money5

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 1-2 เกมสล็อตออนไลน์

“กลับมาก่อน แหม่มจ่า, กลับมา...กลับมาหานายการะบูนของแหม่ม” รอบคอกระทิงโทนขนาดใหญ่มหึมาตัวนั้น ศีรษะอันเล็กและหลิมสั่นสะท้านอยู่ระหว่างเขาอันโง่งทั้งคู่ ไม่ต้องสงสัยเลยมันคงจะคอยเหยื่อของมันอยู่ที่นี่และแทนที่จะเป็นเก้ง กวางหรือหมูป่า กระทิงโทนตัวนั้นปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน มันก็ลงมือตามสัญชาตญาณของมันโดยมิได้คิดประมาณตนในกำลังพลังและอิทธิฤทธิ์ของศัตรู

ข้าพเจ้ายืนดู ไมรา สมิท วิ่งเข้าไปจนถึงในระยะติดกับสถานที่ซึ่งเหตุการณ์เกิดขึ้นและยืนถ่ายภาพการต่อสู้ระหว่างเจ้างูยักษ์ซึ่งพยายามรัดเหยื่อของมันกระชับยิ่งขึ้นและกระทิงโทนซึ่งดิ้นอย่างสุดแรงเกิดที่จะให้หลุดออกจากการรักเหมือนปลอกเหล็ก พุ่มไม้และละเมาะไม่ว่าใหญ่หรือเล็กรอบบริเวณต้นแก้วล้มระเนระนาดแหลกลาญไป แม้กระนั้นมันก็ไม่สามารถจะปลีกตัวให้พ้นจากปลอกมฤตยูออกมาได้ เสียงร้องลั่นสนั่นป่าในระยะแรกค่อยเบาลงทุกที แม้กิริยาอันอึดอัดของมันจะคงดำเนินต่อไป เกมสล็อตออนไลน์

จวน ๆ ที่ความมีชัยจะตกอยู่แก่เจ้างูยักษ์อย่างเด็ดขาดนั่นเอง เหตุซึ่งเหลือวิสัยที่จะเดาได้ก็เกิดขึ้นไม่ทราบว่าจะเป็นด้วยอาการรัดของงูเหลือมตัวนั้นคลายลงหรือภาพของไมรา สมิท ที่ตรงเข้าไปถ่ายภาพยนตร์ในระยะใกล้จะทำให้มันตื่นตระหนกตกใจอย่างสุดขีดก็ตาม กระทิงโทนตัวนั้นพยายามรวบรวมกำลังทั้งปวงที่มันมีอยู่เผ่นเป็นครั้งสุดท้าย เสียง เหมือนเชือกมลิลาขนาดใหญ่ขาดจากกันดังมาถึงหูเรา ข้าพเจ้าเห็นกระทิงตัวนั้นเซไปทรุดฮวบลงเพราะเสียหลัก แต่ทันใดที่มันตั้งตัวได้ก็ควบเข้าใส่ ไมรา สมิท ผู้ยืนขวางด่านอยู่เหมือนเป็นบ้า

เสียง ดร.สมิท ร้องเสียจนเสียงหลงด้วยความตกใจว่า “ไมรา!”

หล่อนหันหน้าอันซีดเผือด เหลียวมาทางเราเหมือนจะวิงวอนขอความช่วยเหลือโดยมิได้พยายามวิ่งหนีแต่ประการใด แต่ทันใดที่กระทิงโทนตัวนั้น พร้อมด้วยครึ่งหนึ่งของงูเหลือมพันอยู่รอบตัวมัน เผ่นขึ้นจากฝั่งลำธารจวนเจียนจะถึงตัวหล่อนอยู่รอมร่อนั่นเอง ริกกี้ .470 ในมือข้าพเจ้ากรากเข้าไปยืนอยู่ข้างแก ทันใดที่แลเห็นภาพนั้นก็รู้สึกขนลุกซ่าผมชัน เย็นวาบไปตามไขสันหลังอย่างช่วยไม่ได้ มันเป็นภาพของงูเหลือมขนาดใหญ่ตัวหนึ่งใหญ่กว่าตัวซึ่งกินลูกหาบของเราและเราฆ่าตายในถ้ำเหนือยอดเขาคราวติดดามล่าอ้ายงาดำเข้าไปในดินแดนของเมียววดี หางของมันพันอยู่คาคบต้นแก้วที่ขึ้นอยู่ข้างฝั่งลำธาร ลำตัวของมันพันอยู่ของกระทิง ข้าพเจ้าก็แผดสนั่น 2 นัดติด ๆ กัน ร่างอันมหึมาของมันสะท้านด้วยกำลังปะทะของกระสุน 400 เกร็นที่แสกหน้า ต่อมาก็ผงะหงายสะท้านไปข้างหลัง 2 ก้าว ครั้นแล้วก็ล้มผลั่งลงห่างจากที่ ไมรา สมิท ยืนอยู่ไม่ถึงช่วงตัว

