BY FATE I’M HIS | JJK
Bu ishora, xotinimning tirik ekaniga amin boʻlishim uchun yetarli edi. Endi bunga Ishonchim komil.
Odamlar xotinimning oʻlganiga ishontirish uchun juda ko‘p harakat qilishdi, lekin men o‘zimga va yuragimga ishonardim. Yuragimning har bir zarbasi, xotinimni tirik ekanligini aytardi.
Va shunday bo'ldi, mening Zuham tirik edi.
Solning iPad-ni tekshirib ko'rdim va u har kuni turli xil noma'lum raqamlardan ko'plab qo'ng'iroqlarni qabul qilganini payqadim, bu vaqtlar oraligʻi esa men saroyda bo'lmaganim ma'lum bir vaqtda edi. Uyda qaysi payt boʻlish bo'lmasligikni faqat xotinim taxmin qila olardi va bu meni Zuha noma'lum raqamlardan qo'ng'iroq qilganiga to'liq ishora qilardi.
Zuha Solga qo'ng'iroq qilgan raqamni kuzatdim. Raqam Rossiyaning shimoliy tomonidagi umumiy aholi foydalanadigan telefonga tegishli edi, biz u yerga Jorjiyaga uylanganimda, borgandik. Red jamotachilar faydalanadigan har bir telefon xona CCTV kameralarini buzib kirdi, u Zuha Solga qo'ng'iroq qilgan vaqtdagi tasvirni koʻrsatdi va monitorda qora kiyim kiygan va yuzini niqob bilan yopgan kichkina ayolni ko'rdik. Uni tanib olish uchun Zuhaning yuzini ko'rishning hojati yo'q edi, faqat yurishidan bu u ekanligini bildim.
Darhol barcha odamlarimga o'sha hudud atrofidagi barcha joylarni kuzatishni va har qanday ma'lumotni olishni buyurdim. Zuha shahar hududida yashamasdi, lekin u tasodifiy jamoat telefonidan foydalanib, Sol bilan bog'lanish uchun shahar hududiga kelgan, shuningdek, u shahardagi mahalliy kasalxonaga tekshiruvdan o'tish uchun kelardi va shu orqali biz uning aniq manzilini bilib oldik.
Zuhaning manzili Rosabelle Russo ismli ayolga tegishli bo'lgan bolalar bog'chasi nomini tilga olingandi.
Koʻp urunishlarimdan so'ng, xotinimni uyiga olib borish uchun Rosabelle Russoning bolalar bog'chasiga kelgandim. Mashina bolalar bog'chasining asosiy eshigiga etib kelganida Red birinchi bo'lib mashinadan tushdi, u men uchun eshikni ochganida, mashinadan tushdim.
Bolalar bog'chasining asosiy darvozasi qarshisiga kelib turganimda, barcha qo'riqchilarim ham orqamda turishardi va men bilan ichkariga kirishga tayyor edi. "Men bilan faqat Red ichkariga kiradi, Yan va qolgan qo'riqchilar shu yerda kuting", deb buyruq berdim.
Red va Yan e'tiroz bildirmoqchi boʻlshidi, lekin ularga so'zlarini tugatishiga ruxsat bermadim. “Ikkingizda ham muammo bo‘lsa, yolg‘iz ichkariga kiraman”, dedim sovuq ohangda va ikkisi ham pastga qarashdi. " Muammo bormi" — deb so‘radim, boshlarini chayqab qo‘yishdi. - “Unday bo'lsa, Red, men bilan yur”.
Ichkariga kirishdan oldin bolalar bog'chasi atrofini koʻzdan kechirdim, bu yerda odamlar juda kam boʻlgani uchun xotinim mendan shu yerda yashirinishga qaror qilgan, xotinim aqlli.
Men birinchi bo'lib kirdim, orqamdan esa Red. Bolalar bog'chasi katta emas, kichik edi, lekin bogʻcha juda chiroyli edi. Bolalar bog'chasida hech kim yo'q, to'liq sukunat hukm surar, lekin birdan kimdir g'o'ng'irlaganini eshitdim. Ovoz kelayotgan tomonga qaradim, g‘o‘ng‘illagancha o‘simliklarni sug‘orayotgan kichkinagina kampirni ko‘rdim.
O’sha kampir bilan muloqot qilish uchun barmog‘im bilan Red tomon ishora qildim. Red bosh irg‘ab, ayol tomon yo‘l oldi. Ayol birdan orqasida Redni ko'rib qo'rqib ketdi, biroq bir necha soniya ichida Red ayol bilan gaplasha boshladi. Xotinim bilan imkon qadar tezroq uchrashmoqchi edim va men boshqa kuta olmasdim, shuning uchun Red va o'sha ayol tomon bordim.
Red nimanidir so'rayotgan edi, lekin men uni va ayolning yoniga kelib turganimda, u jim bo'lib qoldi va Red diqqati men tomon qaradi. "Men Jeon Jungkookman, Moskvadan xotinim Jeon Zuhani qidirib keldim."
"Men hech qanday Jeon Zuhani bilmayma, bu yigitga xuddi shu narsani aytdim", dedi u Red tomon ishora qilib.
"Lekin uning shu yerda ekanligi haqida ma'lumot oldim", dedim hamyonimni chiqarib, Zuhaning rasmini o'sha ayolga ko'rsatdim.
"Janob..." u mening hamyonimga ko'z yugurtirgancha jim bo'lib qoldi, qovog'ini chimirdi va u hamyonimga tegmoqchi edi, lekin unga ruxsat bermadim.
"U Binafsha, lekin bu rasmda Binafshaning sochlari juda uzun, lekin hozir sochlari esa qisqa."
“U mening rafiqam Jeon Zuha, men uni Binafsha deb atayman. Uning qayerdaligini ayta olasizmi?
Men bolaligimdan o'limdan qo'rqmasdim, umuman qo'rqmasdim.
Darhaqiqat, bolaligimda ota-onam yopiq eshiklar ortida janjallashganida, qo‘llarimni qulog‘imga qo‘yib, ularning ovozini eshitmaslikga harakat qilardim. O‘shanda men o‘limimni Xudodan so‘rardim.
Lekin Xudo oʻlimikni istamadi.
Xudodan duo qilib soʻraganlarimga qaramay, nega Xudo o‘limga yo‘l qo‘ymayapti, deb o‘ylardim. Bu savolimga javob olishni istardim va uyim yonidagi cherkovga bordim. Hamma narsani o'sha cherkovda yillar davomida yashagan otaga aytdim. Ota menga tushuntirdiki, mendan boshqa hech kim bo'lmagan onamga tayanch bo'lishim uchun Xudo meni oʻlishimni istamaydi.
