BLOOD LOVE

13-qism

JUNGKOOK POV

Men mashinaning kalitlarini oldim va shoshib tashqariga chiqdim. Y/Nning buyurtmalari ro‘yxatini miyamda aylantirib, qayerdan tezroq hammasini topsam bo‘larkin, deb o‘ylayotgan edim.
Lekin hovlida turgan RMni ko‘rib, bir soniyaga to‘xtadim.
— "Jungkook?" — u qoshlarini bir oz ko‘tarib menga qaradi. — "Senga nima bo‘ldi? Biror joyga yong‘in o‘chirishga ketyapsanmi?"
Men unga keskin tikilib qo‘ydim.
— "Yo‘q, faqat… Y/N…"
Uning ismini aytishim bilan RMning nigohi o‘zgardi.
— "Unga nima bo‘ldi?"
— "U… homilador," — dedim shunchaki.
RMning yuzi bir necha soniya jiddiy qotib qoldi. Keyin esa u qarsak chalib, kulimsiradi.
— "Voy, tabriklayman, do‘stim! Ota bo‘lyapsan!"
Men labimni qimtib, zo‘rg‘a jilmaydim. Hali bu yangilikni hazm qilishim qiyin edi.
— "Rahmat. Lekin u hozir shirinliklar, mango sharbati, kartoshka fri, bilmadim yana nimalarni xohlaydi. Hammasini topishim kerak."
RMning kulgusi yanada kuchaydi.
— "Voy, endi hammasi boshlandi! Ayollarning homiladorlik davridagi injiqliklarini eshitganman. O‘zingni tayyorla, do‘stim. U har kuni shunaqa narsa so‘rasa kerak!"
Men chuqur nafas olib, mashina tomon yurdim.
— "Shunday bo‘lsa ham, nima qilishim kerak? U xohlagan hamma narsani olib kelaman."
RM bosh chayqab, kulimsiradi.
— "Haqiqiy er bo‘lib qolding-a. Xo‘p, yomon otalik qilmasang bo‘ldi."
Uning gaplaridan biroz kulgim keldi, lekin ichimda bir tuyg‘u g‘imirlay boshladi. Ha, men ota bo‘lyapman. Bu real. Shu fikr miyamdan ketmay turib, mashinamga o‘tirdim va gazni bosdim…

Mashinamni tezlik bilan shahar markaziga yo‘naltirdim. Kech bo‘lgani uchun do‘konlarning aksariyati yopilgan edi, lekin men hozir bu haqida o‘ylay olmasdim. Faqat Y/N xohlagan narsalarni tezroq topishim kerak edi.
Tez ochiq supermarketlardan biriga kirib, ro‘yxatni yana bir marta miyamda aylantirdim.
Shokolad — bor.
Muzqaymoq — bor.
Mango sharbati — bor.
Kartoshka fri — bu biroz qiyin…
Do‘konning issiq ovqatlar bo‘limiga qaradim, lekin u yerda faqat muzlatilgan kartoshka bor edi.
Y/N buni xohlamaydi…
Yuzimni changallab, o‘ylab qoldim. Keyin yodimga tushdi—yo‘lda fastfud restorani bor edi!
Xaridlarni to‘lab, mashinaga qaytdim va darrov o‘sha restoranga haydadim.
Fastfud restoranida
Ichkariga kirdim va oldimda turgan xodim menga hayron bo‘lib qaradi.
— "Xo‘sh, nima buyurtma qilasiz?"
Men stolga yengimni tirab, charchagan ohangda gapirdim:
— "Menga eng katta porsiyadagi kartoshka fri, ketchup va…" — bir soniyaga o‘ylab qoldim. — "Balki yana milkshake ham olsam…"
— "Qaysi ta’mli?"
— "Bilmayman…"
Shu payt Y/Nning menga aytgan gaplari esladim: "Vanil milkshake juda mazali bo‘ladi, har doim ichganimda kayfiyatim ko‘tariladi."
Men darhol javob berdim:
— "Vanil ta’mli."
Xodim kulimsirab bosh irg‘adi va buyurtmani tayyorlashga ketdi.
Atrofdagi odamlarning nigohini his qilib turardim. Ular menga ajablanib qarashardi. Axir, Jungkook—mafiyaning xavfli yetakchisi—tunda fastfud restoranida kartoshka fri kutib turgani g‘alati edi…
Shu payt telefonim titradi.
📩 "Jungkook, qayerdasan?!!!"
Bu Y/N…Jiminning telifonidan xabar junatibdi
Tez javob yozdim:
📩 "Yo‘lda, kutib tur."
Buyurtmam tayyor bo‘ldi, uni oldim va chiqib ketdim.
Hamma narsani to‘plab, mashinaga o‘tirdim. Endi faqat uyga yetib borish qoldi…

* * * * * * * * * * *
Y/N telefon ishlatishga ruxsati yo‘qligi sababli, u Jiminning telefonidan foydalanib, xabar yuborgan bo‘lishi mumkin.
Jungkook do‘kondan chiqib, mashinasiga o‘tirdi. U yo‘l bo‘ylab shoshilmay qaytarkan, har doimgidek, atrofni sinchkovlik bilan kuzatdi. Ichki instinkti unga nimadir noto‘g‘ri ketayotganini sezdirayotganday edi, lekin aynan nima noto‘g‘ri ekanini anglay olmasdi.
U shunday o‘ylar bilan uyga qaytib kelganida....

