JK-201011-02

MONEY RICH 88

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 12 ยิงปลา

ไมรา “นี่...นี่ คุณสากจะเกณฑ์ให้ฉันเป็นอีฟต่อหน้าคนป่าพวกนั้น?”

ข้าพเจ้า “จะเป็นไรไปในเมื่อแหม่มเป็นอีฟอยู่ทุกวันในเวลาอาบน้ำ? ถึงอย่างไร ๆ อะคัมของแหม่มก็คือคุณหมอนั่นเอง”

ไมราถอนใจ “ตกลง เพื่อเห็นแก่ชีวิต 5 หญิงนั่น ฉันจะ Sacrifice การเสียสละ เพียงแค่นี้ไม่เป็นไร คุณสากอย่าพลาดก็แล้วกันในการลงโทษเจ้าคนป่าคนไหนที่ไม่เชื่อฟัง” ยิงปลา

“อย่าวิตกข้อนั้น แหม่มไว้ใจฉันได้” ข้าพเจ้ารับรอง “ฉันบอก แล้วว่าฉันไม่เคยฆ่าคนและไม่อยากจะฆ่าคน แต่ถ้าจนใจจริง ๆ ฉันคิดว่าคงไม่ผิดเหมือนกัน”

ไมรา “คุณสากเป็นทั้งพรานและสุภาพบุรุษ ฉันไว้ใจ...”

ชายชราหัวหน้าบ้านเผโบมามองดูอย่างอัศจรรย์ใจ ตาเกิ้นยืนตัวแข็งไม่สามารถจะขยับเขยื้อนเคลื่อนที่ได้ ขณะที่ไมราเปลื้องเครื่องแต่งกายเหลือแต่ชุดวันเกิดและก้าวออกไปยืนตระหง่านอยู่บนชะง่อนผาท่ามกลางป่าและแสงสลัวรางของร่มไม้เช่นนั้น ร่างอันขาวโพลนและผมที่สยายยาวของหล่อนทำให้แลดูไม่ต่างอะไรกับนางไม้ ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงของหล่อนที่ประกาศก้องออกไปเล็ก แหลมและเร็วโดยไม่มีใครรู้ความหมาย ถึงกระนั้นมันก็เป็นเหตุให้พวกจิรีผลุดลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันและพากันมองมาทางหล่อนอย่างตะลึงตะไล ข้าพเจ้าเห็นชายทั้ง 5 ที่ถือธนูอยู่ตัวสั่นเทิ้ม เจ้าจิรีคนหนึ่งซึ่งแต่งตัวภูมิฐาน สวมลูกประคำรอบคอและคาดเอวด้วยผ้าสีแดงเลือดนกลักษณะท่าทางเหมือนจะเป็นหัวหน้า ก้าวออกมาจากคนทั้งปวงจ้องขึ้นมาที่ไมราเขม็ง ครั้นแล้วก็พูดเร็วปรื้อ ข้าพเจ้าได้ยินไมราตอบด้วยเสียง สูง ๆ ต่ำ ๆ และความเร็วอย่างเดียวกัน แต่เจ้าจิรีคนนั้นดูเหมือนจะไม่พยายามเข้าใจ มันหันไปสั่งพวกจิรีทั้ง 5 ที่ถือธนูอยู่ด้วยเสียงอันดัง เจ้าคนที่อยู่หัวแถวก็ยกธนูขึ้นเล็งอย่างระมัดระวัง เสียงไมราที่ร้องขึ้นบอก ให้ข้าพเจ้ารู้ความหมายแต่ก่อนที่มันจะทำอะไรลงไป ปืนในมือของข้าพเจ้าก็แผดสนั่น มิใช่ที่ร่างของมันหากเชือกซึ่งผูกมือหญิงหัวแถวมัดโยงไว้ขาดตกลงท่ามกลางเสียงพึมของพวกจิทั่วไป ยิงปลา

ไมราแหงนหน้าขึ้นหัวเราะก้องฟ้า หล่อนร้องบอกด้วยภาษา อังกฤษโดยไม่หันหน้ามาว่า

“well bone คุณสาก ดีมาก ระวังคนต่อ ๆ ไป”

หล่อนร้องบอกเจ้าหัวหน้าจิรีคนนั้นด้วยเสียงอันเย้ยหยัน กิริยาของหล่อนเต็มไปด้วยการท้าทายแต่มันก็ยังคงดื้อออกคำสั่งแก่พลธนูของมันต่อไป อีก 4 ครั้งคันธนูเหล่านั้นถูกยกขึ้น แต่ทุกคราวในคู่มือของข้าพเจ้าชนะมันก่อนชั่วพริบตาตลอดไป ในที่สุดทั้ง ๆ ที่หัวหน้ายังยืนจังก้ายกมือขึ้นทุบอกชกหัวท้าทายอยู่นั่นเอง บรรดาพวกจิรีทั้งหลายรวมทั้งพลธนูทั้ง 5 ก็คุกเข่าลงกับพื้นก้มศีรษะนิ่งอยู่ ต่อมาสักครู่ก็ลุกขึ้นพากันทยอยหายไปทีละคนสองคน จนเจ้าหัวหน้าเองไม่สามารถจะดื้อด้านอยู่ได้ต้องคุกเข่าลงคารวะและวิ่งลับตลิ่งตามพวกของมันไปเช่นเดียวกัน

