AIZENNING QISMATI 🖤
Men — Aizen.
Bu ism menga shunchaki qo‘yilgan emas, kuchim va qat’iyatimni ifodalaydi. Ammo kuchli bo‘lish — ba’zan hech kimga ko‘rsatmaydigan jarohatlarni ham ichingda olib yurishni anglatadi...🌑
Hamma narsa bir kunda birdan boshlangan edi… Universitetdagi navbatdagi mashg‘ulotlardan so‘ng dugonalarim bilan hovlida o‘tirib, mayda suhbat qilar edik...🦋
Gap orasida ular men bilan garov o‘ynashdi. Garovning sharti oddiy, lekin biroz noqulay: skameykada yolg‘iz o‘tirgan yigitning oldiga borib, gap otishim kerak edi.😒
— Agar yutqazsang, borib u bilan tanishasan, — dedi dugonam hazil aralash jiddiy ohangda.😌
Men esa kutilmaganda yutqazdim… Qochishning iloji yo‘q edi. Garov shartini bajarmaslikdan bosh tortish — mening g'ururimga xos emas edi...🦦
Naqadar g‘alati, o‘sha yigit uzoqdan ham ko‘zga tashlanardi: baland bo‘y, sokin qarashlar, qo‘lida kitob. Yoniga bordim va o'tirmoqchi bo'ldim.
— Salom, — dedim jilmayib, lekin ichimda biroz hayajon bilan.
U ham jilmaydi.
Uning ovozidagi sokin ishonch meni hayratga soldi. Bir necha daqiqalik oddiy suhbatimiz chog‘ida u juda tezkor harakat qildi — men sezmay ham qoldim, allaqachon Telegramimni olib bo‘lgandi. 💗
— Xo‘sh, endi sen bilan yaxshiroq tanishib olaylik, — dedi u.
Men esa qisqa sukutdan so‘ng gap boshladim:
— Men Aizen. Shu yerda o'qiyman, med yo'nalishda. Otam, onam va bir opam hamda bir akam bor. Opam allaqachon turmushga chiqqan, uning shirin qizalog‘i bor.😊
Bir lahza to‘xtab, chuqur nafas oldim. So'ng gapirishda davom etdim u yigitga...🫀
— Bilasanmi, hammada muammo bo‘lgani kabi menda ham bor. Mening oilamda adolatsizliklar juda ko‘p. Qaysi birini aytishni ham bilmayman… Mayli bu haqida boshqa safar...😁
Shu tarzda uni ham tinglab o'tirdim...
Ko‘zlarimni bir nuqtaga tikkancha jilmayishga harakat qildim.
Negadir uni oldida o'zimni juda ham qulay va tinch his qilayotgan edim.🍁
Mayli, keyingi qismda Lusien bilan baxtli onlarimiz va hayotimning og‘riqli daqiqalari haqida gaplashamiz. Men bilan birgamisiz qadrli o'quvchi?🫴🏻