Uyga kirishim bilan RMni ofisimda ko‘rib qoldim. U stolim oldida nimanidir titkilayotgandi, lekin meni payqaboq qo‘lidagi hujjatlarni joyiga qo‘ydi.
— "Hey, bu yerda nima qilyapsan?" — so‘radim qiziqib.
RM xotirjam jilmaydi.
— "Seni kutayotgandim. Homilador ayolning istaklarini bajarasiz deb chiqib ketgan eding, esingdan chiqqan bo‘lsa kerak?"
Men kulib yubordim.
— "Ha, ro‘yxatni sanab o‘tirganimda vaqt qanday o‘tib ketganini bilmay qolibman."
RM o‘zini xotirjam tutardi, lekin men uning nigohida nimanidir yashirayotganini payqadim. Lekin bu shubha uzoq davom etmadi, chunki RM — mening eng yaqin odamim.
— "Yaxshi, baribir bu sening hayoting. Ammo men ketishim kerak, boshqa joyda ishlarim bor."
Men bosh irg‘adim.
— "Xo‘p, ko‘rishguncha."
RM xonadan chiqib ketdi. Men esa bir necha soniya uning ortidan qarab qoldim. Nima uchundir, ichimda g‘alati his tug‘ildi, lekin bu tuyg‘uni e’tiborsiz qoldirdim. Mening eng yaqin do‘stim RM. Unga ishonmasam, yana kimga ishonishim kerak?

RM ketishi bilan men qoshlarimni bir oz chimirib, xonani ko‘zdan kechirdim. Hech qanday o‘zgarish yo‘q edi. "Balki shunchaki o‘tib ketayotgandur," deb o‘zimni tinchlantirdim va xonadan chiqib, zinapoyaga yo‘nalish oldim.
Yuqoriga chiqqach, Y/Nni qayerda ekanini bilish unchalik qiyin bo‘lmadi. Xonamiz eshigi ochiq, ichkaridan televizor ovozi eshitilib turardi.
Eshik oldida bir lahza turib, uni kuzatdim. U karavotda yostiqlarga suyangancha o‘tirardi, qo‘lida televizor pulti. O‘zini juda erkin his qilayotgani shundoq sezilib turardi. Meni ko‘rib, yuzida tabassum paydo bo‘ldi.
— "Nihoyat, qaytdingmi?" — dedi kulimsirab.
Men ichkariga kirdim va sumkalarni stolga qo‘ydim.
— "Ha, ro‘yxatingga qarab, butun shaharning yarmiga borib kelgandek bo‘ldim."
U kulib yubordi.
— "Xo‘sh, hammasini oldingmi?"
Men sumkalarni ochib, ichidan shirinliklar, ichimliklar va boshqa narsalarni oldim.
— "Hamma narsani olganman… kamida shunaqa deb umid qilaman."
U mamnun jilmayib, qo‘llarini bir-biriga ishqaladi.
— "Ajoyib! Endi menga faqat film va yaxshi kayfiyat yetishmaydi."
Men uni kuzatarkan, ich-ichimda nimadir iliq his qildim. U shu qadar oddiy, shu qadar tabiiy edi… Men esa shunchaki unga tikilib turardim.
Lekin Y/N hamon bir narsa yetishmayotgandek qaradi. Ko‘zlari menga tikildi.
— "Nima?" — so‘radim qiziqib.
U bir oz jilmaydi va yelkasini qisdi.
— "Sen ham yonimda bo‘lsang, shunaqangi yaxshi bo‘lardi…"

RM POV
Jungkookning uyidan chiqqach, atrofga tezda ko‘z yugurtirdim. Hech kim yo‘qligiga ishonch hosil qilgach, mashinamga o‘tirdim va eshikni ichkaridan qulfladim.
Qo‘lim avtomatik ravishda cho‘ntagimga ketdi. Telefonimni olib, tezda kerakli raqamni terdim.
Uzoq cho‘zilgan signallar… Nihoyat, u ko‘tardi.
— "Xo‘sh?" — sovuqqon ovoz eshitildi.
Men chuqur nafas oldim.
— "Hamma narsa reja bo‘yicha ketyapti," — dedim sokin ovozda.
Suga jim qoldi. Uning nafas olishi ham deyarli sezilmasdi. Bu odatiy edi — u doim shunday. Hamma narsani puxta o‘ylaydi, har bir so‘zni tortib-tortib ishlatadi.
— "U shubhalanmayaptimi?" — nihoyat, u gapirdi.
— "Yo‘q. Jungkook menga to‘liq ishonadi," — yengil kulib yubordim. — "Hattoki men uyi ichida bo‘lsam ham, unga shubha uyg‘otmayman."
— "Juda yaxshi."
Men unga yana bir qarash tashladim.
— "Y/N hammasini sezib qolishi mumkin. U hozir Jungkookning yuragiga juda yaqin."
Suga jim qoldi. Men esa davom etdim.
— "Agar u homilador bo‘lsa, bu rejamizni murakkablashtiradi."
U tomondan yana jimlik. Keyin esa uning past, sovuq ovozi eshitildi:
— "Demak, bunga yo‘l qo‘ymaslik kerak."
Men yengil jilmaydim.
— "O‘sha ishni qachon boshlaymiz?"
Suga shoshilmay javob berdi:
— "Tez orada. Hali vaqti kelgani yo‘q."
Men bosh irg‘adim, go‘yo u meni ko‘rayotgandek.
— "Xo‘p, unda men o‘z rolmni davom ettiraman."
Suga yana bir lahza jim qoldi, keyin esa:
— "Hech qanday xatoga yo‘l qo‘yma, RM. Aks holda, bu sening oxiring bo‘ladi."
U aloqani uzdi.
Men telefonimni sekin tushirdim va ko‘zlarimni yumib, bir necha soniya jim qoldim.
Bu o‘yin oxiriga yetib boryapti… faqat hozircha, men hali ham Jungkookning "do‘sti" bo‘lib turishim kerak.