UMID GULI BIZIM UCHUN
Onam! Seni qutqarmoq uchun jonmi kerakdir?
Nomusmi, vijdon bila imonmi kerakdir?
Temur bila Chingiz qoni toshdi tomrimizdan,
Aytgil! Seni qutqarmoq uchun qonmi kerakdir?
Yov suqgali kelgach qilichini yuragingga,
Tush oldiga, ol ko‘ksumi – qalqonmi kerakdir?
Boq, boq, mana turk tengizi toshqun qila qoldi,
Turon yovini quvg‘ali to‘fonmi kerakdir?
Turon, yigiting, barchaga boq, qalqdi oyoqg‘a,
Yurtda qorovul qo‘yg‘ali arslonmi kerakdir?
Og‘ir yigit, sening go‘zal, nurli ko‘zungda
Bu millatning saodatin, baxtin o‘qudim.
O‘ylashingda, turishingda hamda o‘zungda
Bu yurt uchun qutulishning borlig‘in ko‘rdim.
Turma – yugur, tinma – tirish, bukilma – yuksal,
Hurkma – kirish, qo‘rqma – yopish, yo‘rilma – qo‘zg‘al.
Yel yo‘lini to‘sib turgan eski bulutlarni
Yondirib qo‘y, yirtib tashla, barchasin yo‘q et.
Behbudiyning sag‘anasin izladim
Cho‘kmishdi yer uzra olam to‘sug‘i,
O‘ksuzlik boyqushi qanot qoqardi.
Botuvda qizarib turg‘an bulutdan
Ezilg‘an ko‘nglima motam yog‘ardi.
Haqsizliq shahrining qon hidli yeli
Armonim gulidan bir yaproq uzub,
Bahorsiz cho‘llarga sovurib qo‘ydi.
Ul nozli yaprog‘im so‘lib, sarg‘ayib,
Yo‘qsul qolg‘anlarday har yon yugurdi.
Zolimlar, mazlumlar, zulumlarning-da,
Qayg‘ular, alamlar, o‘lumlarning-da,
Bariga uchradi, barchasin ko‘rdi,
O‘z yo‘qotqonin izladi, so‘rdi.
Bir darak topmag‘ach, birdan bir tikildi.
Zolimning taxtini titratgan bir tovush
– Otamning qabrini qay yerga yoshurding?!
Kirli toj ko‘b qo‘rqdi botur tovshidan,
Bu kun yig‘lab o‘tirmishdim, sen kelding,
Bir shoirning bir “so‘zi”ni so‘zlading,
Men u so‘zning ruhingdagi izlarin
Sening go‘zal ko‘zlaringda o‘qidim.
O‘zim uchun ko‘b umidlar to‘qidim.
– Umidsizcha yashay olmam, netayin.
Emish... Shoir sevgilisiga yozg‘an
Bir yozuvda qayg‘ularini to‘kmish,
So‘zlarining eng oxirida ondan
Ruhi uchun bir oz ko‘mak istamish.
Bilasanmi? Shoir ishqning eng nozli,
Erka, injiq yog‘dusidir, turolmas
Ma’shuqidan ko‘rmagancha kulushli,
Marhamatli, chin sezguli bir ko‘mak,
Mana shudir uning uchun bor tilak.
Tabiatdan sirli, teran ma’nolar,
Tiriklik-chun, ochiq, to‘g‘ri, chin yo‘llar
Izlar – topar, o‘zi uchun saqlamas.
Yoz gulining yaprog‘idan to‘qilgan
“So‘z”lar ilan o‘rab bizga topshirar.
Ishq bog‘ining tentak, singirli, yongan,
Bulbulidir. Bashariyat dunyosin
Kichik, nozli qanoti uzra qo‘yar,
Ko‘klar sari yuksaltkali talpinar.
Mana shuning o‘ksuz, yo‘qsul ko‘ngluni
Ko‘tarmak-chun, go‘zallarga tegishdir.