money5

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 43เกมสล็อตออนไลน์

ดร.สมิท พา ร.อ.เรือง เดินเข้ามาสมทบกับเรามองดูหน้าภรรยาแล้วก็สั่นศีรษะกับข้าพเจ้า

“ถ้าผมรู้ว่าจะต้องมาฆ่ามาฟันกันตายเป็นเบืออย่างนี้ บางทีผมก็อาจจะไม่ยอมรับงานนั้นจากสมาคม”

“ถึงผมก็ไม่อาจจะรับพาคุณหมอมาถึงที่นี่” ข้าพเจ้าตอบ เกมสล็อตออนไลน์

ไมราถอนใจ “เลิกพูดเรื่องนั้นกันเสียที่ดีกว่าได้ประโยชน์อะไร ทำไมเธอไม่คิดถึงบ้างทอม, ว่าในการดับสูญของจิรีที่เลวนี่เอง หมายถึงการอยู่ด้วยความสงบสุขต่อไปของพวกเซียมิที่ดี ไม่มีใครอยากเห็นภาพอย่างนี้แต่มันก็ช่วยไม่ได้”

หล่อนหันไปหาไลสงและลีกอซึ่งเร่เข้ามาร่วมกลุ่มด้วยกิริยาปกติและสีหน้าสงบพูดด้วยเสียงนกเสียงกาสักครู่ก็หันกลับมาอธิบายกับพวกเราว่า

“ฉันบอกเขาว่าต่อไปนี้ไม่ต้องวิตกถึงพวกจิรีต่อไป แปลกไหม ละคุณสาก ไลสงกับลีกอเขาตอบว่าอย่างไร?”

ข้าพเจ้า “เสียดายที่หมดคนรบกวนให้ย้ายภูมิลำเนาละกระมัง?”

ไมราหัวเราะ “ถูกทีเดียว! เขาว่าหมดพวกจิรี ที่นี้ความลับในเรื่องการทำอำพันวิเศษจะมีประโยชน์อะไรมันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ชีวิตบนดอยนี้หรือดอยไหนจะไม่มีความหมาย นอกจากกินแล้วก็นอนแล้วก็สืบพันธุ์ชั่วคนแล้วชั่วคนเล่า”

เป็นการยากที่เราจะเข้าใจทัศนะเช่นนั้นของพวกนี้ เว้นไว้แต่เราจะได้ศึกษาระบบของการครองชีวิตของเขามาแต่ดึกดำบรรพ์ด้วยและเราก็ไม่มีเวลาเพียงพอเพราะภาระหลายอย่างยังรออยู่ต่อหน้า เราใช้เวลาที่เหลืออยู่ในวันนั้นสั่งการขนซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่เต็มดอยไปทิ้งเสียที่เหวลึกห่างจากหมู่บ้านออกไป สิ่งใดที่พอจะเผาเพื่อดับกลิ่นและเชื้อโรคได้ที่จัดการเผา จนกระทั่งตกเย็นทั้งอารมณ์ของผู้คนและบรรยากาศจึงกลับเข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้งหนึ่ง ทุกคนกินอยู่เล่นหัวและหัวร่อต่อกระซิกกันได้เหมือนไม่มีเหตุการณ์สิ่งใดเกิดขึ้น

ขณะที่นั่งกินอาหารอยู่พร้อมกัน ข้าพเจ้าเห็นไลสงหันไปพูดอะไรกับลีกอได้ยินเสียงท่านพ่อผู้เป็นหัวหน้าหัวเราะ ไมราอธิบายให้พวกเราฟังว่า เกมสล็อตออนไลน์

“ไลสงเขาว่า พวกเสือป่าที่นี่คงอิ่มไปตาม ๆ กันด้วยเนื้อของพวกนั้น”

ตาเกิ้น “โอ๊ย, ให้มันกินทั้งป่าอีกหลายวันก็คงไม่หมด”

ไมรา “ไลสงเขาว่าบาบูนยังไม่รู้จักเสือป่านี้ดีว่ามีชุมเพียงใด ไลสงว่าอีกด้วยว่าอย่าแปลกใจถ้าพรุ่งนี้ไปดูกันจะเห็นแต่กระดูกพวกนั้น

ข้าพเจ้าเห็นตาเกิ้นกลืนน้ำลายพูดอะไรพึมพำอยู่ในลำคอโดยฟังไม่ถนัด จนกระทั่งถึงเวลาเข้านอนในคืนนั้นแกจึงหันมากระซิบกระซาบกับข้าพเจ้าว่า

“นายสังเกตเห็นหน้าของไลสงหรือเปล่า เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนั้น” ข้าพเจ้า “เรื่องไหน” ตาเกิ้น “ก็เรื่องเสือในป่าจะมากินศพพวกจิรีที่ตายซีนาย” ข้าพเจ้า “ทำไม?”

