JK-201013-02

MONEY RICH 88

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 16 ยิงปลา

แม้ทุกคนจะมีอาวุธประจำตัวครบครัน ข้าพเจ้าก็กำชับเด็ดขาดว่าไม่ให้ใช้จนกว่าจะได้รับคำสั่งจากข้าพเจ้า เรานั่งกันอยู่เงียบ ๆ เช่นนั้น มองดูดวงตะวันที่คล้อยลับสันเขาลงไปทิ้งแต่แสงสว่างลำสุดท้ายเรือเรืองอยู่ตามยอดไม้และหน้าผาตรงกันข้าม ท่ามกลางเสียงกลองที่รัวใกล้เข้ามาและในหมอกที่เย็นยะเยือกเช่นนั้น ข้าพเจ้าอดอัศจรรย์ไม่ได้ที่เห็นไมรา สมิท ควบคุมสติได้เป็นปกติอยู่ต่อหน้าไมโครโฟนและเครื่องบันทึกเสียง ในขณะที่ทุกคนกระสับกระส่าย ดร.สมิทโก้งโค้งชะโงกแล้วชะโงกเล่าข้ามราวบังไพรมองลงไปข้างล่าง ร.อ.เรืองลูบคลำอยู่กับลูกระเบิดในมือตาเกิ้นนั่งซึมกระทือเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนและพ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านเผโบมากับลูกหาบนิ่งเฉย ลูกสาวของแกคนเดียวเท่านั้นที่ดูเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกระวนกระวายใจ ยิงปลา

ในที่สุดพวกจิรีเหล่าแรกก็กรูกันเข้ามาในหุบผาหยุดยืนรัวกลองซึ่งมีลักษณะคล้ายโทนเพียงขนาดเล็กกว่าอยู่ข้างกองไฟที่เราเพิ่งกลบเสร็จใหม่ ๆ ภายในเวลาไม่ถึงอึดใจเหล่าอื่น ๆ ก็ออกจากชายป่าตามลงไปสมทบจนกระทั่งแน่นไปหมด ข้าพเจ้าประมาณด้วยสายตาเข้าใจว่าจำนวนไม่น้อยกว่า 200 คน ต่างนุ่งผ้าถุงสั้นกึ่งเตี่ยวกึ่งโสร่ง คล้องคอด้วยสร้อย บ้างเป็นกระดูกสัตว์บ้างและก็เป็นลูกปัดพร้อมสรรพไปด้วยหอกยาว หอกซัดและธนูหน้าไม้ เจ้าหัวหน้าซึ่งแต่งกายภูมิฐานกว่าเพื่อน วิ่งพล่านไปมาอยู่รอบ ๆ กองไฟเหล่านั้น ครั้นแล้วก็หยุดชะงักยกมือขึ้น เสียงกลองและเสียงโห่ร้องทั้งปวงก็สงบลงอย่างกะทันหัน นั่นเป็นโอกาสที่ข้าพเจ้าคอยอยู่จึงรีบกระซิบบอกไมรา สมิท ทันที

“บอกเจ้าหัวหน้า แหม่มไมรา ว่าเจ้าป่าโกรธที่ละเมิดคำสั่งล่วงล้ำเข้ามาถึงที่นี่ บอกมันว่าพวกเราเป็นลูกช้างลูกม้าที่เจ้าป่าคุ้มครองเพราะฉะนั้นมันหรือใครจะแตะต้องไม่ได้ เมื่อวานนี้เจ้าป่างดเว้นชีวิตให้หนหนึ่งแล้ว หากยังดื้อดึงไม่เชื่อฟังจะไม่ปรานีอีกต่อไป เจ้าป่าจะทำให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย...อย่าเพิ่งไขเครื่องบันทึกเสียงฟ้าร้อง จนกว่ามันจะแสดงกิริยาขัดขืน”

ไมรา สมิท เป็นนางละครได้ดี เท่า ๆ กับที่หล่อนเคยเป็นนายทหารหญิง เสียงอันไพเราะและแหลมเล็กของหล่อนที่ก้องไปในอากาศเหนือหุบเขาตามลาวด์สปิกเกอร์นั้นเหมือนปาฏิหาริย์ที่เกิดโดยไม่มีใครรู้ว่าดังมาจากไหน หล่อนพูดเร็วโดยไม่เว้นจังหวะตามภาษาของพวกจิรีและพูดอยู่หลายวินาที เมื่อจบลงก็มีเสียงพึมไปในระหว่างพวกชาวเขาเผ่ามนุษย์กินคนเหมือนเสียงหมีกินผึ้ง ไมรา สมิท เอามือปิดปากไมโครโฟนไว้หันหน้ามากระซิบกับข้าพเจ้าว่า

