A silent scream
Bu meni hayotimdagi voqealarga asoslangan. Hammeladan iltimos hech qachon depressiaga tushmelar. Sizlar men uchun doimo qadrlisizlar. Qachonki dardingiz bolsa. Men bilan bo'lishing.
Ain va Bora — 17 yoshda, Seuldagi universitetda o‘qishadi.
Ain — ruhiy jihatdan siniq qiz. U yoshligidan ota-onasining befarqligi va yomon muomalasidan aziyat chekkan.
Bora — uning eng yaqin dugonasi, kuchli, mehribon va himoyachi xarakterga ega.
Seulning sovuq tonglaridan biri edi. Shahar hali uyg‘onmay, ko‘chalarda faqat avtobus tovushlari eshitilardi. Ain har tongdagidek erta uyg‘ondi, lekin yuragi yana og‘rirdi. Har kuni tong uning uchun sinov edi — yuragidagi bo‘shliqni yana bir bor yengishga harakat qiladigan og‘ir daqiqa.
U maktabga qatnardi, tashqaridan qaraganda oddiy 17 yoshli o'quvchi edi. Ammo hech kim uning bolalikdagi jarohatlarini ko‘rmasdi. Uning ota-onasi hech qachon mehr ko‘rsatmagan, ko‘pincha qizining mavjudligini ham unutgandek yurishardi. U esa go‘yo ko‘zga ko‘rinmasday yashardi — arzimagan so‘z uchun urishlar, e’tiborsizlik, va xuddi unga o‘xshamagan inson bo‘lishi kerakdek talablar...
Bora — uning butun borligini ushlab turgan yagona inson. Bora kuchli edi. Yuragida esa o‘z do‘stiga nisbatan cheksiz mehr bor edi. Har gal Ain jim bo‘lsa, Bora uni so‘zsiz tushunar, hech qanday savollarsiz yonida o‘tirardi.
B: “Bugun ham o‘zingni yomon his qilyapsanmi?” — deb so‘radi Bora, Ainning muzdek qo‘llarini ushlab.
Ain boshini qimirlatdi. Ko‘zlaridagi bo‘shlik va charchoqni yashirishga urindi.
A: “Men bu yerda bo‘lmasligim kerakdek tuyuladi...” — deb pichirladi u.
Bora uning kaftini mahkam ushladi. —
B:“Bo‘lmag‘ur gap. Sen bu dunyoda borligingning o‘zi muhim, Ain. Men seni juda yaxshi ko'raman .”
**
O‘sha paytda ular atigi o‘n yoshda edi. Kichik, ammo zich aholi yashaydigan mahalladagi eski maktab hovlisida bir-birini birinchi marta ko‘rishgan edi.
Ain sinfda har doim chetda o‘tirardi. Sochlari har doim tartibsiz, ko‘zlarida esa g‘am. Boshqa bolalar uni g‘alati deb atashardi — u hech qachon kulmas, hech kim bilan gaplashmasdi.
Bora esa shundoq ro‘paradagi partada o‘tirardi. U faol, quvnoq, har doim atrofida odamlar bo‘lardi. Ammo yuragining bir chekkasida doim yolg‘iz turgan qiz — Ain unga qiziq tuyulardi.
Bir kuni tanaffusda bir bola Ainning daftarini tortib oldi va yerga uloqtirdi.
?:“Sen bilan hech kim o‘ynashni xohlamaydi!” — deb baqirdi bola.
Ain esa hech narsa demadi. U oddiygina daftarini olish uchun engashdi, lekin titrardi.
Shunda... Bora oldinga chiqdi.
B:“To‘xta! Unga tegma!” — deb baqirdi u, bolani itarib yuborib.
Bola hayron bo‘lib chekinib ketdi. Bora esa Ainning daftarini olib, uni unga uzatdi.
B: “Meni Bora deyishing mumkin. Sen yolg‘iz emassan, endi men bor. Dugonam bolasanmi”
A:mayli mening ismim Ain.
Ain ilk bor biror kimsaga qarab jilmayishga urindi. O‘sha kundan boshlab ularning do‘stligi boshlandi.
Ain va Bora 11 yoshga to‘lgan yillari qish sovuqroq, tonglar jimjitroq bo‘lgan. Ular har kuni maktabdan so‘ng kutubxonaga borishar, ko‘pincha jim bo‘lib kitob varaqlashar edi. Ain ko‘p gapirmasdi, lekin Boraning yonida bo‘lish unga g‘alati tarzda taskinlik berardi.
Bir kuni qor yog‘ayotgan edi. Ular kutubxonadan chiqib, yo‘l bo‘ylab yurishardi. Bora kulib, qor bo‘laklarini qo‘liga yig‘ib o‘yin qilmoqchi edi, lekin Ain to‘xtab qoldi. Yuzi oqarib, ko‘zlari bir nuqtaga qadalgan edi.
B: “Ain? Nima bo‘ldi?” — so‘radi Bora.
Ain sekin boshini ko‘tardi. Birinchi marta yuragidagi yukni og‘izga olishga qaror qildi.
A: “Bora, men ba'zida uyga borishni xohlamayman.”
A:“Chunki u yerda meni hech kim kutmaydi. Onam doim menga baqiradi. Dadam esa... men borligimni unutgan. Ba'zan men ovqat yo‘qligidan o‘zimga och qolaman, ba’zan sovuqda titrayman. Ular meni yaxshi ko‘rmaydi. Hech qachon yaxshi ko'rmagan ham.”
Bora to‘xtab, Ainning qo‘lini ushladi. Qizning kafti muzday, ko‘zlari esa yoshga to‘la edi.
