money6

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 50 ยิงปลา

ชั้นแรกก็ไม่ค่อยจะมีใครเอาใจใส่ต่อคำเตือนของลีกอนอกจากลูกบ้านของเขาเราเดินทางสบายกันตลอดมานับแต่ออกจากดอยเซียมิและบัดนี้ภายหลังที่ถึงภูมิประเทศอันสวยงามแห่งหนึ่งซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของเราพร้อมด้วยชาวนาคาเผ่าเซียมิอีกก๊กหนึ่งซึ่งเป็นพรรคพวกเดียวกันคอยอยู่ข้างหน้าเหตุไฉนจะต้องมาระมัดระวังตัวให้เสียเวลา เราได้คำตอบในชั่วโมงต่อมาเมื่อถึงก้นหุบและกะเหรี่ยงลูกหาบคนหนึ่งลงไปอาบน้ำในห้วยโดยไม่บอกเล่าเก้าสิบกับใคร

เรามารู้สึกตัวว่าเขาหายไปและเอะอะกันขึ้นก็ต่อเมื่อตั้งแค้มป์ที่พักลงเตรียมหุงหาอาหารต่อไป ข้าพเจ้าสั่งให้ตาเกิ้นสะกดรอยย้อนหลังกลับไปดูสักครู่กะเหรี่ยงชราก็วิ่งหน้าตาตื่นกลับมาบอกว่า

“ตามอ้าย 2 คนนั่นไปแล้ว นาย” ยิงปลา

ข้าพเจ้า “สองคนไหน?” ตาเกิ้น “สองคนที่เสือกัดตายเพียงแต่อ้ายนี่ถูกปลากิน”

จากการสอบสวนของเราปรากฏว่าในห้วยตรงที่กะเหรี่ยงลูกหาบเคราะห์ร้ายลงไปอาบน้ำนั้นเป็นวังลึกและเต็มไปด้วยปลาเล็ก ๆ ชนิดหนึ่งลักษณะกึ่งฉลาดกึ่งปักเป้า ข้าพเจ้าคิดว่ากลิ่นคาวเลือดซึ่งเขาได้รับจากการถูกหินดำหรือหนามข่วนคงจะเรียกมันมาเป็นฝูง ขณะที่เขากำลังว่ายเพลินอยู่และกว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งแข้งขาแขนและลำตัวก็เหลือแต่กระดูกอย่างที่เราตามไปพบเสียแล้ว

ดร.สมิท พิจารณาดูปลาซึ่งเขายิงได้ด้วยปืนลูกกรดอย่างสนใจ ในที่สุดก็ส่ายหน้าหันไปพูดกับภรรยาว่า

“นี่เป็นปลาอีกพันธุ์หนึ่งซึ่งฉันยังไม่เคยพบเห็นมาจากที่ไหนเลย ไมรา ดู ๆ ก็เหมือนจะเป็นปิรันยาในโอริโนโคแต่ดู ๆ ไปก็ไม่ใช่หางยาวไปครีบสีผิดกันตัวก็สั้นกว่า โอ, ไมเดียร์ ไมรา ปลานี่ร้ายกว่าปิรันยาไม่ถึง 5 นาทีคนเป็นกระดูกไป”

ไมรา “ภัยที่เราผ่านมาจากดงผีดิบจะยังไม่หมดอีกหรือทอม?”

สมิท “จะแปลกอะไรไมรา เมื่อเรามาถึงจุดหมายปลายทางแล้วทำงานไม่กี่เพลาเสร็จเราก็จะได้กลับสเต็ทส์ในฐานะนักสำรวจโลกผู้ยิ่งใหญ่ค้นพบชาติมนุษย์ที่ใคร ๆ เข้าใจว่าสูญสิ้นพันธุ์ไปจากโลก เผยความลึกลับของวิชาผลิตอำพันวิเศษที่ไม่มีใครรู้เราจะแสดงพันธุ์สัตว์พันธุ์แมลงพันธุ์ปลาที่ไม่มีใครคิดว่ามีอยู่ในปัจจุบันให้คนได้เห็นกัน”

ตามที่ตกลงกันนั้นเราจะตั้งแค้มป์พักพวกเซียมิกับบรรดาลูกหาบทั้งหลายไว้ที่นั่นลีกอและไลสงจะเป็นผู้พาคณะเราไปดูการทำอำพันตามถ้ำซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตร เสร็จแล้วก็จะกลับมาพักรวมกันแต่ครั้นถึงเวลาเข้าจริงปัญหาที่เกิดขึ้นอีก เมื่อลีกอยืนกรานว่าไมราสมิทนางพญาผิวขาวของพวกเขาและ ดร.สมิท ซึ่งโดยผิวโดยผมและนัยน์ตาเขาถือว่าเป็นเชื้อสายเดียวกันเท่านั้นที่จะเข้าดูวิธีผลิดอำพันได้ นอกจากนั้นจะต้องคอยอยู่ที่นี่ ยิงปลา

