Abdulla SHER,
O‘zbekiston xalq shoiri
Cho‘lpon
Bo‘lolmadi “oqilu dono”,
O‘tga otdi ayamay o‘zni.
Shon-shuhratdan ko‘rdi u avlo
“Ozodlik!” deb atalgan so‘zni.
Sindirishgach gugurt cho‘pini,
Umri bilan yoqdi gulxanni
Va hilolga ilib do‘ppini,
Chiqib ketdi yulduz tergani.
* * *
Fayzulla Xo‘jayev xotirasiga
Tarixning qorong‘u yo‘laklaridan
Jilmayib boradi yop-yorug‘ inson,
Shafaqqa o‘xshagan kuraklaridan
Qotgan qon shaklida boqadi zamon.
Qo‘rqmagan ko‘krakning kuraklari bu,
Xiyonat pichog‘in jim kutib oldi.
Buyuk Turkistonning ertaklari bu,
Qotgan qon shaklida abadiy qoldi!
* * *
Vatan – yuraklarga berilgan kenglik.
Qichqirib, chiranib, ko‘krakka mushtlab,
Yalang‘och shovqinga ko‘mmaylik nomini.
Vatan – yuraklarga berilgan kenglik.
Shivirlab kuylaylik Vatan haqida
Navbahor kuni
Po‘stlog‘idan kechgan kurtakka o‘xshab.
Shivirlab so‘ylaylik Vatan haqida
Uzoq qish tuni
Oq tongni uyg‘otgan ertakka o‘xshab.
Shivirlab o‘ylaylik Vatan haqida
Tilsim deb uni,
Farhodga aylangan go‘dakka o‘xshab.
Vatan – yuraklarga berilgan kenglik...
G‘oya
Sen kelmasdan dunyo oq edi,
Oppoq edi barcha narsalar.
Ko‘nglim tog‘u vaqtim chog‘ edi:
Labda – kulgu, qo‘lda – qarsaklar.
Sen kelding-u, bari qolib jim,
Olachalpoq tushga aylandi.
Butun olam jo bo‘lgan kaftim
Qil ham sig‘mas mushtga aylandi.
So‘ng men sodda, yumshoq paytlarni
Ko‘mib keldim olis tomonga.
Olib chiqdim qaysar baytlarni
Zamon degan ko‘hna maydonga.
Oqqush edim, rom etdi qoya –
Men burgutga aylanib qoldim.
Tog‘ ekansan, ey yuksak g‘oya,
Yuksaklarga boylanib qoldim.
* * *
Ustoz Abdulla Qodiriy va
undan avval o‘tgan barcha buyuk
Abdullohlarga
Abdullohlar juda ko‘p o‘tgan
Bu dunyoda men ham Abdulloh.
Ular menga ishonib, kutgan,
Men ulardan qarzdorman, Alloh!
Jangnomadir ular hayoti,
Matonatga ism har biri.
Botinida qolgan faryodi
Bu olamda sirlarning siri.
Ular tutdi buyuk ko‘ksini
Yurtu iymon himoyasiga.
Hatto tarix boqar o‘ksinib
Kechmishlarning hikoyasiga.
Ta’qiblaru surgunu zindon...
Erkka tashna tillar cho‘g‘landi.
Hayhot, ular tug‘ilgan zamon
Qatl o‘qlari zimdan o‘qlandi.
Jaholatga qayraldi tig‘lar,
Hukm ahlining farmoni bajo:
So‘z tovushdan ayrilib yig‘lar,
Ho‘ngrab yig‘lar har bitta hijo.
Toptab o‘tdi nasru nazmni
Goho etik, gohida tuyoq,
Yodga chizar ular rasmini
Fojiadan qorilgan bo‘yoq.
Yillar oshib, asrlar oshib,
Tikiladi menga ul ko‘zlar
Va chiqar-u qalbimdan toshib,
Yorib tashlar qalamni so‘zlar.
O‘rtanadi ichu tashlarim,
Yig‘lay boshlar she’rga tomgan yosh...
Siz tinch yoting, men, adashlarim,
Siz uchun ham ko‘targanman bosh!
Bedorlik
Yangilanar yil har yil,
Biz esa – eski.
Qarimaydi garchand til,
So‘z esa – eski.
Eslatadi qirovni
Sochlardagi oq.
Izlasak bir-birovni,
Xotira – chiroq.
Oh, u kunlar, u kunlar
So‘zga ko‘chmaydi,
Gulxan bo‘lgan uchqunlar
Ko‘kka uchmaydi.
Endi yurakmas, ko‘proq
Titraydi qo‘llar.
Tunlari qilar so‘roq
O‘tilgan yo‘llar.
Garchand ko‘zni yumamiz,
Uyqu esa – yo‘q;
Uyqu qochar – quvamiz,
Tovonimiz cho‘g‘.
Biz qo‘shiqlar to‘qidik
Yot ohanglarga;
Ba’zan she’rlar o‘qidik
G‘irt garanglarga.
Hammasidan yumib ko‘z,
Unutay desak,
Dard haqida boshlar so‘z
Bo‘yalgan kesak.
Kesaklar orasida
Tosh bo‘lolmasmiz.
Yana qayta rasida,
Yosh bo‘lolmasmiz.
Bu dunyo o‘zi nima? –
Bilolmadik hech.
Evoh, biz chiqqan kema
Suvga tushdi kech.
Ters qo‘yilgan narvondek
Yopishmay tomga,
G‘urubdagi karvondek
Boramiz shomga.
Gulni kuylaydi olam
Cho‘pdan yasab soz...
Lekin yaxshi gaplar ham
Ko‘p bo‘lgani rost.
Shukrona aytsa bo‘lur,
Shukrona ham – baxt.
Yuzimizga sochar nur
Yorug‘lashgan Vaqt.
Nihoyat nasim kirar
Quvib qayg‘uni,
Kiprikka tutib berar
Qochgan uyquni.