B: “Ular shunchaki seni tushunmaydi. Bu sening aybing emas, Ain. Men seni yaxshi ko‘raman. Va seni hech qachon yolg‘iz tashlab ketmayman.”
Ain ilk bor bir insonning quchog‘iga sho‘ng‘idi. U yuragidagi og‘riqni aytib yengillik his qildi, ammo ichida bir chuqur iz qolgan edi — bu izni faqat do‘stlikning isitgichili tuzalishi mumkin edi.
O‘sha kundan so‘ng Bora har kuni Ain bilan maktabdan uyigacha yurdi. Qorli kunlarda unga issiq sharf va yoritgich sovg'a qildi. Har bayramda Ainni o‘z uyiga chaqirdi. Ain esa asta-sekin kulishni o‘rganib bordi.
Ammo baribir yuragining chuqur bir joyida u har doim savol bilan yashardi:
“Nega men sevgiga loyiq emasman?”
Ainning bolaligi hech qachon baxtli bo‘lmagan. U kichkinaligidan ota-onasining nisbatan shafqatsiz munosabatiga duch keldi. Har doim ota-onasi unga befarq bo‘lishgan, lekin ayniqsa, uning otasi, Ain uchun haqiqiy dahshat edi.
O‘sha paytlarda, Ain hamma narsani yakkama-yakka o‘rganardi. Unga ko‘p narsa kerak bo‘lganida ham yordam berilmasdi. Agar kichik xato qilsa, uning otasi uni doimo ayblab, qattiq jazolardi. Ain doimo "yaxshi bola bo‘lishi" uchun murosasiz talablar qo‘yardi, ammo bu talablar asosan ularning kayfiyatiga qarab o‘zgarardi.
Bir kun, Ainning maktabdan uyga qaytib kelganida, o‘zi uchun bir kichik shirinlik sotib olgan edi. Bu juda oddiy edi — faqatgina bir o‘zi uchun kichik zavq. Ammo u uyga kirganida, otasi uning shirinlikni ko‘rib, to‘satdan qarshiligini bildirdi.
— “Nima, sen o‘zingni shirinlikka loyiqman deb o'ylaysanmi? — deb baqirdi uning otasi. Va shirinlikni Ainning qo'lidan olib ahlat qutisiga otib yubordi.
Ain so‘zlarga javob bera olmadi. U faqat boshini egib, yelkasini qisib oldi, lekin bu uning ichidagi og‘riqni kamaytirmadi. Otasi uni yirtqichdek bo‘ynidan ushlab, uni o‘zi tarafga qaratdi. Va uni siltab otib yubordi. Va kamarini yechib uni urishni boshladi. 15 daqiqadan song urishdan to‘xtadi. Bir necha bor quloqni eshitgan shovqindan keyin Ain to‘xtab qoldi. Uning ichidagi umidlar barchasi o‘sha lahzalarda bir so‘zsiz o‘lgan edi.
O‘sha kechada Ain, yelkasida urish izlarini ko‘rganida, uning butun dunyosi quladi. Otasi uni nafaqat jismoniy, balki ruhiy jihatdan ham eng og‘ir shartlar ostida o‘stirgan edi.. U otasining doimiy yomon munosabati sababli boshqa biron narsa qilishga yo‘l qo‘yishiga to‘g‘ri kelmasdi.
Bu vaqtda borliqqa tushgan barcha og‘riq va zulmlar, bir tomondan borishning birinchi boshlanishini emas edi. Keyin nima qilsangizni olish imkoniyatining qoidalarini o‘zgartirishiga ham dalolatsiz.
Ain bolaligidan qorong‘ulikdan qo‘rqardi. Biroq bu oddiy qorong‘ulik emas edi — bu uydagi qorong‘ulik edi. O‘sha shiftidan suv tomadigan xona, qalin devorlar, qop-qora jimjitlik va tashqaridagi sovuq shamol ichkariga bemalol kiradigan darajada yengil derazalar...
U ko‘p kechalarni qorni och holda o‘tkazgan. Onasi unga ovqat bermagan, otasi esa kechki payt mast holda kelib, har gal Ainning mavjudligidan jahlga tushardi.
G:“Senga ovqat kerak emas! Sen faqat muammo! Men seni boqish uchun yashamayman!” — deya baqirgan kechalari bor edi.
Ain bu so‘zlarga allaqachon ko‘nikib ulgurgan edi. Ammo eng yomon kechalar — ovqatsiz, qorong‘ulik ichida, quloqlarini yostiqqa bosib, otasining baqiriqlari va stul-ag‘darilgan tovushlar ostida uxlab qolishga harakat qilgan damlar edi. Ko‘zlarini yumganda ham qorong‘ilik uni qo‘yib yubormasdi.
Va bir kuni, u ilgari hech qachon unutolmaydigan bir voqea bo‘ldi.
Otasining jahli chiqqan edi. Bu gal u Ainni qamab qo‘ydi. Oshxona ichidagi eski shkafga... u yer nafas olish uchun tor, na issiqlik, na yorug‘lik bor edi.
Ain bu tor joyda ikki soatdan ortiq o'tirdi. Havo tiqilib, yuragi tez urayotganini sezdi. U har safar qorong‘ilikda qolsa, o‘sha tor joy esiga tushar, nafas olish og‘irlashar, qo‘llari muzlardi. O‘sha kun fobiya — boshlangan kun edi.
Shundan so‘ng u maktabda ham jim bo‘lib qoldi. Hech kim bilan gaplashmasdi. Har qanday baland ovozdan cho‘chib tushar, derazadan tashqariga tikilib, ichida faqat bir savol aylanardi:
“Nega men tug‘ildim? Nega ular meni bu dunyoga olib kelib, bunchalik yomon ko‘rishdi?”
