BLOOD LOVE

9-qism

Y/N POV

Men qo‘limdagi salatni aralashtirib, bir necha soniya Jungkookka tikilib qoldim.
U esa juda jiddiy qiyofada taom yeyotgandi, go‘yo hozir dunyo taqdiri shunga bog‘liqdek.
Men biroz o‘ylanib, labimni tishladim. Keyin esa biroz hazil aralash pichirlab qo‘ydim:
— "Bilasanmi… men aslida biz boshqa narsa qilamiz deb o‘ylagandim… Masalan…"
Jungkook qoshlari ko‘tarilgancha menga qaradi.
— "Nima?"
Men esa yelkamni qisib jilmaydim.
— "Bilasan-da… o‘sha narsa."
Jungkook birdaniga ishtonib ketdi va yutindi.
— "Sen nimani nazarda tutyapsan?"
Men esa yana jilmayib, qoshimni o‘ynatdim.
— "E, o‘zing yaxshi bilasan…"
Jungkook esa o‘zini go‘yo tushunmagandek ko‘rsatib, yelkasini qisdi.
— "Men bilmayman. Aniqroq ayt, Y/N."
Bu yigit meni ataylab sharmanda qilmoqchi shekilli…
Men asta qizarib, past ovozda shivirladim:
— "Jinsiy aloqa…"
Shu payt Jungkook ovqatini chaynayotgan joyida to‘xtab qoldi va menga tikilib qoldi.
— "Y/N…"
Men esa qo‘lim bilan yuzimni yashirdim.
— "O‘zimni sharmanda qildim…"
Jungkook esa qotib qoldi, keyin esa birdan kulib yubordi.
— "Yo‘q, yo‘q, shunchaki… Men buni bunchalik ochiq aytasan deb o‘ylamagandim."
Men unga xijolat bilan qaradim.
— "Endi nima bo‘ladi?"
Jungkook esa stolga suyandi va yuzimga jiddiy tikildi.
— "Men seni qiynashni xohlamayman. Agarda chindan ham bolali bo‘lishni xohlasang, bizga tayyorgarlik kerak. Men shunchaki shu haqda o‘yladim."
Men biroz sukut saqladim. Keyin esa yuzimdan kulgi o‘qilib turardi.
— "Sen haqiqatan ham mukammal er bo‘lar eding."
Jungkook kulib qo‘ydi.
— "Sen bilan bo‘lsam, balki haqiqatdan ham shundaydir."
Men buni xohlamoqdimmiiiii?!

Jungkookning jiddiy javobi meni biroz hushyor torttirgandek bo‘ldi. To‘g‘ri-da, men shunchaki tunda g‘alati istak bilan uyg‘onib, bolali bo‘lishni xohlayotganimni aytdim, u esa haqiqatan ham buni jiddiy qabul qildi.
Men qoshiq bilan likopchamdagi taomni surishtirib, yengil yo‘taldim.
— "Xo‘sh… hozir nima qilamiz?"
Jungkook qoshlari ko‘tarilgancha menga qaradi.
— "Hozir? Tungi ikkida?"
Men yelkamni qisib jilmaydim.
— "Ha, balki qandaydir rejalar tuzarmiz…"
Jungkook esa qo‘lidagi qoshiqni sekinlik bilan qo‘ydi va yuzimga tikildi.
— "Y/N, bolali bo‘lish bu — ro‘yxatdan oddiy narsani sotib olish emas. Bunga mas’uliyat bilan yondashish kerak."
Men labimni tishladim.
— "Bilaman… lekin…"
Jungkook stulda biroz oldinga egildi va qoshlarini chimirib, ovozini pastlatdi:
— "Sen hozir meni sinayapsanmi yoki haqiqatan ham bolali bo‘lishni xohlaysanmi?"
Men birdan tutilib qoldim. O‘ylab qarasam, bu fikr xayolimga shunchaki kelib qolgan edi. Ustiga-ustak, men buni hazil aralash aytmoqchi bo‘lgan edim, lekin Jungkook buni jiddiy qabul qildi.
Men tezda javob topishga harakat qildim:
— "Balki ikkalasi ham…"
Jungkook nigohini uzoqqa qaratib, chuqur nafas oldi. Keyin esa pichirladi:
— "Xo‘p… unda buni birga muhokama qilamiz."
Men hayron bo‘lib, unga qaradim.
— "Nimani muhokama qilamiz?"
Jungkook tabassum bilan o‘rnidan turib, qo‘llarini cho‘ntakka soldi:
— "Sen bolali bo‘lish haqida shunchaki tunda o‘ylab qolib qaror qilgan bo‘lishing mumkin. Lekin ertalab ham shu fikrdasanmi yoki yo‘qligini bilish uchun kutib ko‘rish kerak."
Men bir lahza unga tikilib turdim. Keyin esa birdan tushunib yetdim.
U meni sinayapti!
Jungkook kulib qo‘ydi va yelkamdan asta quchdi.
— "Hozircha esa uxlashga harakat qil. Ehtimol, ertasiga ham xuddi shu xohish bo‘lsa, biz bu haqda aniqroq gaplashamiz."
Men uning ketidan qarab qoldim.
Shunaqayam mukammal inson bo‘ladimi?