Ruhoniy ota bilan gaplashib uyga borganimda onamni xonamda yig'lab o'tirganini ko'rdim. Meni ko'rgan onam meni bag'riga bosib yig'lay boshladi va men uni shunday tashlaba ketmasligimni aytdi, chunki men oyimga muhtoj edim. O'sha kechadan keyin o'lishni istab Xudoga boshqa duo qilamdim, chunki onam uchun hayotim qimmatroq ekanini bildim.
Turmush qurganimizdan bir oy o'tib, kechasi Jungkookni uyga qonga belangan holatda kelganini ko'rganimda qoʻrquvdan, vahima kassaligim birdan avj olib oʻlimimga oz qolgandi. Jungkook meni quchog'iga olib, uning tirik qolishimni soʻrab iltimos qilayotganini ko'rdim. O'sha kuni mening o'limim kimgadir ahamiyatli ekanligini va agar men o'lsam, u ham men bilan birga o'lishini bilgandim.
O'sha kundan keyin yashashdan umid topdim, undan baxt topdim va o'zimdan ko'ra u uchun yashay boshladim. Keyin hayotimga Sol kirib keldi, u menga qanday yashashni o'rgatdu va u menga kerakligimni, endi u uchun yashashim kerakligini anglafim,shuning uchun ham Jungkook bilan o'rtamizdagi barcha narsa chalkash boʻlgan vaziyatda ham, yashash istagini yo'qotmadim, faqat bolam uchun yashadim.
Jungkook va farzandimiz Sol menga abadiy yashashga umid berdi, lekin Aleksandr Allister mening mavjudligimga toqat qilolmadi. U meni o'ldirmoqchi bo'ldi va meni butunlay yo'q qilish uchun bor kuchini sarfladi, lekin buni uddasidan chiqa olmadi.
Aleksandr Allister menga onam, Jungkookning onasi, o'zim va qornimda o'sgan hayotni saqlab qolmoqchi bo'lsam. Men Jungkookdan Rossiyadan uzoqroqqa ketishim kerak edi. Aleksandr meni osonlikcha qo‘yib yubormasligini o‘shanda angladim.
Men shunday odam edim, chunki Aleksandrning qurol Soyasi unga qarshi chiqdi, shuning uchun u meni o'ldirishi shart edi.
Va aytganimdek, u meni o'ldirish uchun bor kuchini sarfladi va men hatto o'ldim, lekin hali ham tirik edim.
Aleksandrning odami bilan aeroportda Rossiyadan Amerikaga parvoz qilishning barcha buyruqlariga rioya qildim, lekin reysga chiqmagandim. Parvoz vaqtim kelganida hojatxonadan foydalanishni bahona qilib u yerdan qochdim.
Qochganimdan keyin Jungkookning oldiga borishim yoki u bilan bog'lanishga harakat qilishim kerak edi, lekin bunday qilmadim. Aleksandr Allister Moskva ustidan butunlay nazoratga ega edi va men qanchalik yashirinishga urunib Jungkookning oldiga borishga harakat qilmasam ham, Aleksandr meni haqimda bilib, Jungkookga haqiqatni aytgunimcha, onam yoki Jungkookning onasining ham oʻldirgan boʻlardi.
Ehtimol, mening o'limim odamlarning nazarida zarur bo'lgandir, chunki o'lganimda, erim men hech qachon bo'lishini xohlamagan yirtqich hayvonga aylanarri. Ammo oʻsh on men uning Yirtqich bo'lib, Aleksandrni va har safar bizni ajratishga harakat qilganlarni yo'q qilishini xohladim. Bu meni va Jungkookni juda xafa qiladi, lekin bundan keyin hammasi yaxshi bo'lishiga aminman.
Men Jungkook katta boʻlgan Moskvadan uzoqda joylashgan Shimoliy tomonga yashash uchun keldim va shu erda Rosabelle xola bilan tanishdim. Rosabella xola yetmish yoshda, kichkina va chiroyli ayol edi, uning eri erta vafot etib, ikki farzandi bilan qolgandi. Erining o'limidan so'ng, Rosabella xola bolalar bog'chasini ochib, bolalarini yolg'iz tarbiyaladi. Ammo bolalari katta bo'lgach, Rosabella xolani yolg'iz qoldirib, shahar hududiga ko'chib ketishibti
Rosabella xola juda yaxshi ayol edi, u bilan o'zimni xavfsiz his qildim va Jungkook Aleksadrni o'ldirgunicha qolishim uchun joy kerak edi; shuning uchun yolg'on gapirishga majbur bo'ldim. Men Rosabella xolaga baxtsiz hodisa tufayli oilamdan ajralganimni va boshqa hech narsani eslay olmasligimni aytdim. Rosabella xola mehribon bo‘lib, menga o‘zining ko‘chatzorida ishlashga ruxsat berdi, shuningdek, ijaraga xona berdi.
Shu yerda yashay boshladim, lekin fikru xayolim Moskvaga qaratilgandi, kechayu kunduz faqat erim va oʻgʻlim haqida o'ylardim. Aleksandrning o'limi haqida xabar olmagunimcha, Moskvada hech kim bilan bog'lanmayman deb o'yladim. Lekin hohlasam ham o'g'lidan uzoqlashishga chidolmaydigan ona edim, shuning uchun Sol bilan aloqada bo'lib, uni Jungkookda bu haqidagi gaplarni aytmaslikka ko'ndirdim.
Avtobus bekatga kelib to‘xtaganida xayollarim buzuldi. Sol bilan bog'lanish va chaqalogʻimni tekshirish uchun shaharga tez-tez kelardim. Homiladorligimning uchinchi oyi bir necha kundan keyin boshlanadi, ammo shu paytgacha shifokor ultratovushda bolaning yurak urishini eshita olmadi.
Shifokor menga qo'shimcha tekshiruvlar uchun markaziy kasalxonaga borishni taklif qildi, lekin hozirda pulim yetarli emas va Rosebelledan yordam ham olmayman, chunki u allaqachon menga ko'p yordam bergandi. O'zimni ojiz his qilardim, chunki bolamni tekshirtirish xarajatlarini ham ko'tarolmasdim.
Sumkalarimnni olib, avtobusdan tushar ekanman, ko‘zimdan oqayotgan yoshni qo‘limning orqa tomoni bilan artdim. Rosabella xolaning uyigacha boʻlgan yoʻlda transport yo'q, shuning uchun uyga piyoda borardim.
Uyga yetib borguncha charchadim. Bolalar bog'chasi uchun shahardan buyurtma qilgan narsalarni yopiq eshik oldiga qo'yib, yuqori qavatga o'z xonam tomon yo'l oldim. Bu hammom va hojatxonasi bo'lgan kichkina xona edi va u mening yashashim uchun mos edi.
Eshikni ochganimda, xuddi kimdir meni kuzatib turgandek g'alati bir tuyg'u paydo bo'ldi. Orqaga qaradim va u erda hech kimni ko'rmadim. Xonaga kirib xonam eshigini yopib sumkalarimni joyiga qo'ymoqchi boʻlgan kimdir eshigimni taqillatdi.
