money3

ชาพิษครั้งที่สอง 1(slot)

ผมเคยบอกไว้แล้วครั้งหนึ่งว่ามันเป็นแผนที่เขียนด้วยพู่กันซึ่งมีเส้นทางสลับซับซ้อนคล้ายกับทุ่งหญ้าเมืองวาตะ มีชื่อสถานที่สามตำแหน่งในนั้น ชื่อทั้งสามคือ ‘คางมังกร’ ‘โพรงสุนัขจิ้งจอก’ ‘บ่อลูกไฟ’ ล้วนเป็นชื่อพิสดาร โดยข้าง ๆ เขียนอยู่สามท่อนดังนี้

‘ผู้บุกรุกหุบเขาสมบัติพระเจ้าจะได้ลิ้มรสถึงความสยองขวัญแห่งคางมังกร ย่ำเข้าไปในโพรงสุนัขจิ้งจอกร้อยแปดโพรงอันมืดมิดกว่าโลกแห่งความมืดแล้วอย่าหลง อย่าตักน้ำใส่ในบ่อลูกไฟดื่มเข้าร่างเพื่อดับกระหายแม้ต้องเสียสติ’

ไม่ผิดแน่ ผมอ่านบทกลอนนี้ผ่าน ๆ โดยไม่นึกคิดอะไร แต่ตอนนี้เมื่อได้ลองเข้ามาดูใหม่ มันเป้นการนำทางไปถึงหุบเขาอันเป็นที่ซ่อนสมบัติพร้อมเขียนคำเตือนไว้ให้ด้วย ระหว่างทางขึ้นหุบเขาคงมีสถานที่อันตรายชื่อ ‘คางมังกร’ ‘โพรงสุนัขจิ้งจอก’ ‘บ่อลูกไฟ’ ที่หากเผลอหลงเข้าไปแล้วจะเกิดอันตรายถึงชีวิตได้

ผมไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงมีแผนที่แบบนี้ และไม่รู้อีกด้วยว่าใครเป็นคนคิดบทกลอนเช่นนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เรื่องจะเป็นอย่างไรก็ช่างเถอะ แค่มันนำทางไปสู่หุบเขาสมบัติที่ซ่อนเหรียญทองคำสามพันเรียวได้เป็นอันใช้ได้แล้ว ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ตากวาดมองดูแผนที่ พินิจดูให้ดีแล้วก็เริ่มรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเรื่อย ๆ แผนที่นี้ยังไม่สมบูรณ์ดี มีเส้นบางจุดเลือนรางขาดหายไป คงเพราะคนเขียนแผนที่ยังเข้าไปสำรวจไม่ถึงกระมัง แต่ก็ช่างเถอะ ที่ยิ่งแย่กว่านั้นคือผมไม่รู้ทางที่จะเข้าไปใกล้สถานที่ในแผนที่ได้ ตำแหน่งใต้อุโมงค์ที่ผมรู้จักไม่ได้อยู่ในแผนที่เลย พอถึงเรื่อง(slot)นี้ผมจึงเพิ่งมาตระหนักในความสำคัญของแผนที่ที่พี่สาวเก็บไว้

แผนที่ของเธอมีสถานที่ชื่อว่า ‘เก้าอี้ของลิง’ ผมเองก็รู้ว่า ‘เก้าอี้ของลิง’ อยู่ตรงไหน อ้อ ใช่แล้ว แผนที่ของพี่กับแผนที่ของผมคงต่อกันนั่นเอง แผนที่ของพี่คงชี้ทางเข้า ส่วนแผนที่ของผมคงบอกทางด้านในสิ แต่ทำไมแผนที่นี้ไม่ได้ระบุหุบเขาสมบัติที่สำคัญนั่นด้วยเล่า หรือว่ามันมีต่ออีกแผ่น... คืนนั้นผมนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะว่าความละโมบ เพราะถ้าสมมุติว่าผมเจอเหรียญทองคำเข้าจำนวนหนึ่ง ผมก็ไม่รู้ว่าตามกฎหมายแล้วมันจะตกเป็นของผมหรือเปล่า แต่ที่ผมตื่นเต้นจนจับไข้ถึงขนาดนี้ก็เพราะความสนใจคลั่งไคล้อินโรแมนติกซึง่มีอยู่ในตัวผมนั่นเอง

ทรัพย์สมบัติในที่ซ่อนเป็นสิ่งที่มนุษย์เฝ้าคำนึงถึงมาเนิ่นนาน ดูได้จากว่าแม้กระทั่งบัดนี้ก็ยังมีคนชอบอ่านเรื่องเกาะมหาสมบัติ เหมืองแห่งกษัตริย์โลมอน เรื่องสั้นเหล่านี้สนุกตรงการผจญภัยระหว่างทางก็จริง แต่กระนั้นหากสุดท้ายแล้วขุดไม่พบสมบัติ มันจะน่าเบื่อขนาดไหนกัน