Men o‘rnimda qotib qoldim. Jungkook jiddiy edi.
U menga shunchaki bir kecha hissiyotlarga berilib qaror qabul qilishga yo‘l qo‘ymasdi. Lekin… men o‘zimni qanday his qilayotganimni bilardim-ku!
Jungkook allaqachon zinadan yuqoriga ko‘tarilib ketayotgan edi. Men shoshib uning ortidan yugurdim.
— "Jungkook!"
U to‘xtadi va yelkasining ustidan menga qaradi.
— "Nima bo‘ldi?"
Men bir soniya ikkilanib turdim, keyin labimni tishlab, ichimdagi so‘zlarni chiqarishga majbur bo‘ldim:
— "Men hazillashayotganim yo‘q. Haqiqatdan ham bolali bo‘lishni xohlayapman."
Jungkook chuqur nafas oldi, uning yuzida yengil tabassum paydo bo‘ldi.
— "Xo‘p, unda nega bunday qarorga kelganingni tushuntirib bera olasanmi?"
Men ko‘zlarimni qisdim.
— "Hmm… yaxshi savol."
Aslida men bu haqida o‘ylab ko‘rmagan edim. Faqatgina ichimda qandaydir issiq tuyg‘u bor edi. G‘alati quvonch, qandaydir mehr, nimagadir intilish…
Men boshimni qashidim.
— "Bilasanmi… buni so‘z bilan tushuntirib bera olmayman. Lekin yuragim buni istayapti. Sen bilan farzandimiz bo‘lishini istayman. Bu shunchaki kechki kayfiyat emas."
Jungkook menga uzoq tikilib turdi. Keyin lablarini qimtib jilmaydi.
— "Y/N, sen har doim shunaqasan."
— "Nima? Qanday?"
U oldinga bir qadam tashlab, barmoqlari bilan mening sochlarimni yengil silkitdi.
— "Ko‘nglingga kelgan narsani qilyapsan. Hissiyotlaringni kuzatib, shunga qarab harakat qilasan. Lekin bilasanmi? Hayotda hamma narsa ham bunday oson emas."
Men ko‘zlarimni yumib, xafa bo‘lgandek labimni burdim.
— "Xo‘sh, demak, bu haqida jiddiy o‘ylab ko‘rmagunimcha kutasan, shundaymi?"
Jungkook shunday jilmaydiki, yuragim yana bir bor urishdan to‘xtagandek bo‘ladi.
— "Ha, lekin sen bilan bu haqida gaplashishim mumkin. Ertaga birga o‘tirib, sening nima uchun bunday xohlayotganingni, hayotimiz qanday o‘zgarishini muhokama qilamiz. Agar shu paytgacha qaroring o‘zgarmasa, unda men…"
U bir soniya sukut saqladi. Keyin lablarimga sekin yaqinlashib shivirlagancha davom etdi:
— "Unda men tayyor bo‘laman."
Men o‘zimni butunlay yo‘qotdim. U meni shunaqayam qattiq sevardi!
U asta burilib, xonasiga kirib ketdi. Men esa zinadan sekin pastga tushib, divanga o‘tirgancha yuzimni qo‘llarim bilan bekitdim.
Endi men uxlay olamanmi?

* * * * * * * * * * * *
Oradan bir necha daqiqa o'tti. Men yana bir bor atrofga qaradim. Bu yer haqiqatan ham qamoqxona emasmi?
Har bir burchakda kameralar o‘rnatilgan, eshiklar qulflangan, hatto derazalar panjara bilan yopilgan. Men Jungkookning uyida yashayapman yoki qandaydir qattiq qo‘riqlanadigan joydamanmi?
Ichimdan g‘alati his o‘ta boshladi. Nega u bunday qilyapti?
Yotoqxonaga qarab yurarkanman, qo‘limni tizzalarimga qo‘yib, chuqur nafas oldim. Bu haqida o‘ylash kerak edi. Balki... balki shunchaki xavfsizlik choralari bo‘lishi mumkin? Yo‘q, bu ortiqcha!
Jungkook yotoqxonasining eshigi oldida to‘xtadim. Yuragim tez urar, lekin eshikni ochishim kerakligini bilar edim. Sekin eshikni qoqdim.
— "Jungkook?"
Ichkaridan jimlik.
Yana qoqdim.
— "Jungkook, men bilan gaplashishing kerak."
Birozdan so‘ng eshik ochildi. Jungkook ko‘zlarini ishqalab, uyqusiragancha menga qaradi.
— "Nima bo‘ldi, Y/N? Hali ham uxlamadingmi?"
Men unga jiddiy qaradim.
— "Bu uyda hamma joyda kameralar bor, eshiklar qulflangan, derazalarda panjaralar. Bu nima degani, Jungkook?"
U bir lahzaga indamay turdi. So‘ng yelkasini qisib, xuddi hech narsa bo‘lmagandek gapirdi:
— "Bu xavfsizlik uchun."
Ko‘zlarimni qisdim.
— "Kimdan xavfsizlik? Kim bizni ta’qib qilyapti?"
Jungkook yelkasini qisdi.
— "Kimdir emas. Shunchaki... men shunday bo‘lishini xohlayman."
Shunday bo‘lishini xohlayman? Bu qanday javob?
Ichimdagi bezovtalik battar kuchaydi.
— "Demak, men bu yerdan chiqolmayman?"
Jungkook ko‘zlarini qisdi. Uning qarashlari birdan jiddiy tus oldi.
— "Nega chiqmoqchisan?"
— "Jungkook! Bu normal emas!"
U sekin oldinga bir qadam tashladi. Uning ovozi endi shirin emas, balki ancha sovuq eshitildi:
— "Sen bu yerdan ketishni xohlaysanmi, Y/N?"
Men og‘zimni ochib, so‘z topolmadim. Bu qanday savol edi?
Jungkook menga qadam tashladi va yuzimga yaqinlashib, sekin gapirdi:
— "Sen mening yonimda xavfsizsan. Sen mendan qochishni xohlaysanmi?"
Nimadir noto‘g‘ri edi. Juda noto‘g‘ri.
Men haqiqatdan ham qamalganmanmi?