Tattoo Chapter 5
Rhea kutubxonadan chiqib, chuqur nafas oldi. Yuragi hali ham tinchlanmagan edi. O‘sha qarashlar, o‘sha so‘zlar uni quvganday edi. Lekin o‘zi ham bilardi: bu hech qachon oddiy qiziqish bo‘lmagan. Jungkook bilan bog‘liq har bir narsa uning ichida yangi, vahimali olov yoqqan edi.
U o‘zini tinchlantirish uchun zinapoyadan pastga tushdi. Foyeda unga qarata qattiq gapirayotgan sekretarni ko‘rmay qoldi.
— “Janob Jeon seni yana ko‘rishni xohlayapti,” — dedi sekretar qat’iyat bilan.
Rhea xonaga qaytishga majbur bo‘ldi. Yuragidagi g‘alati tuyg‘ularni bosishga urinar ekan, Jungkookning ofisiga kirib bordi.
Jungkook o‘zining odatiy ko‘rinishida edi: qora ko‘ylagi o‘rinsiz mukammal, yuzida ifoda deyarli yo‘q. Lekin uning ko‘zlari... bu safar ular boshqacha edi.
— “Yana bir topshiriq bor. Lekin bu ancha qiyinroq.” — dedi u, ovozi past va jiddiy.
— “Men tayyorman,” — dedi Rhea dadillik bilan.
Jungkook unga yaqindan qarab kulimsiradi. Bu kulgi sovuq bo‘lsa-da, qandaydir yoqimli edi. U asta o‘rnidan turdi va stolni aylanib, Rhea tomon yurdi. Rhea uning bu harakatidan yana bir qadam orqaga chekinmoqchi bo‘ldi, lekin to‘xtab qoldi.
— “Ishning ko‘p qismi... menga ishonishni talab qiladi,” — dedi Jungkook asta-sekin gapirar ekan. — “Va bu oson emas.”
— “Sizga ishonaman,” — dedi Rhea shoshilinch.
Jungkook yana bir qadam tashladi. Endi ular bir-biridan deyarli bir qarich masofada edi. Uning nafasi Rheaning yuziga tegdi, barmoqlari esa sekin Rhea beliga tegdi. Bu teginish sovuq ham, iliq ham emas edi. Bu... dahshatli darajada yoqimli edi.
— “Ishonaman deysan, lekin men seni tekshirib ko‘rishim kerak, Rhea,” — dedi Jungkook past ovozda.
U barmog‘ini qizning iyagiga ohista qo‘ydi va yuzini ko‘tarib, o‘z nigohiga qaratdi. Rhea nafas olishni unutgandek his qildi. Ularning orasidagi masofa, bu masofa, tobora qisqarayotgandek edi.
— “Sen doim bunchalik dadilmisan?” — so‘radi Jungkook, uning ovozida yengil kinoya bor edi.
— “Faqat siz bilan, janob Jeon.”
Bu so‘zlar Jungkookning yuzida nimadir o‘zgartirdi. Uning ko‘zlari yonib ketdi, lablari yengil tabassumga burildi. Ammo bu tabassumda ehtiros va xavf birga yashiringandi.
Jungkook pastga engashdi. Uning lablari Rheaning qulog‘iga yaqinlashdi va pichirladi:
— “Senga ogohlantirish berganman, Rhea. Men bilan o‘ynashish oson emas.”
Uning ovozi shunchalik yaqin, shunchalik issiq ediki, Rhea tanasi orqali mayin titroq o‘tdi. Lekin u bosh egmadi, qarshilik qilishga urindi:
— “Men o‘ynashayotgani yo‘q. Sizni bilishga urinyapman.”
Jungkook orqaga chekinib, qizning yuziga diqqat bilan tikildi. Bir necha soniya davomida ular bir-birlariga qotib qarab turishdi. Bu orada faqat yurak urishlari va og‘ir nafaslar eshitilib turardi.
Nihoyat, Jungkook lablarida g‘alati tabassum paydo bo‘ldi.
— “Yaxshi. Unda bilib ol: bu dunyoda hech narsa tekin emas. Mening dunyomda sen doim qarzdor bo‘lib qolasan.”
— “Agar bu sizning dunyongizga kirish uchun to‘lashim kerak bo‘lgan narx bo‘lsa, men tayyorman.”
Jungkook uning so‘zlariga biroz hayrat bilan qaradi, so‘ng egilib qulog‘iga pichirladi:
— “O‘sha qarzingni qanday to‘lashni o‘zim belgilayman, Rhea. Va bu boshlanishi.”
Rhea nafasi ichida qoldi. Uning yuragi shiddat bilan urar, lekin u o‘zini yo‘qotishni xohlamadi. Ammo bilardi: bu o‘yinda faqat Jungkookning qoida va qarorlari hukmron edi.