money6

ล่องไพร ภาค 3 จามเทวี ตอนที่ 4 ยิงปลา

"แต่ทหารต่างด้าวผู้นั้นอาจจะได้มันมาจากบริเวณปราสาทร้างเดียวกัน”

"ศาสตราจารย์เรอเนคิดถึงข้อนั้นเหมือนกันแต่ก็เป็นไปไม่ได้เพราะบริเวณปราสาทร้างแห่งนั้นจมหายลงไปในดินเมื่อคราวเกิดแผ่นดินไหวในเขมรเกือบร้อยปีมาแล้ว นอกจากนั้นขนบประเพณี ลัทธิ ธรรมเนียมและภาษาที่พูดเท่าที่ทหารต่างด้าวผู้นั้นจดจำมาได้เป็นของจามนครสมัยนั้นทุกอย่าง นี่แหละหลังจากผมเรียนสำเร็จก่อนเดินทางจากฝรั่งเศสกลับเมืองไทยเรา ศาสตราจารย์เรอเน ประสัต เจ้ามณีวรรณและผม ซึ่งเป็นเพื่อนรักเพื่อนใคร่กันจึงตกลงใจกันว่าจะลองเสี่ยงต่อการถูกหาว่าเสียจริตออกสำรวจตรวจสอบข้อเท็จจริงของรายงานทหารต่างด้าวผู้นั้นดู โดยอาศัยความรู้ความชำนาญของศาสตราจารย์เรอเนเป็นที่พึ่ง ยิงปลา

ปัญหาและอุปสรรคเดียวซึ่งมืดแปดด้านสำหรับเราอยู่ที่ภูมิประเทศอันแน่นอนของจามนครเท่านั้น แผนที่ซึ่งทหารต่างด้าวผู้นั้นทำไว้หาย ความทรงจําของเขาเป็นอย่างเดียวที่เราจะหวังเป็นเครื่องชี้ทางได้ ถึงกระนั้นพวกเราก็ไม่มีใครย่อท้อเพราะนอกจากศาสตราจารย์เรอเนซึ่งหายใจเป็นโบราณคดีมีความปรารถนาแรงกล้าอยู่อย่างเดียวแต่ที่จะพิสูจน์ว่านอกจากขอม อารยธรรมของจามนครได้ขยายเข้ามาสู่แผ่นดินไทยแค่ไหน เพียงใด พวกเราทุกคนยังหนุ่มและหายใจ เป็นการเผชิญภัยทั้งนั้น ด้วยเหตุนี้เองพอทุกคนว่างงานและติดต่อกันอีกครั้ง ศาสตราจารย์เรอเนและเจ้ามณีวรรณก็เดินทางจากฝรั่งเศสและพนมเปญตามลำดับมาสมทบกันที่กรุงเทพฯ เมื่อ 3 ปีก่อนแล้วออกเดินทางขึ้นมาที่นี่นั่นเองที่ผมได้พบคำปันและต่อไปจามนครกับจามเทวี..."

เหมือนนั่งอยู่ต่อหน้านักเล่านิยายมือหนึ่งเรานิ่งฟังเขาเล่าถึงความลำบากตรากตรำของการเดินทางหลังจากแยกทางจากคำปันไปไม่มีภัยจากสัตว์และภัยธรรมชาติครั้งใดที่เราเคยได้พบและผ่านมาแล้วจะเต็มไปด้วยความน่าหวาดเสียวและอกสั่นขวัญแขวนเท่ากับภัยที่เขาได้พบผ่านตลอด 3 ปีที่กระเซอะกระเซิงอยู่ในดงนั้น ชีวิตของหมอได้ประสบเหตุการณ์อย่างที่น้อยคนได้พบเห็น ความเร้นลับมหัศจรรย์ของสรรพสิ่งอันคนเรายังหาเหตุผลไม่ได้อย่างที่ไม่เคยมีใครเห็น ถึงกระนั้น หมอก็ยังยืนยันว่ามันเป็นความจริง เขาเล่าถึงการเผชิญกับมนุษย์รูและมนุษย์ลิงซึ่งเป็นเหตุให้ประสัตเสียชีวิต เขาเล่าถึงบึงใหญ่อันเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดบนยอดเขาสูงซึ่งจำเป็นจะต้องผ่านก่อนถึงจามนครอันเร้นลับ เขาเล่าถึงเมืองที่พระอาทิตย์ดับอยู่ชั่วนาตาปีและเอมเทวีผู้หานางใดในโลกเปรียบมิได้ การพบระหว่างเธอกับคณะของเขาและเสน่ห์ที่ผูกดวงใจศาสตราจารย์เรอเนไว้กับเธอจนต้องฆ่าตัวตายเพราะไม่สมหวังการชิงรักหักสวาทระหว่างเขากับเจ้ามณีวรรณอันเป็นผลให้เจ้าชายหนุ่มเขมรองค์นั้นต้องวายปราณและตัวเขาเองถูกอัปเปหิออกจากจามนครมา ยิงปลา

