𝗦𝗵𝗮𝘁𝘁𝗲𝗿 𝗺𝗲
Men 264 kundan beri qamalganman.
Menda kichik daftar, singan qalam va boshimdagi raqamlardan boshqa hech narsa yo'q. 1 oyna. 4 ta devor. 144 kvadrat metr maydon. Alifbodagi 26 ta harf 264 kunlik ajratishda gapirmadim.
Boshqa odamga tegganimdan beri 6336 soat.
"Sizga xonadoshingiz bor", dedilar menga.
"Yaxshi xulq-atvoringiz uchun bu yerda o'lasiz deb umid qilamiz", dedilar menga.
"Sizga o'xshagan yana bir psix, endi ajratish yo'q", dedilar menga.
Ular qayta tiklashning yordamchilari. Bizning o'layotgan jamiyatimizga yordam berishi kerak bo'lgan tashabbus. O'sha odamlar meni ota-onamning uyidan olib chiqib ketishdi va mendan tashqari biror narsa uchun meni boshpanaga qamab qo'yishdi. Men nimaga qodirligimni bilmaganim hech kimni qiziqtirmaydi. Men nima qilayotganimni bilmasligim uchun.
Men qayerda ekanligimni bilmayman.
Meni bu yerga olib kelish uchun 6 soat 37 daqiqa yurgan oq furgonda kimdir olib kelganini bilaman. O‘rnimga kishan yordamida bog‘langanimni bilaman. Men stulga bog'langanimni bilaman. Bilaman, ota-onam hech qachon xayrlashishga urinishmagan. Meni olib ketishganida yig‘lamaganimni bilaman.
Bilaman, osmon har kuni pastga tushadi.
Quyosh okeanga tushib, mening derazamning tashqarisidagi dunyoga jigarrang, qizil, sariq va to'q sariq ranglarni sochadi. Yuz xil shoxlardan million barg shamolga botib, yolg'on parvoz va'dasi bilan hilpiraydi. Shamol ularning qurigan qanotlarini ushlaydi va ularni pastga tushirishga majbur qiladi, unutiladi va pastda joylashgan odamlar tomonidan oyoq osti qilinadi.
Olimlarning ta'kidlashicha, daraxtlar avvalgidek ko'p emas. Aytishlaricha, bizning dunyomiz yashil bo'lgan. Bizning bulutlarimiz ilgari oq edi. Bizning quyoshimiz har doim to'g'ri yorug'lik edi. Lekin menda o'sha dunyo haqida juda zaif xotiralar bor. Oldindan ko'p narsani eslay olmayman. Men hozir bilgan yagona borliq bu menga berilgan borliqdir. Ilgari bo'lgan narsaning aks-sadosi.
Men kaftimni kichkina oynaga bosdim va sovuq qo'limni bir birga quchib issiqlikni his qilaman. Ikkalamiz ham yolg'izmiz, ikkalamiz ham boshqa narsaning yo'qligi sifatida mavjudmiz.
Men har kuni ratsionga solishni o‘rgangan juda oz siyoh bilan deyarli foydasiz qalamni qo‘lga olib, unga tikilib qaradim. Fikrimni o'zgartir. Biror narsani yozish uchun zarur bo'lgan harakatlardan voz kech. Honadoshga ega bo'lish yaxshi bo'lishi mumkin. Haqiqiy inson bilan gaplashish, ishlarni osonlashtirishi mumkin. Ovozimdan foydalanishni mashq qildim, og'zimga notanish so'zlar atrofida lablarimni shakllantirdim. Men kun bo'yi mashq qildim.
Qanday gapirishni eslaganimga hayronman.
Men kichkina daftarimni devorga surgan to'pga aylantirdim. Va men uxlashga majbur bo'lgan mato bilan qoplangan buloqlarga o'tirgan edim. kutdim. Men oldinga va orqaga siltandim va yana kutishda davom etdim.
Men juda uzoq kutdim va uxlab qoldim
Ko'zim ochiladi 2 ko'z 2 lab 2 quloq 2 qosh.
Men oyoq-qo'llarimni qamrab olgan dahshatdan yugurishga shoshilayotganimda bo'g'ib qo'ydi.
"Va sen o'sha qizsan." U qoshini chimirdi. U yuzimdan uzoqlashdi. U jilmayib qo'ydi va men yig'lamoqchiman, ko'zlarim umidsiz, dahshatga tushib, ko'p marta ochishga uringan edim, hisobni yo'qotib qo'ydim. Meni bir bola bilan qamab qo‘yishdi. O'g'il bola.
Meni qiynoqqa solish, meni qiynash, yana tun bo'yi uxlamaslik uchun. Qo'llari tirsaklarigacha egilgan, yenglari yarmigacha buklangan. Uning qoshida uzuk yo'q .Musodara qilgan bo'lsa kerak. To'q ko'k ko'zlar to'q jigarrang sochlar o'tkir jag' kuchli ozg'in ramka. Ajoyib Xavfli. Qo'rqinchli. Dahshatli.
U kuldi va men karavotimdan burchakka yiqilib tushdim
U bugun ertalab bo'sh joyga qo'yib yuborgan bo'sh karavotdagi arzimas yostiqni kattalashtirdi, arzimagan matras va ipli adyol uning yarmini ushlab turishga zo'rg'a yetdi. U karavotimga qaradi so'ngra yotog'iga qaradi.
Bir qo'li bilan ikkalasini bir-biriga yaqun qo'ydi. Oyog'i bilan ikkita metall ramkani xonaning yon tomoniga surib qo'yadi. Ikki matras bo'ylab cho'zilib, bo'ynim ostidagi yostiqdan ushlab. Men titray boshladim.
Men labimni tishladim va o'zimni qorong'i burchakka ko'mishga harakat qildim.
U karavotimni, yostig‘imni
o‘g‘irladi.
Menda poldan boshqa hech narsa yo'q.
Menda poldan boshqa hech narsa bo'lmaydi.
Men hech qachon qarshilik qilmayman, chunki men haddan tashqari ojizman.
"Demak, siz kimsiz? Aqldan ozganmisiz? Shuning uchun shu yerdamisiz?"
U mening yuzimni ko'rish uchun yetarli darajada o'zini tutadi. U yana kuldi. — Men seni xafa qilmayman.
Men unga ishonmoqchiman, yoq men unga ishonmayman.
"Isming nima?" — deb so‘radi u.
"Sizning ishingiz emas deya javob berdim ammo u yana so'radi
Men uning asabiy nafas chiqarishini eshitdim. Men uning yarmi meniki bo'lgan karavotga o'girilganini eshitaman. Men tun bo'yi hushyor turaman. Tizzalarim iyagimgacha egilib, qo‘llarim kichkina ramkamga mahkam o‘ralgan, uzun jigarrang sochlarim oramizdagi yagona parda edi.