Darkness

Tong quyoshning mayin nurlaridan uyg‘ongan Aveline uchun bu kun odatdagidek boshlangandek edi. Ammo yuragida o‘ziga noma’lum bir hayajon jo‘sh urib turganini his qilardi. Deraza yonidagi sevimli joyiga o‘tirib, eskiz daftarini ochdi. Unga gullar, daraxtlar, osmon va qushlarning tinimsiz sayrashi ilhom bag‘ishlardi. Bugun u Yosu bilan uchrashishni rejalashtirgan edi. Lekin ichki bir tuyg‘u bu kunning oddiy kechmasligini his qildirar edi.

Aveline qiziqarli kafe tomon yo‘l oldi. Yosu allaqachon uni kutib o‘tirar, uning qo‘lida yangi kitob bor edi. Aveline o‘tirib, odatdagi kulguli suhbatni boshlamoqchi edi, biroq Yosu nimanidir sezib jilmaydi.

— Aveline, bugun yana san’at bilan bandmisan? — dedi u muloyim ohangda.

— Ha, parkning go‘zalligini chizish meni ilhomlantiradi, — dedi Aveline jilmayib.

Ular qahva buyurtma qilishdi va suhbatni davom ettirishdi. Ammo eshik ochilib, ichkariga qora sochli, o‘ziga ishonchli, lekin nim tabassum qilgan bir yigit kirdi.

— Suga! Bu yerga kel, biz bilan o‘tir! — dedi Yosu.

Suga ular tomon yurib keldi. Uning yuvosh, ammo sirli nigohlari darhol Avelineni o‘ziga tortdi. U nimani his qilayotganini tushunolmadi, lekin bu his o‘zgacha edi. Suga qo‘lini uzatib, o‘zini tanishtirdi:

— Men Suga, Yosuning do‘sti. Siz haqingizda ko‘p eshitganman.

— Aveline, tanishganimdan xursandman, — dedi u muloyimlik bilan.

Suhbat davomida Aveline Suga bilan gaplashganida o‘zini begona bo‘lmagan kishi bilan suhbat qurayotgandek his qildi. Ularning suhbatlari san’at, musiqa va hayotning mayda-chuyda go‘zalliklari haqida edi.

Kun o‘tib, ular park tomon yo‘l oldilar. Bahor bu yerda o‘zining barcha jozibasini namoyon etardi: yam-yashil maysalar, ochiq pushti gullar, yengil shabada. Suga parkning bir burchagini ko‘rsatib, u yerda to‘xtadi.

— Bu yer mening sevimli joyim. Tinimsiz ishlashdan charchaganimda shu yerga kelaman, — dedi u.

Aveline atrofga hayrat bilan boqdi va asta shivirladi:
— Hayotning shunday sokin va tinch joylari qalbimizga ozuqa beradi.

Suga unga sinchiklab qaradi:
— Sen ham qalb uchun shunday joysan, Aveline.

Bu so‘zlar Avelineni qizartirib yubordi. U javob topolmay, faqat jilmayib qo‘ya qoldi. Shunda Suga cho‘ntagidan kichik eskiz daftar chiqarib, unga uzatdi.

— Men bu yerda chizganman. Bu sen uchun.

Eskizda bugungi park manzarasi aks etgan edi, lekin rasmning eng chekkasida Avelinening obrazi paydo bo‘lgan edi.

Kecha o‘tib, ular kafega qaytishdi. Aveline uyiga yetib kelgach, qo‘lida Sugadan olingan eskizni uzoq vaqt ushlab turdi. Bu oddiy kun uning hayotida muhim burilish bo‘lishi mumkinligini his qildi.

Ertasi kuni Suga va Yosu bilan yana uchrashdi. Ularning suhbati qahramonlarning yuragida o‘z izini qoldirdi. Hayot go‘zalliklar bilan to‘la edi, va ba’zan, bu go‘zallikni tushunish uchun qalbning sokin ovoziga quloq solish kifoya.

Aveline o‘zini bu bahor bilan birga uyg‘onayotgandek his qildi. Suga esa uning qalbiga yetib boradigan yo‘lni topgan edi. Bu yo‘l esa hali ham davom etayotgan edi.