money4

(slot)การเดินทางของพระเอเซ็น 2

พี่สาวผมก็เป็นอย่างที่เห็นกัน จึงไม่แปลกที่เจ้าหน้าที่ตำรวจขี้สงสัยจะมองผมด้วยสายตาหวาดระแวง ผมถูกสอบสวนทั้งทางตรงทางอ้อมไม่รู้จบสิ้น การสอบปากคำอันเผ็ดร้อนของเจ้าหน้าที่ตำรวจยังคงมีต่อไปไม่หยุดหย่อน เป็นไปโดยอ้อมค้อมน่าลำคาญบ้าง ตรงไปตรงมาบ้าง ทำให้ผมอ่อนแรงทั้งกายทั้งใจ

ว่ากันว่าสมัยเอโดะมีวิธีการทรมานให้รับสารภาพโดยการบังคับไม่ให้ได้นอน เป็นการห้ามนักโทษนอนเป็นเวลาหลายวันแล้วฉวยโอกาสที่ร่างกายและจิตใจเหนื่อยล้าอยู่ในสภาพหลอน รุกถามเพื่อให้สารภาพว่าทำหรือเปล่า ไม่ใช่เพราะท่าทางเจ้าหน้าที่ตำรวจในคืนนั้นเป็นอย่างนั้น แต่เป้นเพราะความตึงเครียดและตื่นตระหนกที่ระเบิดออกมาไม่ได้หยุดหย่อน ผมจึงรู้สึกเป็นเหมือนนักโทษที่กำลังถูกทรมานให้สารภาพผิด บางทีตัวผมอาจเป็นตัวประหลาดที่ไม่รู้ตัวเองก็เป็นได้ มีบุคลิกน่ากลัวอีกคนหนึ่งซ่อนอยู่ตรงไหนสักแห่ง และเจ้าหมอนั่นแอบไปทำเรื่องสยองโดยผมไม่รู้ตัว...ผมคิดไปถึงขนาดนั้น

ผมถูกต้อนจนในใจอยากจะตะโกนด้วยความเหลืออด ‘ใช่ครับ ใช่ ทั้งหมดเป็นผมเอง เป็นฝีมือผมเองครับ เอาล่ะ ผมสารภาพแล้ว อย่างแกล้งผมเลย...ปล่อยผมไปเถอะ’ และแล้วคนที่(slot)ช่วยผมไว้ไม่ใช่ใครอื่น เคนตะอิจินั่นเอง

“เอาเถอะ หมวดครับ ฆาตกรเป็นใครคงคลี่คลายไม่ได้ในวันเดียวคืนเดียวหรอกครับ เรายังไม่รู้เหตุจูงใจในการฆ่าเลยนะครับ คดีคุณตากับคุณซายะคล้ายว่ามีเหตุจูงใจ แต่พอลองมาคิดดูดี ๆ ดูแล้วก็กลับเหมือนจะไม่มี มาคราวนี้เป็นเจ้าอาวาสโคเซ็นเลยยิ่งไม่รู้เหตุจูงใจเข้าไปอีก ฆาตกรกำลังวางแผนอะไรอยู่เราก็ยังไม่รู้แน่ชัด จะรีบร้อนกล่าวหาใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะครับ”

เคนตะอิจิดูจะมีอิทธิพลแปลกประหลาดต่อหมวดโซคาวะ แค่คำพูดของเขากลับทำให้ผมหลุดพ้นจากการจู่โจมด้วยคำถามอย่างเผ็ดร้อนของตำรวจได้ หมวดโซคาวะยิ้มเฝื่อนพลางพูดว่า “เฮ้อ เป็นคดีใหญ่ที่ยุ่งยากใจจริง ๆ คดีเมื่อยี่สิบหกปีก่อนว่าน่ากลัวที่สุดตั้งแต่ได้ฟังมาแล้วกลับไม่ซับซ้อน ตรงกันข้าม คดีคราวนี้ถึงไม่ใหญ่โตแต่ทำให้พวกเราลำบากใจมากกว่าคดีก่อน ๆ ไอ้บ้าเอ๊ย พวกเราต้องมาวุ่นวายกับทั้งรุ่นพ่อรุ่นลูกเลยหรือนี่”

กลุ่มเจ้าหน้าที่ตำรวจ(slot)กลับไปตอนกลางดึกเลยห้าทุ่มไปแล้ว โดยทิ้งพนักงานสอบสวนสองคนเฝ้าดูศพของเจ้าอาวาสโคเซ็น ศพของเจ้าอาวาสต้องรอศาสตราจารย์ N มาชันสูตรในวันรุ่งขึ้น เจ้าหน้าที่ตำรวจไปได้ไม่นาน แขกเหรื่อในวันครบสัปดาห์แรกที่มาพักอยู่ต่างก็แอบหนีกลับ บ้านกว้างใหญ่จึงเหลือเพียงความวังเวงราวกับทะเลสาบที่ถูกวิดน้ำออกไป ผมไม่มีความกล้าที่จะทำอะไรแล้ว รู้สึกรันทดอับอายเป็นที่สุด ได้แต่นั่งแช่อยู่อย่างขลาดกลัวในห้องที่เลอะเทอะ น้ำตาไม่รู้ว่ามาจากไหนร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย

