money5

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 9 เกมสล็อตออนไลน์

ไมราหัวเราะเบา ๆ “ใครเลยจะเชื่อว่าคุณสากพรานใหญ่จะใจอ่อนไปได้เช่นนั้นการฆ่าพวกนี้ไม่ต่างอะไรกันกับการฆ่าสัตว์ที่คุณสากเคยล่าแล้ว เพียงแต่สนุกกว่าตื่นเต้นกว่าเพราะเป็นสัตว์ที่รู้จักคิด รู้จักตอบแทน รู้จักแก้แค้นอาฆาต น่ากลัวกว่าสัตว์ดุร้ายอื่น ๆ ทั้งปวงในโลก”

“ก็อาจจะได้ในทรรศนะของแหม่มแต่สำหรับฉันมนุษย์เป็นมนุษย์ทั้งนั้นไม่ว่าเขาจะเป็นคนป่าหรือคนเมือง”

ไมราหัวเราะอีก “จุ๊! อย่าอึ้งไปเดี๋ยวจะไม่ได้ยินสัญญาณจากคุณรวงนะคุณสากคนดี”

ข้าพเจ้าบอกตามตรงว่า ข้าพเจ้าไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ขึ้นเป็นลำดับ ไม่ทราบว่าจะเป็นเพราะความใจแข็งเป็นเหล็กเพชรอย่างปราศจากปรานีของหล่อนหรือเพราะอิจฉาในความสามารถที่หล่อนรู้จักรักษาตัวเองได้ไม่ว่าจะตกอยู่ท่ามกลางภาวะของภูมิประเทศหรือภัยอันตรายใด ๆ เรายืนอยู่เงียบ ๆ เช่นนั้น มองดูแสงเงินแสงทองซึ่งเรืองขึ้นมาที่ขอบฟ้า มองดูกลุ่มหมอกที่ค่อยบางจางไปจากสายตาเพราะกระแสลมแรงและความร้อนจากแสงแดดที่แผดกล้าขึ้นทุกทีในหุบเขาที่มืดสลัวค่อยสว่างขึ้น เงาต่าง ๆ หายไป เกมสล็อตออนไลน์

ข้าพเจ้าแลเห็นร่างเล็ก ๆ หลายร่างเดินขึ้นลงอยู่ระหว่างกองไฟและเพิงพักกับฝั่งลำธารทีแรกประมาณราว 20-30 คน แต่เวลายิ่งนานไปร่างเหล่านั้นก็ปรากฏออกมาใหม่จากใต้โคนไม้ซอกผาและเชิงเขาชุมนุมกันอยู่รอบ ๆ กองไฟและฝั่งลำธารเหนือกองไฟเหล่านั้น สิ่งหนึ่งซึ่งแต่แรกมองไม่ถนัด เสียบปลายไม้รวกปักอยู่แต่เมื่อเพ่งนานไปจึงแน่ใจจากกระเซิงผมและหน้าตาว่ามันเป็นศีรษะของมนุษย์ เจ้าจิรีหลายคนฉุดหญิงสาวชาวบ้านที่มันคุมตัวมาเข้าไปในป่าข้าง ๆ ต่อมาก็ได้ยินเสียงร้องและเสียงครวญครางระคนไปด้วยเสียง หัวเราะชอบใจไมราหันมาหาข้าพเจ้าด้วยนัยน์ตาอันเป็นประกายเสียง หล่อนที่พูดหัวนและน่ากลัว

“ทนดูไม่ได้ คุณสากพรานใหญ่? ทนฟังได้ไหม คุณสากคนดี? พวกผู้ชายทั่วโลกทนต่อสิ่งเหล่านี้ได้หรือไม่ได้”

แทนคำตอบของข้าพเจ้า เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวก้องไปทั้งหุบเขานั้นดังขึ้นนัดหนึ่งข้าพเจ้าเห็นกองไฟที่พวกจิที่กลุ่มหนึ่งนั่งอยู่แตกกระจายร่างหลายร่างกระเด็นไปคนละทางสองทาง ข้าพเจ้าได้ยินเสียงร้องแหลมอย่างที่ไม่เคยได้ยินจากมนุษย์หรือสัตวใดระงมไปทั่วหุบเขานั้น ต่อมาบรรดาปืนทุกกระบอกนอกจากของข้าพเจ้าก็ลั่นขึ้นและรัวติด ๆ กันไปเหมือนเสียงปืนกล เกมสล็อตออนไลน์