Eshikning to'satdan taqillaganidan biroz xavotirga tushdim va allaqachon o'zimni biroz g'alati his qila boshladim. “Kim” deb so‘radim yuragimga ohista tegib.
Eshik ortidagi odamdan hech qanday javob olmadim va gallyutsinatsiya qilyabman deb o'yladim, lekin yana kimdir eshigimni taqillatdi.
"Kim bor?" yana so'radim, odam javob bermadi.
Sumkamdan doimo xavfsizligim uchun olib yuradigam pichoqni chiqarib, eshik oldiga bordim. Eshik tirqichidna qaradim, eshik ortida hech kim yo'q edi. Qattiq yutindim va tashqariga qarash uchun eshikni biroz ochdim, birdan kimdir kuch bilan eshikni ochdi. Bu shunday to'satdan sodir bo'ldiki, odamga qarash va unga pichoq bilan hujum qilish imkoniga ega bo'lmadim, lekin kuchli qo'l bilagimni mahkam ushlab oldi.
Bu yerga kelganimdan beri har lahzada bu teginishlarni sog'indim. Men buu teginishlarni tushimda his qilishim uchungina kechalari uxlardim.
Unga qaramadim, lekin u gapirganida, yuragim baland ovoz bilan ura boshladi. "Sen meni bu kichkina pichoq bilan o'ldirishing mumkin deb o'ylaysanmi, Binafsha" pichoqni qo‘yib yuborganimda, yerga tushdi.
Qo‘lini belimga o‘rab, xona ichiga itarib yubordi. U oyog'i bilan eshikni yopib, lablari mening labimga tekizdu. U bilgimdagi qoʻlini olib, boshimning orqa tomonidan ushlab, meni unga qarashga majbur qildi, lekin men ko'zlarimni yumdim.
"Xo'sh, endi, xotinim, menga qaray olmaydimi", lablarini lablarimga tekizib pichirlaganida, yumilgan ko'zlarimdan yoshlar oqdi. "Ko'simga musht tushirib, to'xtashimni iltimos qilmaguningcha seni o'paman." Uning ovozi hukmronli edi va bu tanamga o't qo'ydi.
U belimdan mahkam ushlab, bosh barmog'i puls nuqtasiga bosdi. Pastki lablarimni o'tkir tishlari orasiga olib, qattiq tishladi. Pichirlaganimda, fursatdan foydalanib, tilini og‘zimga tiqdi. U meni och yirtqichdek yuta boshladi, men esa paltosini changallab, unga ruxsat berdim.
Uning teginishlarini sog'indim. Uning hidini sog'indim. Uning tabassumini sog'indim. Uning kulgisini sog'indim. Uning menga qaragandagi nigohlarini sog'indim.
Men uni butun vujudm bilan sog'inaman.
Ko'zlarimni ochib, Jungkookga qaradim. Uning ham ko'zlari yumilgan, lekin yonoqlari nam edi. Eriming yig'layotganiga ishonmadim, chunki Jungkook hech qachon yig'lamaydi. Yanoqlariga teginib, ko'z yoshlarini his qilganimda, u haqiqatan ham yig'layotganini angladim.
Bo'sani toʻxtatishini soʻrab ko'ksiga ura boshladim. Buni nafas olishim kerakligi uchun emas, balki Jungkookning ko'z yoshlariga chiday olmaganim uchun qilyapman.
Jungkook o'pichni buzib, ko'zlarini ochdi, uning qora ko'zlari yosh va g'azabdan biroz qizarib ketgandi. Ko'zlarimga qaraganida jag'i siqilib, g'azabini yashirmadi, darhol qo'lini tomog'imga o'rab oldi. "Tirikligingdan juda xursandman, lekin seni jazolamoqchiman."
"Jungkook, bu erda bo'lmasliging kerak, Don..."
“U haqida gapirma, Zuha. Qachon u haqida o‘ylasam, yana uni o‘ldirmoqchi bo‘laman, – dedi ko‘zlarimga toʻgʻri qaramay, jag‘i qisilib.
"Uni yana o'ldirishmi?" undan so'radim, ovozim zaiflashib, oyog'im ostidagi yerni his qilolmay qoldim. Yiqilib tushaman deb oʻyladim, lekin Jungkookning qoʻllari orqali belimda kuchli ushlab tuurgandi -
“Donni o'ldirdingmi”
Jungkook ko'zlarimga tikilib, sovuq ohangda javob berdi "Ha, Donni o'ldirdim".
"Nega, Aleksandr Allisterning o'limi haqidagi xabar haligacha chiqmadi" — deb so‘radim.
"Aleksandr va uning o'g'lini o'ldirganim uchun, "Paxan" men Aleksandr biznesi va Donning mavqeini o'z zimmamga olmagunimcha, bu narsaning chiqishini xohlamadi", - dedi Jungkook bo'sh qiyofada. "Agar o'sha kuni menga Don senga mendan ketish uchun tahdid qilganini aytganingda edi, men uni o'sha kechasi o'ldirgan bo'lardim".
“Birgina xatoyim tufayli birovning hayotini xavf ostiga qo‘ya olmasdim” deb pichirladim, ko‘zlarimdan yosh oqardi.
"Demak sen, o'zingizning va farzandimizning hayotini xavf ostiga qo'ydingmi. Agar ikkingizga biror narsa bo'lgandachi" – deb so‘radi, kaftini qornim ustiga qo‘yib.
"Sening va Solning sevgisi bizga hech narsa bo'lishiga yo'l qo'ymadi."
Jungkook menga Rosabella xolaga rahmat aytish yoki xayrlashishga ruxsat bermadi. U meni bu erda bir soniya qolishimga ham rozi bo'lmadi, shuning uchun biz hozir Moskvaga qaytib ketayotgandik.
Kechasi soat o'n birlar, biz port sohilga kelgandik, Jungkookning yaxtasi bizni Moskvaga olib ketishga tayyor edi. Jungkook kaftini orqaga choʻzib qoʻlimdan ushlab meni yaxta tomon yo'lladi. Yan bilan Red shu yerda, ikkisining ham ko‘zlarida yosh, meni ko‘rib, jahl bilan ko‘zlarini burishdi.
"Men ikkingizni ham juda sog'indim." Vaqtni behuda sarflamay ular tomon yurib ikkisini ham mahkam quchoqladim.
Yan bilan Redni mendan jahli chiqdi, ular quchoqlashmadi ham, lekin ularning quchog'ida yig'lay boshlaganimda ikkisiga ta’sir koʻrsatdi hoyna hoy meni qaytarib quchoqlaganlarida g'azablari yo'qoldi. Ikkisi ham yig'lab meni qanchalik sog'inganlarini aytishdi.
Ortimga o'girilib, Jungkookga qarasam, u yo'q edi. Red va Yan bilan uzoq vaqt ko'p narsalarni gaplashdim, keyin biroz vaqt o'tgach, yaxtada xonalar joylashgan koridorga chiqdim. Xona ichidan suv oqayotganini eshitdim.
