money3
การเดินทางปริศนา 1 (สล็อต)
เคนตะอิจิมองใบหน้าของคู่สนทนาอีกครั้งพลางพูดว่า “แล้วธุระที่จะให้ ผมทำคือ"
“เออ คือว่า อ่า " เงาดำห่อหุ้มร่างมิเนะโกะและความกระวนกระวายยุดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เธอใช้ปลายนิ้วขยุ้มผ้าเช็ดหน้าอย่างหงุดหงิดใจพลางเอ่ยปาก “เรื่องมันช่างไร้แก่นสารเหลือเกิน แต่สำหรับพวกเราเป็นปัญหาจริงจังมาก...”
มิเนะโกะใช้ดวงตาโตจับจ้องเคนตะอิจิประหนึ่งจะกลืนตัวเขาเข้าไป “คุณพ่อของดิฉันเสียชีวิตไปแล้วจริงหรือคะ”
เคนตะอิจิมองคู่สนทนาของเขาอีกครั้งด้วยความตกใจ ร่างของเขาเกือบถูกดันลอยขึ้นด้วยความตะลึงงันอย่างแรง แต่สุดท้ายเขาใช้มือทั้งสองข้างจับยึดปลายโต๊ะเพื่อข่มอารมณ์นั้นไว้จนได้
“มะ มะ มันเรื่องอะไรกันครับ” มิเนะโกะวางมือสองข้างบนเข่าอย่างเรียบร้อย มองเคนตะอิจิโดยไม่เอื้อนเอ่ย เงามืดหุ้มห่อร่างหญิงสาวลอยโอนเอนขึ้นมาดุจไอแดด หลังเคนตะอิจิดื่มชาเย็นชืดเหลือในถ้วยจนหมด จิตใจของเขาจึงค่อยสงบลงบ้างในที่สุด “ผมแค่อ่านคดีนั้นจากหนังสือพิมพ์เลยไม่ทราบรายละเอียด ถ้าจำไม่ผิดเห็นว่าศพคุณพ่อของคุณถูกค้นพบที่ใหนสักแห่งในป่าแถวชินซูใช่ไหมครับ"
“ค่ะ ที่คิริงะมิเนะ นั่นหลังจากท่านออกจากบ้านไปได้สี่สิบห้าวัน”
“อย่างงั้นรึ คุณกำลังจะบอกว่าที่จริงร่างผู้ตายเน่าเปื่อยจนมองไม่เห็นเค้าหน้าเดิมหรืออะไรทำนองนั้นใช่ไหม แต่ผมจำได้ว่าหนังสือพิมพ์ลงว่าดูออกชัดเจนว่าเป็นซูบากิ (สล็อต) ชิชะกุนะครับ...”
“เปล่าค่ะ ศพยังแทบไม่เน่าสลายจนน่าขนลุกเขียวค่ะ”
“งั้นคุณคงได้ดูศพแล้ว”
“ค่ะ ดิฉันเป็นคนไปรับศพ เพราะคุณแม่ท่านไม่อยาก.." เพราะจับความอึมครึมเล็กน้อยในน้ำเสียงของคำว่าแม่ได้ เคนตะอิจิจึงหันไปมองหน้าของมิเนะโกะอีกครั้งด้วยความประหลาดใจ มิเนะโกะก็อาจรู้ตัวถึงก้มหน้าลง ติ่งหูแดงระเรื่อขึ้นมา แต่จู่ ๆ กลับเงยหน้าขึ้นอีกด้วยท่าทีข่มขวัญ ไฟร้อนบนติ่งหูเลือนหายไป เงาหมองหม่นปกคลุมร่างเธอไว้ดังเดิม
“ตอนนั้นคุณยอมรับว่าเป็นศพของคุณพ่อแน่นอนใช่ไหม"
“ค่ะ” มิเนะโกะพยักหน้า “ตอนนี้ก็ยังเชื่อเช่นนั้น”
เคนตะอิจิเพ่งพินิจไปรอบ ๆ ดวงหน้าของหญิงสาวด้วยความฉงนสนเท่ห์ พลางทำท่าจะพูดบางอย่างแต่เปลี่ยนใจกะทันหันก่อนกล่าวว่า
“เวลานั้นคุณอยู่ คนเดียวรึเปล่า(สล็อต) ไม่มีคนอื่นไปด้วยหรือครับ”
“คุณลุงกับลูกพี่ลูกน้องไปเป็นเพื่อนค่ะ และคุณที่ชื่อว่าโททาโรด้วย"
“ทุกท่านล้วนรู้จักชิชะกุดีใช่ไหม...ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็ยอมรับสินะครับว่าเป็นพ่อของคุณ”
“พวกเขาเชื่ออย่างนั้นค่ะ” เคนตะอิจิเริ่มขมวดคิ้ว “แล้วทำไมคุณถึงมาสงสัยเอาตอนนี้ว่าคุณพ่ออาจยังมีชีวิตอยู่”
