา ว่าไปทางไหน”

เมื่อได้ฟังกระทู้ถามของไมรา ไลสงแหงนหน้าขึ้นดูดวงอาทิตย์ในท้องฟ้าแล้วก็ยกมือชี้ไปทางทิศใต้ซึ่งสลับซับซ้อนไปด้วยทิวเขา สูง ๆ ต่ำ ๆ ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและปกคลุมไปด้วยเมฆใหญ่น้อยเป็นหย่อม ๆ ไมราแลตามแล้วก็อธิบายอีก

“เขาว่าอย่างเร็วราวเย็นพรุ่งนี้อย่างช้าราวเช้าวันมะรืนเราจะถึงที่ ๆ เคยตั้งแค้มป์อยู่”

ข้าพเจ้า “บอกเขา มิสซิสไมรา ว่าความจำของเขากับของฉันต่างกันแต่ในฐานที่เขาเป็นเจ้าของถิ่นฉันจะเชื่อเขา เราจะไปทางทิศนั้น”

เราได้ปลาเล็กปลาน้อยในลำธาร เผาจนพอเป็นอาหารประทั้งหิวชั่วคราวแล้วข้าพเจ้าก็แบกไลสงใส่บ่าเดินตามไมราต่อไป ถ้าแต่แรกออกเดินทางน้ำหนักของเขาจะไม่เกิน 120 ปอนด์ เวลานั้นก็เหมือนไม่ต่างไปกว่า 120 ตัน ยิ่งไกลและนาน ข้าพเจ้าก็ยิ่งเหน็ดเหนื่อยอิดโรย แม้กระนั้นก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะเลือกได้ พ้นจากลำธารสายนั้นเป็นที่ลาดสูงขึ้นไปสู่ภูเขาที่ร่มรื่นไปด้วยป่าใหญ่แทรกแซมไปด้วยดงผลไม้ที่สุกงอมซึ่งเราได้ใช้เป็นอาหารและสัตว์ป่านานาชนิดที่เราไม่ติดใจ ภายหลังที่หยุดพักตอนบ่ายบนเหนือสันเนินนั้นอีกครั้งในตอนเย็นวันเดียวกันทางเดินก็ลาดลงไปสู่ห้วยลึกอีกแห่งหนึ่งซึ่งมีน้ำขังอยู่เป็นห้วง ๆ ยิงปลา

ข้าพเจ้ารู้สึกประหลาดใจที่เห็นทั้งปลาพลวงตัวโต ๆ อย่างในลำแม่น้ำปราณและปลาแมลงภู่อย่างในแม่น้ำเพชรเพ่นพ่านเต็มไปหมด ปัญหาเรื่องอดเป็นอันปัดออกไปได้ แม้กระนั้นข้าพเจ้าก็ยังไม่แน่ในความปลอดภัยของการพักอยู่ที่นั่น เมื่อบอกความคิดนี้แก่ไมราและหล่อนหันไปส่งภาษากับไลสงเขาก็หัวเราะลั่น พึมพำด้วยเสียงนกเสียงกาของเขาอยู่คนเดียว

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/