JK-201009-01

MONEY RICH 88

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 7 เกมสล็อตออนไลน์

“แปลกเหลือเกิน นาย” ตาเกิ้นบอก “คนพวกนี้ไม่เคยมาขอข้าวขอนอะไร ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำไปว่าโกรธเคืองเรื่องอะไรกับชาวบ้านนี้ หัวหน้าที่นี่บอกว่าจู่ ๆ คนพวกนั้นก็ยกกันมากรูเข้าฉุดคร่าผู้หญิงและตัดหัวผู้ชายในตอนเช้าตรู่ใกล้สว่าง หัวหน้าบ้านบอกว่าตามความสังเกตจากรูปร่างและเครื่องแต่งตัวไม่ใช่กะเหรี่ยงหรือชาวเขาที่เคยเห็นมาก่อน เลย ทุกคนมีปลอกเหล็กสวมคอไว้ผมยาว นุ่งผ้าเดี่ยว เคียนเอวด้วยผ้าแดง ใช้เคียวกับธนูเป็นอาวุธคู่มือ...”

ไมรา สมิทมองดูหน้าสามี ถามด้วยเสียงเหมือนคนสำลักน้ำว่า “It's Jiri Tom พวกนาคาเผ่าจิรี เป็นไปได้หรือทอม?”

คร.สมิท “ฉันกำลังพูดกับคุณสากอย่างนั้นเหมือนกันไมรา มันไม่น่าเป็นไปได้เลยแต่ทุกอย่างล้วนแต่บ่งว่าเป็นการกระทำของพวกจิรีทั้งนั้น” เกมสล็อตออนไลน์

ไมรา “เพียง 3 วัน งั้นก็คงยังไม่ไปไกล อย่างไรเสียก็คงต้องประกอบพิธีอยู่ตามข้างลำธารในหุบเขาหรือชายป่าแถวนี้เอง เราจะทำอย่างไรกันทอม? เราจะทำอย่างไรกันกับผู้หญิงพวกนั้น คนแก่หัวหน้าบ้านนี้บอกว่า ลูกหญิง 2 คนของเขาถูกฉุดเอาไปด้วย เขารู้จักทางไป Lost Jungle ดี แต่ลูกหญิงของเขาอยู่ในมือพวกจิรีเขายังไปไม่ได้”

ข้าพเจ้าหันไปทางตาเกิ้น พลางถามว่า “นอกจากแก ไม่มีใครอีกเลยรึตาเกิ้นที่จะนำทางเราต่อไปได้” ตาเกิ้นถอนใจ “หลายคนรู้จักทางไปดงผีดิบนั่นทั้งนั้นนายแต่หลายคนไม่มีหัวเหลือแต่พ่อเฒ่าคนเดียว”

ชายชราหัวหน้าบ้านมองดูพวกเราอย่างน่าสงสาร พึมพำอะไรอยู่ในคอของแกนานโดยไม่มีใครรู้ความหมาย

ตาเกิ้น “พ่อเฒ่าขอร้องให้ไปช่วยชีวิตลูกสาวแก แหม่มจ้า, ถ้าสำเร็จละก้อจะขันอาสาพานายห้างไปให้ถึงดงผีดิบจนได้ แกตามพวกจิรีไปจนรู้ว่าหยุดอยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไร จึงย้อนกลับมาเพื่อจะดูว่ายังมีใครรอดชีวิตอยู่บ้างจะได้ยกไปช่วยกันก็พอดีพบพวกเรา”

ข้าพเจ้าเห็น ดร.สมิทนิ่งอึ้ง ยกมือเกาคางด้วยนิสัยอันเคยชินอยู่ครู่หนึ่งจึงหันมาถามข้าพเจ้า

“คุณสากว่าอย่างไร?” เกมสล็อตออนไลน์

“อย่างไกลที่สุดที่คนนำทางจากมอโกจูจะพาเรามาได้ก็เพียงแค่นี้ ต่อไปเป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องหาคนนำทางจากเผโบมาใหม่ เวลานี้ในเผโบมาไม่มีใครนอกจากพ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านคนเดียวผมคิดว่าข้อเสนอของแกเป็นยุติธรรมดีแล้วและเป็นหนทางเดียวที่จะนำเราไปสู่ที่อยู่ของพวกนาคาเผ่าเซียมิได้”

ดร.สมิท “ถามเขาว่าพวกจิรีมีจำนวนสักเท่าไร?” ข้าพเจ้าหันไปถามตาเกิ้น ตาเกิ้นหันไปหาพ่อเฒ่าครั้นแล้วก็หันมาบอกว่า “60 เป็นอย่างน้อย 100 เป็นอย่างมาก”

ดร.สมิท “แต่เรามีเพียง 5 รวมทั้งไมราด้วย ลูกหาบของบาบูนคงช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากหามเสบียงกะกินเสบียง”

ร.อ.เรือง “เพียง 5 ผมคิดว่าเป็นการเพียงพอ เพราะในการต่อสู้ เช่นนี้ ยุทธวิธีที่วางและอาวุธที่ใช้สำคัญกว่าจำนวน ฟังดูจากพ่อเฒ่าอธิบายคนพวกนั้นไม่มีปืนอยู่ในมือเลย”

ไมรา “จริงของคุณรวง, ทอม, คุณรวงเป็นนายทหารเข้าใจดีที่จะวางแผนการต่อสู้และวิธีที่เราจะเอาชนะได้ คนจำนวนน้อยสู้คนจำนวนใหญ่ต้องใช้วิธีรบแบบกองโจรใช่ไหมคุณรวง?”

ร.อ.เรือง “ครับแหม่มไมรา ถ้าเรารู้จักใช้ปืน 5 กระบอกมีอานุภาพมากกว่าหอก ดาบ ธนู หรือเคียวนับร้อยนับพันเล่มมากนัก” เกมสล็อตออนไลน์

ไมรา “ดีละ, ฉันคิดว่าพักผ่อนกันให้พอเสียก่อนดีกว่าแล้วค่อยปรึกษาหารือกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป ฉันเคยอยู่ในระหว่างพวกนาคามานาน การโจมตีของเขามักจะทำกันในเวลาสว่าง ส่วนกลางคืนใคร ๆ ก็กลัวผี ถ้าคุณรวงเห็นด้วยกับฉัน เราจะเดินทางในคืนนี้ พอมีแสงสว่างเห็นกันได้ราง ๆ ก็ลงมือทันที”

ทุกคนเห็นด้วยตามนั้น เราถอยออกมาตั้งแค้มป์ชั่วคราวข้างฝั่งลำธารเหนือหมู่บ้านเผโบมา หุงหาอาหารกินเสร็จแล้ว ร.อ.เรืองก็วาดแผนที่คร่าว ๆ จากคำบอกเล่าของพ่อเฒ่าหัวหน้าบ้าน แสดงถึงฐานที่พักของพวกจิรีขณะนั้น มันอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่งห่างจากเผโบมาออกไปทางทิศเหนือประมาณ 10 กิโลเมตร แวดล้อมไปด้วยป่าทึบและทิวเขาซึ่งมีทางที่จะเข้าถึงได้ก็เพียงด่านสัตว์เดินเท่านั้น มิสซิสสมิท และ ร.อ.เรือง ช่วยกันกำหนดหน้าที่ของแต่ละคนตลอดจนเวลาที่จะลงมือและรายละเอียดของงานที่จะกระทำ ต่อมาก็ตรวจตราอาวุธและกระสุนที่จะใช้อย่างถี่ถ้วนเสร็จแล้ว

ร.อ.เรืองจึงเอ่ยขึ้นว่า“คุณหมอมีไดนาโมมา 1 หีบ ผมคิดว่าเอาติดตัวไปสัก ๒-๓ ชุด ก็ดี เมื่อมีความจำเป็นที่จะต้องใช้แต่ถ้าไม่เหลือกำลังนัก เพียงปืนยาวที่เรามีคนละกระบอกก็เห็นจะพอ”

ดร.สมิท “ผมเข้าใจ ดีละ, นอกจากไดนาโมเรายังได้รับอนุญาตให้มีระเบิดมือติดตัวมาด้วย คุณรวงต้องการอย่างไหน?”

ร.อ.เรือง “งั้นระเบิดมือเห็นจะดีกว่าไดนาโม แต่จำไว้อย่าใช้มันเว้นแต่ในกรณีจำเป็น เพราะอาจจะไปโดนพวกที่เราต้องการช่วยเขาก็ได้” เกมสล็อตออนไลน์

ดร.สมิท “เอาเถอะ, เป็นหน้าที่ผมเองในข้อนั้น”

เราเข้านอนกันทั้ง ๆ ที่มิได้อาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้าภายใน เวลาไม่ช้าไม่นานข้าพเจ้าก็หลับสนิท เสียงหัวเราะของไมรา สมิทและเสียงบ่นพึมของตาเกิ้นปลุกให้ข้าพเจ้าตื่นเมื่อเวลาผ่านเที่ยงคืนไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เหลียวมองดูรอบกายก็เห็นใครต่อใครต่างเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว จึงรีบลุกขึ้นล้างหน้าและรับกาแฟจาก ร.อ.เรืองมาดื่มอย่างเร่งร้อน ตาเกิ้นถอนใจยาวเดินโคลงศีรษะเข้ามายืนอยู่ใกล้ ๆ ข้าพเจ้า เอ่ยถามขึ้นว่า