“เจ้าหัวหน้าตั้งข้อสงสัยอย่างที่มันเคยสงสัยมาแล้วเมื่อวาน” “บอกมันว่า ความสงสัยนั้นแหละเจ้าป่าโกรธ จะเด็ดขนนกการะเวกที่ปักอยู่กับรัดเกล้าให้หลุดเดี๋ยวนี้...” ยิงปลา

ไมรา สมิท หันไปพูดกรอกลงไปในไมโครโฟนเป็นภาษาจิรี ข้าพเจ้าเห็นเจ้าหัวหน้าซึ่งเป็นคนป่าที่คงจะหัวดื้อถือทิฐิมากทีเดียว เงยหน้าขึ้นมาทางยอดไม้ที่เราซ่อนเครื่องขยายเสียงไว้อย่างมิดชิดแล้วก็หัวเราะลั่น ยกมือทั้งสองทุบอกของมันเป็นเชิงท้าทาย ข้าพเจ้ายกปืนลูกกรดไซเลนเซอร์ขึ้นประทับและเล็งอย่างระมัดระวัง ภาวนาอยู่ในใจว่าในระยะเพียง 200 หลาเช่นนั้นจะไม่ผิดแล้วก็ลั่นไก...และมันก็ไม่ผิด!

เสียงหัวเราะของเจ้าหัวหน้านาคาเผ่าจิรีเงียบหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อขนนกการะเวกขนนั้นกระเด็นไปตกอยู่กลางลำธารข้างหลัง บริวารทั้ง 200 ของมันต่างยืนจังงังปากอ้าตาค้างไปตาม ๆ กัน ถึงกระนั้น พอเจ้าหัวหน้าได้สติก็คือกชกหัวเป็นการท้าทายไปใหม่ ยิงปลา

“บอกมัน แหม่มไมรา” ข้าพเจ้าสั่ง “ว่าเจ้าป่าพิโรธจะลงโทษมันต่อไป เจ้าป่าจะให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย ใครขืนอยู่ที่นี่หรือติดตามพวกเราต่อไปจะถูกฟ้าดินลงโทษถึงตายทุกคน”

ไมราพูดกรอกลงไปในกระบอกไมโครโฟนอีก ต่อจากนั้นหล่อนก็ไขเครื่องบันทึกเสียงฟ้าร้อง ลาวด์สปิกเกอร์ก็กระจายเสียง อีกก้องกระท้อนกลับไปกลับมาระหว่างหน้าผาเหนือห้วย เหมือนดินฟ้าอากาศปั่นป่วนวิปริต ท่ามกลางเสียงกัมปนาทเหล่านี้เอง ดร.สมิท คอยสัญญาณอยู่จากข้าพเจ้าก็กดสวิตช์แบตเตอรี่ เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวสั่นสะเทือนไปทั้งหุบเขาจนกระทั่งถึงถ้ำที่เราซ่อนอยู่ แล้วก้อนหินใหญ่ซึ่งยังไดนาไมต์อยู่กลางลำธารก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ กระเด็น ไปคนละทิศละทาง ท่ามกลางกรวดทรายที่ฟุ้งตลบไปทั้งห้วย

ข้าพเจ้าไม่สามารถจะอธิบายได้ถึงความชุลมุนวุ่นวายโกลาหลซึ่งบังเกิดต่อมานั้น ข้าพเจ้ามองเห็นร่างของจิรีหลายคนที่ยืนอยู่ในรัศมีของแรงระเบิด กระเด็นไปล้มลุกคลุกคลานตาม ๆ กัน เสียงครืนสนั่นของฟ้าร้องและเสียงก้องสะท้อนกลับไปกลับมาอยู่ระหว่างหน้าผาสูงทั้งสอง ทำให้พวกเราผู้รู้อยู่แล้วว่าเป็นเสียงจากเทปบันทึกยังอดใจสั่นไม่ได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะไม่ทำให้พวกนาคาซึ่งเชื่อในอิทธิฤทธิ์ของผีป่าและอภินิหารของเจ้าไพรต่างพากันอกสั่นขวัญหาย แตกหนีเอาตัวรอดให้จ้าละหวั่นไปหมด แม้กระนั้นความอดทนของพวกที่บังเอิญได้รับบาดเจ็บจากแรงระเบิดและสะเก็ดหินกรวดทรายก็เป็นที่น่าพิศวงอย่างยิ่ง ต่างคนต่างวิ่งหัวซุกหัวซุนเข้าชายป่าไปโดยไม่มีเสียงโอดครวญแต่ประการใด คนที่ไม่เป็นอะไรช่วยกันพยุงหรือหามคนที่เจ็บป่วย เจ้าตัวหัวหน้าเองยืนสั่งการอยู่ข้างหลังอย่างกล้าหาญ จนกระทั่งจิรีคนสุด ท้ายออกจากลำห้วยนั้นไปแล้วมันจึงวิ่งตามไป ยิงปลา