JK-201013-01

MONEY RICH 88

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 15 เกมสล็อตออนไลน์

“แหม่มจะให้ทำอย่างไรต่อไป?”

ไมรา “ถ้าเป็นในสนามรบฉันจะให้นายทหารรวงตัดสินใจนี่เป็นในป่าคุณสากต้องสั่งการ”

ข้าพเจ้าหันไปสอบถามตาเกิ้นถึงสภาพที่เกิดเหตุ ก็ได้ความไม่ปรากฏร่องรอยอะไร นอกจากรอยเท้าของพวกจิรี 2-3 คนเท่านั้น พ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านเผโบมาซึ่งชำนาญชีวิตและสัญญาณของป่าก็ยืนยันอย่างเดียวกัน แม้กระนั้นด้วยความไม่แน่ใจ ข้าพเจ้ากับไมรา สมิท รีบตรง ไปสำรวจบริเวณที่เกิดเหตุซ้ำอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะวินิจฉัยอะไรลงไป

ที่ ๆ กะเหรี่ยงลูกหาบของเราถูกฆ่าตายอยู่ห่างจากแค้มป์ที่พักออกไปราว 2 กิโลเมตร ไม่มีใครเข้าใจในสาเหตุที่ทำให้เขาละเมิดคำสั่งของเราออกไปไกลจากแค้มป์ถึงเพียงนั้น มันอาจจะเกิดจากเขาพบรอยเท้าสัตวใหม่ ๆ จึงติดตามไปด้วยความสนใจหรืออาจจะได้ยินเสียงอะไรผิดปกติจึงออกไปดูอยากจะให้รู้ชัดจนกระทั่งพบอวสานอันน่าสยองเข้าอย่างกะทันหันตามพื้นดินและหาดทรายรอบ ๆ กองเลือด ซึ่งศพคนตายถูกเคลื่อนที่ไปแล้วไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ไม่มีวี่แวว อะไรเหลืออยู่นอกจากรอยเท้าเล็ก ๆ ของพวกจิรี 2-3 คนเท่านั้นไมราและข้าพเจ้าเร่งติดตามรอยเท้าเหล่านี้และรอยเลือดที่หยดจากศีรษะซึ่งถูกตัดไปเกรอะกรังอยู่ตามใบไม้แห้งและพื้นดินประมาณอีก 1 กิโลเมตรเต็ม ๆ มันก็หายไปในระหว่างป่าผากติดเชิงเขาลูกหนึ่ง จวน ๆ ที่เราจะหันกลับและตกลงใจว่าเป็นคราวเคราะห์ร้ายของกะเหรี่ยงลูกหาบคนนั้นที่บังเอิญออกมาเผชิญกันเข้ากับแมวมอง 2-3 คนของพวกจีรี เสียงเกราะที่เงียบหายมาตลอดเวลากลางวันก็ดังขึ้น

ชั้นแรกมันดังแว่วมาจากเนินสูงข้างหน้าต่อมาก็มีเสียงรับดังขึ้นทางยอดดอยข้างขวา ครั้นแล้วก็ข้างซ้าย ไมรา สมิท หยุดชะงักทันที สีหน้าอันกร้านแดดซีดเผือดลงหน่อยหนึ่งขณะที่หล่อนยึดมือข้าพเจ้าไว้แน่น เสียงที่พึมพำเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เกมสล็อตออนไลน์

“รวดเร็วถึงเพียงนี้เทียวรี คุณสาก? พวกจิรีรู้ที่อยู่ของเราเสียแล้ว มันกำลังบอกกันให้โอบล้อมเราเข้ามา”

“งั้นพวกแค้มป์ก็ควรจะรู้ตัวโดยเร็วว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป? เร็วเข้าหน่อยแหม่มก่อนที่มันจะสายเสีย!”

เราพากันออกวิ่งอย่างที่ไม่เคยวิ่งในชีวิตความคิดทั้งปวงจดจ่ออยู่แต่อันตรายที่ใกล้เข้ามาจนลืมความเจ็บปวดจากหนามเกี่ยวหรือความฟกช้ำดําเขียวจากการสะดุดตอไม้ ถึงกระนั้นก็ดูเหมือนจะไม่สามารถหนีเสียงเกราะเหล่านั้นไปได้ โดยความเป็นจริงเรากำลังวิ่งห่างไกลจากมันออกมาทุกที แต่ในอุปาทานเสียงเกราะเหล่านี้กลับดังกระชั้นถี่และใกล้เข้ามาทุกขณะ จนกระทั่งถึงที่พักซึ่งทุกคนกำลังยืนคอยอยู่ด้วยความกระวนกระวาย

ไมรา สมิท วิ่งตรงเข้าไปที่สามีหล่อนโผเข้ากอดเขาไว้เพื่อกันมิให้ล้ม ความเหนื่อยหอบของหล่อนทำให้ไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากที่เผยอขึ้นลงได้ ดร.สมิทโอบไหล่หล่อนไว้แน่น พลางเงยหน้าหันมาทางข้าพเจ้าอย่างหลากใจ