Xonamiz eshigini ochib ichkariga kiririb, suvning oqayotgan ovozi kelgan tomonga qaradim va erimni hammomda dush ostida turganini ko'rdim. Jungkook o'ttiz yetti yoshda, lekin uning fizikasi hali ham jozibali edi. Darhaqiqat, yillar davomida u yanada chiroyli va muskullari yanada kattalashib, taranglashgandi.
Eshik yonida qo‘limni ko‘ksimga bog‘lab, unga tikilib turgandim, uning ovozini eshitib, hayollarimdan chiqdim. "Joyingda turib, menga tikilasanmi yoki menga qo'shilishni xohlaysanmi" Uning ovozida qo'pollik bor edi, bu esa uning g'azabini bildirardi. Jungkook Rosebellaning bolalar bog‘chasidan bu yergacha bo‘lgan vaqt davomida men bilan ko‘p gaplashmadi. Balki u mendan g'azablangandir.
Ko‘ylak va ichki kiyimimni yechib, dush tomon qadam tashladum.
Jungkook menga bir marta ham qaramadi, ko'zlari yumilib, boshi kafel tiralgan edi. Tabassum qildim, u tomon borib, orqasida turdim. — “Hali ham mendan jaxling chiqyabtimi” – so‘radim qo‘llarimni beliga o‘rab, mukammal qorin bo‘shlig‘ini silab, boshimni orqasiga qo‘yib.
"Albatta, meni sendan juda jaxlim chiqyabti." - deb xirillab, nafasi ostida so'kindi.
"Shunday ekan, mendan g'azabingizni chiqar, uni ichingda saqlama."
"Agar men senga g'azabimni sochsam, Zuha. Orting barmoq izlarim bilan badaning esa tishlarim izlarim bilan qoplanadi, balki ertalab yurolmay qolarsan”.
"Tanamni o'z belgilaring bilan bo'ya, Jungkook va agar ertaga ertalab yura olmasam, meni qo'llaringda olib yurishingda muammo yo'qligini bilaman." Shu gaplarni aytganimda Jungkook bilagimdan ushlab oldiga tortdi. Uning ko'zlariga qaradim, uning qora ko'zlari g'azab, shahvat va menga bo'lgan ishtiyoq bilan porlab turardi. "Men seni sog'indim", deb pichirladim qo'limni uning ensasiga o'rab, oyoq barmoqlari ustida turib, lablarini silagancha.
Jungkook qo'lini tomog'imga o'rab, meni sovuq plitkalar tomon sekin orqaga surdi. - “Jazo vaqti keldi, Binafsha”- dedi u koʻzlari qorayib.
Jungkookning qora ko'zlari chimirib, qo'llarimdan ushlab, meni aylantirdi. Yalang'och tanamni sovuq plitkalarga bosdi va men oyoqlarim orasida xirillashni his qila boshladim.
"Ha, men balki jazoga loyiqman", dedim va uning bo'sh ortimga urulganda, qichqirdim.
"Agar yana mendan qochmoqchi bo'lsang, seni yotoqxonamizga qamab, to'shakka bog'lab qo'yaman", deb ogohlantirdi u va yana kuch bilan meni urdi. "Seni hech qachon tashlab ketmayman, chunki sensiz yashash men uchun o'limdan kam narsa emas, Jungkook..." ovozim titrab, ko'zlarimga yosh keldi.
"Mendan qochib ketishingga ham imkon bermayman," deb g'o'ldiradi Jungkook va yana ortimga shapaloq urishdan oldin quloqlarimni tishlab. "Sen menikisan, Binafsha." dedi
"Qanday jur'at qilding, Red bilan Yanni mening oldimda quchoqlashga" — so‘radi sovuq ohangda.
"Ular ikkisi ham mening do'stlarim", dedim va buni aytganim uchun yana ortimda ogʻriq paydo boʻldi. "Ah..."
"Sen hozirgina meniki ekanligingni aytding, shuning uchun mendan boshqa hech kimga tegishi mumkin emas, Jeon Zuha. Boshqa hech kim emas. Faqat men.”
Qarshilik qilmoqchi bo'ldim, lekin Jungkook ruxsat bermadi “Sen menikisan. Teginishlaring meniki va sen menga tegishli boʻlgan qoʻllar, nigohlar bilan tegishga jur'at etma Binafsha”, u meni urdi va men qo'limni suv tushayotgan kafellariga urdim, baland ovozda aks sado berardi va u bilan birga men ham og'riqni ko'proq his qilardim.
"Hech kimmi" undan xuddi shu ovozda uni jahlini chiqarish uchun so'radim.
"Albatta,Jin Ursin, Jeon Zuha", dedi Jungkook qora ko'zlariga mos keladigan qorong'u ohangda.
“Sol-chi” — so‘radim yumshoq ohangda.
"U va..." Jungkook kaftini qornimga qo'yib, uni ohista silab qo'ydi. - Kichkina Binafsha bundan mustasno.
"Qanday qilib ishonch bilan ayta olayabsan, u Binafsha boʻlishini" — so‘radim unga ko‘z yugurtirib.
U yana bir marta ortimga urganida, og'riq va zavqdan titrab ketdim. "Chunki men seni va bizning kichkina Binafshamizni koʻrdim. Tushimda."
"Oh, Jungkook..." uning yonog'iga teginganimda, Jungkook ensamimni burab, og'zimni ushladi. “Meni olib ket”, - dedim lablariga qarab.
"Seni qanday olib ketishimni xohlaysan, Binafsha?" – so‘radi u bo‘sani buzmay.
"Jin ursin!" - deb so'kindi u nafasi ostida.
"Men seni tunda quyosh osmonni sog'inganidan ko'ra ko'proq sog'indim", dedim va uning tishlari orasidan zaif ovoz shivirladi.
"Men ham seni telbalardek sog'indim, Binafsha." "Men seni yaxshi ko'raman, Jungkook."
"Va men senga abadiy oshiqman."
“Men seni sevaman, Binafsha. Sen yonimda bo'lmaganingda, baxtim yo'qoladi. Sen qorong'u hayotimdagi yorug'liksan, usiz yashashni o'ylay olmayman. Sen meni to'ldirib turasan. Sen mening uyimsan va men sensiz mavjud emasman”
U mening uyim edi va men u bilan xotirjamlikni his qildim. U menga sevgining asl ma'nosini tushuntirgan va sevishni o'rgatgan sevgilim edi.
U menga kerak bo'lgan hamma narsa edi.
Men yaxtada tun bo'yi uni meni tashlab ketgani uchun jazoladim. Ikkimiz ham charchagan edik, lekin uxlamadik. Zuha menga aeroportdan qanday qochib ketgani va keyin kelib bu yerga joylashgani haqida hamma narsani aytib berdi.