Ammo shu zulmat ichida birgina narsa unga hayotda qolish istagini bergandi — Bora.
Bora unga kichkina termosda issiq sho‘rva olib kelgan kun — Ainning yuragi yana bir marta urgan edi.
B:“Men seni tushunmayman, lekin seni yolg‘iz qo‘ymayman,” — degan edi Bora.
Ain esa ilk bor yig‘ladi. U hatto yig‘lashni ham unutgan edi...
Seuldagi bahor quyoshi maktab hovlisiga yumshoq tushmoqda. O'quvchilar yugurib yurishar, kimdir qahva olib, kimdir xonaga kechikib, yo‘laklardan shoshib o‘tmoqda. Ularning orasida ikki qiz — Ain va Bora ham yuribdi.
Ainning yuzida yumshoq tabassum. U har gal kulgandek ko‘rinishga urinadi, lekin ko‘zlarida bir oz so‘nish bor. Bora esa har doimgidek energiyali — u Ainni ko‘proq kuldirishga harakat qiladi, lekin yuragining bir chetida Ain haqida bilmagan, hali ochilmagan sirlar borligini sezadi.
B: “Bugun darsdan keyin parkka boramizmi? U yerda kaktuslar ko‘rgazmasi bo‘layapti,” — dedi Bora, ko‘zlarida porlash bilan.
Ain bosh irg‘ab qo‘ydi. “Boramiz,” dedi u sekin.
Ammo u ichidan charchagan. Har tong uyg‘onish, to‘g‘ri nafas olish, darsda diqqatni jamlash — hammasi unga kurashday tuyuladi. Yotoqxonasining derazasi oldida har tong hozir ham bir zum to‘xtab turadi. Ko‘chaga qaraydi, ammo yuragida shunday savol aylanadi: "Bugun o‘zim bo‘lishim mumkinmi? Yoki yana soxta kulgimi?"
Kecha esa, yana eski tush qaytgan: u qorong‘u shkafda. Nafas yetmaydi. Kimdir eshikni yopgan. otasining ovozi eshitiladi. U uyg‘onganda bo‘yin terga botgan, yostiq nam edi.
Ain endi katta bo‘lgan, lekin u hali ham o‘sha qorong‘ilikdan chiqib ketmagan.
Bora bu haqda deyarli hech narsa bilmaydi. U faqat Ainning ba'zida jimib qolishiga, qo‘rquv bilan orqaga qarab qo‘yishiga, har doim xonani deraza yonida tanlashiga e’tibor beradi. U bir marta so‘ragandi:
B: “Ain, sen qorong‘ilikni qo'rqasanmi?”
Ain kulib qo‘ygandi. “Shunchaki... deraza yaqinida o‘tirgim keldi. Havo yaxshi.”
Bora unga ishonmoqchi edi. Lekin ich-ichida bilar edi — Ain nimalarnidir yashiryapti.
Seuldagi maktab kutubxonasi har doim sokin. Ammo bugun bu sukunat Ainning yuragidagi og‘irlikka o‘xshab ketmoqda. Ular Bora bilan birga deraza yonidagi kichik stol atrofida o‘tirishgan. Quyosh nurlari kitob betiga tushib, harflarni yorqinlashtirib turibdi.
Ain uzoqdan bir nuqtaga tikilib qolgan, qo‘lida qalam, biroq yozmayapti. Bora esa o‘qiyotgandek ko‘rinsa-da, ko‘zining uchi bilan Ainga qaraydi. Aynan bugun, birinchi marta, Ainning ko‘zida bir o‘zga jimjitlik bor edi. Og‘ir, quyuq, o‘tkir.
A: “Bora,” — dedi Ain sekin, ovozi qaltiragan.
Bora kitobni yopdi.
B:“Ha?”
Ain bir zum jim bo‘ldi, so‘ng nihoyat nafas olib, yuragidagi to‘shni ochdi:
A:“Meni dadam bolaligimda do‘pposlagan. Ko‘p. Ba’zan sababsiz. Ba’zan faqat ko‘rinishim yoqmagani uchun. Chunki ular meni emas o'g'il farzand kutishgan”
Bora shoshilib Ainga qaradi, lekin hech nima demadi. U jim edi. Ain esa davom etdi, go‘yoki bir eshik ochilib ketgandi ichida:
A: “O‘shanda men besh yoshda edim. Qorong‘u shkafga qamab qo‘ygandi. Nafas ololmasdim. Onam esa jim turardi. Hech qachon himoya qilmadi. Ba’zan ovqat ham bermasdi... Men derazadan ko‘chani tomosha qilardim, boshqa oilalarni ko'rardim. Ularga ichimdan havas qilardim.”
Ko‘zlaridagi yoshni artmadi. Endi u orqaga yashirmasdi o‘zini.
A: Bora, men... odamlarning mehrsizligidan qo‘rqaman. Mehrsiz ota-onadan, soxta tabassumlardan... o‘zimdan. Ba’zan o‘zimga ham ishonmayman.”
Bora asta Ainni quchoqladi. Hech nima demadi. Chunki bu vaziyatda so‘zlar kamlik qilardi.
Ular jim o‘tirdilar. Kitoblar, odamlar, tashqaridagi quyosh — hammasi jim edi. Faqat Ainning yuragi endi bir oz yengillashgandi.
Va shu paytdan boshlab, Ain endi yolg‘iz emasligini bilardi.
Oradan bir hafta o‘tdi. Ainning kutubxonada gapirgan sirlari ularning do‘stligini yanada mustahkamladi. Bora doimiy qo‘llab-quvvatlovchi, himoyachi bo‘lib qoldi. Va hayot sekin-asta boshqacha rangda ko‘rina boshladi.
