BLOOD LOVE

8-qism

Y/N POV

Havo dim. Deraza panjaralaridan tushayotgan yorug‘lik yetarlicha bo‘lsa ham, xona ichidagi sovuq atmosferani yo‘qota olmaydi. Yuragim shunchalik tez urayotgan ediki, ichimda nimadir bo‘g‘ilib qolayotgandek his qilardim. Qo‘llarimni mahkam siqdim.
Jungkook karavotning narigi tomonida turib, menga tikilib turardi. Ko‘zlari har doimgidek sovuq, lekin ularning ichida nimadir bor edi – men tushuna olmaydigan, lekin yuragimni notinch qiladigan narsa.
— Qochmoqchisanmi? – ovozi jarangladi.
Jim qoldim. Javob bermadim. Chunki yolg‘on gapirsam, u baribir sezishini bilardim. Ha, men qochmoqchi edim. Yana urinishni xohladim. Lekin qayerga borishim mumkin? Tashqarida menga joy bormi? Yo‘q.
— Sen mendan nafratlanasan, shundaymi?
Jungkookning ohangi o‘zgardi. U yuragimdagi haqiqatni so‘rayotgandek edi. Lekin men javob bera olmadim. Bu nafratmi yoki qo‘rquvmi – farqi bor edi. Qo‘rquv vaqt o‘tishi bilan o‘tib ketishi mumkin, lekin nafrat hech qachon yo‘qolmaydi, shunday emasmi?
— Agar men seni sevsam, sen ham meni sevasan, shundaymi?
Jungkook oldimga keldi. Nafasim bo‘g‘ilib qoldi. Uning kaftlari yuzimni ushladi, boshimni asta egdi va peshonamni unga tegizdi. Yuragim yana tez ura boshladi.
— Sen mendan qocholmaysan, Y/N. Seni hech kim menchalik sevolmaydi.
Tomoqlarim quruq tortdi. Uning qo‘llari yelkamdan pastga sirg‘alib tushdi va belimni mahkam ushladi. Shu lahzada ichimdagi g‘alati his uyg‘ondi. O‘z his-tuyg‘ularimdan qo‘rqayotgan edim.
Bu nafratmi?
Yoki... unga berilib borayotganimni anglay boshlayapmanmi?

* * * * * * * * * *

Kunlar o‘tib borardi. Men hamon Jungkook bilan bir xonada edim. U o‘zining sovuqqonligidan voz kechmagandi, lekin ba’zan menga boshqacha qarayotganini sezardim. Ba’zan esa... yuragim u bilan yaqin bo‘lishni istayotganini his qilardim.
O‘zimdan nafratlanardim. Axir, bu inson meni majburan olib kelgan, hayotimni butunlay o‘zgartirgan odam edi. Nega yuragim unda iliqlik ko‘rayapti? Nega u menga bunday munosabatda bo‘lyapti?
Bir kuni tunda uyg‘onib ketdim. Qorong‘ida u turgan joyga qaradim. U devorga suyanib o‘tirardi. Ko‘zlari yumuq. Lekin yuzida charchoq ifodasi bor edi.
U shunday qilib uxlaydimi?
O‘rnimdan asta turdim va unga yaqin bordim. Yuragim shunchalik tez urayotgan ediki, uni eshitish mumkin edi. Nimadir meni unga yaqinlashtirayotgandek edi. Ammo qo‘llarimni uzatmoqchi bo‘lib, birdan o‘zimni to‘xtatdim.
"Yo‘q, men unga qaramayman. Men undan nafratlanishim kerak."
Orqaga bir qadam tashladim. Lekin shu payt Jungkook qo‘llarimdan tutdi.
— "Nima qilmoqchisan?" — ovozi past, lekin jiddiy edi.
Qo‘rqqanimdan emas, balki yuragimda qandaydir hissiyot uyg‘onganidan hayratlandim. Uning iliq qo‘llari kaftimni qamrab oldi.
— "Men... hech narsa."
Jungkook sekin o‘rnidan turdi va yuzimga tikildi.
— "Hech narsa emas? Unda nega yuraging bu qadar tez uryapti?"
Gapimni topolmadim. Haqiqatni tan olish qo‘rqinchli edi.
Shu payt u boshimni sekin silab qo‘ydi. Birinchi marta u menga bunday muomala qilayotgandi. Shunday muloyim, shunday ehtiyotkor.
— "Senga ziyon yetkazmayman, Y/N. Men shunchaki... seni sevaman."
Nafasim to‘xtab qolgandek bo‘ldi.
Bu so‘zlar yuragimni buzdi.
Nega?
Nega men bu gaplarni eshitganda ko‘zlarimga yosh keldi?
Bu menga yoqmaydi. Bu tuyg‘uni his qilishni xohlamayman. Lekin... yuragim unga ergashayotgan edi.