Yillar davomida yashagan xotinimni bu tarafni endi bilib, qonim qaynab ketdi. Mening malikam, kichik bogʻchasida bog'chasida ishlagan. Va u hammomdan ham kichikroq xonada yashagandi. Zuha g'azablandim, lekin xotinim g'azabimni qanday boshqarishni juda yaxshi bilardi, u bu ishda mutaxassis.
Zuha Moskvadan ketganidan keyin nima bo'lganini ham aytib berdim. Hatto Eommam vafotidan keyin birinchi marta xotinimning bag'rida yig'ladim. Soya hech qachon hech kimning oldida yig'lamaydi, lekin Zuhasining oldida, men mafiya dunyosining Soyasi emas edim, faqatgina Zuhaning Jungkooki edim, shuning uchun men xohlasam ham his-tuyg'ularimni yashira olmasdim.
Ertalab uyg'onganimda xotinim quchog'imda yo'q, lekin ko'zimni ochsam, ro'paramda o'tirib menga tikilib, kuztardi.
Zuha o'g'likiz bilan uchrashishini oʻylab to saroygacha bo'lgan yo'lda juda hayajonlandi. Saroyga yetib borar ekanmiz, Zuha birinchi bo‘lib oʻgʻlini koʻrush uchun saroy ichiga yugurdi. U Sol va Ayiqni ko‘kragiga bosib, qattiq yig‘ladi.
Zuhaga ular bilan vaqt o'tkazishga ruxsat berdim va Jeremi Allisonning va “Paxan” uchrashuvlari bilan band bo'ldim. Zuhaga Jeremy Allison haqida hamma narsani aytdim va bularning barchasini eshitganimdan so'ng, Zuha xafa bo'ldi. Aldanganini his qildi, bolaligi birga oʻtgan odam unga bunday qilganini kechirolmadi “Uni o'ldir, Jungkook. Bunday ishlarni qilganlar yashashga loyiq emas” degan soʻzlarni aytdi
Men oʻsha Jin Urgurni mamlakatida qanday qilib o‘ldirishim va jasadini million bo‘lakka ajratishim haqida to‘liq reja tuzdim.
Sigaretimni kuldonga tashlab qarorgohdan chiqdim. Zuha bugun kechqurun hamma uchun oʻz qoʻllari bilan kechki ovqat tayyorladi va biz hammamiz birga o'tirib kechki ovqat qildik, lekin bajarishim kerak bo'lgan ishim qolgandi, shuning uchun kechki ovqatni yeb bo'lgach, kutilayotgan ishimni yakunlash uchun uyimga bordim.
Solning xonasi tomon yurdim, chunki xotinim o'g'limiz bilan birga, bir muncha vaqt oldin videokuzatuv kameralarini tekshirgandim. Hech kimning uyqusini buzmasdan xona eshigini sekin ochdim. Xotinim katta karavotda uxlab yotar, Sol esa onasining ko'kragiga qattiq yopishib uxlab yotardi.
Solning yoniga yotib, xotinimning chiroyli chehrasiga tikila boshladim. Zuha uzun sochlarini qirqtirgan edi, garchi menga uning uzun sochlari yoqqan bo'lsa-da, lekin sochlari kesilgan holda u yoqimli va yosh ko'rinardi. Men o‘jar sochlarini qulog‘ining orqasiga oʻtkazdim va Solning uyqusini buzmay, “Zuha...” deb chaqirdim.
U uyqusida bir oz qimirladi, lekin ko'zini ochmadi. Uning burnini burishtirganini ko'rib, lablarimda tabassum paydo bo'ldi. Ko‘rsatkich barmog‘im bilan iyagini ko‘tarib, lablarimni unga qo‘ydim. Zuhaning og'zi biroz ochildi va men bundan foydalanib, tilimni og'ziga tiqib, o'pa boshladim. U og'zimga nola qilib, bir soniyadan so'ng sekin ko'zlarini ochdi.
"Jungkook..." u ismimni pichirladi va o'pichni buzdi va yumshoq qo'lini yonog'imga qo'ydi. — “Qachon kelding”
"Bir necha daqiqa oldin." uning lablarini peshtdim, yonoqlarini silab, bosh barmog'im bilan terisini silay boshladim.
"Ishlaringni tugatdingmi”— uyqudan to‘liq uyg‘onmagani uchun ko‘zlarini pirpiratib, xirillagan ovozda so‘radi. — “Ha, binafsha”. Uning burnidan o'pdim, so'ng lablarimni yonoqlariga qo'ydim. "Biz xonamizga boramizmi"
"Qila olmayman, chunki Sol men bilan uxlashni xohlaydi." uxlayotgandek bo'lgan Solga ishora qildi, chunki uning ko'zlarini pirpiratayotganini ko'rdim.
"Sol allaqachon sen bilan vaqt oʻtkazdi, endi esa mening vaqtim..." Zuhani o'pmoqchi bo'lgandek koʻrsatdum, o'sha kichik shaytoncha ko'zlarini ochdi va darhol unga qaradim va uni ushlab oldim.
"Uxlayotgandek ko'rsatishni tugatdingmi" Solni o'zimga tortdim, u kula boshladi. Xotinim nima bo‘layotganini tushunmagani uchun bizga dovdirab qarab turardi.
"Papa" - deb kulin harhasha qilib qornimga o'tirdi. “Siz meni har safar ushlab olasiz. Ikkalangizni o'pishayotganingizni ko'rmoqchi edim." Zuha barchasini tushungach, boshini chayqadi. "Men uxlaganimdan keyin o'pasizmi?"
"Yo'q, biz yana ko'p ish qilamiz..." gapimni tugatmasimdan, xotinim qo'limga musht tushirdi va "Jim bo'l, Jungkook!"
"Xonamizga kirsang jim bo'laman", dedim va unga ko'z qisib qo'ydim. "Ammo Sol men bilan uxlashni xohlaydi, shuning uchun uning xonasida yotaman, to'g'rimi" — deb so‘radi u Solga qarab, u yaxshi boladek bosh irg‘ab, onasini quchoqladi.
Sol men va Zuha kechasi oʻyinlar oʻynadik. Solning uyqisi keldi chogʻi, u Zuhadan ertak aytib berishni so'radi. Zuha unga ertak aytib berushi bilan, Sol uxlab qoldi va men ularni chetdan kuzatib turdim.
Sol qattiq uxlab qolgach, karavotdan turganimda, Zuha menga xijolat bilan qaradi. Jilmayib, unga qarab harakat qildim va hech narsa demasdan uni quchog'imga ko'tardim.
"Jungkook..." U qichqirgan zahoti qo'lini og'ziga qo'ydi, u albatta Solni uyg'otmaslikni afzal ko'rdi. "Nima qilyapsan, Jungkook. Meni qo'y”, - dedi pichirlab.
