JK-201013-04

MONEY RICH 88

ผู้เร่ร่อนแสนเศร้า 2 (slot)

"อ้อ ขอบคุณครับ คุณนายมาโกะ ได้นาฬิกานี้กลับมาทุกอย่างก็สมบูรณ์" เคนตะกระแอมพลางหันไปทางคิโย

"คุณคิโยครับ เท่าที่คุณเล่ามาผมเข้าใจคดีรายแรกแล้ว เราไปคดีที่สองกันเลยดีไหมครับ ดูท่าทางคุณคงเหนื่อยมากแล้วให้ผมตั้งคำถามแล้วคุณช่วยตอบก็แล้วกัน ดีไหมครับ" คิโยพยักหน้ารับอย่างหมดแรง

"ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่หนีออกจากที่นี่ในคืนวันที่ 16 พฤศจิกายน คุณไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน แต่วันที่ 25 พฤศจิกายนซึ่งเกิดคดีที่สอง คุณอยู่ในบ้านร้างหมู่บ้านฮาตะ คุณโทโมพาคุณทามะไปเพื่อจะทำมิดีมิร้าย คุณเลยโผล่ออกมาขัดขวาง ต่อสู้กันแล้วมัดคุณโทโมกับเก้าอี้ แล้วโทรศัพท์ไปหาเจ้าลิงใช่ไหมครับ" คิโยพยักหน้าด้วยแววตาอ่อนล้า

"ครับ ผมคิดว่าตอนเจ้าลิงมาช่วยน้องทามะ คงจะช่วยแก้มัดน้องโทโมด้วย"

"อย่างนี้นี่เอง แต่เจ้าลิงไม่แม้แต่จะหันมามองคุณโทโม พาคุณทามะกลับไปคนเดียว ส่วนคุณโทโมก็กระเสือกกระสนอยู่นานกว่าจะแก้เชือกสำเร็จ น่าจะสักประมาณทุ่มหรือสองทุ่ม คุณโทโมแก้เชือกได้แล้วก็สวมเสื้อเชิ้ตและออกมาจากบ้านร้าง แต่เจ้าลิงเอาเรือยนต์กลับไปแล้ว คุณโทโมเลยต้องนั่งเรือเจ้าลิงกลับมาบ้านนี้..."

"อะไรนะครับ หมาย-หมายความว่าคืนนั้นคุณโทโมกลับมาบ้านนี้หรือครับ" สารวัตรทาจิเอ่ยขึ้นด้วยเสียงตกใจ

"ครับ สารวัตรก็เห็นนี่ครับ คุณโทโมมีแผลถลอกจากเชือกที่มัดเต็มตัวไปหมด แผลถลอกพวกนั้นแสดงว่าเชือกน่าจะหย่อนลงบ้างแล้ว แต่ตอนเราไปเจอ เชือกรัดกินเข้าไปในเนื้อคุณโทโม(slot) ไม่หย่อนสักนิด นั่นแสดงว่าหลังจากนั้นจะต้องมีใครสักคนไปมัดใหม่ อีกอย่างกระดุมเสื้อเชิ้ตของคุณโทโม ที่คุณ โยโกะเก็บได้ ตั้งแต่วันนั้นคุณโยโกะไม่ได้ออกจากบ้านนี้แม้แต่ก้าวเดียว เธอจะไปเก็บได้จากไหนถ้าไม่ใช่ในบ้านนี้ เพราะฉะนั้นผมคิดว่าคืนนั้นคุณโทโมจะต้องกลับมาที่นี่แน่นอน และสงสัยว่าเขาต้องถูกฆ่าตายที่ไหนสักแห่งในบ้านหลังนี้นี่เอง" สารวัตรทาจิครางฮืออีก

"คุณคิโยนำศพเขากลับไปบ้านร้างหมู่บ้านฮาตะหรือครับ"

"ผมคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น คุณคิโยครับ ผมอยากฟังจากปากคุณ ทำไมคุณถึงมาบ้านนี้ครับ" คิโยไหล่สั่นรุนแรงอีกครั้ง ตาไร้ประกายเหม่อลอยจ้องมองลายเสื่อตาตามิ พลางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำ

"มันเป็นความบังเอิญที่น่าหวาดกลัว ทุกอย่างเป็นชะตากรรมที่ถูกสาปไว้ ตอนผมออกจากบ้านร้างหมู่บ้านฮาตะก็รู้ว่าจะกลับไปไม่ได้อีก ถึงแม้โทโมจะไม่เห็นหน้าผม ตำรวจก็ต้องรู้อยู่ดีว่ามีผู้ชายลักษณะคล้ายทหารผ่านศึกปิดหน้าหลบอยู่ในบ้านร้าง ตำรวจต้องออกตามตัวอย่างจริงจังแน่ ก่อนหน้านี้ผมไม่อยากจะอยู่ห่างจากแถบชายฝั่งทะเลสาบ(slot) จึงร่อนเร่หลบซ่อนตัวไม่เป็นที่ แต่พอเรื่องเป็นแบบนี้ ผมคิดว่าจำเป็นต้องไปโตเกียว มันต้องใช้เงินพอสมควร ผมจึงแอบเข้ามาที่นี่และผิวปากเรียกคุณชิซุมะออกมาปรึกษา ที่จริงก่อนหน้านี้ ผมเคยใช้วิธีนี้เจอคุณชิซุมะและได้เงินมาแล้วครั้งหนึ่ง คืนนั้นคุณชิซุมะออกมาพบผมที่โรงเก็บเรือทันที ผมเล่าเหตุการณ์ให้ฟังแล้วบอกว่าจะไปโตเกียว คุณชิซุมะดีใจมาก เพราะเขาอยากให้ผมไปจากนามิอยู่แล้ว แต่ระหว่างที่คุยกันก็มีคนมาจอดเรือข้างนอกประตูน้ำ ประตูน้ำปิดอยู่ คนนั้นต้องปีนกำแพงเข้ามาในบ้าน เราสองคนลองแอบดูทางหน้าต่างโรงเก็บเรือ ก็เห็นน้องโทโม" คิโยสูดลมหายใจเข้า

"ผมตกใจ เพราะคิดว่าเจ้าลิงแก้เชือกให้น้องโทโมและพากลับมาแล้ว น้องโทโมท่าทางเหนื่อยล้า อารมณ์เสียมาก เดินโซเซผ่านหน้าโรงเก็บเรือไปทางเรือนใหญ่ เราเห็นจากด้านหลัง จู่ ๆก็มีแขนคู่หนึ่งโผล่มาจากความมืดตวัดของคล้ายเชือกรอบคอน้องโทโมจากข้างหลัง..." คิโยพูดถึงตรงนั้นแล้วตัวสั่นสะท้าน เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากด้วยผ้าพันแผลที่มือขวา ความเงียบงันแผ่ปกคลุมไปทั่วห้องอย่างน่าสยอง ไฟพยาบาทสีดำสนิทลุกไหม้อยู่ในดวงตาของเมโกะกับโคคิจิ

"ต่อสู้กันอยู่ครู่เดียวแล้วเงียบไป น้องโทโมหมดฤทธิ์ล้มลงบนพื้น คนรัดคอน้องโทโมก้าวออกมาจากเงามืด ย่อตัวลงมองน้องโทโม สักพักก็ลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ ผม... ผม..."

"จึงรู้ว่าเป็นใครสินะ" (slot)คิโยพยักหน้าอย่างอ่อนล้า ร่างสั่นเทิ้มอีกครั้ง โอ ช่างเป็นความบังเอิญที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้ คิโยเห็นแม่ตัวเองทำสิ่งน่าสะพรึงกลัวไม่ใช้ครั้งเดียวแต่สองครั้ง โลกนี้ยังมีคนชะตากรรมน่าสงสารขนาดนี้อีกหรือ

"ตอนนั้น ฉัน..." มาโกะเริ่มเล่าโดยไม่ไยดีสายตาถมึงทึงของทุกคน เสียงเล่าของเธอฟังดูราบเรียบราวกับท่องอาขยาน

"ฉันกําลังซ้อมโคโตอยู่ บังเอิญมีธุระต้องไปห้องคิโย ไม่รู้ทุกคนทราบกันหรือเปล่าว่าหน้าต่างกลมห้องคิโยมองเห็นทะเลสาบได้ด้วย หน้าต่างกลมบานนั้นเปิดอยู่พอดี ฉันมองออกไปเห็นมีคนนั่งเรือมา ไม่นานเรือก็หายไปในโรงเก็บเรือ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นสุโทโม เพราะรู้มาว่าน้องเมโกะไม่เห็นโทโมมาตั้งแต่เย็นและกำลังวุ่นวายตามหากันอยู่...ฉันออกจากเรือนเล็กมาคอยอยู่ในเงามืด พอเห็นว่าคนเดินมาเป็นโทโมจริง ๆ จึงเอาเชือกรัดคอจากข้างหลัง...โทโมคงอ่อนแรงไปเยอะ แทบจะไม่ขัดขืนเลย..." มาโกะแสยะยิ้มร้ายกาจ เมโกะร้องไห้ราวกับคนคลุ้มคลั่งควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่เคนตะไม่สนใจ

"คุณเลยได้แผลตรงนิ้วชี้ขวาเพราะนิ้วไปโดนกระดุมเสื้อเชิ้ตของคุณโทโมสินะครับ ตอนนั้นกระดุมก็กระเด็นหลุดออกมา..."