ضایعات الکترونیکی

ضایعات الکترونیکی
زباله های الکترونیکی که به عنوان زباله های الکترونیکی نیز قیمت ضایعات برد سبز شناخته می شوند، زباله های متشکل از تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی معیوب یا منسوخ هستند. دستگاه های فروخته نشده نیز زباله های الکترونیکی محسوب می شوند.

برخی از این زباله‌ها در کشورهای در حال توسعه پردازش می‌شوند، جایی که به دلیل عدم مهار، مشکلات جدی بهداشتی و آلودگی ایجاد می‌کنند، مانند نشت محل دفن زباله و سوزاندن زباله‌ها. کنوانسیون بازل هدف خود را رسیدگی به این مشکلات قرار داده است.

استفاده مجدد و بازیافت (متخصص) به عنوان جایگزینی برای زباله های الکترونیکی تبلیغ می شود.

تعریف
کنوانسیون بازل تلاش می‌کند لوازم الکترونیکی قیمت ضایعات الکترونیکی قدیمی را به «ضایعات الکترونیکی»، «ضایعات» و «مناسب برای تعمیر» تقسیم کند، اگرچه تعریف دقیق آن دشوار است.

برای برخی، «ضایعات الکترونیکی» شامل تمام لوازم الکترونیکی مصرفی مصرفی (مانند رایانه، تلفن همراه یا ماشین لباسشویی) است، خواه فروخته شده، اهدا شده یا دور انداخته شده توسط صاحب آنها. بنابراین، این تعریف شامل وسایل الکترونیکی استفاده شده است که برای استفاده مجدد، فروش مجدد، نجات، بازیافت یا دفع هستند. برخی دیگر کالاهای قابل استفاده مجدد (لوازم الکترونیکی کار و تعمیر) و ضایعات (مس، فولاد، پلاستیک و غیره) را کالا می دانند و از اصطلاح "ضایعات" فقط برای پسماندها یا مواد رد شده توسط خریدار استفاده می کنند.

همچنان بحث در مورد تمایز بین لوازم الکترونیکی "کالا" و "ضایعات" وجود دارد. برخی از صادرکنندگان کالاهای منسوخ یا معیوب را با بارهای تجهیزات کار مخلوط می کنند (به دلیل ناآگاهی یا برای جلوگیری از فرآیندهای گران تر درمان برای تجهیزات بد). از سوی دیگر، برخی از کشورهای واردکننده با ممنوع کردن دستگاه های کارکرده و قابل تعمیر، سعی در حمایت از تولید خود دارند. برخی از تولیدکنندگان بزرگ رایانه در تلاشند رایانه‌های مستعمل را به عنوان «ضایعات» طبقه‌بندی کنند، زیرا بازیکنان کوچک‌تر می‌توانند رایانه‌های ارزان‌تری را با استفاده از قطعات رایانه بازیافتی مونتاژ کنند.

تا زمانی که دستگاه عاری از مواد خطرناک نباشد، برچیدن و بازیافت آن باید با احتیاط فراوان انجام شود تا از آلودگی و خطرات در محل کار جلوگیری شود و نیاز به کنترل در طول فرآیند وجود دارد.

یکی دیگر از راه‌هایی که معمولاً به‌طور کامل فراموش می‌شود، ارسال وسایل الکترونیکی از طریق نمایندگی‌های خودرو است. وسایل نقلیه پر از وسایل الکترونیکی دور ریخته شده از بندر آنتورپ خارج می شوند. بیشتر زباله ها در کشورهای آفریقایی در هوای آزاد سوزانده می شوند.[1]

مسائل ضایعات الکترونیکی

اقتصاد مصرف‌کننده که با پیشرفت‌های سریع فناوری و هزینه‌های قیمت ضایعات الکترونیکی پایین تولید پشتیبانی می‌شود، یک مشکل رو به رشد زباله در سراسر جهان ایجاد کرده است. راه‌حل‌های فنی در دسترس هستند، اما در بیشتر موارد باید یک چارچوب قانونی، یک سیستم جمع‌آوری و تدارکات لازم قبل از اجرای راه‌حل فنی ایجاد شود.

در ایالات متحده، تخمین زده می شود که 70٪ از فلزات سنگین در محل های دفن زباله از وسایل الکترونیکی دور ریخته شده به دست می آیند، در حالی که زباله های الکترونیکی تنها 2٪ از زباله های دفن زباله را تشکیل می دهند. طبق گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، سالانه 30 تا 40 میلیون رایانه شخصی بازنشسته می شوند. در سال 2007، تقریباً 250 میلیون رایانه شخصی فروخته شد.

مازادهای الکترونیکی دارای تفاوت هزینه بسیار بالایی هستند. در حالی که یک لپ‌تاپ قابل بازیابی می‌تواند صدها دلار ارزش داشته باشد، بازیافت نمایشگر منفجر شده (CRT) بسیار دشوار و پرهزینه است. این یک اقتصاد بازار دشواری ایجاد کرده است که به طور ناخواسته به مجموعه‌دارانی که مواد را مرتب نمی‌کنند، پاداش می‌دهد. مقادیر زیادی لوازم الکترونیکی مستعمل به کشورهایی که تقاضای زیادی برای مواد اولیه وجود دارد و با نیروی انسانی کافی برای تعمیر یا برچیدن دستگاه ها وجود دارد فروخته می شود. این منجر به جریان زباله به مناطق فقیر بدون بسیاری از قوانین زیست محیطی می شود.

سوزاندن، برچیدن و دفع بی رویه زباله ها باعث ایجاد مشکلات زیست محیطی و بهداشتی به ویژه برای کارکنان درگیر می شود. تجارت زباله های الکترونیکی توسط کنوانسیون بازل کنترل می شود. با این حال، کنوانسیون بازل به طور خاص تعمیر و نوسازی وسایل الکترونیکی مستعمل را در پیوست IX مستثنی می کند.

https://arkabazyaft.ir/%D8%B6%D8%A7%DB%8C%D8%B9%D8%A7%D8%AA-%D8%A8%D8%B1%D8%AF-%D8%A7%D9%84%DA%A9%D8%AA%D8%B1%D9%88%D9%86%DB%8C%DA%A9%DB%8C-%D8%B3%D8%A8%D8%B2/