money5
ล่องไพร ภาค 2 ตอนที่ 35 เกมสล็อตออนไลน์
ไลสงปล่อย ดร.สมิทลง ให้พวกเราประคองไว้ ตัวเขาเองเดินตรงไปที่ประตูแล้วก็คุกเข่าลงตรงหน้าชายชราผู้นั้นพลางก้มลงจูบที่เท้า ข้าพเจ้าเห็นสีหน้าซึ่งปราศจากความรู้สึกของชายชราแจ่มใสขึ้นแม้จะผืนเพียงไรก็ไม่สำเร็จ แกชักถามอะไรไลสงอยู่สักครู่ก็เดินตรงมาหาไมรา คุกเข่าลงและจูบที่เท้าหล่อนอย่างคารวะ เสียงที่เอ่ยมิใช่เสียงนกเสียงกาอย่างลูกชายหากเป็นภาษาไทยเดิมซึ่งแม้กังวานจะเหน่อเพียงใดเราก็พอจะฟังออก
“เราคือลีกอพ่อของไลสง ขอต้อนรับท่านผู้ช่วยชีวิตลูกเราไว้ด้วยความเต็มใจ”
ความเคลื่อนไหวและกิริยาของชายชราครั้งนี้เองเหมือนสัญญาณสำหรับลูกบ้านชาวนาคาเชียมิที่หลบซ่อนอยู่ ภายในพริบตาเดียวต่อมาเท่านั้น ทั้งหญิงชายและลูกเด็กเล็กแดงต่างก็ทยอยออกมาจากที่กำบังต่าง ๆ กัน แวดล้อมเราอยู่ ชั้นแรกในระยะห่าง ๆ ก่อน เหมือนหวาดกลัวครั้นแล้วก็ใกล้เข้ามา เกมสล็อตออนไลน์
“พวกเราที่นี่ไม่เคยเห็นหน้าคนแปลกหน้าเลย นอกจากพวกศัตรู” ลีกออธิบาย “ฉะนั้นจู่ ๆ ไลสงพาพวกท่านมาถึงจึงพากันหวาดกลัว แต่เดี๋ยวนี้เขาก็รู้แล้วว่าท่านเป็นมิตรของเขาอีกไม่ช้าหรอกข่าวจะแพร่ไปถึงพวกโน้น พรุ่งนี้ทุกคนจะมาพร้อมกันที่นี่เพื่อร่วมพิธีต้อนรับขวัญไลสงและต้อนรับนางพญาของพวกเขา”
ต่อจากนั้นแกก็นำพวกเราเข้าไปในบ้านซึ่งพื้นเป็นลานดินปราบเรียบกว้างขวางและสะอาดสะอ้าน จัดการแยกไมรา สมิท ให้อยู่แต่ลำพังผู้เดียวทางอีกห้องซึ่งมีฝาขัดแตะด้วยปรือกั้น บรรดาพวกเราที่เป็นชายรวมทั้ง ดร.สมิทด้วย อยู่รวมกันในห้องใหญ่ซึ่งใช้เป็นที่รับแขกที่นอนและครัวไปในตัวเสร็จก่อนจะกลับออกไปกับลูกชายของแก ลีกอหันมาบอกว่า
“อีกประเดี๋ยวเราจะให้คนเอายามาใส่แผลคนอ้วนและอาหารมาใส่ท้องพวกท่าน เชิญพักผ่อนให้สบายหายเหนื่อยเสียก่อน คืนนี้จึงค่อยพบกันอีกครั้ง”
หลังจากอาหารที่ชาวบ้านใส่ภาชนะดินเผาเอามาให้เราซึ่งเป็นลูกเดือยต้มปนข้าวฟ่างเปียกรสชอบกล ทุกคนนอกจากตาเกิ้นและข้าพเจ้าต่างก็ล้มตัวหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ในที่สุดแม้แต่ข้าพเจ้าเองก็ทนความละเหี่ยใจไม่ได้ ม่อยหลับไปงีบหนึ่งเต็ม ๆ มาลืมตาตื่นขึ้นก็ต่อเมื่อรู้สึกถูกสะกิดที่แขนและหูแว่วได้ยินเสียงกลองแว่วมาแต่ไกล
“ตื่นเถอะนาย เขาให้คนมาตามไปกินข้าวแล้ว!” เกมสล็อตออนไลน์
ข้าพเจ้าลุกขึ้นนั่งขยี้ตาแล้วก็เหลียวดูรอบ ๆ กาย ขณะนั้นภายในห้องสว่างสลัวไปด้วยแสงคบไต้ซึ่งปักอยู่กับหลักตรงกลางลาน ทุกคนสาละวนอยู่กับธุระของตัวไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง แม้กระนั้นช้า ๆ นาน ๆ ก็อดมองไปทางช่องหน้าต่างยังความมืดภายนอกและเสียงกลองที่แว่วมาเป็นพักไม่ได้ ข้าพเจ้าหันไปหาตาเกิ้นพลางถามว่า
“เสียงกลองอะไร?”
