Ketma

To'q bulutli tong. Qish faslining sovuq nafasi deraza oynasini sirli oq bilan qoplagan, xonada jimlik hukmron edi. Aveline, qo‘llarini qalin adyolga o‘rab, derazadan tashqariga tikilar edi. Uning yuragidagi bo‘shliqni hech narsa to‘ldira olmayotgandek edi.

Bu dunyoda faqatgina u va Jeon Jungkook bir-birlarini yaxshi ko‘rishardi, ammo taqdir ularga nafaqat yaqinlikni, balki ajralishni ham va'da qilgan edi.

Jungkookning ko‘zlari har doimgidek ishonchga to‘la edi. U har safar uni qutqarishga tayyor bir qahramondek ko‘rinardi, lekin bu safar u ham nimanidir his qilayotgandek edi.

— Jungkook: "Biz yashirinib yurishdan charchadik, Aveline. Qachongacha o‘z sevgimizni dunyodan yashiramiz?"

Aveline uning yuziga qaradi. Uning ko‘zlarida javob bor edi, lekin u buni aytolmas edi.

— Aveline: "Dunyoni qanday yengishimiz mumkin, Jungkook? Ular bizni birga bo‘lishimizga yo‘l qo‘ymaydi. Mening oilam, sening dunyo oldidagi majburiyatlaring..."

Jungkook uning qo‘llarini mahkam ushladi.

— Jungkook: "Sen men uchun dunyodagi yagona sababchisan. Mening sevgim seni hech qachon tashlab ketmaydi."

Ularning har bir so‘zi xuddi yurakning tirik jarohatidek edi. Jungkook Aveline uchun o‘z hayotini ham qurbon qilishga tayyor edi, lekin taqdir bu safar ularga nafratli burilish taqdim etgan edi.

Ular tun qorong‘isida bir-birlarining qo‘lidan tutib, ko‘chadan chiqib ketishdi. Bu ularning oxirgi imkoniyati edi. Har bir qadam xatar edi, lekin ular o‘zlarining orzusiga yetishish uchun bor kuchlarini tikishdi.

Yo‘lda qorli tog‘lar tomon yo‘l olishdi. Jungkookning mashinasi tepalikdagi eski kulbaga yetib bordi. Bu yerda ular dunyodan bir necha soatga uzoqda, tinchlik topish umidida edilar.

Lekin, ularning izidan kimdir kelayotgan edi.

— Aveline: "Jungkook, bu joy shunchalik tinch... Ammo yuragimda qandaydir vahima bor."

— Jungkook: "Bu faqat sening charchog‘ing, sevgilim. Biz faqatgina bir-birimizga ishonishimiz kerak."

Bu tinchlik uzoqqa cho‘zilmadi. Ularning kulbasi tepasida yaltirab ko‘ringan mashinalar chiroqlari ularni o‘rab oldi. Aveline hech narsani tushunmas edi.

Ularning yo‘llarini to‘sib kelganlar uning oilasi edi.

— Aveline otasi: "Men seni bu jinoyatchidan qutqaraman! Sen bizning qondoshimiz, unga mos kelmaysan!"

Jungkook Avelineni o‘z orqasida turishga majbur qildi. Uning ko‘zlarida qahr va sevgi birlashib ketgan edi.

— Jungkook: "Siz uni mendan tortib ololmaysiz! U menga tegishli, u mening hayotimning mazmuni!"

O‘sha paytda bir qurolning ovozi eshitildi.

Aveline baqirib Jungkook tomon yugurdi. Uning oq ko‘ylagida qip-qizil qon izlari paydo bo‘ldi. Jungkook erga yiqildi.

— Jungkook: "Men seni hech qachon tashlab ketmayman, sevgilim..."

Aveline uning ustida tiz cho‘kib yig‘lar edi.

— Aveline: "Meni yolg‘iz qoldirma! Men sensiz yashay olmayman!"

Ammo Jungkookning yuragi to‘xtagan edi.

Aveline uchun hayot endi faqat zulmat edi. Sevgi ularni birlashtirdi, lekin taqdir ularni ayirdi.

Ularning sevgi hikoyasi osmonlarda davom etishi uchun dunyo ularga hech qanday imkoniyat bermadi.

> “Chunki sevgi eng ulug‘ kuch, ammo taqdir undan ham kuchliroq edi.”