JK-201009-04

MONEY RICH 88

ภูเขายูคิงามิ 2 (slot)

ใช่สิ สำหรับสารวัตรทาจิบานาผู้กินเหล้าจนอ้วนพุงพลุ้ย ได้สมญานามว่า แร็คคูน การปีนเขาคงจะลำบากแน่

"สารวัตรครับ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ คิโยทำอะไรหรือครับ"

"ใช่ๆ ยังไม่ได้เล่าให้คุณเคนตะฟังเลย เมื่อคืนนี้คุณคิโยตั้งใจจะมาฆ่าคุณทามะครับ"

"ฆ่าคุณทามะ..." เคนตะทำตาโตอย่างไม่คาดคิด "อ้อ งั้นหรือ" เท่าที่สารวัตรเล่าคือ เมื่อคืนทามะมาที่ห้องรับแขกตามที่เคนตะเรียก คิโยคงแอบเข้าไปเรือนเล็กของทามะระหว่างเธอไม่อยู่ แล้วซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้าในห้องนอนทามะ ทามะเข้าห้องนอนราวห้าทุ่ม ปิดไฟเข้านอน แต่อาจจะด้วยความที่ยังไม่หายตื่นตระหนกดี เธอจึงนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นรู้สึกคล้ายมีอะไรในตู้เสื้อผ้า ได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงกุกกัก ทามะเป็นคนใจกล้า จึงเปิดไฟใส่รองเท้าแตะเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ฉับพลันนั้นมีผู้ชายคาดผ้าพันคอปิดหน้าพุ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า บีบคอทามะ และผลักเธอล้มลงบนเตียง เจ้าลิงได้ยินเสียงเอะอะจากทางเดินจึงวิ่งมาทันที ประตูห้องนอนใส่กลอนจากข้างใน แต่ไม่เป็นปัญหาต่อเจ้าลิงร่างยักษ์ ตอนเจ้าลิงพังประตูและกระโจนเข้าไปในห้อง ทามะถูกคนร้ายบีบคอจนใกล้จะหมดสติ เจ้าลิงพุ่งไปหาคนร้ายทันที คนร้ายจึงปล่อยทามะแล้วหันมาทางเจ้าลิง หากสู้กันจริง ๆ คนร้ายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าลิงเลย สู้กันได้พักหนึ่งผ้าพันคอของคนร้ายก็หลุดลงพื้น เจ้าลิงเห็นใบหน้าคนร้ายแล้วยืนตะลึงตาค้าง ทามะส่งเสียงหวีดร้องทั้งที่สะลึมสะลือ คนร้ายคือคิโยนั่นเอง คิโยฉวยจังหวะที่เจ้าลิงยืนตะลึงกระโจนไปนอกห้องนอน ทันใดนั้น โทระกับโคคิจิวิ่งเข้ามา พวกเขาเห็นหน้าคิโยก็ยืนนิ่งขึง ระหว่างนั้น คิโยกระโจนหายไปในหิมะ

"ผมได้รับรายงานเรื่องนี้ประมาณตีหนึ่ง เลยวุ่นวายตั้งด่านปิดล้อมไว้ เอะอะทึกทักกันใหญ่ ผมรีบฝ่าหิมะไปบ้านฮานามิ คุณทามะน่าสงสารเชียวครับ ที่คอมีรอยถูกบีบด้วย เธอเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น"

"คุณทามะน่ะหรือครับร้องไห้" เคนตะถามกลับด้วยความตกใจ

"ร้องสิครับ เกือบจะโดนฆ่าตายนี่ ต่อให้เข้มแข็งอย่างไรเธอก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี" "แล้วคุณมาโกะล่ะ"

"อ้อ คุณมาโกะน่ะหรือครับ ผมไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ ทำหน้าตาอย่างกับแม่มด ตานี่เป็นประกาย(slot) ไม่พูดอะไรสักคำ ปกติถ้าไม่ถามเธอก็ไม่พูดอยู่แล้วครับ"

"คิโยคิดยังไงนะถึงจะฆ่าคุณทามะ เขาไปซ่อนตัวที่ไหนมา"