Bir kuni maktab hovlisida ko‘ngillilar loyihasi bo‘lib o‘tdi. O'quvchilar jamoalarga bo‘linib, turli vazifalarni bajarishdi. Bora va Ain ham qatnashishdi.
Shu loyihada Bora Jungkook ismli yigit bilan bir jamoaga tushdi. Jungkook ochiq, kulib turadigan, lekin ko‘zlarida nimadir yashiringan bir yigit edi. U dastlab Boraga shunchaki qiziqish bilan qaradi, keyin esa asta-sekin u bilan ko‘proq suhbatlashishga harakat qila boshladi.
Jk: “Isming — Bora, to‘g‘rimi? Chiroyli odam ekansan,” — dedi u ilk bor kulib.
B:“Sen-chi? Ko‘zlaring jiddiy, lekin yoqimtoy ko'rinadi,” — deb javob berdi Bora, o‘ziga xos hazilkash ohangda.
Bu suhbatdan keyin ular tez-tez birga vaqt o‘tkazadigan bo‘lishdi. Bora avvaliga ehtiyotkor edi, lekin Jungkookning halolligi va oddiyligidan asta-sekin isinib ketdi.
Ain esa, bu tanlovda qatnashmadi ammo boshqa bir yigit — Namjoon bilan tanishdi. Ular tasodifan kutubxonada kitob tanlayotganda bir kitobga bir vaqtda qo‘l uzatishdi.
Rm: “Sizga kerak bo‘lsa, olavering,” — dedi Namjoon muloyimlik bilan.
A: “Men aslida uni o‘qib bo‘lgandim. — dedi Ain yengil jilmayib.
Rm:ismingiz Ain shundaymi?
A:qayerdan bildingiz.
Rm: beydjikizga yozilgan ekan shundan bildim.
A:ha sizni ismingiz nima.
Rm: Namjoon. Qisqa qilib Rm deyingiz mumkin
A:hop Rm
Namjoon — sokin, dono va mehribon yigit edi. U Ainning ko‘zlaridagi yashirin dardni darhol payqadi, lekin uni hech qachon to‘g‘ridan to‘g‘ri so‘ramadi. Faqat har safar suhbatlarida tinchlik ulashdi. Asta-sekin Ain unga yuragini ochishni istay boshladi.
Shu bilan ikki qiz — Bora va Ain — o‘z yo‘llarida yurib, ilk bor mehr, hurmat va muhabbat qanday bo‘lishini his eta boshladilar.
Bora va Jungkook ko‘proq vaqtni birga o‘tkaza boshlashdi. Avval bu shunchaki kulguli suhbatlar, kichik qahvaxonalarda ichilgan latte, yo‘l-yo‘lakay aytilgan zarb gaplar edi. Ammo endi... yuraklar so‘zsiz ham bir-birini anglay boshladi.
Bir kuni kechqurun Jungkook Borani kutubxonadan uyiga kuzatib qo‘ydi. Yo‘l jimjit, havo salqin. Bora asta yurib, osmonga qaradi:
B: Hayotimda hamma narsa murakkab, lekin seni ko‘rganimda... oddiy tuyuladi.”
Jungkook to‘xtadi. U qo‘lini Boraning qo'lini ushladi:
Jk: “Sen murakkabliging bilan chiroylisan. Meni aynan shunga jalb qilgan.”
Bora kuldi, lekin ko‘zlari ich-ichidan jilvalandi. Birinchi marta u kimnidir yonida o‘zini butun his qildi. Va ilk marta... yuragi sokin urdi.
Namjoon va Ain o‘rtasidagi aloqa sekin, ammo chuqur ildiz otdi. Namjoon Ainning har bir gapida, har bir jimligida bir ma’no izlab, unga hech qachon bosim qilmasdan, faqat borligi bilan quvvat berdi.
Bir kuni ular parkda yurishayotganda Namjoon Ainga asta qarab dedi:
Rm: “Ain, seni hech kim himoya qilmagan bo‘lishi mumkin. Lekin hozir bor. Men bor.”
Ain yuragida bir narsa sinib ketgandek bo‘ldi — bu sinish og‘riq emasdi, bu yillar davomida qurilgan himoya devorlarining qulash jarayoni edi. U ilk marta bir erkak ko‘ziga qarab, chin dildan ishonishni istadi.
A:“Men qo‘rqaman, Namjoon... yana kimdandir.”
Rm:“Senga zarar bermayman. Senga shunchaki mehr berishni xohlayman,” — dedi Namjoon, bir qo‘li bilan Ainning muzdek barmoqlarini ushlab.
Ain ko‘zlaridan yosh chiqqanini yashirmadi. Bu yosh — og‘riqdan emas, ilk marta yuragi sevgini his qilganidan edi.
*
Maktab ta'tili boshlandi. O'quvchilar biri tog‘ga, biri dengizga, biri esa oilasiga qaytishni rejalashtirdi. Ain esa yuragida og‘ir yuk bilan chamadonini yig‘di. Seulda uncha yaqin joyda yashaydigan ota-onasi uni uyga qaytishga majburladi.
Bora esa uni kuzatar ekan, yuragi bir g‘ash bo‘ldi.
B:“Agar biror narsa bo‘lsa, birinchi menga yoz. Men seni yolg‘iz tashlab qo‘ymayman,” — dedi u Ainning qo‘lini mahkam ushlab.
Ain kulishga urindi, lekin ko‘zlarida ishonchsizlik soya bo‘lib yotardi.
Uyga kelishi bilan hammasi o‘sha eski dahshatga aylandi.