"Xotinimni xonamizga olib ketyapman", dedim, lekin u xonamizga borishdan bosh tortdi, qarshiligiga qaramay uni xonamizga olib bordim. Ichkariga kirganimizda uni oyoqqa turg‘izib eshikni qulfladim. "Jungkook..." U so'zini tugatmasidan og'zimni unikiga bosib, men uni och hayvondek o'pa boshladim.
Uni devor tomon itarib yubordim, ortini devorga qattiq bosdim. Zuha bilan oramizda bo'y farqi juda baland edi va bu menga juda yoqdi, u mening oldimda kichkina, yumshoq va yoqimli ko'rinardi. Uning sonini ko‘tardim, Zuha esa qo‘llarini bo‘ynimga o‘rab, xuddi shunday shiddat bilan meni o‘pmoqchi bo‘ldi.
"Sen allaqachon meni hohlayabsanmi, Binafsha" So'radim o'pichni buzayotganda. Yillar davomida men xavfli tarzda Zuhaga qaram bo'lib qoldim va men bilan birga Zuhani ham o'zimga qaram qildim. Uning menga qaram bo'lib qolishiga sabab esa Zuhani men bilan birga ushlab turish edi, hech kim xotinimni men kabi zavqli his qila olmadi va men bundan faxrlanaman.
U hech narsa demay, xalatini yechdi, uning ostida kalta tungi tungi ko‘ylagi bor edi. U tungi ko'ylakning tasmasini tushirganida koʻylak sirgʻalib pastga tushdi. U qarshimda butunlay yalang'och holda turardi. Faqatgina pastki ich kiyimda edi. Ichki kimidan halos boʻlayotganda,bo'ynimdan o'pdi. "Sen menikisan." — dedi u ko‘zlarimga tikilib, men tabassum bilan bosh irg‘ab qo‘ydim.
U ich kiyimini shimimning cho'ntagiga qo'ydi, keyin kichik qo'llari bilan kamarimni yechdi. "Meni o'p, Jungkook." u pichirlagancha og'zim unga tegdi.
O'zimni uning ichiga chuqur itarib yubordim va u og'zimda qattiq nola qildi. "Oyoqlarini belimga oʻra, Binafsha." iltimos qildim va u o'pishini buzmasdan aytganimni bajardi. “Sen men uchun oddiy odam emassan, Zuha. Sen mening uyimsan. Abadiy yashashni xohlagan makon."
"Sen ham mening uyimsan, u yerda men butun umrimni baxtli o'tkazishni xohlayman." Zuha tartibsiz nafas olib, yonoqlarimdan ushlab, yuzimdan o'pib, ismimni nola qildi.
"Jin ursin, mengq muhtoj Binafshamni yaxshi ko'raman ..." uni karavotga olib bordim. Uning tanasi ustida boʻlganimda, u ostida edi, uning go'zal chehrasi qizarib ketgan va ko'zlari men unga bergan azob va zavqdan yosh bilan porlab turardi. Bu manzaraga bir soniya tikilib qoldim va uni yuragimga chizgim keldi.
Uning lablarini kuch bilan silab qo'lni tomog'iga o'rab ichkariga u xohlagancha qattiqroq va tezroq bora boshladim. Zuha qichqira boshladi, qo'llari bilan yelkamni o'rab oldi va tirnoqlarini orqamda iz qoldira boshladi.
U kelishiga yaqin bo'lganida, sekinlashdim, bilagini ushlab, qo'llarini ko'tardim, tizzalarimga o'ralib, uni kuzatdim. "Nima" Zuha menga deyarli baqirdi.
"Eshitishim kerak bo'lgan narsani ayt, Binafsha", deb so'radim.
Zuha ko'zlarini yumdi, u meni g'azablantirayotganini bilar edi, shuning uchun u meni g'azablantirish uchun ham shunday munosabatda bo'ladi. Ko'krak uchini og'riq bilan qisganimda u baqirib yubordi. "Ayt, Zuha", dedim.
Zuhaning ko'zlari o'ynoqi porladi va men eshitmoqchi bo'lgan narsani osongina aytmasligini bilaman. U ko‘rsatkich barmog‘ini tishlari orasiga olib, ko‘zlarimga qaradi. "Nimani eshitishni xohlaysan, Jungkook" so'radi va o'ylayotgandek harakat qildi, lekin u hech narsani tushunamdi.
“Sen bilasan, Zuha. Uning ichga ikki baravar qattiq itardim.
"Ahhh..." u nola qildi "Demak, sen buni aytmaysanmi" — deb so‘radim, u bosh chayqadi. "Yaxshi, Binafsha endi siz bu so'zlarni qichqirasan."
"Oh, Jungkookkkk, men ... senikiman ..."
"Albatta, sen menikisan, men esa senikiman, lekin men u bilan birga yana bir narsani eshitishni xohlayman."
"Men seni sevaman!" ehtiros va zavq uni egallab olganida u qichqirdi.
Kuchli aloqadan keyin, mening eng sevimli odatlarimdan biri xotinimga g'amxo'rlik qilish va uni quchigʻimga olish edi. Men unga issiq hammom tayyorladim va mehribon er sifatida men uning oyoqlari orasiga tozalash uchun qo'shimcha vaqt sarfladim, keyin Zuha vannada ozgina vaqt o'tkazishi uchun meni hammomdan haydab chiqardi.
Aynu damda u yalang'och tansi bilna chalqancha yotardi, boshi qo'llariga qo'yilgan, ko'zlari yumilgan, men esa uning ort yonog'iga qo'llarimning izi qogan joylarga malham surtayotgan edim.
Malhamni surtish davomidq, Zuhaning sochlarini bir tomonga yigʻib, yelkasiga ho'l bo'salar qo'ydim. "Hali charchamadingmi" menga savol berganida ko'zlari yumilgan edi, lekin lablarida chiroyli tabassum bor edi.
“Yoningda bo'lsam charchamayman, Binafsha”, - dedim va qo'lim uning sonlari orasidan harakatlanmoqchi bo'lganida kimdir eshikni taqillatdi. “Oyi. Eshikni oching, si bilan uxlamoqchiman!”
Ingrab yubordim, Zuha kula boshladi, ko'zlarini ochib, orqasiga o'girildi. "Bu kichkina ..." so'zni to'liq ayta olmadim, chunki xotinim allaqachon menga oʻtkir nigohlar berayotgan edi. — “Hoy, bolamni nima demoqchi eding” — jahl bilan so'radi.
Jilmayib qo‘ydim va javob bermay, karavotdan turib, Zuhaga tungi ko‘ylagini berdim. U xalatini kiyganida eshikni ochdim va mening kichik bir parcham darhol xonaga yugurib kirdi. - “Nega meni xonamda yolg'iz qoldirdingiz, oyi”.
Oʻgʻlim.Seni yolg‘iz tashlab ketmoqchi emasdim, lekin dadang kechalari yolg‘iz yotishdan qo‘rqadi, shuning uchun bu yerga kelishimga to‘g‘ri keldi”. Zuha bu soʻzlarni aytganida, Sol menga qarab savol berdi.