ตลอดเวลาคำปันนั่งอ้าปากหวอ ตื่นทุกคำที่หมอพูด เชื่อสนิทอย่างที่หมอใส่ลงไปในความคิด ตาเกิ้นบิดตัวแล้วบิดตัวเล่าด้วยความอึดอัดเพียงแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาขัดจังหวะตลอดเวลาเหมือนกัน ร.อ. เรืองมองหน้าข้าพเจ้าไม่หยุดหย่อนราวกับจะอุทธรณ์ว่าความอดทนของเขามีขีดสุดเหมือนกัน ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็นิ่งฟังจนหมอเล่าจบจึงได้ถอนใจ พลางเอ่ยขึ้นว่า "คุณหมอแน่ใจเหลือเกินรีครับว่าเรื่องราวที่คุณหมอเล่ามานี่น่ะเกิดในเวลาตื่นไม่ใช่เวลาหลับ ?"

เติมพันธ์ "คุณ...คุณ... คุณคิดว่า...แต่ เฮ้อ เป็นธรรมดาที่คุณจะคิดอย่างนั้นเพราะเรอเนทีแรกก็ตั้งกระทู้อย่างนี้กับทหารต่างด้าวคนนั้นอย่างเดียวกัน ถูกละคุณจะต้องข้องใจแต่นี่แน่ะเหรียญกษาปณ์ที่จามเทวีประทานให้ทหารต่างด้าวคนนั้นมาใช้สอยในการเดินทางกลับและอันนี้จามเทวีประทานให้ผมเมื่อขับออกจากจามนครมาด้วยความกริ้ว"

แล้วเขาก็แก้ได้ที่คาดพุงอยู่ออกเทวัตถุข้างในออกมามันเป็นเหรียญกษาปณ์ทองคำธรรมดานี่เอง ขนาดอันละเฟืองสมัยก่อนเพียงแต่ลวดลายและอักขระที่ปรากฏอยู่เท่านั้นทพให้มันแปลกไปอย่างที่เราไม่เคยพบเคยเห็นมาจากที่ไหน ด้านหนึ่งเป็นรูปคนเปลวไฟล้อมด้วยขดนาคราชแผ่พังพานอีกด้านหนึ่งจารึกอักขระโบราณซึ่งไม่มีใครในจำพวกเราสามารถจะอ่านออกเลย "โปรดบอกผมหน่อย ว่าคุณเคยเห็นที่ไหนมาบ้าง ?" ยิงปลา

"ไม่เคย" ข้าพเจ้าตอบ “แต่ผมไม่ใช่นักสะสมของเก่า เอาละคุณหมอสมมุติว่ามันเป็นความจริงก็อะไรล่ะ ภายหลังที่ถูกจามเทวีขับออกมาแล้ว คุณหมอยังตะเกียกตะกายกลับไปหาเธออีกจนแทบจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่"

"คุณถามเพราะยังไม่รู้จักจามเทวี" หมอเติมพันธ์ถอนใจ "คุณถามเพราะยังไม่เคยเห็นจามเทวี ครั้งหนึ่งที่ผู้ชายคนไหนพบเธอไม่มี ใครเลยที่จะลืมได้ ผมเองก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้นมีเลือดมีเนื้อมีลมหายใจเหมือนกัน ผมลืมเธอไม่ไหวปราศจากจามเทวีชีวิตของผมในโลกนี้จะมีประโยชน์อะไร ผมต้องการกลับไปหาเธอเพื่อสารภาพรับผิดที่ได้ทำผิดขนบประเพณีบ้านเมืองของเธอและขอรับภาพถ่ายกับแผนที่ที่เรอเนทำไว้สำหรับมอบให้แก่ครอบครัวของเขาต่อไป

การให้ อภัยจากจามเทวีเท่านั้นจะทำให้ความรู้สึกผิดชอบของผมแจ่มใสอยู่เป็นผู้เป็นคนกับเขาต่อไปในโลกนี้ได้ มิฉะนั้นผมจะเหี่ยวแห้งตายเหมือนต้นไม้ที่รากิน ผมบอกไม่ถูกหรอกว่าตลอด 3 ปีมานี้ผมทนทุกข์ทรมานเพียงใด พยายามจะหาทางกลับไปสู่จามนครและเธออีกเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จเพราะความจำและสุขภาพไม่ดี ผมรู้ว่าอยู่ในสภาพปกติเมื่อใด ผมจะจำทางเก่าที่เราไปกันครั้งนั้นได้ทันที นี่เหละครับพอได้ยินเสียงปืนจากพวกคุณผมถึงดีใจอย่างบอกไม่ถูกแน่ใจเหลือเกินว่ารอดตายและมีโอกาสจะได้กลับไปหาจามเทวีอีกครั้ง" ยิงปลา

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/