𝐂𝐑𝐔𝐃𝐄𝐋𝐄
Men hamkorim yaʼni allaqachon doʻstimga aylangan insonning oilasi bilan bir stolda o'tirardim, yonimda esa uning qizi bor edi. Uning tanasini quchoqgan kostyumi shunchaki ajoyib ko'rinardi, uning nozik qomatining har bir detalini ta'kidlab turardi.
Uning chuqur dekoltesi uning kichik ko'kraklari koʻrinib turardi, bu kutilmaganda menda hayajon to'lqinini keltirib chiqardi. Men ilgari hech qachon bunday jozibani koʻrmagan edim, lekin hozir hamma narsa boshqacha edi.
- Xo'sh, Taehyung, ahvolingiz qanday? Ishlar qanday? Qalaysiz? –
do‘stimning rafiqasi to‘satdan hayollarimni bo‘ldi, uning ovozi bexosdan chiqdi, lekin menga u nimadandir shubhalanganday tuyuldi. Men bir zumda unga qaradim.
Men noaniqlik bilan javob berdim va keskinlik kuchayib borayotganini his qildim.
"Ajoyib", dedi u jilmayib. - Azizim, salfetka olib kelgin, men butunlay unutibman.
Yigit endi aniq ta'qiblar bilan, qadamma-qadam yaqinlasharkan.
"Sen o'ylaganingdan ko'ra ko'proq xatti-harakatingga bog'liqligini tushunmaysan." Meni aytganimni qilib. Yaxshi qiz bo'lish oilangni omon va sog'lom saqla.
Men uning yelkasiga tegdim, uning terisi barmoqlarim ostida titrayotganini his qildim. Gapni davom ettirar ekanman, iloji boricha iliqlik va ehtirosni etkazishga harakat qilganimda, lablarim uning qulog'iga tegdi.
"Men mehribon bo'lishim mumkin, lekin agar menga ruxsat bersangiz." Men faqat bir oz ishonch va tushunishni so'rayapman. Bu unchalik qiyin emas.
U nihoyat ortiga o‘girildi, ko‘zlari yoshga to‘ldi, lekin ularda qarshilik uchqunlari bor edi. Men uning o'zini himoya qilish istagini ichki ziddiyat bilan birga his qildim.
— Iltimos, Dante... — uning ovozi umidsizlikka to‘la pichirladi. - Menga vaqt bering.
Lekin men qat'iyatli edim. Men uning nigohini o'zimniki bilan bosib, unga qarab harakat qilishda davom etdim va hatto uning tanasi bo'ysunishdan qat'iy bosh tortgan paytda ham u mening ta'sirimda qoldi.
- Yo'q bolam. Bugun siz menga buni berasiz, aks holda hamma narsa yomonroq bo'ladi. Lekin siz xohlamaysizmi? Bu rostmi?
- Keyin. Ota-onangni oldiga borib meni sevaman de, otang uchun shunday qilasanmi? Qani, bolam.
Lekin men qat'iyatli edim. Sekin yaqinlashishda davom etib, uni itoat qilishga majbur qilgandek, uning nigohlarini o‘zimnikida ushlab turdim. Uning tanasi qarshilik ko'rsatgan o'sha paytda ham men unga ta'sir qilish kuchim borligini his qildim.
"Yo'q, shirinim" dedim men sovuq, ammo qat'iy ohangda. "Bugun siz menga xohlagan narsani berasiz." Aks holda, hamma narsa faqat yomonlashadi. Lekin siz buni xohlamaysiz, shunday emasmi?
Uning ovozi qaltirab javob berdi:
"Unday bo'lsa, otang uchun qiling." "Ota-onangning oldiga borib, meni sevishingni ayt," deb davom etdim ko'zimni undan uzmay. "Unga buni u uchun qilishingni ayt." Qani, bolam. Sizning tanlovingiz yo'q.
U qotib qoldi, nafasi sayoz bo'lib qoldi, go'yo har bir nafas uning og'rig'iga sabab bo'lgandek. Men uning lablari titrayotganini va ko'zlari yoshga to'lganini ko'rdim.
- Iltimos, Dante, - dedi u zo'rg'a eshitilib, ovozi tuyg'udan buzilib. - Men... qilolmayman. Bu juda murakkab.
- Qiyinmi? — Oramizdagi keskinlik kuchayib borayotganini his qilib, yana ham yaqinlashdim. "Agar siz bunga to'g'ri munosabatda bo'lsangiz, bu qiyin emas." Men so‘raganimni bajarsangiz bo‘ldi.
Nihoyat bir qarorga kelganda uning tanasi zaif titrardi. U sekin bosh irg‘ab qo‘ydi, ko‘zlari mendan uzoqlashdi.
“Yaxshi...” u og'ir yukdan qutulgandek nafas chiqardi. - Men qilaman.
Men uning qarshiligi asta-sekin yo'qolib borayotganini his qildim va qo'rquviga qaramay, uning ovozida iste'fo yozuvi paydo bo'ldi.
"Ajoyib", dedim men vaziyatning barcha keskinligini yashirgan engil tabassum bilan. "Endi ota-onangizning oldiga boring va ularga meni yaxshi ko'rishingizni ayting." Bu to'g'ri qadam bo'ladi.
Bu so'zlar bilan u sekin o'girilib, chiqish tomon yo'l oldi, charchoq va ichki ziddiyatdan yelkalari biroz pastga tushdi. Men uni kuzatdim, bizning o'zaro munosabatlarimiz kurashdan mo'rt kelishuv lahzalariga o'zgarganini his qildim.
Men uning orqasidan tashqariga chiqdim, uzoqda turdim, lekin uning har bir harakatini kuzatib turdim. Yuragim hayajon va intiqlikdan ko‘kragimda gursillab urardi. Men bo'layotgan voqealarning og'irligini ko'tarib, ota-onasiga qanday yaqinlashganini ko'rdim.
"Onam va ayniqsa dadam ..." uning ovozi titrardi, lekin qat'iy edi. - Men sizning do'stingizni yaxshi ko'raman, Dante.
Uning so'zlari muzdek yomg'ir kabi xona sukunatiga to'kildi. Ona hayrat bilan qaradi, ko'zlari yoshga to'ldi, ota esa qattiqqo'lligiga qaramay, hayratda qoldi.
- Bu rostmi? – deb so‘radi ona, ovozida shubha va qo‘rquv to‘la edi. - Siz uni chindan ham sevasizmi?
U bosh irg‘adi, yelkalari qaltirab qo‘shib qo‘ydi:
- Ha, onam, men uni yaxshi ko'raman. Bu men qilishim kerak bo'lgan narsa.
Men xonadagi keskinlik kuchayib borayotganini his qildim va men uning ota-onasi uning tan olish uchun kurashayotganini kuzatib, chekkada qoldim. O'sha paytda men uning qarori u g'amxo'rlik qilayotgan odamlarning yuzlarida aks etishini ko'rib, mamnuniyat va kutishga to'ldim.
"Xo'sh, shunday bo'ladi", dedim men soyalarni qoldirib, ota-onasiga yuzlandim. Mening ovozim ishonchli, deyarli namoyishkorona edi.