ไม่มีใครมาทักผม มีเสียงล้างจานในห้องครัว แต่เสียงคนกลับเงียบกริบ ชิมะกับพวกผู้หญิงที่มาช่วยคงจะคุยกันถึงเรื่องเศร้าสลดในวันนี้กระมัง แต่คงจะเกรงใจผมเลยไม่กล้าส่งเสียงดัง ซึ่งแปลว่าความระแวงต่อตัวผมคงกำลังเกาะกุมใจพวกเขามากขึ้นจนเป็นรากดำ กระทั่งเสียงล้างจานยังฟังดูคล้ายเกรงใจเลย... ผมตัวคนเดียว ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนหรือคอยปลอบใจผมเลย...ความรู้สึกโดดเดี่ยวอัดแน่นในใจอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ทันใดนั้นเหมือนมีคนอ่านความคิดผมออก

“ไม่นะ ไม่ใช่สักหน่อย พี่ยังอยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ” มีคนกอดไหล่ผมจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ พี่ฮารุนั่นเอง พี่กอดไหล่ผมอย่างอบอุ่น

“ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร พี่เท่านั้นยังอยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ อย่าลืมข้อนี้ไปนะ พี่เชื่อเธอ ไม่สิ พี่ยิ่งกว่าเชื่อเสียอีก พี่รู้จักเธอ รู้ว่าเธอไม่ได้ทำเรื่องน่ากลัวพรรค์นั้นหรอก...” ผมไม่เคยซาบซึ้งความเมตตาจากใครได้เท่าตอนนั้นเลย ผมลืมตัวกอดอกพี่สาวราวกับเด็ก “พี่ครับ พี่บอกผมทีสิ ผมควรจะทำอย่างไรดี ผมไม่ควรมาที่นี่เลยใช่ไหม(slot) ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไปโกเบเมื่อไหร่ก็ได้ พี่บอกผมทีสิครับผมควรจะทำอย่างไรดี” พี่ลูบหลังผมอย่างอ่อนโยนพลางพูด

“อืม อย่าพูดว่าจะกลับโกเบอย่างใจเสาะแบบนั้นสิ...เธอเป็นคนของบ้านนี้นะ ทำไมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้เล่า เธอจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีกนาน ๆ นะ...”

“แต่พี่ครับ หากผมมาแล้วมีแต่เรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมก็ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไปแม้เพียงวินาที พี่ช่วยบอกผมสิว่าใครเป็นคนทำเรื่องแบบนั้นและผมเกี่ยวข้องอะไรด้วย”

“น้องทาซึยะ” พี่ฮารุเสียงสั่น “อย่าคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย...เธอจะเกี่ยวข้องอะไรกับคดีน่ากลัวนั่น แค่คดีของพี่ซายะน่าจะบอกได้แล้ว เธอจะสับเปลี่ยนห่อยาได้เมื่อไหร่กัน เธอเพิ่งมาถึงเองนะ”

“แต่พวกตำรวจ(slot)ไม่ได้คิดแบบนี้นี่ครับ ตำรวจคิดอย่างกับว่าผมรู้เวทมนต์ปีศาจ”

“เป็นเพราะทุกคนบ้ากันไปหมดแล้วน่ะสิ ถ้าตอนนี้ลองได้ตั้งสติดู ความเข้าใจผิดก็จะค่อย ๆ กระจ่างเอง ทาซึยะ อย่าหมดหวังหรือท้อแท้ไปเลย”

“พี่ครับ!” ผมอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงกลับจุกอยู่ตรงคอ ไม่มีคำพูดต่อจากนั้น พี่นิ่งสักครู่และในที่สุดเหมือนคิดขึ้นได้ จึงพูดขึ้น “อ้อ ใช่ ทาซึยะ เมื่อวันก่อนเธอถามพี่เรื่องแปลก ๆ ใช่ไหม” ... “เรื่องแปลก ๆ?”

“อืม ใช่ ที่ว่าพักหลังมีใครเดินทางออกจากหมู่บ้านนี้ไปไหนหรือเปล่า...เรื่องนั้นมีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงพี่คล้ายจะรู้อะไรบางอย่าง ผมมองหน้าพี่สาวด้วยความตกใจ พี่ดูบวมจากความเหนื่อยล้า แต่มีความรู้สึกแรงกล้าซ่อนอยู่ในลูกตาดำที่ส่องแววเป็นประกาย

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/