ข้าพเจ้าได้ยินเสียงตาเกิ้น นิ่งทรุดลงนั่งบนตอไม้ถอนใจเฮือก พึมพำว่า เกมสล็อตออนไลน์

“เทวดาช่วย! คิดว่าตาเกิ้นชวดดูของดีต่อไปเสียแล้ว”

ข้าพเจ้าไม่ได้สนใจที่จะหันไปตอบแกเลย ข้าพเจ้าไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งภาพของ ดร.สมิท ซึ่งวิ่งลงไปกอดภรรยาสาวของเขาไว้ในอ้อมแขนและก้มลงจูบด้วยความตื้นตันใจ ข้าพเจ้าไม่ได้เอาใจใส่แม้แต่กระทู้ถามของ ร.อ.เรืองว่าจะทำอย่างไรกับกระทิงตัวนั้นต่อไป แต่ก็บอกไม่ถูกว่าขณะนั้นความคิดของข้าพเจ้ากำลังอยู่กับอะไร จนกระทั่งสองผัวเมียประคองกันเดินจากฝั่งลำธารขึ้นมาหาข้าพเจ้า ดร.สมิทยื่นมือออกให้ข้าพเจ้าจับพลางยิ้มอย่างเศร้า ๆ ว่า

“ไมราและผมเป็นหนี้ชีวิตคุณสากอย่างไม่มีวันจะลืมได้ บอกไม่ถูกเลยว่าผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกได้อย่างไรถ้าปราศจากเขา”

“ขอโทษคุณสากด้วยเถิด ในความเขลาของฉันจนทำให้ต้องลำบากกันไป”

"อย่าไปพูดถึงมันดีกว่าครับ คุณหมอ อย่าเอ่ยถึงเรื่องนั้นดีกว่า แหม่ม เพราะชีวิตเราจะต้องอยู่ในป่าต่อไปอีกหลายวันและบางทีก็อาจจะหลายเดือน...”

เราเลียบตามพรมแดนไทย-พม่าต่อไปทางทิศเหนือเพื่อดัดข้ามช่องเขาเข้าสู่หมู่บ้านเผโบมาไม่มีระยะทางตอนใดเลยที่เราผ่านมาแล้วจะสวยงามเท่ากับภูมิประเทศแถบนั้น ในขณะเดียวกันก็ไม่มีระยะทางตอนใดจะเต็มไปด้วยความทุรกันดารยากแก่การเดินทางอย่างนั้น อากาศซึ่งในเวลากลางวันร้อนอบอ้าวตกกลางคืนหนาวเยือกเย็นจับกระดูกดำเพราะอยู่ในที่สูงท่ามกลางภูมิประเทศที่เป็นภูเขาลูกรังและป่าไผ่ หลายครั้งขบวนของเราขึ้นไปไต่อยู่บนยอดดอยซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆตั้งครึ่งค่อนวันและหลายคราวเราก็ต้องพากันลงไปเดินอยู่ในก้นหุบเขาอันมืดครึมเหมือนแสงแดดจะส่องไม่ถึง เกมสล็อตออนไลน์

อย่างไรก็ดี ในเย็นวันที่สิบนับแต่เราออกจากมอโกจูมานั่นเอง เผโบมาก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าเราในหุบเขาเล็ก ๆ ข้างล่างลงไป เงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่ วังเวงราวกับหมู่บ้านร้างที่ผู้อาศัยอพยพจากไปใหม่ ๆ ปราศจากควันไฟ ปราศจากเสียงตัดไม้เสียงสุนัขเห่าและเสียงคน จนกระทั่งเราลงจากยอดดอยสูงเข้าไปใกล้ ผ่านป่าช้าซึ่งเต็มไปด้วยหลุมฝังศพใหม่ ๆ และหมู่บ้านซึ่งบันไดเรือนไม่ได้ชัก ปราศจากวี่แววของวิญญาณใด ๆ ทุกคนก็เอะใจ

ตาเกิ้นเองปราดขึ้นไปบนเรือนหลังหนึ่งเงียบหายเข้าไปในห้องและในครัว สักครู่ก็วิ่งตาเหลือกกลับลงมา ไมรา สมิท ซึ่งยืนอยู่ข้างสามี ร้องถามด้วยความสนใจว่า เกมสล็อตออนไลน์

“อะไรกันบาบูนของฉัน? อะไรกัน?”

ตาเกิ้นหันไปดูแหม่มไมรา หันมาหาข้าพเจ้าและ ร.อ.เรือง แล้วนั่งลงหอบพูดไม่ออกได้แต่ยกมือขึ้นไปบนเรือน เราทั้ง 4 คนปราดขึ้นบันไดตามกันไปบนนอกชาน แต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปในชายคาระเบียง เสียงร้องของไมรา สมิท ผู้ออกหน้าก็ขึ้นมาติดอยู่ในคอหอย หล่อนถอยกลับมาปะทะกับ ร.อ.เรืองซึ่งอยู่ข้างหลังพลางพึมพำว่า

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/