money6

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 52 ยิงปลา

เป็นการเปล่าประโยชน์ที่ข้าพเจ้าจะซักไซ้ไล่เลียงอะไร ดร. สมิท ต่อไป เวลาเป็นอย่างเดียวที่จะวินิจฉัยโชคชะตาของไมรา สมิท ฉะนั้นทุกวินาทีจึงมีค่าเท่ากับชีวิตของหล่อนเอง ข้าพเจ้าสอบถามความทรงจำของเขาว่าพอจะจำทางพาเราไปถึงสถานที่เกิดเหตุได้หรือไม่ เมื่อทบทวนกันอยู่สักครู่และเจ้าตัวรับว่าพอจะจำได้ ข้าพเจ้าก็เลือก ร.อ.เรืองและตาเกิ้น รีบชวนกันออกเดินทางไปโดยเร็ว

หลังจากผ่านความทุรกันดารและอันตรายจากการตกเหวตายหรือทุพพลภาพเพราะอุบัติเหตุซึ่งเป็นธรรมดาเหลือเกินในการเดินทางบนยอดเขาท่ามกลางความมืดเช่นนั้น ประมาณเที่ยงคืนเศษเราก็ถึงเชิงเขาแห่งหนึ่งซึ่งสว่างไสวไปด้วยกองไฟและคบเพลิงของพวกเซียมิที่เฝ้าปากถ้ำนั้นกับลีกอ ยิงปลา

เป็นการสุดวิสัยที่เราจะทายความรู้สึกของพ่อที่มีต่อลูกในกรณีเช่นนั้นได้ อีกอเป็นพ่อแต่ในขณะเดียวกันก็เป็นหัวหน้าบ้านที่จะต้องให้ความเป็นธรรมความร่มเย็นเป็นสุขแก่ลูกบ้านและผู้เป็นแขกตามธรรมเนียมและประเพณีของนาคาเผ่าเซียมิมาแต่ไหนแต่ไรยิ่งเจ้าทุกข์ในกรณีนี้เป็นเจ้าแม่ตามคำทำนายของปู่ย่าตายายซึ่งชาวเชียมิทุกคนจะต้องเชื่อฟังก็เป็นธรรมดาอยู่เองที่การกระทำของไลสงจะให้อภัยกันไม่ได้เขาอธิบายสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในขณะนั้นให้ข้าพเจ้าฟังเลา ๆ ครั้นแล้วก็ถอนใจกล่าวเสริมอย่างเศร้า ๆ ว่า

“เราเสียใจเหลือเกินที่ไม่สามารถจะรักษาคำสัญญาที่ให้ไว้ต่อหน้าท่านได้แต่วาจาของเราย่อมเป็นวาจา นางพญาผิวขาวเป็นอะไรไปหมายถึงชีวิตของเราเอง”

ข้าพเจ้า “มีประโยชน์อะไรในการที่คนเราจะทำให้ชีวิตมีอันเป็นไป ความตายของท่านจะไม่มีประโยชน์อะไรต่อใครเลยการอยู่ของท่านต่างหากที่นอกจากพวกเราแล้วเซียมิทั้งหลายยังปรารถนาเป็นที่พึ่งอยู่ในเวลานี้ เพราะฉะนั้นขออย่าให้เราพูดกันในเรื่องนั้นดีกว่าขอให้ช่วยกันคิดแต่ว่าทำอย่างไรจึงจะช่วยนางพญาผิวขาวของท่านกับไลสงพ้นออกมา จากอันตรายในถ้ำนั้น”

ลีกอ “พูดถึงมันทำไมอ้ายลูกทรยศ ชีวิตของมันไม่เป็นประโยชน์แก่ใครนำแต่ความเศร้าหมองความเสียหายมาสู่เพื่อนร่วมเผ่าไม่มีที่สิ้นสุด ตามประเพณีของเราไม่มีการลงโทษตอบแทนกันแต่มันจะต้องตายด้วยน้ำมือของมันเองถ้ายังมีชีวิตอยู่และกลับออกมาได้” ยิงปลา

ในระหว่างความมืดและแสงสว่างวอมแวมของกองไฟและคบเพลิงเหล่านั้น ข้าพเจ้าพิจารณาดูสถานการณ์โดยทั่ว ๆ ไปแล้วก็แทบสิ้นหวัง ตรงหน้าเราออกไปที่ชายเขาอันเป็นผาชันคือปากคูหาอันเวิ้งว้างตลบไปด้วยกลิ่นกำมะถันและควันไฟเป็นการยากเหลือเกินที่จะคิดว่าชีวิตใดจะทนอยู่ในนั้นได้เกินกว่า 10 นาที

