BLOOD LOVE

11-qism

Y/N POV

Jungkookning ota-onasi mehmonxonada o‘tirishardi. Onasi sovuq nigohini menga tikkancha o‘tirardi, otasi esa o‘g‘liga qattiq tikilib turgandi. Ular bu haqda bilishmagan. Ular bu nikohdan bexabar bo‘lishgan.
— "O‘g‘lim, sen bunday muhim qarorni qanday qilib bizsiz qabul qilding?" — dedi onasi, ovozida g‘azab va hayrat bor edi.
Jungkook esa xotirjam ohangda javob berdi:
— "Bu mening hayotim. Kechirim so‘ramayman. Xohlasangiz qabul qilasiz, xohlamasangiz yo‘q."
Otasi yuzini burishtirib, jahldan nafasi ichiga sig‘may turardi.
— "Bu shunchaki shaxsiy hayot emas, Jungkook. Sen qaysi oiladan ekaningni unutdingmi?"
Onasi esa yelkasini qisib jilmaydi. Lekin bu jilmayish mehribonlik ifodasi emasdi.
— "Xo‘sh, hech bo‘lmasa bu qiz kim? Kimning qizi? Kim uni bizning oilamizga loyiq deb o‘ylagan?" — Onasining nigohi sovuq, ovozi esa past bo‘lsa-da, keskin edi.
Jungkook menga bir qarash tashladi. Nigohida qandaydir o‘zgarish bo‘ldi. Keyin birdaniga jiddiy ohangda gapirdi:
— "U mening xotinim. Farzandimning onasi."
Xonada dahshatli sukunat cho‘kdi. Men esa joyimda qotib qoldim. Nima? Farzandimning onasi?!
Onasining yuzi oqarib ketdi. Otasi esa stuldan turib ketay dedi.
— "Nima?" — dedi onasi, ko‘zlari katta-katta ochildi.
Jungkook yuzidagi jiddiy ifodani yo‘qotmadi.
— "Ha, siz noto‘g‘ri eshitmadingiz. Y/N homilador. Men tez orada ota bo‘laman."
Men nafas olishni unutgandek edim. Bu yolg‘on! Nega bunday qildi?
— "Bu… bu hazil bo‘lsa kerak?" — onasi titrab so‘radi.
— "Yo‘q, bu hazil emas. Siz meni nazorat qilmoqchi bo‘lsangiz, kech qoldingiz. Men allaqachon o‘z yo‘limni tanlaganman. Bu uy ham sizning emas, balki meniki. Sizning bu yerda turishingiz shart emas."
Otasi endi butunlay qizishib ketdi.
— "Sen o‘zingni kim deb o‘ylayapsan, Jungkook?! Biz bu oilaning boshimiz, bizning roziligimizsiz…"
— "Sizlar bu uyning egasi emassiz!" — Jungkook otasining gapini bo‘lib, ovozini ko‘tardi. — "Bu uy mening biznesim tufayli qurilgan. Sizlarning unga hech qanday aloqangiz yo‘q. Shuning uchun men qoidalarni belgilayman!"
Onasi yuzini burishtirib, hansirab qoldi.
— "Jungkook, biz sening ota-onangmiz! Biz seni shunchaki…"
— "Sizlar menga kerak bo‘lganda yonimda bo‘lganmisiz?" — dedi Jungkook qattiq ovozda. Uning ko‘zlarida g‘azab chaqnardi. — "Sizlar har doim chet elda yashadingiz. Meni o‘zimga tashlab ketdingiz. Faqat yilda bir marta kelib, hammasi yaxshi deb ketaverasiz. Endi esa mening hayotimga aralashmoqchimisiz?"
Onasi indamay qoldi. Otasi esa tishlarini g‘ijirlatar, lekin bir so‘z ham aytmasdi.
Jungkook qo‘llarini cho‘ntagiga tiqdi va sovuq ovozda davom etdi:
— "Agar bu uydan endi chiqmasangiz, shaxsan o‘zim sizlarni chiqarib yuboraman."
Onasi unga jahl bilan qaradi.
— "Jungkook, sen o‘zingni yo‘q qilyapsan! Bu qiz…"
— "Bu qiz men uchun hamma narsadan muhim!" — Jungkook ovozini balandlatdi.
Onasi va otasi hayrat bilan unga qaradi.
— "Endi keta olasizlar."
Onasi chuqur nafas olib, otasiga qaradi. Otasi esa hech narsa demay, oldinga yurdi.
— "Biz ketamiz," — dedi otasi, nihoyat. — "Lekin buni eslab qol, Jungkook. Bir kuni bu xatongga afsus qilasan."
Onasi esa mendan ko‘zini olib qochib, burnini jiyirdi va hech narsa demay chiqib ketdi.
Ular chiqib ketgach, xona jim-jit bo‘lib qoldi. Men esa hali ham joyimda qotib turgan edim.
Jungkook yonimga keldi. U sekin qo‘llarini yelkamga qo‘ydi va past ovozda dedi:
— "Mendan qo‘rqyapsanmi?"
Men unga qaradim. Uning nigohi qat’iy, lekin qandaydir yumshoqlik ham bor edi.
— "Nega bunday qilding?" — nihoyat so‘radim.
Jungkook yengil iljaydi.
— "Chunki ular sen bilan nikohimni qabul qilmasligini bilardim. Lekin farzand haqida eshitishsa, qarshilik qilolmaydilar. Ular meni nazorat qilmoqchi edi, lekin men nazorat qildim."
Men chuqur nafas oldim.
— "Lekin men homilador emasman, Jungkook…"
U sekin sochimdan silab qo‘ydi.