Otasi yana ichgan. Onasi esa hech qanday rahm-shafqatsiz edi. Ain xona tozalamay qo‘ysa, urilar, baqirilardi. Bir kuni u ovqat olishga harakat qilganida, otasi oshxonani qulflab qo‘ydi.
Y: “Sen bu uyning noloyiq qizsan. Maktabda o‘qishni o‘ylamay, avval bizga xizmat qil!” — dedi onasi, past ovozda, lekin nafrat bilan.
Ain sovuq pollarda o‘tirib ovqat o‘rniga suv ichdi. Uning yuragi siqildi, og‘ir qo‘rquvli tunlar yana qaytdi. Fobiyalari jonlandi. U har tong uyqudan uygonishidan oldin terga botgancha uyg‘ondi.
Ammo bu safar bir farq bor edi — u yolg‘iz emas edi.
Bir kuni u yig‘lab, Bora'ga yozdi:
Sms:
“Men bu yerda chidolmayapman... yordam ber, iltimos.”
Bora hech ikkilanmay, kechasi taksi chaqirdi. Seulning narigi chetidan, Ainning uyi tomon bordi. Uyga yetib kelgach, u eshikni qattiq taqillatdi.
Onasi eshikni ochdi. Bora ichkariga qadam bosdi:
B: “Ain sizlarga xizmatkor emas. U inson. U mening eng yaxshi dugonam. Sizlar unga yana qo‘l ko‘tarsangiz — bu safar jim turmayman.”
Otasi yaqinlashgan edi, Bora qo‘rqmadi.
B: “Men politsiyaga murojaat qilaman. Va bu safar jiddiy.”
Ain eshik ortida ko‘zlarida yosh, qo‘llarida titroq bilan turgan edi. Bora uni qo‘llaridan tutib olib chiqdi.
Ain Bora uni uyidan olib chiqqanidan keyin bir necha kun gapirmadi. U faqat yostiqqa tikilib yotardi. Bora uni issiq choy bilan ovutishga harakat qilgan, har tongda yoniga kelib:
B:“Men sen bilanman, yaxshi bo‘lib ketadi,” — deb pichirlardi.
Ammo Ainning yuragidagi og‘riq, yillab bosilgan, yutib kelingan alamlar birdan portlab chiqayotgandi.
U tunlari uyg‘onib ketar, zo‘rg‘a nafas olar, qo'li bilan og‘zini yopib yig‘lardi. U ovqatdan bosh tortdi. Hatto eng sevimli shokoladli nonushtasini ham bir necha kun tatib ko‘rmadi.
Ain oynaga qarab o‘zini tanimasdi.
A: “Men qanchalik siniqman?” — deb o‘zidan so‘rardi ich-ichida.
U o‘zining yurak urishini eshitib turardi, lekin bu hayotning tovushi emasdi — bu og‘riqdan qochib bo‘lmasligini anglatadigan signal edi.
Bora uni terapevtga olib borishni taklif qildi, lekin Ain rad etdi.
A: “Men bormayman, Bora. Ichimda faqat qorong‘ulik bor. Meni hech kim tuzata olmaydi.”
Bora uning qo‘lini tutdi.
B:“Sen qorong‘ilik emassan. Sen yaralargina emassan. Sen — kuchsan. Va men seni yaxshi ko‘raman, qanday bo‘lishingdan qat’i nazar.”
Ain asta yuzini o‘girdi. Bora bu so‘zlarni chin yurakdan aytgani sezildi. U ilk marta "sevilishga loyiq emasman" degan ishonchini so‘roq qila boshladi.
U hali tiklanmagan edi. Hali ham yuragida chuqur yoriqlar bor edi. Fobiyalari — qattiq tovushdan cho‘chish, erkaklarga yaqinlasha olmaslik, yopiq joylarda nafas qisilishi — hali uni tark etmagan edi.
Ain asta-sekin hayotga qaytayotgandi. Har tong yuvinib, ovqatlanishga urinar, darslarga qatnashar, Bora bilan kulishga ham harakat qilardi. Va albatta, Namjoon — unga birinchi marta sevgi, iliqlik va xavfsizlik degan tuyg‘ularni bergan inson, uning yuragida alohida joyga ega edi.
Namjoon uni shirin so‘zlar bilan ovutgan, uni "o‘zgacha", "o‘ta sabrli va go‘zal" deb atagan. Ainning qulog‘ida hanuz u so‘zlar yangrardi.
Lekin bir kun…
Bora tasodifan telefoniga Namjoonni boshqa bir qiz bilan tushgan suratini va videosinu ko‘rdi. O‘sha qiz bilan quchoqlashgan, kulgan, hatto Ainga aytgan gaplarini unga ham takrorlayotgan edi.
Bora ko‘rgani ishonolmay, telefonni bir necha marta qayta ochdi. So‘ngra hech ikkilanmay, Ain oldiga bordi.
Ular kafeda o‘tirgandi. Ain birinchi marta shirin tortga qiziqish bildirgan edi.
B: “Ain…” — dedi Bora asta. B:“Men senga bir narsa aytishim kerak.”
Ain jilmayib unga qaradi.
A: “Nima bo‘ldi?”
Bora hammasini aytib berdi. Rasmni ko‘rsatdi.
Ain jim qoldi. Yuragi bitta urib, so‘ng yana cho‘kdi. Uning ko‘zlari asta yaltirab, shishdi.
A: “Men... yana ishonishga harakat qilgandim…” — deya pichirladi u.
Qo‘lini tortga olib borgani holda to‘xtadi.
A:“Demak, aldandim. ishonchim poymol bo‘ldi.”
