Li-yeon bosh og‘rig‘idan uyg‘ondi. Derazadan kirib kelayotgan tong yorug‘i xonani asta to‘ldirar, ammo u kechki ovqat qanday tugaganini eslolmasdi. Og‘irlik bilan karavotdan turarkan, hammom eshigi shitirlab ochildi.
Suv tomchilari hali ham yuzidan oqib tushayotgan, keng yelkalari va tarang ko‘kragi quyoshda jilvalanib ko‘rinayotgan odam tashqariga chiqdi. Uning beliga bog‘langan oq sochiq ostida esa sirli bir siluet ko‘zga tashlanardi.
Li-yeon beixtiyor unga tikilib qoldi. Yarim yalang‘och odamga qarash odobsizlik ekanini bilsa-da, yurakning o‘z bilganicha urishi unga qarshi chiqardi.
— Xayrli tong, — dedi u xotirjam ohangda.
Li-yeon cho‘chib ketdi: — Bu... bu nima degani?
— Nima? — dedi u jilmayib.
— Aytmoqchimanki... nega sen... — so‘zlari yarim yo‘lda uzilib qoldi.
Ammo nigohlari sochiq ostidagi noma’lumga qayta tortilar, yuragi esa g‘alati siqilib borardi.
— Kechagi gaplarimni eslaysanmi? — deb so‘radi u birdan, jiddiy ohangda.
— Qaysi gaplarni? — dedi Li-yeon, yuziga qizillik yugurib.
— Men aytgandim... xotiram qayta tiklana boshladi, — dedi u.
Li-yeonning rangi oqarib ketdi. Nafasi siqilib, xonadagi chang zarrachalari ham uni bo‘g‘ayotganday tuyuldi.
— Sen... sen nima deding?
U unga yaqinlashdi. Sochidan tomayotgan suv tomchilari Li-yeonning oyoqlarini silab o‘tar, ular orasida ko‘rinmas chiziqlar chizayotgandek edi.
— Men... o‘zimni o‘ldirmoqchi bo‘lganman, — dedi u sokin, ammo larzali tovushda.
Li-yeonning ko‘zlari kattalashdi. Nafasi to‘xtab qolgandek bo‘ldi.
— Men ikki yil avval vafot etganman, — dedi u yana, Li-yeonning ko‘zlariga tik qarab.
U karavotga tiz cho‘kdi. Holati go‘yo kechirim so‘ragandek, ammo nigohi hukmron edi.
Uning nigohlari aybsiz bolanikidek tiniq, ammo ichida yashirin qudrat bor edi.
— Esda tutishing kerak bo‘lgan bitta narsa bor, — dedi u nihoyat. — Sen meni mehribon va muloyim er deb atagansan. Shundan beri men shunday odam bo‘lishga harakat qildim. Bo‘sh ongimni faqat sening so‘zlaring bilan to‘ldirdim. Chunki sening so‘zlaring mening ilk qadamim bo‘ldi.
Li-yeon jim qoldi.
— Yodda tut, — davom etdi u. — Sening birinchi ering ikki yil avval vafot etgan. Men sening sobiq ering emasman. Agar uzuk yoki suratlaring saqlanib qolgan bo‘lsa, ularni tashla. Endi sening yangi ering bor.
So‘ngra, nigohlari keskinlashib, ovozi hukmdek jarangladi: — Sen meni bo‘ysundirishni boshlagan eding, Li-yeon. Endi oxirigacha javobgarlikni olishing kerak.
Li-yeon beixtiyor titrab ketdi. Unga qarshi o‘tirgan odam porlab turgan kishandek edi — ozodlikmi bu, yoki asirlikmi, u farqlay olmadi.
---
Tong quyoshi derazadan oqib kirar, Kvon Chae Vuning ko‘zlarida esa tinchlik jilvasi porlar edi. U nonushta tayyorlab, xuddi hech nima bo‘lmagandek stolga qo‘ydi.
Li-yeon esa beixtiyor uning yuzini kuzatar, ichida esa savollar girdobday aylanardi: — Agar uning xotirasi qaytgan bo‘lsa, nega hech narsa so‘ramayapti?..