“คุณสากกับไมราวิ่งหนีอะไรกันมา? เสือหรือว่าช้าง?” ข้าพเจ้าถอนหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกและอาการหอบ ก่อนที่จะตอบว่า เกมสล็อตออนไลน์

“เปล่า, คุณหมอ เราวิ่งหนีเสียงนั้น รีบเก็บแค้มป์กันเข้าเถอะ เรามีเวลาเหลือน้อยเต็มที”

ดร.สมิท “เสียงอะไร คุณสาก? กลัวอะไรกัน เสียง? ไม่หนีช้าง? ไม่หนีเสือ? ทำไมมาหนีเสียง?”

ไมรา สมิท ผละออกจากอกของสามี สีหน้าหล่อนค่อยมีเลือดฝาดเป็นปกติเสียงก็ค่อยหายสั่นขึ้น

“เรากำลังจะตกอยู่ในที่ล้อมของพวกจิรี, ทอม, เข้าใจหรือยัง พวกจิรีที่กำลังล้อมเราเข้ามา ได้ยินเสียงเกราะนั่นไหมล่ะ? ไมก็อต! เสียงกลองดังขึ้นแล้วมันกำลังสมทบกำลังกันยกมาทางนี้จากทุกด้าน...”

ทุกคนยืนตะลึงงันอยู่กับที่เมื่อเสียงกลองรัวสนั่นจึงมีกลบเสียงเกราะขึ้นอย่างกะทันหัน มันดังมาจากทุกทิศทุกทางกังวานก้องสนั่นไปทั่วหุบเขาที่เราพักแรมแล้วก็แผ่วเบาลง แล้วก็กลับดังขึ้นเป็นระยะ ๆ อย่างเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ไมรา สมิท หันมาทางข้าพเจ้าโดยเร็วร้องขึ้นว่า

“จะทำอย่างไรก็ทำเข้าคุณสากอีกไม่กี่นาทีจิรีทั้งหมดจะมาที่นี่ไม่มีปืนผาหน้าไม้หรือลูกระเบิดอะไรจะด้านทานเขาไว้ได้ บอกหน่อยเราจะทำอย่างไร?” เกมสล็อตออนไลน์

“บทบาทนางไม้ของแหม่มอีกทีเห็นจะไม่มีหวังแต่หนทางของเรายังมีอยู่โชคลางสังหรณ์ยังเป็นความอ่อนแอของพวกจิรีที่นี่จะทำให้มันพากันเข็ดขยาดไปนาน”

ข้าพเจ้ากระโดดเข้าไปท่ามกลางพวกลูกหาบเหล่านั้น ร้องสั่งตาเกิ้นโดยเร็วว่า “บอกทุกคนให้พากันขนของขึ้นไปหลบอยู่ในถ้ำที่เชิงเขานั่นให้หมด คุณหมอรีบฝั่งไดนาไมต์เข้าใต้ก้อนหินกลางห้วยนั้นที คุณเรืองช่วยตั้งลาวสดฺปิกเกอร์ที่ยอดไม้ด้วย แหม่มช่วยล่ามสายไปถึงแบตเตอรี่ในถ้ำด้วยแล้วคุมเครื่องอยู่ที่นั่น”

ไมรา “ให้ฉันช่วยเท่านั้นเอง คุณสาก? แล้วติดลาวด์สปิกเกอร์กันไปทำไม? จะประกาศขายยาหรือหาเสียงเลือกตั้ง”

“แหม่มจะช่วยฉันได้มากถ้าหยุดถามเสียได้ ทำตามที่ฉันบอกดีกว่า เวลานี้เราไม่มีเวลาเหลือเฟือพอสำหรับฉันจะอธิบาย...” ข้าพเจ้าบอก เกมสล็อตออนไลน์

ภายในอึดใจเดียวและท่ามกลางความน่าหวาดเสียวของเสียงกลองระคนกับเสียงโห่ร้องที่ใกล้มาทุกที ภาระที่ทุกคนได้รับมอบหมายก็เสร็จเรียบร้อย ข้าพเจ้าสั่งให้ตาเกิ้นกับพวกลูกหาบช่วยกันตัดกิ่งไม้ลากมาสะเป็นราวบังไพรปิดปากถ้ำแล้วก็หยิบปืนลูกกรดติดไซเลนเซอร์มาถือไว้

ไมราซึ่งอยู่ระหว่างข้าพเจ้ากับ ร.อ.เรืองกระซิบถามด้วยเสียงสงสัยว่า “พรานใหญ่จะนั่งซุ่มหรือทำอะไร?” ข้าพเจ้า “เตรียมเครื่องบันทึกเสียงไว้แหม่มแล้วคอยฟังฉันสั่งต่อไป”