Tunda uyg‘onish bir narsa, lekin yarim tunda xomiladorlik istagi bilan uyg‘onish butunlay boshqa narsa edi.
Men yostiqqa bosimni urib, o‘zimni tinchlantirishga harakat qildim. Nima bo‘lyapti menga?! Axir kecha hammasi joyida edi-ku!
Lekin yo‘q. Ichimda qandaydir qudratli kuch uyg‘ongan edi.
Tanam g‘alati titrardi. Xuddi nimanidir kutayotganday… nimagadir muhtoj bo‘lganday.
Keyin Jungkookning yonimda yotganini anglab yetdim.
Men asta unga qaradim. "Shunchalik chiroyli odamga turmushga chiqqan bo‘lsam ham, nega ilgari buni sezmabman?!"
Jungkookning uyqudagi qiyofasi… uning kuchli jag‘ tuzilishi, sokin nafas olishi, sochlarining yostiqqa yoyilgan ko‘rinishi… bu juda chiroyli edi.
Ichimdan bir narsa pichirladi: “Uni uyg‘ot…”
Yo‘q! Nima? Nega men shunaqa o‘ylayapman?
Boshimni chayqab, yana yostiqqa yotdim. Lekin tanam beqaror edi.
Jungkook yonimda yotibdi… va men uni uyg‘otishim kerak.
Asta qo‘limni uzatdim va yelkasidan sekin silkitdim.
— Jungkook… — deya shivirlab chaqirdim.
U harakat qilmadi.
— Jungkook…
Hech qanday reaksiya yo‘q.
Keyin esa, ichimdagi qandaydir shaytoncha ovoz: "Uni yanada qattiqroq uyg‘ot."
O‘ylamay, barmog‘imni uning yuziga tegizdim.
U yengil qimirlagandek bo‘ldi, lekin hali ham uyg‘onmadi.
"E, mayli unda."
Shu payt yuzimda yaramascha kulgu paydo bo‘ldi va…
Men Jungkookning burnini qisdim.
U birdan ko‘zlarini ochdi.
— "Hmmm?!" — u tushunarsiz g‘o‘ldiradi.
Men esa tezda qo‘limni oldim va beozor jilmaydim.
Jungkook noaniq nigoh bilan menga qaradi.
— "Sen… nega burnimni qisyapsan?" — dedi u qotib qolgan ovozda.
— "Men… sening uyg‘onishingni istadim."
U menga tikilib turdi, so‘ng g‘o‘ldiradi:
— "Nega?"
Ha, aynan shu yerda muammo boshlanadi.
Unga qanday tushuntiraman?! "Hey, Jungkook, men sening farzandingni xohlayapman," deb aytsam, u albatta mening devonalashganimni o‘ylaydi!
Lekin men jim turavermadim. Ichimdagi tuyg‘u meni siqib yuborardi.
Shuning uchun birdan yuzimni yostiqqa bosdim va shivirlab gapirdim:
— "Men… men bolam bo‘lishini xohlayapman."
Sukut.
To‘liq sukunat.
Keyin esa, Jungkook birdan qattiq yo‘talib yubordi.
— "Sen… nima?!"
Men yostiqni yuzimdan olib, unga qaradim. Uning yuzida mutlaqo hayrat ifodasi bor edi.
— "Sen nimani nazarda tutayapsan?" — u menga shubhali qaradi.
Men esa, iloji boricha beozor ko‘rinishga harakat qilib, past ovozda gapirdim:
— "Shunchaki… bilasanmi… Farzandimiz bo‘lsa…"
Jungkookning nigohi menga mixlanib qoldi. Uning yuzida nimadir o‘zgardi.
Yo‘q, yo‘q, bu noto‘g‘ri talqin qilinishi mumkin!
Shuning uchun tezda qo‘limni silkitib, davom etdim:
— "Bu majburiy emas, bilasanmi! Faqat… men o‘zimni g‘alati his qilyapman!"
Jungkook chuqur nafas olib, qo‘lini yuziga qo‘ydi.
— "Men… bu tushmi yoki haqiqat?"
Men lablarimni tishlab, past ovozda javob berdim:
— "Haqiqat."
U meni yana uzoq kuzatdi, keyin esa birdan… kuchli qahqaha otib yubordi!
U KULYAPTI?!
Men esa shokka tushdim.
— "Nega kulayapsan?!"
Jungkook zo‘rg‘a qahqahasini bosib, qo‘llarini ko‘kragiga chalishtirdi.
— "Chunki bu juda kutilmagan edi."
Men lablarimni burishtirdim.
— "Nima? Men senga jiddiy gapiryapman!"
U boshini chayqab, menga yana tikildi.
— "Sen to‘satdan uyg‘onib, farzand xohlashni istayapsanmi?"
Men o‘zimni xijolat tortganday his qildim.
— "Ha… bilaman, bu juda g‘alati…"
Lekin Jungkook kulgudan to‘xtadi va menga boshqa ko‘z bilan qaradi.
Keyin birdan yonimga o‘tib, qoshini qimirlatib so‘radi:
— "Haqiqatan ham xohlaysanmi?"
Men yuzimga issiqlik yugurganini his qildim.
"Voy… u shunaqa yaqin keldi!"
"Endi qanday javob beraman?!"
Lekin Jungkook birdan jilmayib qo‘ydi va ohista shivirladi:
— "Bilasanmi, agar men biror narsa boshlasam… ortga qaytmayman."
Mening yuragim bir zum to‘xtab qolgandek bo‘ldi.
U… bu haqda jiddiy o‘ylayapti?!
Men nima deyishni bilmay, faqat unga tikilib qoldim.
U esa jilmayib, ohista yelkamga tegdi.
— "Demak, sen farzand xohlaysan…"
Men boshimni sekin irg‘adim.
Jungkook esa birdan past ovozda gapirdi:
— "Unda nega kutib turibmiz?"
OH.
Men bu gapni eshitishni kutmagandim.
Men ko‘zlarimni katta ochib, unga tikildim.