แต่ข้อนี้อีกอยืนยันว่าทั้งไลสงและไมรายังมีชีวิตอยู่แน่

“ก่อนหน้าท่านมาเมื่อสักครู่นี้เองเราตะโกนเรียกยังได้ยินเสียงหัวเราะของมัน” ลีกอ บอก

“แต่แหม่มไมรา...นางพญาผิวขาวของท่านล่ะ?” ข้าพเจ้าถาม

ลีกอ “อ้อ ถ้าไลสงยังมีชีวิตอยู่เจ้าแม่ของเขาก็คงยังไม่เป็นอะไร...ฟัง!” เขายกมือทั้งสองขึ้นป้องปากหันหน้าไปทางปากคูหานั้นแล้วก็ร้องตะโกนเรียกสองสามครั้งจริงอย่างลีกอว่า ข้าพเจ้าได้ยินเสียงหัวเราะร่วนเหมือนคนบ้าตอบออกมา ขณะนั้นเอง ดร.สมิท ซึ่งหายอิดโรยแล้วอดรนทนอยู่ไม่ไหวก็ตะโกนถามเข้าไปบ้างว่า

“ไมรา โอ, ไมราจ๋า เธออยู่ในนั้นหรือ?” ยิงปลา

มีเสียงไอเหมือนคนสำลักควันดังแก๊ก ๆ ขึ้นสองสามครั้งแล้วต่อมาก็มีเสียงร้องตอบแผ่ว ๆ ว่า

“ฉันยังอยู่ในนี้ทอมแต่ยังจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่นาน”

ดร.สมิทผุดลุกขึ้นทั้งตัวทำท่าจะวิ่งเข้าไปในคูหานั้นแต่ลีกอ ยุดข้อมือไว้บอกด้วยเสียงปลอบโยนว่า

“ท่านพยายามหนหนึ่งแล้วแทบเอาชีวิตรอดออกมาไม่ได้เพราะปล่องนั้นเล็กเกินไปที่จะลอดพ้นอย่าพยายามอีกหนจะเอาชีวิตไปทิ้งเสีย เปล่า ๆ”

สมิท “แต่ไมราของฉันอยู่ในนั้น! เขาเป็นนางพญาของท่านด้วยจะทนดูเขาตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างไรได้?”

ลีกอ “ไม่มีใครในบรรดาพวกเซียมิของฉันจะกล้าเข้าไปจับกุมมันฉันเองเล่าขืนเข้าไปก็เท่ากับเร่งให้มันย้ายที่อยู่ยากแก่การติดตามยิ่งขึ้นเราจะทำอย่างไร?” ยิงปลา

ข้าพเจ้าพิจารณาดูคูหานั้นและวาดแผนการอยู่นานก่อนที่จะตกลงใจเอ่ยขึ้นว่า “ฉันจะลองพยายามแต่ขอให้เป็นที่เข้าใจกันว่าถ้าไลสงเป็นภัยต่อชีวิตฉันหรือนางพญาผิวขาวของท่านจำเป็นเหลือเกินที่ฉันจะต้องป้องกัน...”

ลีกอ “ไลสง ไม่ใช่ลูกเราอีกต่อไป ไลสงไม่ใช่เซียมิด้วยซ้ำ เขาเป็นคนที่ตายแล้ว!?

ขณะนั้นเองเสียงครืด...ครีด เหมือนเสียงท้องเรือพูดโขดหินหรือพื้นกรวดในท้องธารอย่างที่เรารู้สึกกันเมื่ออยู่ในหุบเขาอำพันก็ดังขึ้น คราวนี้ปรากฏชัดว่ามันดังขึ้นมาจากใต้พื้นที่เรายืนอยู่ ทุกคนรู้สึกอาการไหวสะท้านอย่างแรงจนกระทั่งเปลวไฟในกองและคบเพลิงสั้น แม้กระนั้นสีหน้าของลีกอก็เป็นปกติขณะที่เขากล่าวต่อไป

“อวสานของเซียมิใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว เมื่อหมดถ้ำอำพันชีวิตของพวกเราก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปเร็วเข้าเถิดท่านก่อนที่มันจะสาย”

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/