“คุณเคนตะอิจิคะ” น้ำเสียงของมิเนะโกะจริงจังขึ้นมาทันควัน “ดิฉันเชื่อว่านั่นคือคุณพ่อ แม้จนบัดนี้ก็ยังเชื่อ แต่แม้จะบอกว่าไม่เน่าเปื่อย รูปร่างหน้าตายอมผิดแผกไปจากสมัยมีชีวิตมากโขอยู่ คงเพราะความปวดร้าว ความวิตกกังวลจนถึงก่อนหน้าท่านลงมือปลิดชีพตนเอง บวกกับความเจ็บปวดทรมานหลังดื่มยาเข้าไป แต่ขนาดเวลานั้นดิฉันจำได้ว่ามีบางคนพึมพำว่าราวกับไม่ใช่คุณพ่อดิฉันเองคิดเหมือนกัน เพราะเหตุนี้จึงอดหวั่นไหวบ้างไม่ได้เมื่อถูกตอกย้ำบ่อย ๆ เข้าว่านั่นไม่ใช่ศพของคุณพ่อ ต่อให้เชื่อมั่นเต็มเปี่ยมว่าไม่มีทางเป็นคนอื่นก็ตาม เมื่อดิฉันผู้เป็นลูกสาวในปัจจุบันยังได้เห็นศพมากที่สุดเป็นเสียแบบนี้ ไม่น่าแปลกที่คนอื่นจะเริ่มไม่สบายใจขึ้นมา ขนาดคุณลุงยังขวัญหนีดีฝ่อไม่กล้ามองหน้าศพเต็มตาเลยค่ะ” เมื่อหลุดคำว่าคุณลุงออกจากปาก(สล็อต) เสียงของมิเนะโกะขุ่นหมองแหบพร่า ลงเล็กน้อย “คุณลุงคือ...”
“พี่ชายของคุณแม่ค่ะ ชื่อว่าชิงกู โทชิฮิโกะ สมัยก่อนเคยเป็นขุนนาง ตำแหน่งชิชะกุเหมือนกัน”
“แล้วลูกพี่ลูกน้องของคุณเกี่ยวข้องกับคุณลุงในฐานะอะไร...แล้วคุณพ่อของคุณมีลักษณะเด่นทางร่างกายอะไรบ้างไหมครับ"
“ค่ะ เขาเป็นลูกชายคนเดียว...ถ้าท่านมีลักษณะเด่นคงไม่เกิดปัญหาแบบนี้หรอกค่ะ”
เคนตะอิจิพยักหน้า “ว่าแต่ ใครเป็นคนพูดว่าศพนั้นอาจไม่ใช่คุณพ่อของคุณขึ้นมากัน
“คุณแม่ค่ะ” มิเนะโกะตอบกลับชัดถ้อยชัดคำอย่างเย็นชาในทันที น้ำเสียงแฝงความแหลมคมและอำมหิตนั้นทำให้เคนตะอิจิอดมองหน้าเธอไม่ได้
“เพราะอะไรคุณแม่ของคุณถึง...”
“ท่านไม่เชื่อตั้งแต่แรกว่าคุณพ่อฆ่าตัวตาย แม้ตอนยังไม่ทราบชะตากรรมของคุณพ่อ คุณแม่ก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคุณพ่อจะทำเช่นนั้น ท่านยืนยันว่าคุณพ่อยังมีชีวิตและไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง ตั้งแต่พบศพของคุณพ่อ ท่านค่อยยอมรับได้บ้าง ทว่าเพียงชั่วขณะเดียว เมื่อเวลาผ่านไปท่านกลับมาสงสัยเรื่องการเสียชีวิตของคุณพ่ออีก บอกว่าพวกแกกำลังถูกหลอก ศพนั่นไม่ใช่พ่อแกไปเอาคนอื่นมาสับเปลี่ยน และซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง”
เคนตะอิจิเบิกตาเฝ้ามองใบหน้าของฝ่ายตรงข้าม ความรู้สึกหมองคล้ำบอกไม่ถูกว่าคืออะไรเอ่อขึ้นจากก้นบึงของช่องท้อง(สล็อต) ทว่าเขาแสร้งทำเป็นพูดจาขอไปทีโดยไม่แสดงอารมณ์
“แต่ที่คุณแม่ของคุณพูดอย่างนั้นเป็นเพราะความผูกพันในฐานะสามีภรรยาหรือเปล่า”
“เปล่า ไม่ใช่หรอกค่ะ" มิเนะโกะกล่าวด้วยสำเนียงประหนึ่งจะฉีกบางอย่างให้ขาดแยก “คุณแม่กลัวคุณพ่อค่ะ บอกว่าคุณพ่อยังไม่ตายและสักวันหนึ่งอาจกลับมาแก้แค้น” เคนตะอิจิหลุบตาด้วยความอกสั่นขวัญแขวน มีเนะโกะอาจรู้ตัวว่าพูดเกินไป หน้าของเธอซีดจางลงในบัดดล อย่างไรก็ตามเธอไม่ทำกิริยาเมินหรือก้มหน้า กลับจ้องมองเคนตะอิจิตรง ๆ ดุจจะสะท้อนสายตาของเขากลับ ไอแดดสีดำปกคลุมร่างหญิงสาวก่อนลอยตัวขึ้นมาอีกครั้ง
อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/