Jungkook esa juda jiddiy edi.
U asta qo‘limdan ushlab, barmoqlarimni siqdi.
Agar chinakamiga xohlasang, men tayyorman."
Yuragim qattiq urar edi.
Men tayyormanmi?
Javob aniq edi.
Men sekin boshimni irg‘adim.
Jungkookning ko‘zlarida bir narsa chaqnadi.
— "Unda boshladik."
Mening miyam esa: "Xudo, bu tunda nima sodir bo‘lyapti?!"

Mening miyam qizib ketgandi. Bu haqiqatmi yoki men tush ko‘rayotganmikanman?
Chunki Jungkookning nigohi juda jiddiy edi.
U qo‘limni ushlagancha menga yaqinlashdi.
— "Unda boshlaymiz…"
Mening butun tanam qotib qoldi.
— "Jung… Jungkook…"
U qoshini baland ko‘tardi.
— "Nima? Axir sen o‘zing xohlading-ku?"
Men tezda boshimni sarak-sarak qildim.
— "Ha… lekin… bu juda tez emasmi?"
Jungkook jilmaydi.
— "Shoshilma, Y/N. Avval farzandli bo‘lish qanday mas’uliyat ekanini tushunib olaylik."
Men biroz xotirjam tortdim.
— "Ha, ha, albatta…"
Jungkook qo‘limni qo‘yib, o‘rnidan turdi.
— "Unda, boshladik."
Men shokka tushdim.
— "Nimani boshladik?!"
U jiddiy qiyofada menga tikildi.
— "Onlayn tadqiqot! Avval Google'dan boshlaymiz!"
OH.
Men yuragim urishini bosib, chuqur nafas oldim. U menga yurak xuruji berib yuboray dedi!
Jungkook telefonini oldi va “Farzand ko‘rishga tayyorgarlik” deb izlay boshladi.
Men esa yostiqqa yuzimni bosib, o‘zimni tinchlantirishga harakat qildim.
Shu payt Jungkook yengil yo‘talib, ovozini baland chiqardi:
— "Demak, biz avval sog‘lom ovqatlanishimiz kerak ekan."
Men yostiqdan boshimni ko‘tardim.
— "Sog‘lom ovqatlanish?"
U jiddiy qiyofada menga tikildi.
— "Ha. Agar farzandli bo‘lmoqchi bo‘lsak, ikkalamiz ham vitaminlar, to‘yimli taomlar yeyishimiz kerak. Sog‘lom turmush tarzi muhim ekan!"
Men beixtiyor jilmayib yubordim.
— "Xo‘p, unda ertadan boshlab ovqatlanish rejimimizni o‘zgartiramiz!"
Jungkook birdan qoshini chimirib qoldi.
— "Yo‘q. Hozirdan boshlaymiz."
U tezda o‘rnidan turdi va oshxonaga qarab ketdi.
Men esa hayron bo‘lib ortidan ergashdim.
Nima bo‘lyapti? Biz bu kechasi soat 3 da sog‘lom ovqat pishiramizmi?
Jungkook sovutkichni ochib, ichkariga qaradi.
— "Xo‘sh… Bizda… pizza, muzlatilgan kartoshka, gazlangan ichimlik…"
U menga qaradi.
— "Bizda sog‘lom ovqat yo‘q ekan."
Men xotirjam kuldim.
— "Unda ertaga sotib olamiz!"
Jungkook qo‘lidagi pizzani stolga qo‘ydi va menga tikildi.
— "Yo‘q. Hozir."
Men shokka tushdim.
—