“Toʻgʻrimi, dada”
-“Ha, bolam... - deb javob berdi Zuha va Sol unga yaqinlashishi uchun ishora qildi. Unga koʻzlarim kattarib qaradim, lekin xotinim o‘ynab menga ko‘z qisib qo‘ydi. "Men tunda yolg'iz qolishdan qo'rqmayman, oyi", dedi Sol va oyisi tomon borib.
“Ha, meni oʻgʻlimkuchli” Zuha uni maqtab, bag‘riga oldi. "Men sizni katta bo'lganimda himoya qilaman, oyi."
"Va keyin men nima qilaman?" undan so'radim va ularning yoniga yotib. "Siz hammani himoya qila olasiz, lekin men faqat oyimni himoya qilaman", dedi oyisini mahkam quchoqlab. Meni kichik parcham mendan ham oʻjarroq boʻlishi mumkin, kelajakda u onasini himoya qilish uchun barcha chegaralarni kesib o'tishi aniq.
"Dada, qarang, oyimning yonoqlari qanchalik yumshoq, oyim yanada go'zallashib bormoqda, toʻgʻrimi" – deb so‘radi Sol, men esa qizarib ketgan Zuhaga qaradim. “Ha, o‘g‘lim. Oying senga nimadir aytmoqchi." Solga aytish uchun Zuha tomon ishora qildim.
“Sen unga ayt”- dedi Zuha jilmayib.
"Menga nima aymoqchisiz"
“Esingizdami, oyingdan singlisini so'ragan eding” Soldan so'radim va u bosh irg'adi, lekin uning yuzi biroz g'amgin holatga keldi, ehtimol o'sha kuni uning va uning oyisining suhbatiga qanday javob berganim uchundir.
"Oying va Dadang senga singil olib kelishga qaror qilishdi", dedi Zuha , Solning yuzida porlash paydo bo'ldi. “Haqiqatanmi. Qachon”
"Olti oydan keyin," dedim va Sol menga o'girildi, unga tabassum qildim, uning kichkina qo'lini ushlab, Zuhaning qorniga qo'ydim. "U shu yerda."
“Oyi, dadam rost gapiryaptimi.
Mening singlim shu yerdami?” Sol onasidan so'radi, chunki mening bu kichik bo'lag'im bu dunyoda hammadan ko'ra oyisiga ishonardi.
“Ha, bolam” Zuha bosh irg‘ab qo‘ydi, jigarrang ko‘zlaridan yosh sizib chiqdi. "Sen u bilan gaplashishing mumkin, unga o'zing haqingda aytib berishing mumkin, u seni gaplaringni eshitadu." Sol kichkina qo'lini sekin Zuhaning qorniga ishqalay boshladi. “Hey, Snow. Men sening akangman. Sen bilan tanishganimdan juda xursandman”.
"Snow?” Zuha va men bir vaqtning o'zida so'radik.
“Ha, Solning singlisi Snow” - dedi u.
Oilam bilan vaqt o'tkazish sevimli mashg'ulotimga aylandi.
Jungkook va men tushunmovchiliklar tufayli uch yil umrimizni behuda ketkazdik, lekin biz bir-birimizga va'da berdim, bu tushunmovchiliklar degan narsa endi oramizga qaytib kelishiga yo'l qo'ymaymiz.
Mening erim shahzoda Charming emas , lekin men uni uchratganimdan hech qanday shahzoda Charmingga muhtoj emasdim. Men har doim Jungkook kabi men uchun barcha chegaralarni kesib o'ta oladigan yovuz qahramoni xohlardim. Jungkook sovuq va qo'pol odam , lekin men va bolalarimiz atrofida bo'lganida u boshqa odamga aylanardi. U bizga boshqalarga qaragandek qaramaydi.
Uning qo'polligi mening yumshoqligimga to'g'ri keladi va biz ikkimiz bir-birimizga juda muhtojmiz.
Va menga undan boshqa hech kim kerak emas.
Sol singlisi bo'lishini bilganidan beri juda xursand. U tun bo'yi Jungkook va menga ko'p savollar berar va ikkumiz ham uning barcha savollariga javob berishga harakat qilardim. Sol uxlab qolgach, Jungkook va men uni kuzatardik. Bizning bir qismimiz yoqimli va aqlli bo'lib ulg'ayganiga ishonolmasdik.
Ertalab hammaga nonushta tayyorladim, hammamiz birga suhbatlashib nonushta qildik. Erim va men Solni bogʻchasiga birinchi marta birga olib borayotganimizdan Sol mamnun edi, uni hech qachon bunchalik baxtli ko'rmagandim.
Solni bogʻchaga tashlagach, Jungkook meni Ginikolog koʻrigiga olib bordi. Snowning salomatligida biroz xavotirda edim, lekin Jungkook men bilan edi. Ha, akasining talabiga ko‘ra, chaqalog‘imizga “Snow” ismini qo‘yishga qaror qildik. Doktor Emma ultratovushda Snowni tekshirayotganda Jungkook qo'limdan ushlab turardi. Doktor bizga Snowning yurak urishini eshitirganida, yengil tortdim. Snowning yurak urishini eshitganimdan soʻng bir soatcha yig'ladim va yig'lashni to'xtatmagunimcha, Jungkook meni bagʻrifa bosib tinchlanishimni kutdi.
Uchrashuvimizdan so'ng, Jungkook muhim ish uchun Amerikaga ketishi kerak edi, u yerdan ertaga kechqurun qaytib keladi. Jungkokni aeroportga ketishdan oldin uni Namjoon bizni kutib turgan kafega olib bordim. Jungkook menga Namjoon meni yoqtirishini qayerdan bilganini aytdi va bundan keyin na Jungkook, na Namjoon bir-birlari bilan gaplashishga qaror qilishmagandi.
Jungkokni kafega olib borganimda, u Namjooning u yerda ekanligini bilganida, u meni darhol u yerdan olib ketishga tayyor edi. Lekin Jungkookni qolishga koʻndirdim, shundan so'ng u Namjoon bilan bir dasturxonda oʻtirishga rozi boʻldi. Namjooni quchoqlaganimda uning ko'zlari qorayganini eslay olmadim.
Bilaman, erim biroz egalik qiladi, ha toʻgʻri, u haddan tashqari egalik hisi kuchli va u ba'zida ahmoqdek harakat qilardj, lekin u shunday va men uni bularning barchasi bilan qabul qilganman.
Jungkook va Namjooni birga o'tirishga majburladum, lekin ikkalasi ham kattalardek gaplashib olisha tayyor emasdi. Shuning uchun erimning zaif tomonida foydalanishga qaror qildim. Jungkookni Namjoon bilan gaplashishi uchun yillar davomida o'rgangan katta kuch va noz-karashma ko'nikmalarimni ishlatish talab qilinardi.
