money6

ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 22 ยิงปลา

ทายาทเผ่าเซียมิ

ความทรงจำของมนุษย์เราเป็นของประหลาดในบางกรณีมันอาจเลือนหายไปภายหลังที่เหตุการณ์ผ่านไปแล้วไม่ช้าไม่นานแต่บางกรณีมันจะแจ่มชัดยืดเยื้อจีรังอยู่ต่อมาชั่วกาลอวสาน เหตุการณ์ในคูหามฤตยูครั้งนั้นอยู่ในกรณีหลัง

ข้าพเจ้ายังจำได้จนกระทั่งบัดนี้ว่าพร้อม ๆ กับเสียงปังของปืนสั้นที่ไมรา สมิท ปล่อยออกไปและพร้อม ๆ กับศีรษะที่แผ่แม่เบี้ยของจงอางตัวนั้นขาดกระเด็น ข้าพเจ้าเห็นชายฉกรรจ์ชาวเขาทั้ง 10 ยืนตะลึง อยู่กับที่ไม่มีใครเลยจะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว กาลเวลาภายในถ้ำเหมือนจะหยุดอยู่กับที่ จนกระทั่งไมรา สมิท ก้าวออกไปสู่แสงสว่างของกองไฟด้วยกิริยาอันสง่าผ่าเผยราวกับนางพญาและได้ยินวาจาที่หล่อนประกาศก้องออกไป แม้จะเป็นภาษาที่ข้าพเจ้าฟังไม่เข้าใจมันก็มีอำนาจพอที่จะทำให้ชาวป่าพวกนั้นคุกเข่าซบศีรษะนิ่งอยู่กับพื้นถ้ำเหมือนข้าทาสที่ได้มาว่า

“แก้มัดหนุ่มเชียมิคนนั้นออก คุณสากประเดี๋ยวเราจะได้รู้กันว่าเขาเป็นใคร? และควรจะจัดการอย่างไรต่อไปกับคนพวกนี้?” ยิงปลา

ด้วยมีดป่าอันคมกริบของข้าพเจ้า ภายในไม่กี่วินาทีต่อมาชายหนุ่มผู้ถูกมัดทรมานอยู่ก็เป็นอิสระเขามองดูข้าพเจ้าด้วยนัยน์ตาอันปราศจากความรู้สึก แล้วก็หันไปพิจารณาดูไมราอย่างอัศจรรย์ใจอยู่นาน ต่อมาก็ปราดเข้าไปฟุบหน้าลงข้างเท้าหล่อนด้วยเสียงซึ่งฟังเหมือนเสียงนกเสียงกาเป็นน้ำไหลไฟดับ โดยข้าพเจ้าไม่สามารถจะทราบความได้ว่าเขาหมายถึงอะไร ไมรา สมิท นิ่งฟังอยู่เงียบ ๆ ด้วยสีหน้าซึ่งบอกความซึ่งกึ่งขบขัน หล่อนหันมาหาข้าพเจ้าพูดราวกับพูดกับความว่างเปล่าหรือลมหรือปรารภกับตนเองว่า

“มนุษย์คนนั้นชื่อไลสงเป็นลูกชายคนเดียวของหัวหน้าบ้านเผ่าเซียมิเขาว่าฉันเป็นนางพญาผิวขาวของชาวนาคาทั้งหลายที่มาเกิดใหม่เขาว่าเพราะฉันช่วยชีวิตของเขาไว้จะขอเป็นข้ารับช่วงใช้ไปจนตาย เขาเชิญให้เราเข้าไปในหมู่บ้านพวกเซียมิซึ่งไม่มีใครไปถูก มะไฟมีลูกโตเท่าส้มโอ ดอกไม้ก็โตเท่ากระจาดอย่างคนแก่หัวหน้าบ้านเผโบมาว่า นาคาเซียมิทั้งหลายจะได้ทำพิธีฉลองต้อนรับฉันต่อไป”

“แล้วแหม่มจะว่าอย่างไร?” ข้าพเจ้าถาม ยิงปลา

ไมราถอนใจ “เป็นความฝันของฉันเหมือนกันที่จะได้เป็นนางพญาคนป่าเผ่าใดเผ่าหนึ่ง แต่เป็นนางพญาของทอมเขาเสียแล้ว ก็เลือกอย่างอื่นไม่ได้เอาเถอะ, เรายังมีเวลาอีกถมไปสำหรับเรื่องนั้น เวลานี้ฉันคิดว่าการรับคำเชิญของเขาจะทำให้ระยะการเดินทางของเราไปถึงพวกนาคาเซียมิสั้นลงเป็นกอง”