— "Men buni bilaman. Lekin ular buni bilmaydi."
U yengil jilmayib qo‘ydi.
— "Endi esa bu uyda bizni bezovta qiladigan hech kim yo‘q."
Men unga qarab, chuqur o‘ylab qoldim. Jungkook shunchalar sovuqqon ediki, hatto o‘z ota-onasini ham yolg‘on bilan yo‘ldan urib, uydan haydab yubordi.
Lekin men his qildim… Bu hali hammasi emas.
Bu o‘yinda men eng muhim odamga aylanayotgan edim…

Jungkookning ko‘zlarida qandaydir g‘alati narsa porlardi. U menga yaqinroq kelib, yuzimga tikildi.
— "Bundan tashqari…" — dedi u xotirjam ohangda. Uning qo‘llari belimga asta o‘raldi. — "Balki, haqiqatan ham bu kecha homilador bo‘larsan."
Ko‘zlarim katta ochilib ketdi.
— "N-nima?!"
U esa faqat yengil jilmaydi. Qo‘llari yelkamdan o‘tib, belimni mahkam ushladi. Yuragim tez ura boshladi.
— "Jungkook, nima qilyapsan?!" — dedim ovozim titrab.
Ammo u javob bermadi. Birdaniga meni yelkasiga ko‘tardi.
— "JUNGKOOK!" — hayratdan qichqirib yubordim.
U esa xotirjam zinadan yuqoriga chiqa boshladi.
— "Mendan qocholmaysan, Y/N," — past ovozda pichirladi u.
Qo‘llarimni qattiq silkitdim, lekin u meni mahkam ushlab olgandi.
— "Meni qo‘yib yubor!"
U faqat kulib qo‘ydi.
— "Kech bo‘ldi, malikam."
Yuragimni hovuchlab olgandek bo‘ldim. U meni yotoqxonaga olib ketayotgan edi.
Bu kecha haqiqatan ham mening hayotimni o‘zgartirib yuborishi mumkin edi…

Jungkook meni yelkasida ko‘tarib, yotoqxonaga olib kirdi. Yuragim qinidan chiqib ketgudek tepayotgandi.
— "Jungkook, iltimos, tushir meni!" — deya uning yelkasiga urdim.
U esa hech narsa demay, meni yotoqqa ohista qo‘ydi. Men bir zum hushimni yig‘ib olgunimcha, Jungkook ustimga engashib, yuzimga tikildi. Ko‘zlari qorong‘u, ichida qandaydir yovvoyi olov yonib turardi.
— "Sen hech narsadan qo‘rqma," — dedi u past ovozda.
Nafasim ichimga tushib ketdi.
— "Men… Men tayyor emasman," — deya tishlarimni tishimga qo‘yib pichirlab yubordim.
U buni eshitdimi yoki yo‘qmi, bilmayman. Faqat u qo‘llarini yotoqning ikki yoniga qo‘yib, meni qamalgan kabi his qildirardi.
— "Balki… sen shunday deb o‘ylayotgandirsan," — dedi u. Uning barmoqlari yuzimdan pastga siljidi, bo‘yin tomonimdan ohista yurib o‘tdi.
Tanam titrab ketdi.
— "Lekin sen mening xotinimsan, Y/N."
Men tilimni tishlab, nigohimni chetga oldim.
— "Bu… bu majburlik," — deya pichirlab yubordim.
Jungkook bir zumda qotib qoldi. U asta yuzimni ushlab, meni o‘ziga qaratdi. Ko‘zlari yana sovuq tus oldi.
— "Shunday deb o‘ylaysanmi?" — ovozi past, lekin xavfli edi.
Men indamay unga qarab turardim.
U birdan xotirjam tik turdi va yon tomonga o‘girildi.
— "Mayli," — dedi u.
Men hayron bo‘lib, unga tikildim.
— "Bu kecha seni majbur qilmayman, Y/N. Ammo unutma…"
U orqasiga o‘girildi va menga egilib, lablarimdan juda yaqin masofada pichirladi:
— "Men seni baribir o‘zimniki qilaman."
So‘ng asta ortga tisarildi.
— "Hozircha esa… uxla."
U shunday deya yotoqdan turdi va shkafdan yangi ko‘ylak oldi. Go‘yo hech nima bo‘lmagandek, vanna tomon yo‘l oldi.
Men esa yotoqda yotgancha, yuragimni bosolmay, uzoq jim qoldim.
Bu inson… meni butkul o‘ziga qaram qilishga harakat qilyapti.
Lekin men bunga tayyormanmi?

