Shaytonning koʻzgusi Chapter 3
Kun hali tongga yaqin. Tashqarida yomgʻir tinib, osmon qop-qora tusda tovlanmoqda. Namjoonning bosh qarorgohi jimjit.Hana hali ham uxlamay, deraza yonida oʻtirgancha shahar chiroqlariga termuladi. Eshik ochiladi. Bir necha soniya davomida faqat oyoq tovushlari eshitiladi.
Namjoon asta yaqinlashadi, u hech qanday shovqin chiqarmay harakat qiladi. Hana uning kelganini sezganday oʻgirilib qaraydi.
— Hali ham uygʻoqlikdasanmi? — deydi Hana past, ammo oʻtkir ovozda.
Hana shoshib boshini irgʻaydi:
— Hamma narsani oʻylab chiqishga harakat qilyapman. Sen meni bu yerda nima uchun ushlab turibsan?
Namjoon kulimsiraydi. U deraza yoniga borib, qizdan bir necha santimetr uzoqda toʻxtaydi.
— Sen hali oʻyin qoidalarini tushunmading, shuning uchun… — Namjoon yuzini unga qaratadi, barmoqlarini lablariga ohista tegizadi. — Birinchi qoidani eshit. Men nimani xohlasam, oʻsha sodir boʻladi.
Hana chuqur nafas olib, boshini orqaga tortadi:
— Bu adolat emas!
Namjoon uning yonida tiz choʻkib, yuziga yaqinlashadi. Ularning lablari orasida nafas sezilarli yaqinlikda, qizning yuragi shiddat bilan ura boshlaydi.
— Adolat? Bu dunyoda adolat degan narsa yoʻq. Sen adolatni qidirayotgan boʻlsang, notoʻgʻri odamning tuzogʻiga tushib qolding, — Namjoon barmoqlari bilan qizning sochini yon tomonga silkitadi va asta, shivirlab davom etadi: — Lekin oʻyin oʻynashni biladiganlar… adolatga ehtiyoj sezmaydi.
Hananing qoʻllari titray boshlaydi. Ammo u hech qanday soʻz aytmaydi. Namjoon esa uning nigohini mahkam ushlagancha kulimsiray boshlaydi.
— Keling, seni oʻyin qoidalari bilan tanishtiraman. Bugun kechqurun men bilan birga boʻlasan.
Namjoon asta oʻrnidan turadi va lablariga kinoyali tabassum yuguradi:
— Sen hali bilishga shoshilma
Tungi klub NOIR yana jonlanadi. Bugun kecha boshqacha – maxsus mehmonlar kelishi kutilmoqda. Hana Namjoonning yonida, qora koʻylakda, sochlari toʻgʻrilangan va minimal pardozda turibdi. Uning qaddi-qomati oddiy, ammo xushbichim.
Namjoon uning yonida turib, sekin lablarini qulogʻi yaqiniga olib kelib, shivirlab gapiradi:
— Bugun senga kichik topshiriq beraman. Mening qoidalarimni buzmasdan bajarasan.
Namjoon uning belidan ushlab, yuzini oʻziga qaratadi. Ularning nigohlari tutashadi.Hana yuragini bosishga harakat qiladi, ammo Namjoonning issiqligi uni chulgʻab olgan.
— Sen faqat mening yonimda turasan. Har qanday odam bilan gaplashishim mumkin, ammo sen oʻzingni yoʻqotmasliging kerak. Tushundingmi?
Hana bosh irgʻaydi. Ammo uning ichida bir narsa gʻalayon qilmoqda. Namjoonning har bir nafas olishi, uning yaqinligi va sovuqqon nazorati uni oʻziga tortayotganday tuyuladi.
Kecha davom etmoqda. NOIR ichida musiqa baland, odamlar kulib, oʻzaro suhbatlashmoqda. Namjoon qizni oʻz yonida ushlab turadi. Unga qaragan barcha odamlar qizning bu dunyoga toʻgʻri kelmasligini darhol tushunishadi. Ammo Namjoonning yonida u oʻzgacha koʻrinadi — nimadir unga himoya beradi.
Hana har safar e’tiborini yoʻqotganda Namjoon ning qoʻllari uning belidan mahkam ushlab, uni joyiga qaytaradi.
— Men… bu yerda uzoq tura olmayman, — deydi qiz, nihoyat uning qulogʻiga shivirlab.
Namjoon unga qaraydi. Nigohi sovuq, ammo lablarida oʻsha kinoyali tabassum.
— Yurma, — deydi u. — Mendan uzoqlashma.
Lekin Hana bu gaplarni eshitmasdan, odamlar orasidan chiqishga harakat qiladi. Oʻsha payt, kutilmaganda, Namjoon uni qoʻlidan ushlab, xonadan chiqarib yuboradi.
Namjoon qizni kichik, qorongʻi xona tomon sudraydi. Bu yer juda jim. Faqat uzoqdan musiqa va odamlarning tovushi eshitiladi. Namjoon uni devorga ohista tiraydi.
— Nega qoidalarimni buzding? — deydi u past ovozda.
Hananing yuragi shiddat bilan urmoqda. Ammo u javob berolmaydi. Namjoon esa unga asta yaqinlashadi. Qoʻllarini devorga qoʻygancha, uning chehrasiga tikiladi.
— Sen men uchun oʻyinchoq emassan. Ammo men seni qanday qilib buzishni bilaman, — deydi u ohista, nafaslari qizning yuziga tegib.
Hana uning koʻzlariga tik boqishga urunadi:
— Bu oʻyin emas. Bu… boshqa narsa.
Namjoonning qoʻli uning sochlarini silkitadi. Keyin barmogʻi bilan qizning iyagini koʻtaradi va lablariga yaqinlashadi. Qizning nafasi qotadi. Ikki lab deyarli bir-biriga tegay deb turganda, Namjoon toʻxtaydi.
— Sen hali bunga loyiq emassan.
Namjoon ning ovozi past va shiddatli:
— Chunki men seni sinashni davom ettirmoqchiman.
Namjoon xonadan chiqib ketadi. Qiz esa devorga suyanib qoladi. Yuragi tinchlanmaydi, ichidagi his-tuygʻular esa butunlay chalkashib ketgan.
Namjoon ning ovozi xotirasida yangraydi:
— Men seni buzishni istayman. Lekin sen hozircha o‘zingni saqlayapsan. Ko‘ramiz, qachongacha.