U ko‘z yoshlari bilan kulgandek bo‘ldi — bu kulgu emas, ichi og‘rigan insonning siniq jilvasi edi.
A: “Men sevishga loyiq emasman, Bora. Hamma meni tark etadi. Ota-onam, keyin hayot, endi u...”
Bora uni quchdi.
B: Yo‘q, sen eng sevishga loyiq insonsan. U senga mos emas. Bu uning yo‘qotishi.”
Ammo Ainning yuragi yana bir bor yorildi. Bu safar uni birlashtirish yanada qiyin bo‘lishi mumkin edi.
Seuldagi yomg‘irli kunlardan biri. Havoda namlik va og‘irlik bor edi — xuddi Ainning yuragidagidek.
U kutubxona oldidagi skameykada o‘tirgan edi. Aynan o‘sha paytda Namjoon ko‘rindi — qo‘lida telefon, bir oz cho‘chib, lekin baribir uning qarshisiga keldi.
Ain unga tik qaradi. Bu safar uning nigohida ezilganlik emas, muzdek ravshanlik bor edi.
A: “Nima kerak?” — dedi u sokin, lekin qat’iy ohangda.
Namjoon chuqur nafas oldi.
Rm: “Men... kechir. Men nima qilishimni bilmay qoldim. O‘zimga ham tushunmadim... u qiz bilan... bu shunchaki...”
Ain qo‘lini ko‘tardi.
A:“To‘xta. Men sabab eshitgim kelmaydi. Chunki bu hech narsani o‘zgartirmaydi.”
U ko‘zlariga yosh to‘lsa-da, yutdi. Bu safar yig‘lamaslikka qaror qilgan edi.
A: “Men sening so‘zlaringga ishongandim. O‘zimni himoyasiz ochib bergandim. Bu oson bo‘lmagan — sen buni bilarding. Ammo sen uni tanlading, meni emas.”
Namjoon jim turdi. Uning ko‘zlarida pushaymonlik bor edi, ammo bu endi yetarli emasdi.
A: “Sen meni sevgan emassan. Faqat meni ‘xafa bo‘lgan qizcha’ deb ko‘rgan ekansan. Men esa odamman. Va men sevishga ham, baxtga ham loyiqman.”
Namjoon nimalardir demoqchi bo‘ldi, lekin Ain yana so‘z oldi:
A: “Endi munosabatlarimiz tugadi. Men seni kechirmayman, lekin sen bilan kurashishni ham istamayman. Men o‘zimni tanlayman.”
U o‘rnidan turdi, boshini biroz egib:
Yomg‘ir asta yog‘a boshladi. Ain esa bu safar soyabon ochmadi. U yomg‘ir ostida yurarkan, yuzida shunday ifoda bor edi: sinmagan, balki yana kuch topgan qizning ifodasi.
Tatilning so‘nggi kunlari edi. Ain nihoyat bir necha kun tinchlikda yashagandi. Bora bilan kechalarni kulgu bilan o‘tkazgan, hatto bir-ikki marotaba pianino chalishga ham uringandi — bu unga bolalikdan qolgan unutilgan orzu edi.
Bir kun kechqurun eshik taqilladi.
Bora eshikni ochishi bilan qarshisida Ainning ota-onasi turardi. Onasi — labiga tabassum ilib, otasi esa bosh egib turardi.
Y: “Biz Ainni olib ketmoqchimiz,” — dedi onasi sokin ohangda.
Y: “Hammasi o‘zgargan. Biz uni sog‘indik...”
Bora og‘ir nafas oldi, orqaga qaradi. Ain eshik yoniga kelgandi. Nigohi zudlik bilan otasi bilan to‘qnashdi — o‘sha sovuq, yillar davomida unga nafas bermagan nigoh endi o‘zini yo‘qotgandek, mag‘lub holatda turardi.
A: “Nega endi?” — deb so‘radi Ain, yuragi g‘ashlik bilan urarkan.
Onasi unga yaqinlashdi.
Y:“Biz xato qildik. Juda katta xato. Biz seni yaxshi ko‘ramiz, qizim. Iltimos, qayt...”
Bu so‘zlar bir vaqtlar orzu qilingandi. Ain bu so‘zlarni har kecha yostiqqa yuzini bosib, eshitishni xohlardi. .
A: “Nega endi meni borligimni esladingiz? Men sinib bo‘lganimda? Men tiklanayotganimda?” — dedi u, ovozi shivirlab, ammo titrab.
Otasi sukutda bosh egdi. Onasi esa ko‘ziga yosh oldi.
Bora ularning yoniga chiqdi:
B: “Ainni shunchaki olib ketolmaysizlar. U endi mustaqil inson. Unga nima kerakligini faqat o‘zi hal qiladi.”
Ain bir lahza sukut saqladi. So‘ngra sekin dedi:
A: “Men sizlarni kechirgan bo‘lishim mumkin. Ammo bu sizlar bilan yashagim bor degani emas. Men endi boshqacha yo‘l tanlayman. O‘zimni yo'limni .”
Ota-onasi hech narsa demadi. Ular shunchaki asta burilib ketishdi. Ainning yuragi yana urardi —bu safar qo‘rquv bilan emas, jasorat bilan.
Kecha kunduzni, yomg‘irni va kechki shovqinlarni birga o'tkazib, Ain ko‘p o‘yladi. U va Bora kun davomida kutubxonada yoki kafelarda ko‘proq vaqt o‘tkazgan, hatto bir necha bor oqshomda xona ichida tik turib musiqa tinglagan. Ammo eng ko‘p o‘ylagan va o‘zini qayta topgan paytlari kechqurun edi, aynan o‘shanda u biror qarorga kelishi kerak edi.