วันถัดมาผมตั้งใจจะเอ่ยปากถามพี่เรื่องแผนที่ แต่ทำอย่างไรก็พูดไม่ออกเสียที อาจะเป็นเพราะความทะเยอทะยานในใจผมล่ะมั้ง หากแผนที่นั้นไม่ได้บอกที่ซ่อนสมบัติแต่บอกเพียงเส้นทางใต้ดินธรรมดาผมคงเอ่ยปากถามได้อย่างสบายใจ ผมถือโอกาสว่าพี่ไม่รู้ หล่อกล่อเอา(slot)ของสำคัญไป... คสามรู้สึกผิดเช่นนั้นทำให้ผมลังเล แต่ผมก็ไม่คิดที่จะเปิดเผยความลับโดยตั้งใจจะค้นหาสมบัติเพียงลำพัง เพราะยิ่งทำแบบลับ ๆ ก็จะยิ่งสนุก สุดท้ายวันนั้นผมพลาดโอกาสจะได้เอ่ยถาม

จำได้ว่าวันนั้นเคนตะอิจิมาหาหลังจากไม่เห็นเขาเสียนาน...เขาบอกว่ามาเยี่ยมไข้พี่สาวแล้วก็พูดเรื่องแปลก ๆ

“วันนี้ผมมาขอถอนคำพูดครับ ที่เมื่อวันก่อนผมบอกไว้ว่าแม่ชีแก่ถูกฆ่าตายตอนประมาณเที่ยงคืน และก่อนหน้านั้นคุณหมอซูเนะขึ้นรถไฟขบวนสี่ทุ่มห้าสิบนาทีที่สถานี N ออกจากหมู่บ้านไป ดังนั้นคุณหมอซูเนะจึงมีหลักฐานอ้างที่อยู่โดยสมบูรณ์...ปรากฎว่าเรื่องนั้นผิดครับ คืนนั้นคนที่ขึ้นรถไฟขบวนสี่ทุ่มห้าสิบนาทีไม่ใช่คุณหมอซูเนะแต่เป็นคนอื่น นายสถานีจำคนผิด บางทีเรื่องจำคนผิดอาจเป็นอุปสรรคในการสืบหาได้เหมือนกัน” เคนตะอิจิเสยหัวรุงรัง

“คืนนั้นคุณหมอซูเนะไม่ได้ขึ้นรถไฟขบวนสี่ทุ่มห้าสิบนาที รถไฟที่ออกตอนสี่ทุ่มห้าสิบนาทีไม่ว่าจะเป็นขาขึ้นหรือขาลงล้วนเป็นเที่ยวสุดท้ายของสถานี N ตำรวจออกตามไปถึงก่อนหน้ารถไฟขบวนแรกที่ออกในวันรุ่งขึ้น เพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณหมอซูเนะหนีไปไหน เขาไม่ได้ขึ้นรถไฟไปแน่นอน” ผมขมวดคิ้วอย่าง(slot)คาดไม่ถึง

“ถ้าไม่ได้ใช้รถไฟแล้วไปไหนหรือครับ นี่มันผ่านมาตั้งสิบวันแล้ว...”

“นั่นน่ะสิ ผมว่าบางทีเขาอาจจะหนีขึ้นเขาไปก็ได้ คดีเมื่อยี่สิบหกปีก่อนฆาตกรก็หนีขึ้นเขาไป จากนั้นมาก็ไม่พบเบาะแสอีกเลย คดีคราวนี้ก็...” เคนตะอิจิคงสังเกตเห็นสีหน้าของผมเปลี่ยนไป “อ้าว เป็นอะไรไปครับ สีหน้าแย่จังครับ อ้อจริงสิ...ขอโทษครับ เรื่องเมื่อยี่สิบหกปีก่อนเป็นเรื่องห้ามพูดต่อหน้าคุณสินะ ขอโทษครับ ขอโทษ”

เคนตะอิจิมาสร้างความประหลาดใจแล้วปลีกตัวกลับไป ผมไม่รู้เช่นเคยว่าเขามาทำไม คืนนั้นคุณย่าอุเมะกับคุณย่าทาเคะเรียกผมไปดื่มชาอีกครั้ง “ทาซึยะ ครั้งนี้ต้องขอบใจนะ เป็นเพราะเธอนี่แหละฮารุจึงดีขึ้นมา”

“จริงด้วย อุเมะพูดถูก ถ้าหลานไม่อยู่คงแย่แน่ พวกบ่าวใช้ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย”

ฝาแฝดคุณย่าอุเมะกับคุณย่าทาเคะยังคงนั่งหลังค่อมตัวเล็กเหมือนลิงไม่เปลี่ยน ทำปากขมุบขมิบราวกับถุงใส่เหรียญ ผมได้แต่เกร็งเอาแต่(slot)โค้งคำนับเท่านั้น

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/