Jungkook vannaga kirish uchun o‘girildi. Yuragim qattiq urardi, ichimda qandaydir olov yonib, butun tanamni qizdirayotgandi. O‘zim ham tushunmay qoldim… Lekin bu haqiqat edi.
— "Men… tayyorman," — dedim birdan.
Jungkook joyida qotib qoldi. U sekin orqasiga burilib, menga tikildi. Ko‘zlarida o‘sha mashhur yovvoyi chaqnash yana paydo bo‘ldi.
— "Men bilgandim," — dedi u sekin va qoniqish bilan jilmaydi.
Keyin bir zum o‘ylanmasdan oldinga yurib, meni mahkam quchog‘iga tortdi. Uning qo‘llari belimdan mahkam quchdi, nafasi bo‘ynimga tegdi.
Endi men undan qochib qutula olmasdim.
Va… endi men bunga qarshilik ham qilmoqchi emasdim.

Jungkookning kafti yuzimga tegdi. Barmoqlari yonoqlarimdan ohista siljib, bo‘ynimga tushdi. Nafasim qisilib, yuragimning har bir urishi qulog‘im ostida aks sado berayotgandek edi.
U lablarini peshonamga ohista bosdi. Nafasi terimga urildi, bu tanamdagi barcha asablarni junbushga keltirdi. U past ovozda shivirladi:
— Hali ham qo‘rqayapsanmi?
Men boshimni sekin qimirlatdim. Qo‘rquv emas, nimagadir ichimni to‘ldirayotgan hissiyotlar sababli tilim gapga kelmasdi.
U boshimning yonida egilib, lablarini qulog‘imga yaqinlashtirdi:
— Hammasi joyida bo‘ladi.
Uning ovozi qandaydir ishonch bag‘ishlar, yuragimdagi titroqni bosishga harakat qilardi. Qo‘llarim o‘zim bilmagan holda uning orqasidan sirg‘alib tushdi. U menga yanada yaqinlashdi.
Bu lahzalar go‘yo vaqtni to‘xtatib qo‘ygandek edi. Xonadagi sukunat faqat yurak urishlarimiz va nafaslarimiz bilan to‘ldirilgan edi.
Jungkook ko‘zlarimga tik boqdi. Nigohi chuqur va ta’sirchan edi. Uning qo‘llari belimni mahkam ushladi, yuragim yana bir bor urib yubordi.
— Sen menikisan, — u yana takrorladi, lekin bu safar ovozi avvalgidan ham muloyimroq edi.
Men javob bera olmadim, faqat unga qarashda davom etdim. Chunki hozir so‘zlar ortiqcha edi.

Jungkook oxiri o'zini tutib turolmadi, u boshlab yubordi. U o‘zining va mening kiyimlarimni yechib tashladi. Boshlanishida men qarshilik qildim chunki bu qattiq og'riq tug'dirayotgandi lekin Jungkook davom etdi bu menga ham yoqa boshladi qarshilik qilmay qo'ydim hattoki o'zim unga yopishib ketdim. U hali menga kirmagandi shunchaki nozik nuqtalarimga
tegib menga og'riq uyg'otardi.

— Malikam, axir men hali boshlaganim ham yo'q-ku nega bunchalik voxima qilyapsan. — u shaxvoniy ovozda gapira boshladi, lablarini qulog‘imga yaqinlashtirdi.
—Agar boshlasam menisog' joyim qolmas ekanda—U to‘sadan menga kirdi va men kuchli og‘riqni his qildim.
Men Jungkookga qaradim, ko'zlarim undan to'xtashini yolvorardi. Men u mening bezovtaligimni his qilishini bilardim, lekin u tinglash uchun juda adashgan edi.

—Shhh tinchlan– deb pichirladi u, ovozi qo'pol va past. — Ko‘nikib ketasan.

U sekin harakat qila boshladi, lekin uning zarbalari chuqur va qattiq bo'lib, meni matrasga yanada itarardi.

Og'riq kuchayib borar ekan, men biroz egilib qoldim, bunga javoban tanam taranglashdi. Jungkook men kutganimdan kattaroq ekanligi aniq edi va dastlabki cho'zilish men uchun biroz ko'p edi.

Men labimni tishladim, har qanday noqulay tovushlarni ushlab turishga harakat qildim, lekin bu qiyin edi.