Eshik taqilladi.. U ko‘zlarini yumib, ichki jarohatlarini bir zumga unutishga urindi. Bora bilan suhbatdan keyin, uning yuragida bir ishonch uyg‘ondi. Bora eshikni ochdi.
Ainning ota-onasi yana eshik oldida turishdi. Ular jim, ammo nazarida bir narsa o'zgargan edi.
Ain ularni ichkariga kiritdi. Ular jilmayib, kichik kichik qadamlar bilan kirdilar.
Y:“Qizim, iltimos, seni yana sevishimizni bilishingni istaymiz,” — dedi onasi, yuzida bir oz mushkul ifoda bilan.
G:“Bizni kechir,” — deb qo‘shdi otasi.
Ainning ko‘zlarida har xil tuyg‘ularni his qilayotgan edi: xafagarchilik, iztirob, shuningdek, bir qism bag‘rikenglik. U ularni kechirishni hohlayotganini sezardi, lekin vaqtga ehtiyoj bor edi.
A:“Men sizlarni kechirdim, lekin bu hammasi emas,” — dedi Ain, sukutdan so‘ng.
Bora dedi:
B:“Aynan sizlar bu qarorni qabul qilganingizda, Ain o‘zini topganini his qildi. Bu uni o‘zgartirdi. Endi o‘z yo‘limizni birgalikda yurishimiz mumkin.”
Ainning ko‘zlari namlandi, lekin u yig‘lamadi.
A: “Men sizlarni kechiraman. Lekin men o‘zimni topishga vaqtimni olishim kerak. Men faqat o‘zimni tiklashim kerak, boshqalar uchun emas.”
Otasi va onasi bir-birlariga qarashdi, so‘ngra Ain bilan yana bir bor ko‘z alishtirib, ularni uylariga olib borishga tayyorligini aytishdi. Ain chuqur nafas oldi.
U bir necha yil davomida ichki qamchi va iztiroblar bilan kurashgan, lekin hozirgi paytda, otasi va onasini kechirishga tayyor edi. Ular bilan birga uyiga qaytib borishdi, biroq u yangi bir yo‘l boshlagan edi — bu safar o‘zini sevish, o‘zini qayta tiklash va yangi boshlanishlar uchun bo‘ladi deb oyladi Ain, ammo aksincha iztirob va qiyinchiliklar endi kelayotgan edi.
Uyga qaytgan kun ilk bor iliqdek tuyuldi. Ain xonasiga kirganida, u yer hali ham bolaligidagi kabi edi — hech narsa o‘zgarmagandi. Go‘yoki vaqt to‘xtab qolgandek. Ota-onasi uni mehr bilan kutib olgandek ko‘ringan, birinchi kechada hatto issiq ovqat ham berishgan.
Ammo hammasi bir necha kundan so‘ng o‘zgardi.
Otasi bir kuni uning xonasiga kirib:
G:“Sen kimligingni unutding, qizim. Biz seni qanday o‘stirganmiz, shuni yodga olishing kerak, nima seni yaxshi ko'rishadi deb o'yladingmi lanati, sen doim bizning oilamizda ortiqchasa” — dedi. Nigohi yana o‘sha sovuqlik bilan to‘lgan edi.
Shundan keyin Ainning “jazosi” boshlandi. Ota-onasi uni kechqurun uxlash uchun emas, balki bog‘lash uchun xonasiga olib kirishar, eshikni tashqaridan qulflab qo‘yishardi. Har kuni ovqat kamaydi, bir necha kun esa umuman bermadilar.
U xonasida yolg‘iz, qorong‘ida, titrab yotardi. Tanasi zaiflashar, ko‘z oldi xiralashardi. Har bir harakat og‘riqli, har bir soat cheksiz tuyulardi. Yuragi shunchalik og‘rirdiki, ba'zida bu jismoniy og‘riqlardan ham kuchli edi.
Uning boshi aylanar, tongni kutar edi, lekin tong hech qachon umid keltirmasdi. Ota-onasining yuzidagi “mehr” niqobi butunlay yo‘qolgan, o‘rniga shafqatsiz nazorat, ruhiy tazyiq va azob kelgandi.
Uning ichida bitta narsa tirik qolgan edi — bu Bora edi.
“Bora meni qidiryaptimi?”, deb o‘ylardi har kuni.
“U meni unutmagan bo‘lsa kerak...”
Lekin vaqt o‘tdi, va Ain zaiflashdi. Boshida baqirgan, devorlarni urgan, yordam so‘ragan. Endi esa jim. Ko‘zida yosh yo‘q edi — faqat bo‘shliq.
**
Tatil nihoyat tugadi. Ain uzoq vaqt davomida azoblangan tanasi bilan emas, balki iztirobga to‘la qalbi bilan maktabga qaytdi. U yurayotganda boshi biroz aylanardi, terisi oqarib ketgan, yurishlari sekinlashgan edi. Ammo hech kim sezmasdi… chunki Ain hammasini jilmayish bilan yopishga odatlangan edi.
Bora uni ko‘rib yugurib keldi:
B: “Ain! Axir telefoning o‘chiq ekan, uyinga ham bordim ammo oying seni buvingnikiga ketganingni aytdi. juda xavotir oldim! O‘zing yaxshimisan?!”
Ain jilmaydi, boshini egdi:
A: “Ha… Telefonim buzilib qolgandi. Buvimnikida ham unchalik yaxshi signal yo‘q edi.”
U yolg‘on gapirayotganini sezdi, yuragi urib ketdi, lekin Boraning nigohidagi ishonch uni jim bo‘lishga majbur qildi.