Jungkook Namjooni urgani uchun kechirim so'radi, Namjoon ham hamma narsada Jungkookni ayblagani uchun kechirim so'radi. Ularning ikkalasi ham hammasini hal qilishdi va erim mehr bilan Namjooni mendan uzoqroq turish bilan ogohlantirdi va men uniki ekanligimni va uni faqat uni sevishimni aniq aytdi. Namjoon do'stim bo'lib qolishini aytdi, lekin erim Namjooni rad etdi.
Bulardan keyin erim meni jazolamasligi mumkin emas. Aeroportga ketayotib, avtomobilini trassada to'xtatib, meni bag'riga tortdi va har bir orgazm uchun tilanchilik qilishga majbur qildi.
Jungkokni aeroportga tashlab qoʻyganimdan beri yuragimni juda g'alati tuyg'u o'rab olgandi. Aeroportdan qaytganimdan keyin Jungkokga qo'ng'iroq qilmoqchi bo'lganimda uning telefoni o'chirilgandi. Bir necha marta Jungkookdan Amerikaga qaysi muhim ish uchun ketayotganini so'ramoqchi bo'ldim, lekin o'sha ahmoq odam mafiya faoliyati bilan bog'liq muhim ish borligini aytib mavzuni o'zgartirdi.
Men Red, Jimin va ba'zi qo'riqchilar orqali Jungkook bilan bog'lanishga harakat qildim, lekin telefoni o'chirilgan edi. Shundagina nimadir noto‘g‘ri ekanligini angladim. Yanni hissiy jihatdan shantaj qildim va Jungkook Amerikaga ketgan muhim ishi Jeremi Allisonni o'ldirish ekanligini bildim.
Buni bilganimdan keyi. uxlay olmadim. Erim Jeremidan kuchliroq ekanligini bilardim, lekin tashvishlanardim.
U ketgan kechadan boshlab qaytishi rejalashtirilgan tungacha u bilan bog'lanishga harakat qildim. Hech narsaga e'tibor qarata olmadim va faqat erim haqida o'yladim.
Jungkook ketgan vaqtdan boshlab Solning xonasida qoldim. Jungkook yo'qligidan emas, balki yotoqxonamizga qaytolmadim. Ich-ichimdan g‘alati tuyg‘ular qaynab chiqardi . Jungkook bugun kechqurun kelishi kerak edi, lekin hozir deyarli tong otdu, lekin men u haqida hech qanday xabar olmadim. Namjoonga qo'ng'iroq qilishga qaror qildim qildim va u han Jungkookni tekshirayotgan edi.
Solni ustini iyagigacha yopdim, telefonimni oldim va Namjoonga qo'ng'iroq qilish uchun xonadan chiqdim. Qo'ng'iroq qilganimda u javob bermadi, unga yana bir bor qo'ng'iroq qildim va nihoyat u mening qo'ng'iroqqa javob berdi. “Zuha...” Uning ovozi past, ovozida biroz ikkilanish bor edi.
O‘zimni biroz noqulay his qildim, lekin tomog‘imdagi qattiq bo‘lakdan o‘tib, ichimga yutdim. “Namjoon, hammasi joyidami? Jungkook haqida biror narsa bila oldingmi?
"Ha, men Jungkook haqida bilib oldim, lekin u yaxshi emas..."
"Unga nima bo'ldi" u gaplarini tugatishiga ruxsat bermay, qo'rqinchli ovoz bilan so'radim.
“U kasalxonada. Jarohat olgan, lekin hozir yaxshi”.
Yuragim tez urdi, ko'zlarim yoshga to'ldi va men uyimdan kasalxonaga boradigan yo'l davomida to'xtovsiz ularni artishga tirishdim, lekin ko'z yoshlarim to'xtamasdi. Mashina kasalxona oldida to'xtashi bilan men Jungkook yotqizilgan xonaga yugurdim.
Butun kasalxonani yopilga, chunki Jungkook Rossiyaning yangi Doni boʻlishiga oz qolgandi va uning hayoti “Paxan” uchun muhim edi. Lift o‘rniga zinapoyadan foydalanib, yuqoriga koʻtarildim.
Jungkook yotgan xoanaing karidoriga kelganimda “Paxan” a'zolarining hammasi turganini ko'rdim. Hatto oldinkari menga qarashga eringankar ham kaftlarini yuraklari ustiga qo‘yib ta’zim qilishardi. Ularga e'tibor bermadim, chunki hozir men uchun eng muhimi erimni ko'rish. Jungkookning xonasi tomon yugurdim va Red tashqarida turardi, uning boshi va kafti bandajlar bilan o'ralgan, lekin o'sha ahmoq menga jilmayib, eshikni ochdi.
Unga qarab bosh chayqab ichkariga kirdim. Xona ichida Namjoon va Jimin shifokor bilan birga edi. Erim kasalxonada karavotda o'tirar va shifokor uni tekshirardi, lekin men xonaga kirishim bilan hammaning ko'zlari menga qaratildi.
Ko'zlarim chiroyli va mukamml yuzida ko'plab mayda jarohatlar va ko'ksiga o'ralgan bintlari bo'lgan erimga tikilib qoldi. U menga qaraganida ko'kargan lablarida tabassum paydo bo'ldi. "Binafsha..."
“Sen. Ahmoq! Sen o'zingni kim deb o'ylayabsan” unga qarab baqirdim va hatto shifokorni yo'lda itarib yubordim. Jungkook gapirmasdan, uni mahkam quchoqlab oldim. "Sen ahmoqsan!" Ovozim chiyilab, ko‘zimdan yangi yosh chiqdi.
Jungkook qo'lini tanamga o'rab oldi. "Binafsha..."
"Binafsha deb chaqirishga jur'at qilma. Meni hozir sendan jahlim chiqgan! ” qichqirdim, lekin uning yuzidan ushlab, peshonasidan o'pdim.
Jungkook jilmayib, bosh barmog'i bilan ko'z yoshlarini artdi. "Hammasi yaxshi, men hatto Jeremi Allisonni o'ldirdim."
“Ahmoq. Jin Ursin seni.” baqirib yubordim va bizni yolg'iz qoldirib ketayotgan do'stlari va shifokoriga parvo qilmay lablarimni uning lablariga bosdim.
"Men seni sevaman, Jeon Zuha", deb pichirladi.
"Va men seni ko'proq yaxshi ko'raman, Jeon Jungkook", deb javob berdim va uning yuzidan o'pdim. "Taqdir meni sen bilan uchrashtirdi va seniki bo'ldim va bu mening hayotimda sodir boʻlgan eng yaxshi narsa."
“Ha. Men senikiman, Jungkook."
"Jin ursin, sen menikisan, men esa senikiman, Binafsha." U qo‘lini belimdan o‘radi va qattiq bagʻriga bosdu
Bu menga tegishli fanfic emas,wattpad ilovasidan olib tarjima qilyabman.