money6

ล่องไพร ภาค 3 ป่าช้าช้าง ตอนที่ 12 ยิงปลา

ลางร้ายของดิเรก

เหตุการณ์ทั้งหลายแหล่เกิดขึ้นภายใน 5 นาทีกว่าเท่านั้น ได้แต่ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนมันนานนับเป็นปี ๆ ขึ้นไป ความสำนึกที่ว่าข้าพเจ้าไม่มีอาวุธอะไรติดกายเลยฉะนั้นจึงไม่สามารถที่จะให้ความช่วยเหลือแก่สายสุณีได้ทรมานใจแทบเป็นบ้ากำลังที่ข้าพเจ้าลังเลใจว่าจะติดตามลิงตัวนั้นไปทั้ง ๆ ที่มือเปล่าซึ่งเป็นความบ้าคลั่งชัด ๆ หรือย้อนกลับไปแค้มป์ แจ้งเรื่องราวให้ทุกคนรู้ก่อนซึ่งหมายถึงการเสียเวลา อันมีค่าก็พอดีได้ยินเสียงตาเกิ้นตะโกนมาจากฝั่งห้วยข้างหลังว่า

“ตาเกิ้นได้ยินเสียงเสือ ตาเกิ้นได้ยินเสียงทหารพระรามแล้วก็เสียงเอ็ดตะโรของนายใครทำอะไรกันนาย?” กับเสียงของกะเหรี่ยงชราและต่อมาภาพของแกพร้อมด้วยปืนคู่มือทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนเป็นคนเกิดใหม่ทันใดที่ตาเกิ้นวิ่งมาถึงและข้าพเจ้าคว้าปืนจากแกได้ก็ออกวิ่งนำหน้าไปทางโคนต้นไม้ที่ลิงตัวนั้นเพิ่งลับตาไปสด ๆ ร้อน ๆ พลางอธิบายให้แกฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างย่อ ๆ พร้อมกับเสริมว่ายิงปลา

“มันเพิ่งพาคุณสายสุณีลับตาไปไม่ถึงอึดใจตาเกิ้นฉะนั้นเว้นไว้แต่ปาฏิหาริย์เหลือเกินจะเกิดขึ้นอย่างไรเสียประเดี๋ยวก็คงได้เจอกัน”

ตาเกิ้น “ลิงตัวนี้ยังไงของมันชอบรังควานแต่ผู้หญิงยิงปืนให้พวกที่แค้มป์รู้ตัวสักนัดไม่ดีหรือนาย?”

ข้าพเจ้า “ไม่จำเป็นเราไม่มีเวลาพอที่จะรอกำลังสมทบจากคุณดิเรกคุณกำจรได้ทุกวินาทีที่เสียไปในขณะนี้หมายถึงชะตากรรมที่โหดร้ายเหลือเกินสำหรับคุณสายสุณี”

ข้าพเจ้าพูดยังไม่ทันขาดคำดีเสียงกรี๊ดของสายสุณีก็ดังขึ้นอีก 2-3 ครั้ง ตาเกิ้นหยุดเงี่ยหูฟังเพื่อให้มันแน่ใจว่ามันดังมาจากทางไหนครั้นแล้วก็ออกหน้าพาข้าพเจ้าวิ่งตรงไปยังละเมาะแห่งหนึ่งทางขวามือร้องด้วยความกระตือรือร้นและตื่นเต้นว่า “เร็วเข้านาย! อ้ายลิงเจ้ากรรมตัวนั้นคงจะกำลังทำมิดีมิร้ายอะไรคุณผู้หญิง”

เราวิ่งผ่านลานโล่งใต้ร่มหว้าใหญ่และป่าผักหนามซึ่งปกคลุมพื้นดินต่อจากนั้นไปจนถึงละเมาะดังกล่าวเสียเวลาอยู่นานในการแหวกเถาวัลย์และเครื่องกีดขวางเข้าไปสู่กลางละเมาะนั้นก็พอดีเสียงของสายสุณีหยุดเงียบหายไป ข้าพเจ้าคลานตามหลังตาเกิ้นเข้าไปจนกระทั่งพ้นพุ่มไม้ทึบและออกสู่ลานเล็ก ๆ ข้างหน้าแล้วลุกขึ้นยืนกวาดสายตาไปทั่วบริเวณพลางร้องเรียก “คุณสายสุณี” ยิงปลา

ไม่มีเสียงขานตอบไม่มีวี่แววของหล่อนหรือสิ่งยักษ์ตัวนั้นกำลังที่เรายืนมองตากันอยู่ด้วยความอัศจรรย์ใจนั่นเอง เสียงสะอื้นกระซิกก็ดังมาแผ่ว ๆ ตาเกิ้นเอื้อมมือมายุดมือข้าพเจ้าไว้สายตาของแกมองไปที่รอบ ๆ กาย ล่อกแลกด้วยความสะทกสะท้านเสียงที่กระซิบเกือบไม่ล่วงพ้นออกมาจากริมฝีปากได้

“เสียงใครแน่นาย? นางไม้? หรือผู้หญิง?” ข้าพเจ้า “คุณสายสุณีแน่ตาเกิ้นแต่ดังมาจากไหน?” สายตาของตาเกิ้นสอดส่ายต่อไปปากของแกก็พึมพำไม่หยุดหย่อน

“ไม่มีบนพื้นดินไม่มีในพุ่มไม้แต่เสียงดังใกล้เหลือเกินได้การละนาย!”