ข้าพเจ้าเองไม่มีความปรารถนาอะไรในการที่อยากจะรู้วิธีทำอำพันเพื่อการค้าหรือเพื่ออื่นใด สวัสดิภาพของสองผัวเมียเท่านั้นที่อยู่ในความสนใจและความรับผิดชอบของข้าพเจ้า เพราะฉะนั้นภายหลังที่เราได้เถียงกันอย่างรุนแรงอยู่พักหนึ่งจนกระทั่ง ดร.สมิทและไมราเห็นว่าจะไปกันใหญ่จึงตัดบทโดยขอร้องให้ข้าพเจ้ากับคณะผู้นำทางพักคอยอยู่ที่นั่นและเนื่องจากเห็นว่าเวลากลางวันคงจะไม่มีอันตรายอันใดเกิดขึ้น ข้าพเจ้า ร.อ.เรือง และตาเกิ้นต้องยอมจำนนแม้กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกำชับสำทับไปกับไลสงและลีกอในขณะที่กำลังจะออกเดินทางว่า

“อย่าลืมว่าคุณหมอและมิสซิสไมรา นางพญาผิวขาวของพวกเซียมิเป็นอันตรายไปเพียงนิดเดียวท่านจะต้องรับผิดชอบด้วยชีวิตของท่านเอง”

ไมราถูกลักพา ยิงปลา

หุบเขาอำพันที่เราพักอยู่เงียบสงบและสวยงามไปด้วยธรรมชาติตามแบบฉบับของมันแม้กระนั้นข้าพเจ้าก็อดประหลาดใจตนเองไม่ได้ที่รู้สึกอึดอัดและหวาดไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ตลอดจนเวลาที่เราคอยการกลับของ ดร.สมิทและไมราอยู่ คนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนจะรู้สึกอย่างเดียวกัน มันอาจจะเกิดจากความอบอ้าวของหุบเขาลึกซึ่งแวดล้อมไปด้วยหน้าผาอันชันเป็นธรรมดาของดินฟ้าอากาศในเวลากลางวันของที่สูงทั่วไปหรือความสงัดเงียบเสียจนกระทั่งขนนกและใบไม้แห้งร่วงลงมาแต่ละครั้งเหมือนจะดังก้องสะท้อนกลับไปกลับมาอยู่ในระหว่างหน้าผาเหล่านั้นก็ตามทำให้ทุกคนไม่เป็นอันพักผ่อนกันได้เป็นปกติและคิดหวาดระแวงไปต่าง ๆ นานา

พ่อเฒ่าหัวหน้าบ้านเผโบมาเองแม้ในยามอยู่ในที่คับขันจะควบคุมสติได้มั่นคงยิ่งกว่าใคร ๆ ในขณะนั้นดูเหมือนจะกระสับกระส่ายกว่าเพื่อนประเดี๋ยว ๆ เหลียวดูรอบ ๆ กายแล้วยกมือขึ้นป้องหูเหมือนจะสดับตรับฟังเสียงอะไรแล้วก็เงยหน้าขึ้นถอนใจเสียที่หนึ่งหันไปพึมพำอะไรกับลูกสาวซึ่งนั่งหน้าซีดอยู่ใกล้ ๆ ความเคร่งเครียดปรากฏอยู่บนสีหน้าของคนทั่วไป ที่ ร.อ.เรือง พวกกะเหรี่ยงลูกหาบ ตาเกิ้นตลอดจนข้าพเจ้าเองโดยไม่สามารถจะบอกได้ว่าเกิดอะไรเวลายิ่งผ่านไปและใกล้ค่ำทุกทีบรรยากาศที่เป็นอยู่ในระหว่างพวกเราก็ยิ่งเคร่งเครียดหนักขึ้น ข้าพเจ้าเห็นพ่อเฒ่าหัวหน้าเผโบมาลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันขณะเดียวกันทั่วทั้งหุบเขาที่เราพักอาศัยกันอยู่สะเทือน น้อย ๆ ราวกับเกิดแผ่นดินไหวแต่เป็นอยู่สักครู่เดียวมันก็สงบลงเป็นปกติ แม้กระนั้นพ่อเฒ่าหัวหน้าเผโบมาก็ยังไม่หยุดกระสับกระส่ายนัยน์ตาของแกยังคงกวาดไปรอบกายมือข้างหนึ่งของแกยังป้องอยู่ที่หูจนข้าพเจ้าอดรนทนอยู่ไม่ได้ต้องหันไปหาตาเกิ้น ยิงปลา

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/