TATTOO Chapter 4
Rhea stol ustidagi hujjatlar orasida bosh qotirayotgandi, lekin uning fikri hali ham bir joyda edi – Jungkookning ko‘zlari, ovozi va atrofidagi o‘sha og‘ir, sirli energiya. Kutubxonaning tor qatorlarida o‘zi yolg‘izdek tuyulgan bo‘lsa-da, u Jungkookning yaqin joyda ekanini bilardi. O‘sha bilish, o‘sha sezish uni tinch qo‘ymayotgan edi.
— “Qog‘ozlarning shovqini sendan balandroq.”
Jungkookning past ovozi kutubxonaning jimjitligini tilka-pora qilib yubordi. Rhea beixtiyor stol ustidagi fayllarni tushirib yubordi. Yuragi yana o‘sha shiddat bilan urishni boshladi.
Rhea so‘zini tugatishga ulgurmasdan, Jungkook allaqachon uning yonida paydo bo‘lgandi. U qanday qilib shunchalik tez harakatlanishini Rhea tushunmadi. Erkakning bo‘yi balandligi tufayli, u qizning ustidan og‘ir soyaday turardi. Uning qora ko‘ylagi ozgina ochilgan, bo‘ynidagi nozik tomirlar ko‘zga tashlanar va uning sovuq ko‘zlari g‘alati iliqlik bilan porlardi.
— “Senga yordam kerak, shekilli,” – dedi Jungkook, uning ovozi xuddi shivirlashdek chiqdi.
Rhea orqaga bir qadam tashlashga urindi, lekin Jungkook unga imkon bermadi. Qora yog‘och stolning cheti unga to‘siq bo‘lib qolgan edi. Jungkook sekin egilib, yerda sochilib yotgan hujjatlarni yig‘a boshladi. Harakatlari mukammal, sokin va xavfli edi. Rhea esa uning yaqinligidan nafasini rostlay olmadi.
Hujjatlarni yig‘ib bo‘lgach, Jungkook asta tik turdi va Rhea tomon yana bir qadam tashladi. Ularning oralarida endi bir qarich ham masofa qolmagandi. Jungkook hujjatlarni uning qo‘liga tutqazar ekan, barmoqlari sekin uning barmoqlariga tegib o‘tdi. Bu teginish – issiq va nozik, lekin ayni paytda hushni yo‘qotadigan darajada kuchli edi.
— “Qo‘llaring hali ham titrayapti,” – dedi Jungkook shivirlab.
— “Yo‘q, men... yaxshi…” – dedi Rhea, o‘zini tinchlantirishga urinar ekan.
— “Sen doimo bunchalik o‘zini yo‘qotadigan qizmiding?”
Rhea boshini ko‘tarib, unga qaradi. Jungkookning lablarida yengil tabassum o‘ynardi, ammo ko‘zlari jiddiy edi. Rhea o‘zini yig‘ib olishga harakat qilib, ko‘zlarini unga tikladi.
— “Men o‘z joyimni bilaman, janob Jeon. Lekin sizning… sizning yaqinligingiz...”
— “Menga qarash qiyin bo‘lyaptimi?” – Jungkook uning so‘zini bo‘ldi.
U Rhea tomon egilib, uning yuziga yaqinlashdi. Nafasi qizning yuzini silkitib o‘tar, uning har bir harakati atrofdagi havoni isitib yuborgandek edi. Rhea hech qachon o‘zini bunchalik kuchsiz va ayni paytda tirik his qilmagan edi.
— “Bu o‘yinni boshlagan o‘zing,” – dedi Jungkook, ovozi yanada past va jarangdor chiqib. — “Menga qarab turish, ko‘zlaringda o‘sha narsani yashirishga urinish… Yashirishni to‘xtat.”
— “Nimani?” – Rhea beixtiyor so‘radi.
Jungkook barmog‘ini Rhea iyagiga ohista qo‘yib, uning yuzini ko‘tarishga majbur qildi. Bu teginish, o‘sha sovuq, ammo yoqimli ehtiyotkorlik, qizning yuragini yeb yuborgudek his qildi.
— “Menga bo‘lgan qiziqishingizni,” – dedi u va bir zum lablarini yengil burdi. — “Sen mendan uzoqlashishga harakat qilasan, lekin ayni paytda orqaga qaytasan. Bu har doim shunday bo‘ladi, Rhea.”
Rhea nafasi ichida qoldi. Uning ovozi boshida titrasa-da, u so‘z topishga urindi.
— “Bu… Bu sizning shunchaki xayolingiz, janob Jeon.”
Jungkook boshini sal egib, yelkasida qotib qolgandek ko‘rsatdi.
— “Ehtimol. Ammo xayollarim haqiqatga aylanmasligiga kafolat bormi?”
Rhea o‘zini qo‘lga olmoqchi bo‘ldi, ammo ko‘zlarini undan uzishga kuch topolmadi. Ularning o‘rtasida o‘sha osilmagan gaplar, yo‘qolmagan hislar yongan olov kabi bo‘lib turardi. Jungkook orqaga bir qadam tashladi va qo‘lini yoniga tushirdi.
— “Hozircha ketaver. Ishing tugadi. Lekin bu suhbatimiz so‘nggisi emas.”
Rhea nafasi tiqilib, kutubxonadan chiqib ketdi. Yuragi o‘pkasini teshib chiqayotgandek edi. Yuziga qizillik yoyildi, lekin bir narsani aniq bilardi: Jeon Jungkook xavfli odam edi, uning so‘zlari esa insonning qalbini yeb qo‘yadigan darajada kuchli.
Ammo... o‘sha xavf unga o‘ziga tortuvchi guldek tuyuldi.
— “O‘zingni yo‘qotma, Rhea,” – deb o‘ziga pichirladi u, lekin yuragi unga ishonmas edi.