money6

ล่องไพร ภาค 3 ป่าช้าช้าง ตอนที่ 50 ยิงปลา

ตามทางที่เมาวาวิ่งผ่านไป ชั่วเวลาไม่ช้าไม่นานกระแสลมจากชายเขาก็พัดตลบทำให้รัศมีกองไฟทั้งสามบรรจบกันเป็นวงกลมใหญ่ลุกฮือขึ้นสว่างโพลงจับขอบฟ้า ป่าหญ้าคาทั้งป่าก็กลายเป็นขุมนรกไปภายในไม่ถึงอึดใจต่อมาพร้อมด้วยเมาวาตกอยู่แห่งหนึ่งแห่งใดในบริเวณนั้น ยิงปลา

ข้าพเจ้าเห็นตาเกิ้นหันไปดูพะยูวิราซึ่งหัวเราะกิ๊กอยู่ตลอดเวลาทั้ง ๆ ที่ชีวิตของผู้สู่ขอหล่อนคนหนึ่งกำลังจะวอดวายไปอยู่ต่อหน้าแล้วแกก็ออกวิ่งตรงไปทางป่ารกนั้นพลางตะโกนเรียกตลอดเวลาว่า

“ลงทางห้วยเมาวา! อย่าขึ้นไปทางนั้น...ลงทางห้วยเอ็งยังพอที่จะหนีทัน”

ไม่มีเสียงขานตอบอย่างไร อุปาทานหรืออะไรก็ตามทำให้เราได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของคนที่เสียจริตดังแว่วมาระหว่างเสียงหญ้าคาลุกที่ถูกแลบเลียและลำไม้ไผ่ปะทุพร้อมเสียงตะโกนก้องออกมาว่า “พะยูวิราขี้โกง! พะยูวิราไม่รักข้าจริง! พะยูวิราเป็นผู้หญิงสองใจ!”

ตาเกิ้น “อย่าไปทางบนเมาวา! ลงมาทางห้วยเอ็งจะรอดตาย!”

คราวนี้ไม่มีทั้งเสียงหัวเราะหรือเสียงอะไรจากเมาวาอีกเลย นอกจากเสียงปะทุของลำไม้ไผ่เหมือนประทัดแตก เสียงแฝกและหญ้าไหม้บริเวณเพลิงแผ่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วจากไร่กล้วยจนกระทั่งถึงทางเข้าและดงมะพร้าวที่อยู่ถัดไปถ้ากระแสลมไม่เปลี่ยนทิศก็ไม่ต้องสงสัยว่าภายในไม่กี่อึดใจต่อไป หมู่บ้านทั้งหมู่จะวอดแน่ ข้าพเจ้าตะโกนเรียกตาเกิ้นให้กลับและหันไปบอกตาโมรีว่า ยิงปลา

“ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปพยายามช่วยเมาวา ป่านนี้อาจเป็นขี้เถ้าไปแล้วก็ได้แต่ขืนช้าอยู่หมู่บ้านของแกทั้งหมู่จะพลอยพินาศไปด้วย” ข้าพเจ้าร้องบอกพวกกะเหรี่ยงทุกคนให้ช่วยกันแล้วก็ออกวิ่งนำหน้าเข้าด่านลัดไปออกทางฝั่งซ้ายของห้วยผ่านดงกล้วยที่ไฟยังลามมาไม่ถึง จนกระทั่งเข้าเขตหมู่บ้านขณะนั้นลูกไฟลอยเกลื่อนกลาดไปในท้องฟ้าเหมือนฝูงหิ่งห้อย

โรงหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากบริเวณเกิดไฟถูกเผาวอดไปในพริบตาเดียวก็เพราะลูกไฟ เช่นนั้นหมู่บ้านทั้งหมู่อาจจะเป็นเถ้าถ่านไปในอีกนาทีหนึ่งนาที่ใดก็ได้ถ้าเราไม่รีบป้องกัน เพราะฉะนั้นเองขณะที่ข้าพเจ้าสั่งให้ตาเกิ้นคุมชาวบ้านที่มาช่วยงานฟันต้นกล้วยทั้งป่าและถางหญ้าคาเฉพาะแปลงที่ติดกับหมู่บ้านสกัดกั้นไว้ ข้าพเจ้าจึงให้ตาโมริพาลูกบ้านของแกลำเลียงน้ำจากห้วยมาสาดหลังคาและทุกส่วนเรือนที่ทำด้วยหญ้าและใบลาน

อีกหนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ป่าคาป่านั้นคงเป็นขุมนรกต่อไป ป่าไผ่ทั้งป่าก็ลุกโชติช่วงราวกับไฟพะเนียงเสียงปล้องที่ต้นแตกราวกับปืนกล จนกระทั่งถึงห้วยทางด้านเหนือและสุดเขตไร่กล้วยทางด้านใต้ จึงหยุดลุกลามต่อไปมันม้วนตัวอยู่ในบริเวณรูปสามเหลี่ยมนั้นอีกสักครู่ใหญ่ ๆ ในที่สุดก็โทรมไปทีละเล็กละน้อย จนกระทั่งเหลืออยู่แต่ตอไม้ที่คุแดงและควันไฟที่อ้อยอิ่งอยู่ในแสงสว่างเรืองบริเวณที่ว่างเปล่าเท่านั้น หมู่บ้านห้วยอีหมีเป็นอันปลอดภัย ที่ตั้งแค้มป์ของเราก็เช่นเดียวกัน