หล่อนก้มลงมองดูชายหนุ่มคนนั้นแล้วก็พูดสั้น ๆ และเฉียบขาดเขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ตอบด้วยภาษาเดียวกัน ไมราอธิบายว่า

“เขาว่าคนพวกนั้นเป็นอะสะลูชาวเขาอีกเผ่าหนึ่งที่คอยตามรังควานพวกเขาอย่างเดียวกับพวกจิรี คนพวกนี้ล้อมจับเขาขณะที่ออกมา

หาเนื้อพยายามทรมานเขาเพื่อให้บอกทางไปหมู่บ้านเชียมิและวิธีทำอำพันอย่างดีซึ่งไม่มีใครในโลกจะทำได้และอย่างพวกเซียมิผู้รักสงบทั้งหลาย เขาขอร้องให้เราปล่อยคนพวกนี้ไปโดยไม่ถือโทษโกรธเคือง...”

ข้าพเจ้า “ก็เหมือนปล่อยเสือเข้าป่าปล่อยปลาลงน้ำ” ยิงปลา

ไมรา “ฉันบอกเขาอย่างนั้นเหมือนกันแต่เขาบอกฉันว่าไม่เป็นไร เขาไม่เคยกลัวเสือกลัวปลา”

ขณะนั้นเอง ดร.สมิทพร้อมด้วย ร.อ.เรือง ตาเกิ้นและชายชราหัวหน้าบ้านเผโบมาซึ่งได้ยินเสียงปืนก็พากันวิ่งมาถึง ดร.สมิทถามอย่างกระหืดกระหอบว่า

“จิรีมาอีกรีไมรา? หรือว่าเกิดอันตรายอะไรขึ้นอีกคุณสาก”

ไมรา พยายามเล่นบทบาทนางพญาของหล่อนต่อไป อธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาแล้วให้สามีฟังเลา ๆ พลางเสริมว่า

“แต่นี้ไปเธอจะถูกต้องตัวฉันไม่ได้ทอม จนกว่าฉันจะพ้นจากตำแหน่งนางพญาผิวขาวของนาคา”

“เฮอ, สิ้นเคราะห์ไปที” ดร.สมิทพึมพำ

“ฉันนึกว่าจิรีจับเธอกับคุณสากมา เป็นเถอะนางพญาผิวขาวของคนป่าน่ะ ฉันไว้ใจในความสามารถของเธอ ตัวฉันเองก็จะเป็นข้าช่วงใช้เธอต่อไปอย่างคนพวกนั้น เราจะได้ศึกษาหาความรู้จากเขาด้วยกัน ใช้ชีวิตคนป่าด้วยกัน จนกว่ามิชชั่นหรือภารกิจที่เรารับมาจะเสร็จสิ้นไป คุณสากว่าอย่างไร? คุณนายทหารรวงว่าอย่างไร? นายบาบูนฉันไม่ถาม ลูกสาวคนแก่อยู่ที่ไหน บาบูนอยู่ที่นั่น...”

เปล่า ร.อ.เรืองและข้าพเจ้าไม่มีอะไรจะคัดค้านตาเกิ้นและพ่อเฒ่าหัวหน้าหน้าเผโบมาซึ่งอยู่ในคณะของเราก็เช่นเดียวกัน หน้าที่ของเราอยู่ในการให้ความพิทักษ์อารักขา ดร.สมิทและภรรยาของเขาตลอดการเดินทางครั้งนี้และตราบใดที่การสำรวจขนบประเพณีชีวิตตลอดจนความเร้นลับนานัปการของชาวนาคาเผ่าเซียมิเผ่านั้นยังมิสุดสิ้นลง ตราบนั้นเราจะต้องอยู่กับเขาต่อไปไม่ว่าจะในท่ามกลางอันตรายร้อยแปดหรืออุปสรรคพันประการ ยิงปลา

ขณะนั้นใกล้สว่างทางขอบฟ้าทิศตะวันออกเรือเรืองไปด้วยแสงเงินแสงทองทุกคนหันไปมองทางทิศนั้น ข้าพเจ้าไม่อาจบอกความรู้สึกของคนอื่นได้นอกจากตนเองซึ่งตกอยู่ในภวังค์เหมือนคนที่กำลังเคลิ้มฝัน ถ้าป่าดิบดงดำที่เราผ่านมาแล้วจะเป็นเหมือนราตรีที่เต็มไปด้วย ความละเมอเพ้อพกและฝันร้าย อาณาจักรของพวกนาคาเชียมิซึ่งรอคอย อยู่ข้างหน้าก็คงจะเต็มไปด้วยความสดชื่นแจ่มใสเหมือนรุ่งอรุณของวันใหม่ที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าและอีกไม่ช้าไม่นานเราจะย่างเข้าไปสู่อาณาจักรอันเร้นลับนั้น

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/