JK-201011-01

MONEY RICH 88

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 11 เกมสล็อตออนไลน์

ระหว่างชายป่าที่เรากำลังยืนกันอยู่จนกว่าจะพ้นกอหญ้าคาเป็นระยะประมาณ 300 หลา ทั้งซ้ายและขวาเป็นป่าหนามซึ่งทึบและปราศจากด่าน เพราะฉะนั้นวิธีหนึ่งและหนทางเดียวที่เราจะเข้าให้ถึงลำห้วยนั้นจึงอยู่ที่จะต้องผ่านป่าหญ้าคานี้ไป มันอาจจะดูง่ายดายในกรณีธรรมดา แต่ก็เต็มไปด้วยอันตรายและความตายเมื่อคิดว่าตามชายป่าข้างหน้า ข้างขวาและข้างซ้ายอาจเต็มไปด้วยสายตาของพวกจิรีผู้อยู่ในที่กำบังและความระมัดระวังตัวอย่างเต็มที่

ขณะใดที่หยุดพักข้าพเจ้าพยายามพิจารณาหาลู่ทางอยู่นาน จากการทดลองปรากฏว่าทางลมเป็นใจกับเรา ข้าพเจ้ารู้ดีว่าถ้าข้าพเจ้าจะเข้าให้ถึงที่อยู่ของพวกนั้นได้โดยความปลอดภัยศิลปะในการล่าสัตว์และความชำนาญใด ๆ ก็ตามจากตัวนำมาใช้โดยสิ้นเชิง ข้าพเจ้าก้มลงหยิบละอองดินโปรยดูอีกครั้ง เมื่อปรากฏว่าลมพัดมาจากลำห้วยมาทางเราแน่ก็ทรุดลงคลานสี่ตีนค่อยกระเถิบไปช้า ๆ ความร้อนจากแสงแดดที่แผดกล้าและความอ้าวระอุของป่าหญ้าคาทำให้เหงื่อออกชุมเป็นน้ำไปทั้งตัว ไหนจะกระหายน้ำ ไหนจะคัน ถึงกระนั้นเราก็กัดฟันค่อย ๆ แหวกผ่านกอหญ้าคาไปด้วยความระมัดระวังอย่างเงียบ ๆ เหมือนงูเลื้อย รู้ดีว่ายิ่งใกล้เข้าไปเพียงใดความเคลื่อนไหวในระหว่างป่าหญ้าคาเท่ากับสัญญาณเรียกมฤตยูจากธนูอาบยาพิษของพวกจิรีนั่นเอง เกมสล็อตออนไลน์

ไม่มีครั้งใดเลยที่ข้าพเจ้าได้เคยรู้สึกว่าระยะทาง 300 หลา จะเต็มไปด้วยความทุรนทุรายเช่นนั้น ถึงคนอื่น ๆ ก็คงจะเช่นเดียวกัน แม้กระนั้น ไมรา สมิทก็มิได้ปริปากหรือแสดงกิริยาว่าท้อถอยจนนิดเดียวหล่อนคอยสะกิดถามข้าพเจ้าอยู่เป็นระยะ ๆ ว่า “เหลืออีกเท่าไร คุณสาก?” “ราว 200 หลาเห็นจะได้”

“ดีละ, ต่อไป ระวังตามต้นไม้ข้างหน้า ทุกคนอย่าให้ป่าหญ้าคาไหว”

มันเป็นการเรียกร้องซึ่งเกือบสุดวิสัยที่ใครจะปฏิบัติตามได้แต่เราก็พยายามกลั้นใจคลานกระเถิบ ๆ ต่อไป จากกอหญ้าหนึ่งถึงอีกกอหนึ่ง ประมาณอีก 100 หลาเศษจะถึงที่หมายทั้งชายชราหัวหน้าบ้านและตาเกิ้นก็เอื้อมมือมาฉุดขาข้าพเจ้าไว้ “ได้ยินเสียงนั่นหรือเปล่า นาย?”

เปล่า, ความตั้งใจขะมักเขม้นแต่จะไปให้พ้นจากป่าดงอันเต็มไปด้วยความทรมานนั่นเป็นเหตุให้ข้าพเจ้าไม่ได้ยินเสียงนั้น ต่อเมื่อหยุดพักสักครูจึงรู้ว่าตาเกิ้นหมายถึงอะไร มันเป็นเสียงพึมเหมือนลมที่พัดมาระหว่างกอไผ่หรือเสียงหมีที่กำลังกินผึ้ง ดังหนึ่ง...ซึ่งเหมือนแมลงภู่ตอมเกษรดอกไม้ ประเดี๋ยวกระท่อนกระแท่นประเดี๋ยวต่อเนื่องกันไป ไมรา เกาะแขนข้าพเจ้าไว้แน่น ลมหายใจของหล่อนสะดุดกระซิบเกือบไม่มีเสียงว่า

“ไมก็อต! เร็วเข้าคุณสาก นั่นเป็นเสีย งสวดของพวกจิรี ก่อนที่จะลงมือฆ่าศัตรูในพิธีฝังศพของพวกเขา... พวกผู้หญิงของเรายังไม่ตาย” เกมสล็อตออนไลน์