ข้าพเจ้าหันไปดูรอบ ๆ กาย ตาโมริยืนอยู่ที่กลางลานบ้านแต่ผู้เดียวด้วยใบหน้าที่เป็นมันและนัยน์ตาที่เลื่อนลอย ตาโมริ “หมดทั้งสวน! หมดทั้งไร่! หมดทั้งอ้ายเมาวา!...”

ข้าพเจ้า “แต่แกยังมีบ้านอยู่แกยังมีพะยูวิราแกยังมีเพื่อนบ้านสำหรับจะช่วยกันทำมาหากินต่อไป”

ตาโมริ “มีแต่บ้าน ไม่มีสวน ไม่มีไร่ คนเราจะเอาอะไรกิน” ยิงปลา

ข้าพเจ้า “เผือก มันและกลอยยังมีอยู่ในดินปลายังมีอยู่ในห้วยนกยังมีอยู่ในฟ้าป่ายังเต็มไปด้วยสัตว์ทำไมจะไปกลัวอดตาย?” ตาโมริ “จริงของนายตราบใดที่คนเราอยู่บนแผ่นดินเมืองไทย คนเราจะไม่อดตาย”

ข้าพเจ้า “แผ่นดินให้ความสุขแก่เรา แกจะต้องพยายามช่วยกันรักษาให้มันเป็นแผ่นดินต่อไป แผ่นดินที่ไม่มีต้นไม้ก็ไม่ต่างอะไรกับไร่ของแกไม่มีกล้วยให้ทุกคนช่วยกันรักษาต้นไม้ไว้แผ่นดินจะชุ่มสำหรับเพาะปลูกทํามาหากินต่อไป”

ตาโมริ “จะไม่ลืมข้อนี้เลยนายป่าพูดเป็นด้วยนายไม้ก็เข้าใจทุกคนเป็นเจ้าของป่าทุกคนเป็นเจ้าของแผ่นดินไทย”

ข้าพเจ้า “ดีละ บอกเล่ากันต่อ ๆ ไป นายไม้จะขอบใจตาโมริแต่นี่พะยูวิรากับตาเกิ้นไปไหน?”

ตาโมริยังไม่ทันจะตอบประการใด เสียงหัวเราะของหญิงสาวก็ดังขึ้นข้างหลัง สักครู่ตาเกิ้นก็จูงมือหล่อนจากความมืดของซุ้มไม้ออกมาสู่ที่สว่าง กิริยาท่าทางของแกดูกรุ้มกริ่มกะลิ้มกะเหลี่ยและเมื่อส่งพะยูวิราไปกับตาโมริแล้ว ขณะที่เดินกลับแค้มป์ด้วยกันสองคนแกออกตัวว่า

“ตาเกิ้นพาพะยูวิราไปดูลายมือกัน...นางคนนี้ท่ามันจะเป็นคนสุดท้ายของตาเกิ้นเสียแล้วละนาย”

ข้าพเจ้าหัวเราะ “เพราะอะไรตาเกิ้น?” ตาเกิ้น “ไม่ว่าจะถูกเนื้อถูกตัวที่ไหนหัวเราะชอบใจเป็นบ้าเป็นหลังไปหมด จะทำอย่างไรดีนาย?”

ข้าพเจ้า “ถามยายคนแรกของแกตาเกิ้นอย่าถามฉัน ว่าแต่ขอถามตาเกิ้นสักข้อเถอะมันเรื่องอะไรกัน? เมาวาถึงได้กินเหล้าเมามายเอาจนตอกทอยขึ้นตีผึ้งไม่ได้”

ตาเกิ้น “ข้อนั้นต้องถามตาโมรินาย! ตาเกิ้นไม่รู้อะไรด้วยเลย ตาเกิ้นชนะได้พะยูวิราเป็นยายตาเกิ้นจะขอไรเฟิล 6.5 ของนายให้ตาโมริเท่านั้น” ข้าพเจ้า “งั้น!.. งั้น!...ทั้งตาเกิ้นกะตาโมริกขี้โกงเมาวามัน จริง ๆ !”

สีหน้าตาเกิ้นสลดลงนิดหนึ่งแกหยุดอยู่นานก่อนที่จะตอบด้วยเสียงเครือ ยิงปลา

“ตาเกิ้นเสียใจนายถึงตาโมริก็คงไม่คิดว่าอ้ายเมาวาจะไปไกลถึงเพียงนั้นแต่คิดกันอีกทีในเรื่องของผู้หญิงและยายไม่มีอะไรที่ไม่เป็นยุติธรรม”

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/