ตาเกิ้น “อ๋อย! หน้าของไลสงเหมือนคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น่ากลัว แล้วก็น่าขนลุกขนพอง”

ข้าพเจ้าหัวเราะ “ตาเกิ้นอาจจะมองเห็นเป็นไปเองด้วยอุปาทาน

ตาเกิ้น “นายมองเห็นเขาด้วยอะไรในคืนแรก คืนที่สองและครั้งที่สาม เมื่อลูกหาบ 2 คนหายไปและคราวสุดท้ายนายยิงได้เสือ 2 ตัว?”

ข้าพเจ้า “ก็ดูไม่ใช่ ถ้าตาเกิ้นคิดว่าไลสงเป็นเสือสมิงจริงคืนนี้ก็เลิกระมัดระวังตัวได้เพราะเหยื่อมีอยู่ถมไป”

ตาเกิ้น “เมื่อเสือสมิงตัวนี้ไม่ชอบกินคนตายกินคนเป็น ๆ ล่ะ?” ข้าพเจ้าหัวเราะอีก “งั้นก็เห็นจะต้องอยู่ยามกันอีกละกระมัง?” เกมสล็อตออนไลน์

ตาเกิ้นโคลงศีรษะอย่างอ่อนใจ ขณะที่เอนหลังลงหนุนย่ามของแก พลางพึมพำว่า

“พูดกับนาย ตาเกิ้นอยากกลั้นใจตาย ไม่เชื่ออะไรสักอย่างเดียวไม่กลัวอะไรสักอย่างเดียวอยากรู้เหลือเกินว่ากลัวอ้ายพรรค์นั้นเหมือน ตาเกิ้นมั้ยน้อ?”

“อะไรกัน ตาเกิ้น?” ข้าพเจ้าสงสัย “ยาย!” ตาเกิ้นตอบหน้าตาเฉย

ข้าพเจ้าอดขันไม่ได้ “เอาไว้เมื่อถึงเวลาตาเกิ้นก็คงรู้เองอยากรู้ไปทำไม?”

ตาเกิ้น “อ๋อ, ประดับสติปัญญาไว้ว่านายกลัวอะไรบ้างเท่านั้นเอง”

ข้าพเจ้า “ทุกสิ่งทุกอย่างเลยตาเกิ้น กลัวจนกระทั่งตัวฉันเอง”

ตาเกิ้นถอนใจ “กระผมกราบลายิ่งเจรจาไป ตาเกิ้นยิ่งมืดแปดด้าน”

พูดแล้วแกก็หันหลังให้ไม่ถึงอึดใจต่อมาก็ได้ยินเสียงกรนสนั่นแข่งกับ ดร.สมิท ซึ่งเป็นเรืออยู่คนละฟากห้อง ข้าพเจ้าลุกขึ้นยืนเดินไปที่ช่องหน้าต่างมองดูแสงจันทร์ที่สุกสกาวอยู่ตามกิ่งสนและหลังคาบ้าน เวลานั้นยังไม่ดึกดื่นอะไร แม้กระนั้นทั่วทุกหนทุกแห่งก็เงียบเชียบเพราะพวกเซียมิที่เดินทางมาชุมนุมแต่ดอยที่ห่างไกลออกไปต่างพากันพักหลับนอนแต่หัวค่ำเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น เกมสล็อตออนไลน์

เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันอาจจะทำให้ร่างกายของข้าพเจ้าเมื่อยขบและอ่อนเพลีย แม้กระนั้นความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นและความสะเทือนใจที่ได้รับก็ทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นเต็มที่ไม่สามารถจะหรี่ตาหลับหรือปล่อยอารมณ์เข้าสู่ภวังค์ได้ ทั้งแสงเดือนและความสงัดเงียบภายนอกเย้ายวนเกินไปที่ข้าพเจ้าจะอดกลั้นอยู่ได้ ฉะนั้นเองก่อนที่จะทันรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ข้าพเจ้าก็ออกไปนอกที่พักและเดินไปตามทางที่ผ่านหมู่บ้านไปแล้ว

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/