Kvon Chae Woo uni himoya qilayotganda unga suyangan edi. Endi uning yuzi juda yaqin edi. Bir qo‘li haydovchi o‘rindig‘ida, ikkinchi qo‘li esa rulni to‘sib turardi. Li Yon uning jigarrang ko‘zlariga qaradi. Ko‘zlari asta uning lablariga siljiganda, u nafasini ushlab turganini tushundi.
— To‘satdan ID olish haqida nima deysan? — dedi u.
Jimlik cho‘zildi. — Kvon Chae Woo? — dedi u yana chaqirib.
— Men ish topmoqchiman, — dedi u unga qarab. Ularning nigohlari bir-biriga qadaldi. Li Yon bo‘ynida va peshonasida ter munchoqlarini sezdi. — Xotiram bo‘lmasa ham, tanamni ishlash uchun ishlatishim mumkin.
Orqadan kutilmagan signal chalindi. Shundan keyin u nihoyat joyiga qaytdi.
— Men ishlashni boshlashim uchun telefon olib, bank hisob raqamini ochmoqchiman.
Li Yon**ning yuragi tez ura boshladi. Bu yaxshi alomat emas edi.
***
— U yaxshi tiklanmoqda, — dedi shifokor bo‘ynini qisib, kompyuter monitoriga qararkan. Ekran **Li Yon tushunolmaydigan EEG grafiklari va raqamlari bilan to‘lgandi. Shifokor stuldan turib, unga yuzlandi.
— So, Li Yon xonimning borligi bemorning uyqu rejimiga ta’sir qilishi rost. Bu ehtimol psixologik sabab.
Li Yon bir necha kundan beri bu haqiqatni inkor qilmoqchi edi. Ammo shifokor buni tasdiqlaganida, qochadigan joyi qolmadi.
— Bemorning faqat sizning yuzingizni eslashi ham ishora bo‘lishi mumkin.
Shaffof devor ortida Kvon Chae Woo boshiga o‘nlab naychalar yopishtirilgan holda yotardi. U uyg‘onganida, xuddi Li Yon**ni qidirayotgandek, bo‘sh to‘shagini paypaslab, ko‘zlarini shisha devorga burardi.
— Mening taxminimcha, u baxtsiz hodisadan oldin juda qattiq shokka tushgan bo‘lishi mumkin...
— Balki u vegetativ holatda gipnoz qilingandir, — dedi shifokor.
— Nima? — Li Yon qovog‘ini solib, hayratga tushdi.
— Uning miyasi ikki yil davomida behush yotganida eshitganlarini yig‘ib olgan bo‘lishi mumkin. Chunki uyg‘onganidan keyin u bir so‘zni takrorlagan: “Iltimos, uyg‘onma”.
Bu so‘zlar Li Yon**ga shapaloqdek urilganday bo‘ldi. Yuragi gursillab, nafas ololmay qoldi. Chunki Kvon Chae Woo uxlaganida, u haqiqatan ham har kuni unga shunday degan edi — abadiy uxla, uyg‘onma...
— Bu uxlayotgan go‘zallik sindromi...
— Siz Kleine–Levin sindromini nazarda tutyapsiz, — dedi shifokor.
— Ha, shuni. Bu davolanadimi?
— Afsuski, muayyan davosi yo‘q. Hozircha, menimcha, sizning rolingiz uning tiklanishida eng muhim.
Mas’uliyatning og‘irligi ko‘ksiga cho‘kib tushdi. *Mening so‘zlarim haqiqatan ham uning ongiga o‘tib, xotirasini shakllantirdimi?* Nega o‘zimni noqulay va aybdor his qilyapman? Axir u meni o‘ldirmoqchi bo‘lgan!
Shifokor davom etdi: — Odatda, bu sindrom kuchli impulsivlik, giperseksualizm va g‘ayritabiiy xatti-harakatlar bilan kechadi. Siz uyda shunday belgilarni ko‘rganmisiz?
**Li Yon jim qoldi. Yodiga tushganlari uni larzaga soldi. Kvon Chae Woo ikkinchi qavat eshigini sindirgandi. Tirik tovuqni tishlab o‘ldirgandi. Bir marta o‘zini yengillashtirib, uni kutilmaganda o‘pgandi. Hatto 30 metrlik daraxtga hech qanday jihozsiz chiqib ketgandi.
Va eng yomoni — boshqa odam uning ismini aytganda, u haddan tashqari tajovuzkor bo‘lib qolardi.
Shifokor deraza ortidagi Kvon Chae Wooga qarab qo‘ydi. — Bemor sizga kerakligini biladi. Ishonchim komilki, u sizga yopishib oladi va hatto obsesyon darajasida bog‘lanadi... yillar davomida. Siz bunga tayyormisiz?
Li Yon lablarini tishladi. Uning gaplari yuragini ezg‘ilardi.
— Men bemorga achinaman, — dedi shifokor boshini egib. — Chunki u butun umri davomida sizdan yolvorishga majbur bo‘ladi...