เราทั้ง 2 คน แหงนหน้าขึ้นพร้อมกันทันพอที่จะแลเห็นกิ่งหว้าซึ่งสูงลิบเหวี่ยงกลับมาสู่ที่เดิมของมันใหม่ ๆ ทันพอที่จะแลเห็นร่างทะมึนของเจ้าทโมนลับไปไว ๆ ระหว่างยอดไม้ที่หนาทึบโดยไม่ทันที่เราจะทำอะไรได้ ข้าพเจ้าร้องเสียสุดเสียงว่า “คุณสายสุณี” “ดิฉันอยู่ที่นี่คุณศักดิ์” เสียงร้องตอบมา ยิงปลา

“ที่ไหน?” ข้าพเจ้ากวาดสายตาไปโดยรอบ ๆ “นั่นไงล่ะนายบนคาคบใหญ่เหนือหัวเรา” ตาเกิ้นชี้มือบอก

ข้าพเจ้าบอกไม่ถูกเลยว่าใจมาสักเพียงไร เมื่อเหลือบขึ้นไปเห็นมือขาว ๆ ของสายสุณีโบกไหว ๆ ลงมาจากคาคบนั้นมันอยู่เหนือศีรษะของเราขึ้นไปไม่ถึง 20 ฟิตดีแต่ความทึบของป่าและอากาศที่ว่างเปล่าตลอดจนบริเวณที่ปราศจากเสียงใด ๆ ลวงหูเราให้เข้าใจคลาดเคลื่อนไปในระยะที่อยู่อันแท้จริงของสายสุณีจนกระทั่งถึงชั่วขณะนั้น

“นี่ดิฉันจะลงไปได้อย่างไร คุณศักดิ์?” หล่อนร้องถามลงมา “คอยประเดี๋ยว คุณสายสุณี” ข้าพเจ้าบอก “ใจดี ๆ ไว้ไม่มีภัยอะไรอีกแล้วจะมาถึงคุณผมจะขึ้นไปรับเดี๋ยวนี้แหละ”

อาศัยความชำนาญในการตอกทอยของตาเกิ้นภายในเวลาไม่ช้าไม่นาน ข้าพเจ้าก็ปีนขึ้นไปรับสายสุณีซึ่งหน้าซีดตัวสั่นนอกจากนั้นก็ไม่ได้รับอันตรายอะไรลงมาถึงพื้นดินได้โดยสวัสดิภาพความตกใจอย่างถึงขนาดที่หล่อนได้รับทำให้ความจำเลอะ ๆ เลือน ๆ อยู่พักหนึ่งในการตอบคำถามของข้าพเจ้าแต่ในที่สุดก็ควบคุมสติได้

“ดิฉันไม่รู้สึกตัวเลยว่าขึ้นไปบนนั้นได้อย่างไรได้สติลืมตาขึ้นก็ “เห็นมันอยู่ตรงหน้าแล้วน่าเกลียดน่ากลัวหรืออะไรอย่างนั้นเมื่อได้ยิน

ดิฉันร้องด้วยความตกใจมันก็กระโดดจากกิ่งไม้นี้ไปกิ่งไม้โน้นจนกระทั่งเห็นคุณกับตาเกิ้นเข้าจึงตะเกียกตะกายหนีไป” ยิงปลา

“ตลอดเวลามันไม่ได้แสดงกิริยาคุกคามหรือพยายามทำอันตรายอะไรเลยหรือคุณสายสุณี?” ข้าพเจ้าถาม

สายสุณี “ค่ะ, ไม่มีเลย” ตาเกิ้น “งั้นลิงตัวนี้ก็ยังมีวัฒนธรรมไม่เสียชื่อต้นตระกูลทหารพระรามเสียทีเดียว”

ข้าพเจ้า “ก็ประหลาดว่ามันมีเจตนาอะไรในการพยายามจะลักคุณไป?”

สายสุณี “ดิฉันเองก็บอกไม่ถูกนอกจากจะไม่เข้าใจในธรรมชาติและนิสัยของมันด้วยถึงงั้นก็ยังไม่น่าประหลาดเท่ากับว่าทันใดที่แลเห็นคุณกิริยาของมันเปลี่ยนเป็นลนลานทันทีเลิกสนใจในตัวดิฉันหันหลังได้ก็รีบโดดหนีไปโดยเร็ว”

ข้าพเจ้า “ผมพอจะเข้าใจในข้อนั้นมันอาจจะผิดแต่ก็อาจจะถูกว่าความเมตตาปรานีที่ผมแสดงต่อมันในการรักษาพยาบาลบาดแผลที่ศีรษะมันที่ได้รับจากกระสุนปืนของคุณดิเรกมีส่วนรับผิดชอบอยู่บ้างระหว่างมนุษย์และสัตว์ ผมคิดว่าเกือบไม่มีอะไรแตกต่างกันในเรื่องความสัมพันธ์ทางใจ”

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/