money6

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 32 ยิงปลา

ความเหน็ดเหนื่อยอิดโรยมาจากการเดินทางทุรกันดารในตอนกลางวันทำให้ทุกคนไม่ทันเฉลียวใจระมัดระวังตัวอะไรทิ้งตัวลงหน้ากองไฟได้ก็หลับเป็นตาย ข้าพเจ้าได้สติตื่นขึ้นในตอนดึกเมื่อรู้สึกถูกกระตุกที่แขนเสื้อและเสียงตาเกิ้นกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูว่า “เกิดเรื่องอีกแล้วนาย!”

เสียงของแกบอกความร้อนรนกระวนกระวายจนข้าพเจ้าต้องผุดลุกขึ้นนั่งตาสว่างเพราะได้พักผ่อนและประสาทตื่นตัวเต็มที่ “เรื่องอะไร ตาเกิ้น?”

ตาเกิ้น “อ้ายบอเละหายไปอีกคนไม่รู้ว่าไปไหนของมัน ตอนหัวค่ำยังนอนอยู่ที่นี่ ตาเกิ้นตื่นขึ้นมาอีกทีไม่มีอ้ายบอเละแล้ว”

ข้าพเจ้า “นี่เมื่อไหร่กัน ตาเกิ้น?”

ตาเกิ้น “ก่อนตาเกิ้นปลุกนายเดี่ยวเดียวเท่านั้น บอเละอาจจะหายไปไหนนานแล้วแต่ตาเกิ้นเพิ่งเห็นว่าไม่มีมันอยู่ด้วย” ยิงปลา

“ทำไมไม่ดูให้ทั่ว บอเละอาจจะไปทำให้ตัวเบาอยู่ข้างนอกหรือไม่มันก็อาจจะออกไปธุระอย่างใดอย่างหนึ่ง”

“ตาเกิ้นคิดถึงข้อนั้นเหมือนกันเมื่อกี้ถึงได้ตามมันออกไปแต่ไม่มีวี่แววอะไรเลยนายนอกจากรอยเลือด 2-3 หยดเรี่ยราดอยู่ตามก้อนหินทางโน้น”

“ทางไหน?” “ปากทางขึ้นดอยเลยจากเพิ่งที่นี่ไปราวเส้นเศษ ๆ”

สัญชาตญาณมากกว่าเหตุผลเตือนบอกให้ข้าพเจ้ากวาดสายตาไปทั่วบริเวณเพิ่งที่เราพัก ทุกคนกำลังหลับสนิทอยู่ในท่าต่าง ๆ กันรอบกองไฟที่ตาเกิ้นเพิ่งเขี่ยให้มันลุกโพลงส่งแสงสว่างและความอบอุ่นไปทั่วทิศ ขณะนั้นเองจึงสังเกตเห็นได้เป็นครั้งแรกว่าบางสิ่งอย่างอย่างผิดตาไป

“ไลสงไปไหน?” ข้าพเจ้ากระซิบ

ตาเกิ้น “ตาเกิ้นไม่รู้ ตาเกิ้นไม่เห็น ตาเกิ้นไม่ได้สังเกตคงออกไปกับอ้ายบอเละละกระมัง?”

“เร็วตาเกิ้นพาฉันไปที่นั่น” ข้าพเจ้าคว้าไฟฉายจากแกก้าวจากเพิงผาที่พักหลบลมออกไปสู่ความเย็นยะเยือกของกระแสลมและหมอกอันหนาทึบภายนอก ใจสั่นและเสียวไปตามไขสันหลังเพราะรู้ตั้งแต่ก่อนออกจากเพิงผานั้นแล้วว่าจะไม่พบบอเละมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป ยิงปลา

ในภาวะของดินฟ้าอากาศที่วิปริตอย่างแสนจะเลวร้ายนั้น เราเสียเวลาคลำทางกันอยู่นานจึงไปถึงปากทางขึ้นดอยที่ตาเกิ้นบอกว่าพบร่องรอยของบอเละเป็นครั้งแรกจากรอยเลือดที่หยดติดก้อนหินกรังอยู่ ข้าพเจ้ารู้ว่าเหตุการณ์คงจะผ่านไปเมื่อไม่ถึงชั่วโมงมานี่เอง แม้กระนั้นเมื่อเราถือปืนกึ่งคลานขึ้นไปตามทางอันปราศจากต้นไม้และลื่นอย่างน่าเสียวไส้อีกราว 2 เส้น ก็เจอะแต่เพียงเศษของบอเละเท่านั้น ซ่อนอยู่ระหว่างก้อนหินใหญ่ข้างทางหมดหวังที่เราจะแก้ไขหรือช่วยเหลืออะไรได้ ข้าพเจ้าไม่สามารถที่จะแลเห็นสีหน้าของตาเกิ้นซึ่งก้มลงพิจารณาซากหรือเศษศพของบอเละที่อยู่ได้แต่เสียงของแกบอกให้ทราบดีเต็มไปด้วยความรู้สึกเพียงใด

