My heart
Epizode¹
Unutilgan orzular sharpasi
Jungkook shahar markazida shoshilib ketayotgan edi. Yomg‘ir sekin-asta yog‘a boshlagan, ko‘chalarda nam havo taralib, tungi chiroqlarning nuri asfaltga aks etib turardi. U bugun kechqurun muhim uchrashuvga borishi kerak edi, lekin yuragi allaqanday g‘alati bezovtalikni his qilardi. Go‘yo ichida nimadir yetishmayotgandek, nimadir chaqirayotgandek edi.
Shu payt ko‘cha chetidagi kafelardan birining oldidan o‘tayotganida, beixtiyor qarashlari bir qizga tushdi. U kafening derazasi yonida, sokin holatda o‘tirar, qo‘lidagi chashkadan bug‘ chiqib turardi. Yengil kulrang palto kiygan, sochlari yelkasiga tabiiy to‘kilib tushgan, qoshlarini biroz uygan holda nimanidir o‘ylayotgandi.
Jungkook yurishdan to‘xtadi. Yuragi shiddat bilan ura boshladi.
— Bu… imkonsiz… — dedi u past ovozda. Nafasi ichiga tiqilib qolganday edi.
Qizning yuzini aniqroq ko‘rish uchun bir qadam yaqinlashdi. U shunchalik tanish edi… Lekin miyasida minglab xotiralar ichida unga mos keladiganini topolmayotgandi. Ich-ichidan uni bilishini sezardi, ammo uni qayerdan tanishini eslay olmasdi.
Shu payt qiz sekin boshini ko‘tardi. U ko‘zlarini Jungkook tomon qaratdi. Ko‘zlari… iliq va bir oz mungli edi. O‘sha nigoh… ichida ortda qolgan yillar, aytilmagan gaplar, unutilgan hislar yashirin edi.
— Sena…?
Jungkook beixtiyor bu nomni tilga oldi. U bu nomni qanchalar uzoq yillardan beri aytmagandi…
Sena unga qaradi. Uning yuzida hayrat aralash og‘riq zohir bo‘ldi. Lekin bu faqat bir lahza davom etdi. Keyin esa yuzidagi ifoda butkul o‘zgarib, begona tabassum bilan javob qaytardi.
— Siz adashyapsiz… — dedi u sokin ovozda.
Jungkook yuragi qattiq siqilganini his qildi. "Yo‘q, bu xuddi Sena! Ammo nega u meni tanimayotganday gapiryapti? Yoki haqiqatan ham bu boshqa insonmi?"
Sena hech narsa demay, chashkasidan bir qultum ichdi va nigohini boshqa tomonga burdi. Go‘yo hech qanday bog‘liqlik yo‘q, go‘yo ular ilgari bir-birining yuragini titratmagan insonlar edi…
Jungkook esa joyidan qimirlamay, uning chehrasiga termuldi. Uning yuragi oldingi singari shiddat bilan urishda davom etardi. Bu begonalikni qabul qila olmadi. Uning ichida allaqanday og‘riq, allaqanday bo‘shliq yuzaga keldi.
Bu haqiqatdan ham Sena edi. Lekin u endi o‘sha Sena emasdi.
— Sen meni unutgan bo‘lishing mumkin… — deya Jungkook qattiq ichini tishladi, yuragi alamdan siqilib. — Lekin men… seni hech qachon unutmaganman.
Sena beixtiyor qo‘lidagi chashkani mahkam ushladi. Barmoqlari biroz titraganday bo‘ldi. Lekin u hech narsa demadi.
Jungkook esa yana bir bor unga umid bilan termuldi. Lekin u ortiq hech narsa demadi. Faqat shunchaki yengil bosh silkib, yo‘lida davom etdi…
Ammo yuragi juda og‘ir edi.
Yurakni yirtgan jimlik
***
Jungkook og‘ir qadamlar bilan yo‘lida davom etdi. Hali ham ortiga qarashni istardi, lekin nimadir uni to‘xtatardi. Yuragi hanuz shiddat bilan urardi, qanchalik tinchlanishga harakat qilmasin, ichidagi bezovtalik qo‘yib yubormayotgandi.
~"Bu qanday bo‘lishi mumkin? U meni eslamayaptimi yoki shunchaki eslashni xohlamayaptimi?"
Ko‘ngliga minglab savollar yog‘ildi. Qanday qilib ularning yo‘llari yana kesishdi? Nega aynan bugun? Yoki bu tasodif emasmi?
Jungkook o‘zini boshqara olmay, yana ortga qaytdi. Yuragi qandaydir umid bilan urayotgandi.
Kafe derazasiga qaradi—Sena hanuz o‘sha joyda o‘tirardi. Ammo endi uning nigohlari derazadan tashqariga qadalgan, chuqur o‘ychan edi.
Go‘yo u ham bu uchrashuvdan dovdiraganday edi.
Jungkook chuqur nafas oldi va kafe eshigini ochib, ichkariga kirdi. Ichkaridagi iliq havo, kofe va shirinliklarning hidi uni o‘rab oldi.
Lekin uning fikri faqat bitta insonda edi—Sena.
Sena uni sezdi. Lekin yuzidagi ifodani o‘zgartirmadi. Faqat chashkasini qo‘yib, barmoqlarini bir-biriga chalishtirib, jim o‘tirdi.
Jungkook oldiga kelib, sekin gap boshladi:
— Agar sen haqiqatan ham meni tanimasang, demak, men senga o‘zimni yana bir bor tanishtirishim kerak ekan.
Sena ko‘zlarini yumib, chuqur nafas oldi. So‘ng sekinlab unga qaradi. Uning nigohlarida minglab ifodalar mujassam edi—o‘tmish, og‘riq, sog‘inch… va begonalik.
— Men sizni tanimayman.
Bu so‘zlar xuddi pichoq kabi Jungkook yuragini tilka-pora qildi. U zo‘rg‘a kulimsiradi va stulni tortib, qarshisiga o‘tirdi.
— Mayli. Unda keling, tanishamiz.
Sena jim qoldi. Unga tikilib turdi. Lekin ko‘zlarida yillar davomida yig‘ilib qolgan tuyg‘ular o‘ynardi.
— Men Jeon Jungkook. Seni bolaligimdan tanigandayman. Balki bu tuyg‘u noto‘g‘ri, lekin seni ko‘rganimdan beri yuragim bir joyda tinch o‘tirishga qo‘ymayapti.
Sena yengil kulimsiradi. Lekin bu kulgi ichida qandaydir alam yashirin edi.
— Siz noto‘g‘ri o‘ylayapsiz, janob. Biz ilgari uchrashmaganmiz.
Jungkook og‘ir xo‘rsindi. Uning ko‘ngliga shubha va umid aralashgan edi.
— Agar shunday bo‘lsa… unda nima uchun qo‘ling titrayapti, Sena?
Sena beixtiyor qo‘llariga qaradi. U sezmay qolgan ekan—barmoqlari biroz qaltirayapti. U tezda qo‘llarini bir-biriga mahkam qistirdi va nigohini pastga tushirdi.
Jungkook sekin so‘zida davom etdi:
— Nima uchun bu ko‘zlar hanuz o‘sha xotiralarni yashirayotganini bilaman. Sen meni unutmagansan, shunday emasmi?
Sena yutindi. Ammo u hech narsa demadi.
Bu jimlik ichida minglab so‘zlar yashiringan