ตาเกิ้น “คนที่ไลสงให้มาตามเราเมื่อตะกี้บอกว่ากลองสัญญาณเรียกพวกนาคาเชียมิที่อยู่ตามดอยต่าง ๆ ให้มาพร้อมกันที่นี่พรุ่งนี้ เขาตีกันมาตลอดวันจากดอยหนึ่งไปถึงอีกดอยหนึ่งป่านนี้มีถึงหูพระอินทร์แล้วกระมัง ไม่งั้นก็หูยมบาล ตาเกิ้นไม่ชอบเสียงกลองเหล่านี้เลย ได้ยินทีไรใจสั่นที่นั้น”
อีกสักครู่ต่อมา เราก็เดินตามคานหามของ ดร.สมิทไปเพราะบาดแผลที่ข้อเท้าระบมยังเดินไม่ได้ ผ่านทางซึ่งมีไต้ปักอยู่กับหลักตามหน้าบ้านเป็นระยะ ๆ ประมาณอึดใจใหญ่ ๆ ก็เลี้ยวขึ้นมอสูงและลานกว้างอีกแห่งหนึ่งซึ่งสว่างไสวไปด้วยคบไต้และเนื่องแน่นไปด้วยผู้คนชายฉกรรจ์ทั้ง 4 ที่แบกคานหาม ดร.สมิท พาเราผ่านชาวบ้านเหล่านี้ตรงไปที่โรงเรือนหลังใหญ่ผ่านประตูซึ่งเปิดกว้างอยู่เข้าไปข้างในแล้วก็วางคานหามลงตรงหน้าลีกอและไลสงผู้กำลังนั่งคอยอยู่บนเสื่อกกสานเป็นลวดลายสีต่าง ๆ สลับกัน พวกเราก็ตามเข้าไปแล้วนั่งขัดสมาธิลงล้อมวงรอบที่ซึ่งเขาจัดเตรียมไว้ ต่อมานาดาสาว ๆ ก็ยกภาชนะใส่อาหารทยอยเข้ามาแล้วการกินก็เริ่มกันอย่างปราศจากพิธีรีตองส่วนมากอาหารมื้อนี้ก็ทำนองเดียวกับเมื่อกลางวันคือลูกเดือยและข้าวฟ่างทั้งนั้น เพียงแต่ปรุงแห้งบ้างน้ำบ้างค่อนข้างจืดแต่มีรสโอชะพอใช้สำหรับที่ท้องเราว่าง ตลอดเวลาข้าพเจ้าอดสังเกตไม่ได้ว่าอีกอลอบพิจารณาดูสีหน้าพวกเราทุกคนด้วยความสนใจ แม้กระนั้นเขาก็ไม่เอ่ยอะไร จนกระทั่งทุกคนอิ่ม เกมสล็อตออนไลน์
“ไลสง เล่าเรื่องต่าง ๆ ของพวกท่านให้พ่อเขาฟังหมดแล้ว” ลีกอว่า “เราจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกท่านรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราชาวนาคาเผ่าเชียมิอยู่ที่นี่? ไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเรายังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ นอกจากพวกจิรีกะพวกสุลอก็หาทางเข้ามาถึงไม่ได้? ท่านยังไม่ได้บอกเราด้วยซ้ำไปว่าท่านเป็นใครมาจากไหน?” เกมสล็อตออนไลน์
“ถามนางพญาผิวขาวของพวกท่าน พวกเราเป็นแต่เพียงบริวารของเธอเท่านั้น”
ไมรา “จริงทีเดียว, พวกนี้เป็นเพียงบริวารของฉันเท่านั้น เขาเป็นผู้ให้การพิทักษ์รักษาฉันมาตลอดการเดินทาง”
ลีกอ “โอ! นางพญาผิวขาวของพวกเราหายสาบสูญไปนานชั่วปู่ย่าตายายมาจนถึงลูกหลานแต่ก็ไม่รู้จักแก่ไม่รู้จักโทรมยังสาวเสมอสวยเสมอ ไม่มีใครรู้เลยว่าตลอดเวลาเหล่านั้นเธอไปอยู่ที่ไหน? ไปทำอะไร?”
อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/