"เรื่องนั้นถ้าไม่จับตัวคิโยมาคงไม่รู้หรอกครับ" สารวัตรทาจิเริ่มเห็นทางคลี่คลายคดีอยู่รำไรจึงอารมณ์ดี แต่เคนตะกลับนิ่งคิด รถยนต์มาถึงทางขึ้นเขายูคิงามิ ผ่านฮาซามิชินเดนกับหมู่บ้านฮาซามะไป ก็เริ่มไม่เห็นบ้านคน แต่พอจะมองเห็นคนเล่นสกีปีนกันขึ้นเขาบ้าง รถยนต์ฝ่าหิมะได้ดีกว่าที่คิด

"สารวัตรครับ แบบนี้ไปได้ถึงขั้นที่ 8 สบายแน่"

"อืม โชคดีจังเลย" เมื่อมาถึงบริเวณซาโนอุมิ ตำรวจนอกเครื่องแบบนายหนึ่งสวมชุดสกีรอข้างถนน

"สารวัตรครับ สงสัยเป็นถนนเส้นนี้แน่ พรรคพวกเราไล่ตามไปแล้วครับ" รถยนต์วิ่งบดหิมะไปข้างหน้าเต็มกำลัง ดวงอาทิตย์ส่องรังสีสวยงามบนท้องฟ้าซึ่งเช็ดถูไว้จนใสสะอาด หิมะซึ่งปกคลุมไปทั่วตามเทือกเขาและหุบเขาสะท้อนแสงเข้าตา หิมะก้อนใหญ่หล่นปุจากต้นไม้ข้างถนน ไม่นานรถยนต์ก็มาถึงเนินจิโซขั้นที่ 8 รถยนต์ขึ้นไปอีกไม่ได้แล้ว ทุกคนที่ลงมาจากรถยนต์ล้วนแต่สวมชุดสกี "คุณเคนตะ ใส่ได้ไหมครับ"

"ได้ครับ อาจจะดูตลกเล็กน้อย" ชุดของเคนตะช่างเป็นภาพน่ามองเสียจริง เขาถอดเสื้อคลุมไม่มีแขนออก ถอดเสื้อคลุมชุดกิมิโน ถอดกางเกงฮากามะ (slot)พับชายชุดกิมิโน สวมถุงเท้าทับกางเกงไหมพรมขายาว และสวมรองเท้าสกี

"คุณเคนตะครับ ชุดนั่นมัน...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"อย่าเพิ่งหัวเราะครับ ดูฝีมือเสียก่อน" เขาเก่งที่สุดในกลุ่มดังที่คุยไว้จริง ๆ เคนตะแบกไม้สกีขึ้นบ่าสองข้างพลางเริ่มปีน สารวัตรทาจิมีพุงถ่วงไว้จึงเดินหอบตามหลังไป ไม่นานทุกคนก็ไปถึงขั้นที่ 9 ใกล้ที่ราบนูมาโนบนยอดเขา ตำรวจนอกเครื่องแบบนายหนึ่งไถลสวนลงมาจากข้างบน

"สารวัตรครับ รีบขึ้นไปเร็วๆเถอะ เจอแล้วครับ กำลังจะจับตัวอยู่ เขาพกปืนด้วยครับ"

"ได้เลย" ทุกคนเร่งฝีเท้าปีนขึ้นไป ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงปืนปังๆจากข้างบน

"โอ เริ่มแล้ว" เคนตะรีบปีนขึ้นเนินคล่องแคล่วราวกับกระต่าย เมื่อไปถึงยอดซึ่งเป็นที่ราบนูมาโน เขาลืมตัวพูดขึ้นทั้งที่ไม่ใช่เวลาจะพูดเช่นนั้น

"โอ สวยจังเลย" เคนตะอดหยุดยืนและร้องตะโกนไม่ได้ หิมะนุ่มนวลเป็นเนินคลื่นแผ่กว้างสุดตา(slot) เห็นเทือกเขายัดสึงาซึ่งอยู่ไกลทอดตัวเรียงรายปกคลุมไปด้วยหิมะราวกับอยู่ใกล้ ท้องฟ้าสีคราม ทิวเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะดูเป็นสีม่วงอ่อน แต่เคนตะชื่นชมได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงปืนปังๆมาอีกจากข้างล่าง เขาเห็นตำรวจนอกเครื่องแบบสามคนห้อมล้อมประชิดชายชุดทหารผ่าน ศึก ทุกคนที่ปีนขึ้นมาพร้อมกันกับเคนตะเห็นดังนั้นก็ไถลลงไปใหม่ราวกับนกนาง แอ่น เคนตะก็ไถลตัวตามลงไปด้วย