Sakura blossom
Taehyung POV
Hanel. U mening zaif tomonim, mening barcha yutug‘imning ma'nosi edi. Men uchun bu dunyoda undan muhimroq hech kim yo‘q edi. Uning kulgusi yuragimdagi har qanday og‘riqni davolardi, lekin hozir... hozir hamma unga qarshi. Hanelni yo‘q qilishga urinishayotganlar meni har doim asabiylashtirar, lekin bu safar his-tuyg‘ularimni nazorat qila olmayapman.
Men u uchun kurashaman. Unga zarar yetkazishlariga yo‘l qo‘ymayman. Hanel faqat meniki.
Jungkook POV
Mikasani so‘zlari ongimda jaranglardi: “Hanelni yo‘q qilishimiz kerak.” Men bu vazifani o‘z bo‘ynimga oldim, lekin o‘zimni qandaydir pastkash, qasoskor his qilardim. Nega? Balki ichimda bir qismim Hanelni aybdor emasligini bilardi, lekin g‘azabim va rashkim hammasini ko‘r qilardi.
Golden klubiga borish yo‘lida haydovchi o‘rindig‘ida o‘tirarkanman, har bir harakatimda qasos oluvchi soyadek g‘amgin hissiyot menga ergashardi. Klubga yetib kelganimda, Jinning yuzida mulohazakorlik ko‘rinib turardi.
— Bu vaziyatda senni tushunib bo‘lmaydi, Jungkook. Lekin Hanel... u faqat Taehyungniki. Uning soya-salini ham boshqa odam yaqiniga keltira olmaydi.
— Menga farqi yo‘q, — dedim sovuq ohangda. — U menga bugun kerak.
Hanelni VIP xona tomon olib ketishdi. Xonada so‘nggi bir necha soniyada shiddatli, sovuq sukunat hukm surardi. Eshik ochildi, va uni zo‘rg‘a ko‘tarib olib kirishdi.
Hanel POV
Xonaga kirishim bilan dahshat ichida qoldim. Xavf meni o‘rab oldi. Oyoqlarim titrab ketdi.
— Iltimos, qo‘yib yuboring... Men sizga hech narsa qilmaganman, — dedim yig‘lamsirab.
Ammo Jungkookning ko‘zlari sovuq va befarq edi. U hech qanday javob bermadi. Qo‘llari qattiq va shavqatsiz edi. Har bir harakati men uchun azob edi.
— Bas qiling, iltimos! Axir men sizga nima yomonlik qildim?! — ovozim larzaga keldi, ko‘z yoshlarim yonoqlarimdan oqar edi.
Ammo u o‘z rashki va g‘azabining o‘zidan ustun kelishiga yo‘l qo‘ymadi.
Oradan vaqt o‘tib, Hanel hushidan ketish arafasida edi. Jungkook o‘rnidan turib, uning yoniga yaqinlashdi. Yonoqlariga ohista qarab, kinoya bilan jilmaydi.
— Taehyungni sevaman deding, ha? — uning ovozida istehzo bor edi. — Bilib qo‘y, u sendan faqat foydalanadi. Unga kerakli bo‘lishing tugashi bilan seni tashlab ketadi.
Bu so‘zlar yuragimni ezdi. Men Taehyungni yaxshi ko‘rardim. Biz uch yil davomida birga bo‘lganmiz, va bu vaqt ichida men uni har qanday shubhalardan ustun qo‘ygan edim. Ammo Jungkookning gaplari ongimni titratdi. Bu haqiqatmikan? Taehyung ham mening sevgiimni suiiste'mol qilayotganmikan?
Yig‘lashdan boshqasiga qodir emasdim.
Hanelning tanasi qaltirardi. Lekin Jungkook hali ham o‘z nafratini qondira olmagandi. U maria va Suhoga o‘girilib, sovuq ohangda buyruq berdi:
— Uni hushidan ketguncha uring.
Hanel POV
Qo‘rqib ketdim. Qo‘llarimni ko‘tardim, iltijo qildim:
— Yo‘q! Iltimos! Shunchalik nafratlanadigan narsa nima qildim?! Meni tinch qo‘ying!
Ammo hech kim meni tinglamadi. Suho va Maria zo‘ravonlik bilan meni urishni boshlashdi. Har bir zarba, har bir tepkilar tanamni ezar, lekin yuragimdagi og‘riq ulardan ham kuchliroq edi.
Men o‘zimga savol berdim: “Nima uchun bu sodir bo‘lyapti? Men faqat sevgi va tinchlik xohlagan edim. Nega bunday shafqatsizlikka loyiqman?”
Hayot bizni sinash uchun azob beradigan ssenariylar yaratadi. Ammo haqiqiy kuch bu azoblarni yengib o‘tishda. Hanel uchun bu faqat boshlanish edi. Har bir zarba uni kuchsizlantirsa-da, ich-ichidan unga qarshi kurashishni boshlardi.
𝐖𝐑𝐈𝐓𝐄𝐑: @SUGANA_CR