Kutubxona yana ularning sevimli joyiga aylandi. Ain ko‘zlarini dars daftariga tikkan, ammo qalbida doimo eshik ortidagi qamalgani, och qolgani, jim o‘tirgan onalari aks etardi. Har kecha xonaga qaytgach, eshik qulflanmayotganini ko‘rib chuqur nafas olar, lekin uyg‘unlikni his qilolmasdi.
Bora esa hech narsa sezmadi. U doimgidek mehrli, ochiq ko‘ngilli va kulgili edi.
B:“Jungkook men bilan sayrga borishni taklif qildi, men bilan borasanmi?”
Ain bir soniyaga jim bo‘lib qoldi, keyin jilmaydi:
A: yoq men uyga boraman oyim meni sogingandir.
B:mayli oying seni yaxshi korishini anglaganidan xursandman.
Ammo haqiqat bunday emasdi. Ain hali ham tunda yolg‘iz yotganda, bolalik dahshatlari qayta jonlanayotganini his qilardi. U yana yopilgan eshiklar va sovuq qavatlarni eslardi.
Ammo u bu safar kuchliroq edi.
U sukunat bilan yashasa-da, ichkarida bir ovoz uyg‘ongan edi:
"Men endi bu og‘riqqa yutqazmayman."
Kuz qish bilan almashishga yaqinlashgandi. Daraxtlar so‘nggi barglarini to‘kmoqda, osmon esa kulrang va sokin edi. Maktab hovlisi ham go‘yo tinch, ammo g‘amgin bir havoga burkangan.
26-noyabr kuni tongda Ain derazadan uzoqqa — osmon tomon tikildi. Ko‘zlarida hech qanday maqsad, umid, yoki kutish qolmagandi. Sovuq xona, ichki bo‘shliq va boshi uzra to‘planayotgan fikrlar uni asta-sekin cho‘kayotgan sukunat ichiga tortardi.
O‘sha kuni u hech kim bilan gaplashmadi. Darsga bormadi. Telefonini o‘chirib qo‘ydi. Boraga yozmoqchi bo‘ldi, biroq yozolmadi. Chunki u yolg‘izligini, og‘riqlarini ortiq gapirib berolmasdi.
Soat tushdan keyin to‘rtlarda, u xonasining oynasiga bir varaq qog‘ozni yopishtirdi. Unda faqat bir jumla bor edi:
U asta yurdi. Har bir qadamda yuragi sekin urib borardi. Hamma narsa sekinlashganday. U o‘zini shunchaki yo‘qolgan bir odamdek his qildi, ortida qolayotgan og‘riqlarni yengillik deb bilgandi.
Ain o‘zining ichki dunyosida bir umr davom etgan urushni tugatmoqchi bo‘ldi.
Shamol qog‘ozni chayqay boshladi. Deraza ortida kuzning so‘nggi barglari yerga tushayotgan edi. O‘sha kuni Ain o'zini osdi.
Ain o'ldi. Uning ortidan qoldi faqat sukunat.
Boraga bu xabarni politsiyadan berishdi. U bir necha daqiqa hech narsani tushunolmadi. So‘ng yuragi teshilgandek bo‘ldi. Bora yugurib, Ainning xonasiga bordi. Derazada qog‘oz. O‘sha bir jumla: “Men charchadim.”
Bora yig‘ladi. Uning qichqirig‘i jim xonani yirtdi. U o‘zini kechira olmadi.
B: “Nega aytmading, Ain? Nega menga ishonmading?..” — degan so‘zlar uning og‘zidan to‘xtamay chiqardi.
Jungkook uni quchoqladi, ammo bu quchoq hech narsani yengillashtirmasdi. Chunki bir odam yo‘q edi. Uning borligi — yo‘qligi bilan almashtirilgandi.
Maktabda Ain haqida hech kim ko‘p narsa bilmasdi. U har doim jimgina edi. Har doim jilmayardi. Aynan shu jilmayish ortiga hech kim nazar solmagandi. Aytishga uringan ishoralari, sukunatdagi qichqiriqlari, toliqqan ko‘zlari hech kimga tushunarsiz bo‘lib qolgan edi.
Bora har kuni kutubxonaga borib, Ainning sevimli o‘rindig‘ida o‘tirar, unga gapirardi. U javob bermasligini bilsa-da, gapirardi. Chunki u kechikkan edi. Juda kech.
Depressiya – Ichkaridagi sukut
Depressiya – bu shunchaki yig‘i emas. Bu – sukunatdagi g‘ovur, kechalari yostig‘ingni ho‘llagan ko‘z yosh, lekin ertalab hech narsa bo‘lmaganday yuzingdagi majburiy jilmayish. Bu – “yaxshiman” degan yolg‘on, va ichkarida qattiq og‘riq.
Ain o‘zining og‘riqlarini yashirdi. Chunki jamiyat unga doimo kuchli bo‘lishni, "yig‘lama", "boshqalardan battari bor" degan so‘zlarni o‘rgatgandi. U esa ichida yongandi. Va hech kim buni ko‘rmadi.
Ainning hayoti og‘riq bilan boshlangan, iztirob bilan o‘tgan va sukunat bilan yakunlangan bo‘lsa-da, uning hikoyasi davom etmoqda — Boraning yuragida.
Endi Bora har doim odamlardan birinchi bo‘lib so‘raydi:
“Sen chinakamda yaxshimisan?”
Chunki u biladi: ba’zida eng ko‘p jilmayadiganlar ichida eng katta g‘amni yashirishadi.
Qizla bu hayotiy voqea bizor ozgartirishlar kiritdim albatta Jungkook va Namjoon ham bu shunchaki qoshimcha. Men bu hikoyani yaqin dugonam AIn uchun yozdim.