“ไลสงอีกหรือนาย?” ตาเกิ้นกระซิบถามเบา ๆ

“เหตุการณ์อย่างทั้งคราวก่อนและคราวนี้บ่งไปทางนั้น” ข้าพเจ้าบอก “แต่ฉันไม่เคยปักใจเชื่ออะไรลงไปจนกว่าจะได้หลักฐานแน่นอน” ยิงปลา

“ก่อนที่นายจะได้หลักฐานยิ่งกว่านี้ บางทีตาเกิ้นหรือนายก็คงจะเป็นอ้ายบอเละไปอีกคน”

ข้าพเจ้า “เอาเถอะตาเกิ้นเราคงจะได้เห็นกันต่อไป อย่าลืมว่าฉัน ไม่ได้ตีค่าหรือรักชีวิตของฉันน้อยไปกว่าตาเกิ้นหรือคนอื่น ๆ นับแต่คืนนี้ไปตาเกิ้นกับฉันจะผลัดกันอยู่เวรให้ความคุ้มครองป้องกันพวกเราแล้วก็ไม่ต้องบอกใคร”

ตาเกิ้น “แม้แต่แหม่มไมรา นายห้างหรือนายทหารเรือง?" ข้าพเจ้า “แม้แต่แหม่มไมรา หมอสมิทหรือคุณเรือง...”

ไม่มีครั้งใดเลยที่ข้าพเจ้าจะตกอยู่ในฐานะลำบากยากยิ่งอย่างครั้งนั้น ไม่มีการเดินทางหรือการผจญภัยครั้งใดที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนถูกมัดมือเท้าอย่างคราวนี้เราได้ผ่านการรังควานของนาคาชาวเขาเผ่าจิรีที่ดุร้ายมาแล้ว คืนวันของชีวิตนรกในป่าผีดิบเล่าก็พ้นไปเป็นความหลัง แต่เมื่อมองเห็นจุดหมายปลายทางปรากฏอยู่แค่มือเอื้อมกลับจะต้องมา เผชิญกับภัยใหม่ไม่มีตัวไม่มีตน มีความสงสัยหวาดระแวงและหลีกเลี่ยงไม่พ้น

ข้าพเจ้ารู้ว่าการเลิกล้มความคิดที่จะเดินทางต่อไปให้ถึงหมู่บ้านเซียมิของไลสงคงจะถูก ดร.สมิทและไมราหัวเราะเยาะและการแสดงความรู้สึกเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออกไปก็มีแต่จะถูกหาว่าเหลวไหลหนทางเดียวที่จะเลือกได้จึงเหลืออยู่แต่ซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นและเพิ่มการระมัดระวังตัวยิ่งขึ้นจนกว่าเวลาจะถึง ยิงปลา

นาฬิกาข้อมือข้าพเจ้าบอกว่าเวลานั้นใกล้สว่างแล้วแต่หมอกก็ยังปกคลุมหนาทึบอยู่ทั่วไป มองเกือบไม่เห็นอะไรแม้แต่มือของตนเองที่ยื่นออกไปข้างหน้าเสียงลมแรงยังกระโชกมาปะทะหน้าผาดังสนั่น เสียงน้ำในลำธารก็นึกก้องขึ้นมาจากข้างล่าง เมื่อเราย่างกลับเข้าไปในเพิงผาที่พักอย่างเก่าไฟในกองมอดหมดแล้วและทุกคนยังไม่ตื่นจากการหลับ อันสนิทนอกจากเสียงกรนของ ดร.สมิท และเสียงพลิกตัวของไมรา ภายในเพิงผาไม่ปรากฏความเคลื่อนไหวอะไรเลย ข้าพเจ้าเปิดไฟฉาย ส่องกราดไปรอบ ๆ บริเวณอีกครั้ง ครั้นแล้วก็รีบดับทันทีขณะที่ตาเกิ้นเอื้อมมือกุมแขนข้าพเจ้าไว้แน่นกระซิบว่า

“นายเห็นแล้วไม่ใช่หรือ?” “อะไร?” “ไลสง?” “เห็น, เขาอาจจะกลับมาจากธุระข้างนอกก็ได้” “ถูก! ธุระจากการทำอ้ายบอเละเป็นอย่างที่เราเห็นมันมาเมื่อกี้” “อะไรทำให้ตาเกิ้นแน่ใจถึงเพียงนั้น”

“เลือดที่ปากนั่นไงล่ะนาย แล้วก็กลิ่นสาบตอนที่เราแรกก้าวเข้ามา”

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/