Гартаючы 20-ы нумар колішняга часопісу "Вясковыя могілкі", мы заўважылі там адзін парадаксальна надзённы твор. Верш-п’еса- паліндром "Інтым мытні" — мацнейшы рэліктавы прамень, прачытаўшы каторы можна ўявіць, як Наша мова адчувалася на мяжы тысячыгоддзяў.
Цяпер, акром ветэранаў той эпохі, так ужо амаль ніхто ня піша: індустрыяльныя рытмы, хвацкія рыфмы, графаманскія спробы і "абышто"-мэтадалёгія сышлі з мэйнстрыму. Жанравыя эксперымэнты пасунуліся глыбей, да цэнтру зямлі.
Сучасныя рыцары падзем'я ж вырабляюць абсалютна іншы кантэнт, хаця сувязь з папярэднікамі відавочная настолькі ж, наколькі і не наўмысная.
То даем азнаёміцца з тым, як гэта ўсё выглядала ў сьвятым Тады. Мы думаем, што гэта ўсім нам будзе карысна.