การประจัญบานในหุบเขา

เสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกตกใจของพวกชาวป่าซึ่งถูกโจมตีโดยไม่รู้ตัวและไม่รู้ว่ากำลังของฝ่ายเรามีอยู่มากมายประการใดระคนปนไปกับเสียงปืนซึ่งแผดขึ้นเป็นระยะ ๆ ดังอยู่อึดใจหนึ่งเต็ม ๆ ครั้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ยุติ ตรงหน้าเราลงไปในหุบเขาซึ่งสว่างขึ้น ทุกขณะไม่ปรากฏภาพของชาวนาคาเผ่าจิรีที่ยังมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ไม่ปรากฏแม้แต่ซากศพของพวกที่ถูกระเบิดและปืนตายไม่ปรากฏภาพของบรรดาหญิงสาวกะเหรี่ยงชาวบ้านเผโบมา สุนัขหรืออะไรทั้งนั้น นอกจากควันไฟที่ยังลอยขึ้นมาจากกองพื้นที่คุกรุ่นและเข้มขึ้นเมื่อกระทบกับแสงแดดที่แผดกล้า

แหม่มไมรา ออกวิ่งนำหน้าเราลงไปในหุบเขาพร้อม ๆ กับ คร.สมิท, ร.อ.เรืองและพ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านวิ่งลงมาจากสันเนินอันปกคลุมไปด้วยป่าหนามฟากโน้น ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยรอยเลือดและเศษอวัยวะซึ่งถูกสะเก็ดระเบิดกระจุยกระจายไป ถึงกระนั้นด้วยความอัศจรรย์ใจของทุกคน แม้เราจะพยายามค้นทั่วบริเวณที่ใกล้เคียงก็ไม่พบศพหรือที่ฝังจนแห่งเดียว เกมสล็อตออนไลน์

ดร.สมิทหันไปหาภรรยาสาวของเขายกมือเกาศีรษะพลางพึมพำว่า “อย่างไรกันแน่ ไมเดียร์ไมรา? ฉันคิดว่าระเบิดลูกนั้นฆ่าพวกจิรีไม่ต่ำกว่า ๔-๕ คน มันเป็นหนทางเดียวที่จะขู่ขวัญเขาให้ปล่อยสาว ๆ พวกนั้น แต่ทำไมกลับหายไปหมดทั้งคนเป็นและคนตาย?”

ไมรา “ง่ายนิดเดียว ทอม, พวกจิรีไม่เคยปล่อยเพื่อนที่ตายไว้ข้างหลังเขาจะพยายามนำศพไปด้วยถ้าสามารถจะช่วยกันได้จนกว่าจะอยู่ในระยะที่เห็นว่าปลอดภัยจึงฝังเสีย...”

สมิท “แล้วผู้หญิงพวกนั้นไปไหน? ทั้งลูกสาวนายคนแก่นกับผู้หญิงอื่น ๆ ทั่วไป?”

ไมราสมิทหันไปมองชายชราหัวหน้าบ้านด้วยสีหน้าและนัยน์ตาอันเต็มไปด้วยความรู้สึกแล้วก็หันกลับมาหาสามีใหม่พลางถอนใจ เกมสล็อตออนไลน์

ไมรา “It's too late Tom! ฉันคิดว่าสายเสียแล้ว เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างนี้จิรีคงไม่เหลือชีวิตเขาไว้”

สมิทคราง “ถ้าเช่นนั้น ความตั้งใจของเราที่จะไปให้ถึงพวกเซียมิก็ล้มเหลว The lost Jungle and the lost People is lost forever คนเฒ่าหัวหน้าบ้านเผโบมาจะพาเราไปถึงที่นั่นได้อย่างไร เมื่อเราไม่มีลูกสาวให้แก บอกเขาหน่อยนายบาบูนว่าเราไม่มีลูกสาวให้จะเอาอะไร เงิน? ยา? เสื้อผ้า? ของแต่งตัว? หรือปืนมีให้ทุกอย่างขอแต่นำทางเราไป ให้ถึงที่นั่น”

ตาเกิ้นได้ฟังก็หันไปพึมพำกับพ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านเผโบมาปรึกษาและถกเถียงกันด้วยภาษาที่เราฟังเข้าใจเพียงกระท่อนกระแท่นอยู่สักครู่จึงหันกลับมาบอกว่า

“พ่อบ้านว่าไม่ต้องการอะไร นอกจากลูกสาวคนเดียวเป็นหรือตายไม่สำคัญ”

สมิทหันมาทางข้าพเจ้าอย่างอ่อนใจถึงกระนั้นประกายนัยน์ตาก็ยังเต็มไปด้วยเจตนาแน่วแน่ ขณะที่เอ่ยขึ้นว่า

“บอกผมหน่อย คุณสากว่าจะทำอย่างไร?”

“ตามรอยพวกจิรีต่อไป” ข้าพเจ้าตอบ “จนกว่าจะเจอลูกสาวพ่อเฒ่ายังเป็นอยู่หรือตายแล้ว”

ไมราร้องออกมาเบา ๆ หันมาหาข้าพเจ้าด้วยสีหน้าซีดเผือดเสียงที่พูดก็สั่นไปด้วยความรู้สึก

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/