ไมรา สมิท ก้าวลงจากชะง่อนหินนั้นวิ่งกลับมาที่เราอย่างรวดเร็วแต่งตัวพลางพูดพลางอย่างกระหืดกระหอบว่า

“เร็วเข้าเถอะ คุณสาก นาคาพวกนี้เชื่อใจยาก เขาพากันหนี ไปเพราะคิดว่าฉันเป็นนางไม้มีอภินิหารแรงแต่พอหายกลัวเจ้าคนหัวหน้าปลอบใจเข้าอาจจะคุมพวกยกกลับมาอีกก็ได้เร็วเข้า! รีบพา 5 หญิงนั้น กลับไปพบกับพวกเราคณะหลังจะได้ออกเดินทางไป Lost jungle ยิงปลา

เราพากันวิ่งลงไปในห้วยนั้น ซึ่งนางสาวกะเหรี่ยงทั้ง 5 ยืนตัวสั่นอยู่ พ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านตรงเข้าไปกอดลูกสาวของแกพลางซักถามด้วยเสียงละล่ำละลักแต่หล่อนปราศจากความตื่นตระหนกตกใจใด ๆ ตรงกันข้ามกับอีก 4 นาง ซึ่งหน้าซีดและพูดเกือบไม่ออกด้วยความสะเทือนใจใด ๆ ก็ตามที่ผ่านมาแล้ว

ไมรามองดูภาพซึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้าอย่างหลากใจในที่สุดก็หัน ไปถามตาเกิ้นว่า

“คนลูกสาวพูดกับพ่อเฒ่าเขาว่ากระไร?”

ตาเกิ้น “เขาว่าถ้าเราไม่ติดตามมายุ่มย่ามทำให้พวกนั้นโกรธเคืองก็จะได้เป็นเมียหัวหน้าจิรีจ้ะ แหม่ม”

ไมรา สมิทยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ พลางหันมาทางข้าพเจ้ากลอกตาแล้วก็ทรุดตัวลงนั่งบนตอพึมพำว่า

“โอ! โลกเรานี่ เปลี่ยนไปทุกวัน ฉันคิดว่าจะเป็นแต่ในเมืองในป่าก็เป็นด้วยหรือนี่? ทำไมเขาไม่กลัวที่จะเป็นเมียพวกจิรี?”

ตาเกิ้น “เขาว่ามีผัวเป็นกะเหรี่ยงหรือจิรีจะแปลกอะไรแหม่ม เมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกัน”

ดร.สมิท และ ร.อ.เรืองนำพวกลูกหาบติดตามทันเราในครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อได้ฟังรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากภรรยาก็หัวเราะชอบใจ ยิงปลา

“ไมราเป็นคนเก่งอย่างนั้นเอง ฉันภาคภูมิใจแต่เราจะทำอย่างไร กับผู้หญิง 5 คนนี้ดี ถามคนแก่หัวหน้าบ้านเผโบมาที่บาบูนจะให้เขาอยู่กับใคร?”

ตาเกิ้นหันไปเจรจากับชายชราสักครู่ก็กลับได้คำตอบว่า “พ่อเฒ่าจะขอเอาลูกสาวไปด้วย ใช้เป็นลูกหาบอีกคนก็ได้ ถ้านายห้างไม่ขัดข้องผู้หญิงชาวบ้านอีก 4 คน บอกว่าจะกลับไปอยู่กับญาติพี่น้องที่หมู่บ้านถัดไป”

สมิท “โอ้, นั่นไม่ขัดข้อง บอกเขาฉันดีใจที่ได้ลูกสาวมา แต่เสียใจที่ไม่เป็นสาวอีกต่อไป”

ตาเกิ้น “อย่าเสียใจนายห้างพวกกะเหรี่ยงเราผู้หญิงไม่เป็นสาวมากเพียงใด หาผัวง่ายมากเพียงนั้น”

สมิทหัวเราะ “งั้นก็ดีแล้ว หยุดพักกันสักประเดี๋ยวจะได้เดินทางกันต่อไป บอกคนแก่ว่าชักช้าไม่ได้ ไมราแน่ใจเหลือเกินว่าพวกจิรีคงจะ ไม่ละความพยายามติดตามพวกเราไป บอกทุกคนหุงข้าวกินแล้วอย่าทิ้งเตาไฟหรือเศษอาหารไว้ให้เป็นร่องรอยการติดตาม