JK-201026-03

MONEY RICH 88

ยายเฒ่าสองคน 1 (สล็อต)

“คุณย่าคะ” พี่ฮารุนั่งลงใช้สองมือวางจรดลงบนทางเดินอย่างเรียบร้อย “คุณมิโกะแห่งบ้านตะวันตกพาน้องทาซึยะมาแล้วค่ะ” คงเป็นธรรมเนียมของบ้านนี้กระมัง พี่ฮารุจึงปฏิบัติต่อคุณย่าสุภาพเรียบร้อยมาก ผมคุกเข่าตรงทางเดินอย่างลืมตัว แต่มิโกะยืนยิ้มอยู่เช่นนั้น “อ้อ ขอบใจนะ” ยายเฒ่าหลังค่อมคนหนึ่งขยับปากที่เหมือนถุงใส่เหรียญไปมา ผมยังไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่มารู้ในภายหลังว่าผู้พูดคือคุณย่าอุเมะ “อ้าว เชิญทางนี้มิโกะ ขอบใจมากนะ” คุณย่าทาเคะพูดต่อ ปากขยับไปมา “ไม่เป็นไรค่ะ คุณย่า ขอโทษที่มาช้านะคะ... รอกันนานเลยสิคะ” มิโกะเข้าไปในห้องด้วยท่าทางไม่ได้ใส่ใจธรรมเนียมของบ้านนี้ เธอนั่งพับเพียบไปทางด้านข้างเล็กน้อย “เอ้า คุณทาซึยะ เข้ามาข้างในนี้สิ นี่คือคุณย่าของคุณค่ะ นี่คุณย่าอุเมะ และคนที่อยู่ทางโน้น คุณย่าทาเคะ”

“มิโกะ ไม่ใช่ ทางโน้นอุเมะต่างหากเล่า” หนึ่งในคุณย่าช่วยแก้ให้ “อ้าวขอโทษค่ะ ฉันจำผิดทุกทีเลย คุณย่าคะนี่คุณทาซึยะที่เฝ้ารอกัน” ผมนั่งอยู่ข้างหน้าคุณย่า คำนับอย่างเงียบ ๆ “โอ้ นี่หรือทาซึยะ ทาเคะ” “ไง อุเมะ อะไรหรือ”

“เลือดข้นไม่เบานะ ถอดแบบออกมาจากมารุโกะเลย” “จริงด้วย ทั้งตาทั้งปากเหมือนมารุโกะตอนนั้นเลย ทาซึยะกลับมาก็ดีแล้ว” ผมนั่งเงียบก้มหัวอีกครั้ง “นี่เป็นบ้านที่เจ้าเกิด เจ้าเกิดในบ้านนี้ ในห้องนี้ ยี่สิบหกปีแล้วสินะ ห้องนี้ยังเหมือนเดิม ทั้งประตูเลื่อน ฉากกั้น ม้วนภาพพู่กันแขวน และภาพพู่กันใส่กรอบ...ใช่ไหมนะ ทาเคะ”

“ใช่ ยี่สิบหกปียาวนานก็จริง แต่พอผ่านมาแล้วก็เดี๋ยวเดียวเอง” ขณะที่ดวงของพวกคุณย่าฉายเงาคล้ายกำลังไล่ตามวันที่ผ่านไป มิโกะก็โพล่งออกมาจากด้านข้างว่า “คุณย่าคะ คุณซายะล่ะคะ...?” “อ้อ ซายะหรือ เขาไม่สบายนอนอยู่ พรุ่งนี้ค่อยแนะนำเถอะเขาคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว” “เอ๊ะ แย่มากเลยหรือคะ” “หมอซูเนะบอกว่ายังไม่เป็นไร แต่หมอไม่ได้เรื่องแบบนั้นจะไปรู้อะไรกัน จะรอดผ่านฤดูร้อนปีนี้(สล็อตฮ)ไปได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย”

“ป่วยเป็นอะไรหรือครับ” ผมเอ่ยถามเป็นครั้งแรก “โรคปอด ทาซึยะ เพราะอย่างนี้เจ้าต้องแข็งแรงนะ ฮารุก็ตับไม่ดีมีลูกไม่ได้ แต่งออกไปแล้วก็ต้องกลับมา เจ้าต้องแข็งแรงไว้ ไม่เช่นนั้นบ้านนี้ต้องล่มไปแน่”

“แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะอุเมะ เด็กโตถึงขนาดนี้กลับมาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องทายาทสืบทอดแล้ว จะต้องมีคนไม่นึกไม่ฝันแน่ ดี สมน้ำหน้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” “จริงด้วย ทาเคะพูดถูก ฉันก็วางใจได้แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ห้องเสื่อตาตามิกว้างใหญ่ในเวลาย่ำค่ำโพล้เพล้ ยายลิงเฒ่าสองตัวส่งเสียงหัวเราะทำให้ผมรู้สึกหนาวไปทั่วกลางหลังอีกครั้ง เสียงหัวเราะของท่านทั้งสองเผยถึงเจตนาร้ายและคำสาปอย่างโจ่งแจ้งจนทำลายบรรยากาศสงบเงียบที่มีมาตลอด ในที่สุดผมก็ได้พาตัวเองเข้ามายังบ้านในหุบเขาลึกซึ่งพัวพันไปด้วยตำนานเก่าแก่และความทรงจำอันแจ่มชัดเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมแห่งนี้

คืนนั้นผมนอนไม่หลับ คนวิตกจริตไม่ว่าใครมักต้องเป็นแบบนี้ คือพอเปลี่ยนที่นอนมักนอนไม่หลับ การเดินทางระยะไกลทำให้ร่างกายเหนื่อยล้ามาก แต่ประสารทผมกลับตึงเหมือนเข็มจนเครียด ลองคิดดูการที่ผมนอนไม่หลับก็ไม่แปลกหรอก เพราะเมื่อวานผมยังนอนขดอยู่ในมุมห้องแคบ ๆ ขนาดสี่เสื่อครึ่งของบ้านเพื่อนที่มีตู้เสื้อผ้า สัมภาระวางกองสะเปะสะปะอยู่เลย ห้องสิบสองเสื่อนี้ดูกว้างเหลือเกิน กว้างเกินไปจนผมรู้สึกว่าไม่มีที่นอน ผมพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งกระวนกระวาย จะนอนเท่าไหร่หัวผมก็ยิ่งตึงเครียดขึ้นไปอีกคล้ายโดนแกล้ง เหตุการณ์วุ่นวายผ่านมาตลอดวันนั้น(สล็อตฮ)วิ่งวนอยู่ในหัวอันตึงเครียดราวกับภาพหลอน

การแยกจากกันที่สถานีรถไฟโนมิยะ มิโกะในชุดเดินทางอันงดงาม คิจิพ่อค้าวัวที่เจอกันในรถบัส แม่ชีแก่อัปลักษณ์กับผู้คนในหมู่บ้าน และยังมีลิงสองตัว คุณย่าอุเมะกับคุณย่าทาเคะอีกด้วย... เหตุการณ์หรือภาพเหล่านั้นปรากฏในหัวผมโดยไม่มีการลำดับและไร้การเรียบเรียง มันผุดขึ้นแล้วหายไป หายไปแล้วผุดขึ้นมาใหม่อีก โดยเหตุการณ์สุดท้ายที่นึกขึ้นได้เป็นเรื่องแปลกที่ได้ฟังมาจากพี่ฮารุ คุณย่าอุเมะกับคุณย่าทาเคะอายุมากแล้วจึงกลับเข้าห้องตัวเองไป หลังจากพบหน้าทักทายกัน จากนั้นพอผมอาบน้ำเสร็จพี่ฮารุทักขึ้นว่า “ตั้งแต่พรุ่งนี้จะกินข้าวทางโน้นนะ คืนนี้ถือว่าเป็นแขก เพราะฉะนั้นกินที่นี่แล้วกัน เชิญคุณนายน้อยบ้านตะวันตกด้วยนะคะ” เธอกับชิมะบ่าวผู้หญิงยกสำรับอาหารเข้ามากันสองคน

“อ้าว ให้ฉันกินด้วยหรือ” “เชิญค่ะ อาหารไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ถึงเวลาแล้วด้วย...ถ้าดึกไปจะให้เด็กไปส่งค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันไม่เกรงใจละนะ” มิโกะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน ผมยินดีที่เธออยู่กับผมนานอีกสักหน่อย แต่ถึงกินข้าวกันเสร็จแล้วเธอก็ยังไม่มีทีท่าจะกลับเลยในทันที เราสามคนรวมทั้งพี่ฮารุฆ่าเวลาด้วยการนั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ คนที่คุยมากสุดคือมิโกะ เธอไม่มีทีท่าเหนื่อย พูดเรื่องทั่วไปไม่เกี่ยวกับใคร ด้วยเหตุนี้จิตใจหดหู่ของผมจึงกลับสดชื่นขึ้นมา ขณะเดียวกันพี่ฮารุที่ยังดูแข็ง ๆ ก็ผ่อนคลายในการทำความสนิทสนมกับผม แต่บางครั้งเมื่อมิโกะหมดเรื่องคุยก็ได้(สล็อตฮ)แต่นั่งเงียบกัน พวกเราก็จะปล่อยให้ความเงียบเข้ามา ผมเห็นว่าเป็นจังหวะเหมาะจึงมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างไม่ตั้งใจ