Jungkookning oldida o‘tirib, unga tikilib qoldim.
U hozir shunchalik jiddiy edi, go‘yo ertaga biz bolaga ota-ona bo‘lishimiz shartdek.
— "Nima qarayapsan?" — dedi u.
Men cho‘chib tushdim va tezda boshimni sarak-sarak qildim.
— "Yo‘q, hech narsa!"
Jungkook qoshini biroz ko‘tardi, lekin ortiqcha savol bermadi. Shu payt telefoniga xabar keldi.
— "Ovqat yetib keldi."
U o‘rnidan turib eshik tomon ketdi. Men esa joyimda qotib qoldim. Bu yigit buni rostdan ham jiddiy qabul qilyapti…
Oradan bir necha daqiqa o‘tib, Jungkook katta quti bilan qaytib keldi. Stol ustiga qo‘ygach, u mamnuniyat bilan jilmaydi.
— "Mana, bizning sog‘lom ovqatimiz!"
Men qutiga qaradim. Ichida ko‘katlar, oqsilga boy taomlar va vitaminli ichimliklar bor edi.
— "Xo‘sh… Hozir kechasi soat 3. Biz shularni yeymizmi?"
Jungkook qo‘llarini ko‘kragiga chalishtirdi.
— "Albatta. Agar farzand xohlasang, to‘g‘ri ovqatlanish shart."
Men hafsala bilan boshimni chayqab qo‘ydim.
— "Sen buni haddan tashqari jiddiy qabul qilyapsan…"
Jungkook mendan ko‘z uzmay qarab turdi va chuqur nafas oldi.
— "Y/N, agar bu haqiqatan ham istaging bo‘lsa, biz buni o‘ylab, to‘g‘ri yondashishimiz kerak. Ota-ona bo‘lish mas’uliyat talab qiladi."
Men bir zum jim qoldim. Uning bu gaplari meni chuqur o‘ylantirdi.
— "Sen buni rostdan ham xohlaysanmi?" — deya so‘radim ohista.
Jungkook chuqur nafas olib, ko‘zlarimga tikildi.
— "Men sen bilan hamma narsaga tayyorman."
Uning so‘zlari yuragimga urilgandek bo‘ldi.
Nahotki?
Nahotki bu odam shunchalik samimiy?
Men qo‘lim bilan yuzimni berkitdim va xijolat bo‘lib kulib yubordim.
— "Sen haddan tashqari yaxshi odamsan…"
Jungkook esa kulimsirab qo‘ydi.
— "Bilaman."
Shu payt u taomni menga uzatdi.
— "Kech bo‘lsa ham, yeysan. Agar bu ishga jiddiy yondashsak, sog‘lig‘imizga ham e’tibor berishimiz kerak."
Men taomni olib, unga jilmayib qo‘ydim.
Men allaqachon bu odamni sevib bo‘lgan edim.