เสียงของหล่อนเหมือนความหวังของคนที่จวนจะสิ้นใจ ข้าพเจ้าลุกขึ้นคุกเข่าคลานอย่างรวดเร็วต่อไปอีกอึดใจหนึ่งเต็ม ๆ ก็พ้นจาก แสงแดดอันร้อนแทบไหม้สันหลัง เข้าสู่ร่มไม้อันเยือกเย็นต้นแรกบนฝั่งห้วยซึ่งปกคลุมไปด้วยป่าไผ่ เสียงพึมเหล่านั้นยังดังอยู่ห่างออกไปทางขวามือ ข้าพเจ้าลุกขึ้นตรวจดูปืนประจำตัวด้วยความระมัดระวังอีกครั้ง ครั้นแล้วก็วิ่งปราดเลียบฝั่งห้วยตรงไปยังเสียงนั้น เมื่อพ้นซุ้มเถาวัลย์ซึ่งกำบังอยู่ข้างหน้าเห็นภาพที่ปรากฏแก่สายตาอยู่ข้างล่างห่างออกไปไม่ถึง 50 ก้าว ก็ยืนตะลึงขนลุกเกรียวไปหมด...

ข้าพเจ้าแลเห็นศพของพวกจิรีบ้างศีรษะถูกสะเก็ดระเบิดยับเยินไม่เป็นรูปร่าง บ้างแขนขาขาดและบ้างก็ถูกกระสุนปืนทะลุหลังกองทับถมอยู่ในหลุมใหญ่บนหาดทรายเตรียมพร้อมที่จะฝั่ง ข้าพเจ้าเห็นพรรคพวกของเขานั่งขัดสมาธิอยู่รอบ ๆ หลุมนั้นออกเสียงซึ่งไมราอธิบายว่าเป็นเพลงสวดไปพร้อม ๆ กันกับอาการโยกตัวและส่ายศีรษะ ข้าพเจ้าเห็นหญิงสาวชาวกะเหรี่ยง 5 คนถูกมัดมือโยงอยู่ตามกิ่งไม้ใกล้ตลิ่งเบื้องหลังคนเหล่านั้นออกไปและชายอีก 5 คนยืนถือธนูอยู่ตรงหน้าหล่อนห่างไม่ถึง 10 ก้าว พ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านเผโบมาซึ่งคุกเข่าอยู่ทางขวามือข้าพเจ้าผวาลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน ด้วยเสียงซึ่งขาดกระท่อนกระแท่นไม่ได้ศัพท์ ตาเกิ้นพยายามปลอบโยนอยู่นานจึงทรุดตัวลงนั่งกำบังโคนตะเคียนใหญ่ต่อไปได้ ไมรากระซิบถามว่า เกมสล็อตออนไลน์

“ตาคนแก่ว่าอะไรของแก นายบาบูน?” ตาเกิ้น “พ่อบ้านว่าคนถูกมัดโยงอยู่กลางนั่นแหละลูกสาวแก”

ไมรา “อา! แหม่มควรจะเข้าใจดูสวยกว่าใคร ๆ แล้วก็ไม่แสดงว่ากลัวสมเป็นลูกสาวของหัวหน้า นายบาบูนเห็นอย่างไร?”

“ตาเกิ้นเห็นสวยกว่ายายเมื่อยังสาวแต่ก็สู้แหม่มไม่ได้!” ไมรา “ตุ๊ย! จุ๊ย! อย่าดังไปเขาสวดเสร็จแล้ว เตรียมฆ่า 5 หญิงสังเวยศพต่อไป ทำอย่างไรดี คุณสาก? เร็ว ๆ หน่อยทำอย่างไร?”

ข้าพเจ้า “ฟัง! แหม่ม คนพวกนี้พิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่าความตายสำหรับเขาไม่มีความหมายอะไร และอย่างคนป่าทั่วไป อย่างเดียวที่เขากลัวคือสิ่งที่เขาไม่รู้แหม่มอยู่กับชาวนาคามานานควรจะเข้าใจว่าไม่มีอะไรเลยที่เขาจะกลัวเท่ากับภูตผีปีศาจ เจ้าป่าหรือนางไม้ทำนองนั้น ฉันรู้ว่าแหม่มพูดภาษาของเขาได้แต่ฉันไม่รู้ว่าแหม่มจะกล้าพอที่จะทำตามฉันบอกหรือไม่?”

ไมรา “คุณสากจะให้ฉันทำอย่างไร? บอกมาและบอกเร็ว!” เกมสล็อตออนไลน์

ข้าพเจ้า “ทิ้งปืนและเสื้อผ้าของแหม่มไว้ที่นี่เดินออกไปยืนอยู่ที่ชะง่อนหินนั่นร้องบอกพวกนั้นว่าเป็นความประสงค์ของเจ้าป่าที่นี่ ให้ปล่อยพวกผู้หญิงทั้ง 5 เสีย บอกเขาด้วยว่าคนไหนขัดขืนเจ้าป่าพิโรธโทษจะถึงตายอย่างที่เขาได้รับกันมาแล้วที่หุบเขาใหญ่เมื่อเช้านี้”